Uwaga: niedawno wprowadzono na tej stronie zmiany w oryginalnej wersji językowej niemiecki. Strona w wybranej przez Ciebie wersji językowej jest obecnie tłumaczona przez nasze służby tłumaczeniowe.
Do tej pory przetłumaczono ją na następujące języki: angielski
Swipe to change

Zabezpieczenie aktywów w toku postępowania w państwach członkowskich UE

Niemcy
Autor treści:
European Judicial Network
Europejska sieć sądowa (w sprawach cywilnych i handlowych)

1 Jakie wyróżnia się rodzaje środków?

Są to środki mające na celu zabezpieczenie przymusowej egzekucji w drodze tymczasowego zajęcia mienia dłużnika lub tymczasowego rozstrzygnięcia sprawy. Zazwyczaj środki same w sobie nie mają na celu zaspokojenia długu.

Poniżej omówiono dostępne środki:

1.1 Zabezpieczające zajęcie mienia i zatrzymanie osoby [dinglicher und persönlicher Arrest, § 916 i nast. kodeksu postępowania cywilnego (Zivilprozessordnung – ZPO)]

Zajęcie służy zabezpieczeniu przymusowej egzekucji prowadzonej zazwyczaj z majątku ruchomego lub nieruchomego dłużnika w celu zaspokojenia roszczenia pieniężnego. Postanowienie o zajęciu na wniosek wierzyciela wydaje właściwy sąd. Z zastrzeżeniem kilku odstępstw przepisy dotyczące przymusowej egzekucji mają zastosowanie do późniejszego wykonania zajęcia. Zajęcia dokonuje się na przykład w drodze zajęcia mienia (Pfändung) (majątek ruchomy), hipoteki nałożonej jako zabezpieczenie egzekucyjne (Arresthypothek) lub zatrzymania osoby (persönlicher Arrest).

1.2 Nakaz tymczasowy (einstweilige Verfügung) (§ 935 i nast. kodeksu postępowania cywilnego)

Nakaz tymczasowy ma na celu tymczasowe zabezpieczenie roszczenia niepieniężnego. Nakaz tymczasowy w formie zabezpieczenia przyszłej egzekucji wierzytelności niepieniężnych (Sicherungsverfügung) (§ 935 kodeksu) lub tymczasowego nakazu regulującego stosunek prawny (Regelungsverfügung, § 940 kodeksu) wydaje właściwy sąd na wniosek wierzyciela. Ponadto w szczególnie trudnych okolicznościach istnieje również możliwość zastosowania tymczasowego nakazu spełnienia świadczenia (Leistungsverfügung). Z kolei przepisy dotyczące przymusowej egzekucji mają co do zasady zastosowanie do późniejszej egzekucji (§ 936 w związku z § 928 kodeksu).

1.3 Nakaz zabezpieczenia na rachunku bankowym na podstawie prawa Unii

§ 946 i nast. kodeksu postępowania cywilnego stanowią transpozycję rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 655/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającego procedurę europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym w celu ułatwienia transgranicznego dochodzenia wierzytelności w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 59). Nakaz zabezpieczenia na rachunku bankowym stanowi specjalną formę środka tymczasowego.


1.4 Zawiadomienie o zbliżającym się zajęciu należności (Vorpfändung, § 845 kodeksu postępowania cywilnego)

Ponadto przewidziano zawiadomienie o zbliżającym się zajęciu należności, które stanowi szczególny rodzaj zabezpieczenia dla wierzyciela. Jest to prywatny środek egzekucyjny stosowany przez wierzyciela w ramach stosunku prawnego między jego dłużnikiem a dłużnikiem zajętej wierzytelności; środek ten wywołuje skutek zajęcia (§ 845 ust. 2 kodeksu postępowania cywilnego).

2 Jakie są warunki orzeczenia takich środków?

2.1 Postępowanie

W przypadku zabezpieczającego zajęcia mienia i zatrzymania osoby oraz nakazu tymczasowego (pkt 1.1 i 1.2) właściwy sąd wydaje postanowienie na wniosek strony dochodzącej roszczenia. Wniosek musi zawierać informacje na temat roszczenia, o którego zabezpieczenie się wnosi, oraz pilnego charakteru takiego postanowienia bądź ryzyka udaremnienia egzekucji. Istnienie obu przesłanek należy uprawdopodobnić, na przykład składając przed sądem oświadczenie pod przysięgą.

