Wyszukaj informacje według regionu
Powództwo adhezyjne rozpoznaje się na wniosek pokrzywdzonego w toku postępowania karnego, o ile nie spowoduje to przewlekłości postępowania [art. 153 ust. 1 kodeksu postępowania karnego (Zakon o kaznenom postupku)].
Powództwo adhezyjne może wytoczyć pokrzywdzony (art. 154 ust. 1 kodeksu postępowania karnego).
Pozew adhezyjny należy wnieść do organu, do którego złożono zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, lub do sądu, który prowadzi postępowanie (art. 155 ust. 1 kodeksu postępowania karnego).
Pozew adhezyjny można wnieść do końca postępowania dowodowego, które przeprowadza sąd pierwszej instancji (art. 155 ust. 2 kodeksu postępowania karnego).
Pozew adhezyjny może dotyczyć roszczenia, które można zgłosić w toku postępowania sądowego (art. 153 ust. 2 kodeksu postępowania karnego).
Nie istnieje specjalny formularz takich pozwów.
Osoba uprawniona do wniesienia pozwu musi wskazać roszczenie i przedstawić dowody potwierdzające jego zasadność (art. 155 ust. 3 kodeksu postępowania karnego). W przepisach nie wskazano rodzaju dowodów ani zakresu materiału dowodowego.
Nie trzeba uiszczać żadnych opłat sądowych ani ponosić żadnych innych kosztów z tytułu wytoczenia powództwa adhezyjnego.
Wytaczając powództwo adhezyjne, ofiary przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w wymiarze ponad pięciu lat, które poważnie ucierpiały na skutek przestępstwa, mają prawo do otrzymania profesjonalnej pomocy doradcy (savjetnik) na koszt państwa (art. 43 ust. 2 kodeksu postępowania karnego). Prawo to przysługuje bez względu na miejsce zamieszkania pokrzywdzonego.
Wydając wyrok skazujący oskarżonego, sąd może uwzględnić całość roszczenia zgłoszonego przez pokrzywdzonego w pozwie adhezyjnym lub uwzględnić roszczenie częściowo i pouczyć pokrzywdzonego o możliwości wytoczenia odrębnego powództwa. Jeżeli informacje uzyskane w postępowaniu karnym nie stanowią wiarygodnej podstawy do uwzględnienia roszczenia w całości albo w części, sąd poucza pokrzywdzonego o możliwości wytoczenia odrębnego powództwa.
Jeżeli sąd wyda wyrok uniewinniający, oskarżony zostanie oczyszczony z zarzutów lub postępowanie karne zostanie zawieszone w drodze postanowienia, sąd poucza pokrzywdzonego o możliwości wytoczenia powództwa w celu zaspokojenia roszczenia, którego dotyczy pozew adhezyjny. Jeżeli sąd stwierdzi swoją niewłaściwość, poucza pokrzywdzonego o możliwości wniesienia pozwu adhezyjnego w toku postępowanie karnego, które wszczął lub prowadzi właściwy sąd (art. 158 ust. 2 pkt 3 kodeksu postępowania karnego).
Pokrzywdzony może zaskarżyć wyrok sądu w części dotyczącej kosztów postępowania karnego oraz rozstrzygnięcia w przedmiocie roszczenia odszkodowawczego. Jeżeli jednak prokurator przejął oskarżenie od pokrzywdzonego działającego w charakterze oskarżyciela prywatnego, pokrzywdzony może zaskarżyć wyrok w odniesieniu do dowolnej z możliwych podstaw zaskarżenia (art. 464 ust. 4 kodeksu postępowania karnego).
Na wniosek uprawnionej osoby w toku postępowania karnego sędzia może nakazać zastosowanie tymczasowych środków służących zabezpieczeniu interesu prawnego, aby zabezpieczyć powództwo o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem.
Postanowienie, o którym mowa w akapicie powyżej, wydaje sędzia śledczy (sudac istrage). Po wniesieniu aktu oskarżenia postanowienie wydaje izba oskarżeń (optužno vijeće), a podczas rozprawy – sąd prowadzący postępowanie. Wniesienie zażalenia na postanowienie o zastosowaniu środka służącego zabezpieczeniu interesu prawnego nie powoduje odroczenia jego wykonania (art. 160 kodeksu postępowania karnego).
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.