Wniosek można złożyć na piśmie lub wnieść ustnie do protokołu w sekretariacie sądu. Sądem właściwym do rozpoznania sprawy jest sąd właściwy rzeczowo w tego rodzaju sprawach lub sąd rejonowy (Amtsgericht) właściwy dla okręgu, w którym znajduje się rzecz podlegająca zajęciu, rzecz będąca przedmiotem postępowania lub osoba, która ma zostać zatrzymana. Jeżeli odbyła się rozprawa, orzeczenie sądu ma formę wyroku, natomiast w przeciwnym razie ma ono formę postanowienia.

Przymus adwokacki w postępowaniu w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia roszczenia obowiązuje wyłącznie w przypadku rozprawy odbywającej się przed sądem krajowym (Landgericht).

Kwestie dotyczące nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym (pkt 1.3) określono w rozporządzeniu (UE) nr 655/2014. § 946 i nast. kodeksu postępowania cywilnego zawierają podstawowe przepisy dotyczące składania wniosku oraz trybu postępowania, wykonania nakazu oraz wszelkich środków zaskarżenia.

Zawiadomienie o zbliżającym się zajęciu należności (pkt 1.4) nie następuje na mocy postanowienia sądu (zob. powyżej). W tym przypadku wierzyciel sam przejmuje inicjatywę (zwykle poprzez wyznaczenie komornika, który działa w jego imieniu). Wierzyciel dąży do zaspokojenia roszczenia w drodze zajęcia należności lub innych praw, na mocy wykonalnego dokumentu prawnego, poprzez doręczenie dłużnikowi zajętej wierzytelności lub głównemu dłużnikowi pisemnego oświadczenia informującego o zbliżającym się zajęciu prawa lub należności z tytułu łączącego ich stosunku prawnego (§ 845 ust. 1 kodeksu postępowania cywilnego). Zawiadomienie dłużnika zajętej wierzytelności wywołuje skutek zajęcia zgodnie z § 930 kodeksu postępowania cywilnego jedynie w zakresie, w jakim zajęcie należności faktycznie następuje w terminie jednego miesiąca (§ 845 ust. 2 kodeksu).

Ustawa o opłatach sądowych (Gerichtskostengesetz – GKG) stanowi, że w przypadku postępowania o wydanie postanowienia w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź nakazu tymczasowego obowiązuje opłata w wysokości 150%. Wysokość opłaty określa się na podstawie wartości przedmiotu sporu. Sąd ocenia tę wartość indywidualnie dla każdego przypadku zgodnie z interesem wnioskodawcy związanym z likwidacją majątku dłużnika. Poniżej przedstawiono tabelę opłat w przypadku wartości przedmiotu sporu do kwoty 500 tysięcy euro:

Załącznik 2 do ustawy o opłatach sądowych (GKG) (w odniesieniu do § 34 ust. 1 zdanie trzecie)

Maksymalna wartość przedmiotu sporu (w euro)

Opłata
w euro


Maksymalna wartość przedmiotu sporu (w euro)

Opłata
w euro

500

35,00


50 000

546,00

1000

53,00


65 000

666,00

1500

71,00


80 000

786,00

2000

89,00


95 000

906,00

3000

108,00


110 000

1026,00

4000

127,00


125 000

1146,00

5000

146,00


140 000

1266,00

6000

165,00


155 000

1386,00

7000

184,00


170 000

1506,00

8000

203,00


185 000

1626,00

9000

222,00


200 000

1746,00

10 000

241,00


230 000

1925,00

13 000

267,00


260 000

2104,00

16 000

293,00


290 000

2283,00

19 000

319,00


320 000

2462,00

22 000

345,00


350 000

2641,00

25 000

371,00


380 000

2820,00

30 000

406,00


410 000

2999,00

35 000

441,00


440 000

3178,00

40 000

476,00


470 000

3357,00

45 000

511,00


500 000

3536,00

Jeżeli wniosek jest przedmiotem rozprawy oraz jeżeli sprawa nie zakończy się wycofaniem wniosku przed zakończeniem rozprawy albo uznaniem, zrzeczeniem się lub uregulowaniem długu (w takich przypadkach opłatę redukuje się o 50%), należna opłata wzrasta trzykrotnie. Koszty ponosi w pierwszej kolejności strona, od której sąd zasądzi koszty; ponadto wnioskodawca, jako strona wszczynająca sprawę, ponosi odpowiedzialność solidarną za koszty.

Komornik pobiera opłatę w wysokości 3 euro za każde doręczenie zawiadomienia o zbliżającym się zajęciu należności dłużnikowi lub wskazanemu w oświadczeniu dłużnikowi zajętej wierzytelności. Ponadto za każde zaświadczenie, które okaże się niezbędne, pobiera się opłaty pocztowe i inne opłaty. Opłata za osobiste doręczenie przez komornika wynosi 10 euro, przy czym należy również pokryć koszty jego dojazdu. W zależności od pokonanej odległości do miejsca zamieszkania adresata będą się one wahać od 3,25 do 16,25 euro. Wynagrodzenie komornika za samodzielne przygotowanie zawiadomienia o wszczęciu egzekucji w imieniu wierzyciela (§ 845 ust. 1 zdanie drugie kodeksu) wynosi 16 euro za dokonanie czynności urzędowej.

Wykonanie postanowienia sądu w przedmiocie zabezpieczenia należy głównie do komornika, który przeprowadza je przy użyciu środków przymusu państwowego (egzekucja). Przeprowadza się je zgodnie z obowiązującymi obecnie przepisami dotyczącymi wykonywania orzeczeń sądu.

Notabene: Wykonanie tymczasowo wykonalnego orzeczenia w przedmiocie zaskarżenia zabezpieczenia zasadniczo nie różni się od wykonania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. W zależności od charakteru roszczenia prawo przewiduje jednak różne sposoby wykonania.

Jeżeli należna jest konkretna kwota, wierzyciel często korzysta z usług komornika w celu wykonania orzeczenia sądu. Za zajęcie majątku ruchomego komornik pobiera opłatę w wysokości 26 euro. Jeżeli czas pracy komornika przekracza trzy godziny, pobiera się kolejne 20 euro za każdą dodatkową rozpoczętą godzinę. Ponadto strona zostanie również obciążona wszelkimi koniecznymi wydatkami poniesionymi przez komornika. Na podstawie tytułu egzekucyjnego wierzycielowi może również przysługiwać prawo ubiegania się o dokonanie zajęcia należności dłużnika przez sąd (np. zajęcia wynagrodzenia, § 829 kodeksu postępowania cywilnego). Za czynności związane z przygotowaniem wniosku pobiera się opłatę w wysokości 20 euro, natomiast kosztami dodatkowymi (w szczególności kosztami doręczenia orzeczenia sądu) obciąża się strony osobno.

W przypadku egzekucji z nieruchomości dłużnika można ustanowić hipotekę w celu zabezpieczenia długu, dokonać przymusowej sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji albo objąć nieruchomość zarządem przymusowym. Ustawa o kosztach sądowych i wynagrodzeniu notariuszy w postępowaniu nieprocesowym (Gesetz über Kosten der freiwilligen Gerichtsbarkeit für Gerichte und Notare – GNotKG) stanowi, że pełną opłatę proporcjonalną do wartości długu, który ma być przedmiotem zabezpieczenia, uiszcza się za wpisanie hipoteki zabezpieczającej dług do rejestru gruntów. Poniżej przedstawiono tabelę opłat w przypadku wartości przedmiotu sporu do kwoty 3 milionów euro:

Ustawa o kosztach sądowych i wynagrodzeniu notariuszy w postępowaniu nieprocesowym

Załącznik 2 (w odniesieniu do § 34 ust. 3)


Maksymalna wartość transakcji (w euro)

Opłata
Tabela A
(w euro)

Opłata
Tabela B
(w euro)


Maksymalna wartość transakcji (w euro)

Opłata
Tabela A
(w euro)

Opłata
Tabela B
(w euro)


Maksymalna wartość transakcji (w euro)

Opłata
Tabela A
(w euro)

Opłata
Tabela B
(w euro)

500

35,00

15,00


200 000

1746,00

435,00


1 550 000

7316,00

2615,00

1000

53,00

19,00


230 000

1925,00

485,00


1 600 000

7496,00

2695,00

1500

71,00

23,00


260 000

2104,00

535,00


1 650 000

7676,00

2775,00

2000

89,00

27,00


290 000

2283,00

585,00


1 700 000

7856,00

2855,00

3000

108,00

33,00


320 000

2462,00

635,00


1 750 000

8036,00

2935,00

4000

127,00

39,00


350 000

2641,00

685,00


1 800 000

8216,00

3015,00

5000

146,00

45,00


380 000

2820,00

735,00


1 850 000

8396,00

3095,00

6000

165,00

51,00


410 000

2999,00

785,00


1 900 000

8576,00

3175,00

7000

184,00

57,00


440 000

3178,00

835,00


1 950 000

8756,00

3255,00

8000

203,00

63,00


470 000

3357,00

885,00


2 000 000

8936,00

3335,00

9000

222,00

69,00


500 000

3536,00

935,00


2 050 000

9116,00

3415,00

10 000

241,00

75,00


550 000

3716,00

1015,00


2 100 000

9296,00

3495,00

13 000

267,00

83,00


600 000

3896,00

1095,00


2 150 000

9476,00

3575,00

16 000

293,00

91,00


650 000

4076,00

1175,00


2 200 000

9656,00

3655,00

19 000

319,00

99,00


700 000

4256,00

1255,00


2 250 000

9836,00

3735,00

22 000

345,00

107,00


750 000

4436,00

1335,00


2 300 000

10 016,00

3815,00

25 000

371,00

115,00


800 000

4616,00

1415,00


2 350 000

10 196,00

3895,00

30 000

406,00

125,00


850 000

4796,00

1495,00


2 400 000

10 376,00

3975,00

35 000

441,00

135,00


900 000

4976,00

1575,00


2 450 000

10 556,00

4055,00

40 000

476,00

145,00


950 000

5156,00

1655,00


2 500 000

10 736,00

4135,00

45 000

511,00

155,00


1 000 000

5336,00

1735,00


2 550 000

10 916,00

4215,00

50 000

546,00

165,00


1 050 000

5516,00

1815,00


2 600 000

11 096,00

4295,00

65 000

666,00

192,00


1 100 000

5696,00

1895,00


2 650 000

11 276,00

4375,00

80 000

786,00

219,00


1 150 000

5876,00

1975,00


2 700 000

11 456,00

4455,00

95 000

906,00

246,00


1 200 000

6056,00

2055,00


2 750 000

11 636,00

4535,00

110 000

1026,00

273,00


1 250 000

6236,00

2135,00


2 800 000

11 816,00

4615,00

125 000

1146,00

300,00


1 300 000

6416,00

2215,00


2 850 000

11 996,00

4695,00

140 000

1266,00

327,00


1 350 000

6596,00

2295,00


2 900 000

12 176,00

4775,00

155 000

1386,00

354,00


1 400 000

6776,00

2375,00


2 950 000

12 356,00

4855,00

170 000

1506,00

381,00


1 450 000

6956,00

2455,00


3 000 000

12 536,00

4935,00

185 000

1626,00

408,00


1 500 000

7136,00

2535,00





Za wniosek o wydanie postanowienia w sprawie przymusowej sprzedaży w drodze licytacji albo objęcia nieruchomości zarządem przymusowym pobiera się opłatę w wysokości 100 euro.

Jeżeli zgodnie z orzeczeniem dłużnik ma obowiązek wydać majątek ruchomy, komornik, na wniosek wierzyciela, wykona orzeczenie sądu. Za czynności urzędowe komornika pobierana jest opłata w wysokości 26 euro. Jeżeli zgodnie z orzeczeniem dłużnik ma obowiązek wydać nieruchomość lub mieszkanie, opłata za czynności związane z opuszczeniem nieruchomości wynosi 98 euro. Ponadto należy pokryć dodatkowe koszty komornika, w szczególności koszty pracy osób trzecich (np. koszty wyprowadzki, zmiany zamków itp.). Jeżeli czas pracy komornika przekracza trzy godziny, pobiera się również kolejne 20 euro za każdą dodatkową rozpoczętą godzinę.

2.2 Najważniejsze warunki

Wydanie postanowienia w sprawie zajęcia mienia lub zatrzymania osoby zakłada z góry istnienie długu oraz istnienie podstawy zajęcia lub zatrzymania. W przypadku zajęcia całego majątku dłużnika podlegającego zajęciu, podstawy zajęcia istnieją, jeżeli zachodzi obawa, że dłużnik, podejmując nieuczciwe działania, udaremni albo znacznie utrudni przyszłe wykonanie orzeczenia sądu, na przykład poprzez wywiezienie lub ukrycie składników majątku. Zatrzymanie osoby, tj. zatrzymanie samego dłużnika, również ma na celu przeciwdziałanie – w szczególnie dotkliwy sposób – pozbyciu się składników majątku przez dłużnika w celu uniemożliwienia ich zajęcia. Można je jednak zarządzić jedynie wówczas, gdy wymaganego poziomu zabezpieczenia nie można osiągnąć w drodze zajęcia majątku.

Nakaz tymczasowy (w jakiejkolwiek formie) ma na celu zapobieżenie zmianie obecnej sytuacji, która doprowadziłaby do udaremnienia lub znacznego utrudnienia realizacji praw strony lub stosunku prawnego. Przedmiotem nakazu mogą być roszczenia wymagające (tymczasowego) wydania rzeczy bądź (tymczasowego) znoszenia lub podjęcia konkretnego działania (§ 935, 938 i 940 kodeksu postępowania cywilnego). Do nakazów tymczasowych mają zasadniczo zastosowanie przepisy mające zastosowanie do zajęcia i zatrzymania (§ 936 kodeksu). W wyraźnie wyjątkowych okolicznościach sąd może również zarządzić dokonanie tymczasowej płatności. Przesłanki roszczenia i wniosku o zajęcie należy uprawdopodobnić, na przykład przez złożenie przed sądem oświadczenia pod przysięgą lub przedłożenie dokumentów (§ 920 ust. 2 kodeksu). Ma to umożliwić sądowi ocenę wniosku i uznanie jego pilnego charakteru za „niezwykle prawdopodobny”. Powyższe ma również zastosowanie do postanowienia o nakazie tymczasowym (§ 936 kodeksu).

Uprzednie przesłuchanie stron jest możliwe, lecz nie jest bezwzględnie konieczne w postępowaniu w sprawie zajęcia lub zatrzymania (§ 922 kodeksu). Jeżeli natomiast dłużnik, któremu należy doręczyć postanowienie w sprawie zajęcia lub zatrzymania nie później niż w terminie tygodnia od wykonania, wniesie zażalenie na to postanowienie, konieczne jest późniejsze przesłuchanie (§ 924 kodeksu). Przesłuchanie jest zazwyczaj wymagane w postępowaniu w sprawie nakazu tymczasowego; można od niego odstąpić wyłącznie w pilnych przypadkach lub w przypadku odrzucenia wniosku (§ 937 ust. 2 kodeksu). Nie obowiązują żadne terminy na przesłuchanie stron.

3 Przedmiot i charakter takich środków

3.1 Jakie składniki majątku mogą podlegać takim środkom?

Zabezpieczenie może obejmować wszystkie składniki majątku podlegające egzekucji.

3.2 Jakie skutki mają te środki?

Skutkiem zajęcia jest zatrzymanie mienia; zarówno dłużnik główny, jak i dłużnicy zajętej wierzytelności tracą prawa do rozporządzania zajętym mieniem.

§ 136 kodeksu karnego (Strafgesetzbuch – StGB) zawiera przepisy obejmujące ochroną samo zajęcie. Artykuł ten dotyczy bowiem zniszczenia zajętych przedmiotów. Ponadto naruszenie może doprowadzić do roszczeń o odszkodowanie na gruncie prawa cywilnego.

Do nakazów tymczasowych zastosowanie mają następujące zasady. Komornik dokonuje zajęcia mienia zgodnie z § 883 kodeksu postępowania cywilnego. Sądowa egzekucja podjęcia lub zaniechania pewnych czynności odbywa się zgodnie z § 887 (sądowe upoważnienie wierzyciela do podjęcia uzasadnionego działania) lub zgodnie z § 888 i 890 (nałożenie kar pieniężnych lub grzywien, ograniczenie lub pozbawienie wolności w celu zapobieżenia nieuzasadnionym działaniom bądź nałożenie obowiązku zaniechania lub znoszenia pewnych działań).

W przypadku zajęcia rachunków bankowych zastosowanie mają przepisy szczególne § 835 ust. 3 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym środków na rachunku bankowym dłużnika będącego osobą fizyczną nie można wypłacić wierzycielowi przed upływem czterech tygodni od doręczenia polecenia przelewu dłużnikowi zajętej wierzytelności. Procedura ta daje dłużnikowi możliwość złożenia wniosku o zwolnienie z zajęcia przed wypłatą środków z rachunku wierzycielowi, na którego wniosek przeprowadza się egzekucję.

3.3 Jak długo obowiązują takie środki?

Postanowienie w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź nakaz tymczasowy należy wykonać w terminie jednego miesiąca od daty wydania lub doręczenia orzeczenia.

Środki te są ważne, dopóki istnieją przesłanki uzasadniające zastosowanie środków tymczasowych lub udzielenie zabezpieczenia roszczenia. Ponadto środki wygasają w przypadku wydania wyroku co do istoty sprawy.

4 Czy istnieje możliwość odwołania od takiego środka?

Jak opisano powyżej, sąd może zarządzić zajęcie mienia lub zatrzymanie osoby oraz wykonanie nakazu tymczasowego w drodze wyroku kończącego postępowanie w sprawie (Urteil) lub postanowienia (Beschluss) (§ 922 i 936 kodeksu postępowania cywilnego).

Strony mogą odwołać się od wyroku, jeżeli zostaną zobowiązane do zapłaty kwoty powyżej 600 euro.

W przypadku nakazu wydanego w drodze postanowienia zastosowanie mają zasady opisane poniżej.

Dłużnik może wnieść zażalenie na postanowienie w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź na postanowienie o wykonaniu nakazu tymczasowego (§ 924 kodeksu). Przeprowadza się wówczas rozprawę celem wydania wyroku w sprawie legalności środka. Od wyroku wydanego w wyżej opisanych okolicznościach przysługuje natomiast apelacja.

W przypadku oddalenia wniosku w drodze postanowienia wierzyciel może wnieść natychmiastowy środek zaskarżenia (sofortige Beschwerde) w terminie dwóch tygodni od doręczenia. To samo ma zastosowanie w przypadku wydania postanowienia w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź nakazu tymczasowego, ale wierzyciel musi wówczas wnieść kaucję zabezpieczającą.

Ponadto dłużnik może złożyć wniosek o uchylenie postanowienia w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź nakazu tymczasowego, jeżeli wierzyciel nie wystąpił z roszczeniem w przewidzianym terminie (§ 926 kodeksu) lub w związku ze zmianą okoliczności (§ 927 kodeksu).

Jeżeli chodzi o rozporządzenie (UE) nr 655/2014, w § 953 kodeksu postępowania cywilnego przewidziano środki zaskarżenia w odniesieniu do wyroków wydanych w związku z nakazem zabezpieczenia na rachunku bankowym.

Ponadto § 945 kodeksu postępowania cywilnego przewiduje spoczywający na stronie, na której korzyść wydano nakaz tymczasowy, obowiązek naprawienia szkody, jeżeli okaże się, że wydanie postanowienia w sprawie zajęcia lub nakazu tymczasowego było od początku niezasadne, lub jeżeli zarządzony środek zostanie uchylony na podstawie § 926 ust. 2 lub § 942 ust. 3 kodeksu.

Wierzyciel może złożyć wniosek o wykonanie postanowienia w sprawie zajęcia lub zatrzymania bądź nakazu tymczasowego w terminie jednego miesiąca. Zasadniczo mają tutaj zastosowanie przepisy ogólne dotyczące wykonania (§§ 928 i 936 kodeksu). Postanowienie w sprawie zajęcia wykonuje się w drodze zajęcia mienia (§ 930); zatrzymanie dłużnika odbywa się zazwyczaj za pomocą wydania nakazu aresztowania (§ 933).

Ostatnia aktualizacja: 02/11/2023

Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwy punkt kontaktowy Europejskiej Sieci Sądowej (EJN). Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. ESS ani Komisja Europejska nie ponoszą odpowiedzialności za wszelkie informacje, dane lub odniesienia zawarte w tym dokumencie. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.