Na tej stronie dostępne są informacje na temat kosztów postępowania w Hiszpanii. Bardziej szczegółowe informacje na temat kosztów postępowań znajdą Państwo w następujących analizach przypadku: PRAWO RODZINNE - ROZWÓD PRAWO RODZINNE - DOZÓR PRAWO RODZINNE - ALIMENTY PRAWO HANDLOWE - UMOWY PRAWO HANDLOWE - ODPOWIEDZIALNOŚĆ
Wyszukaj informacje według regionu
W Hiszpanii istnieje tylko jedna kategoria adwokatów (abogado), którzy po uzyskaniu członkostwa w organizacji zawodowej właściwej dla danego rejonu mogą występować we wszystkich rodzajach postępowań przez dowolnym sądem.
Adwokaci ustalają swoje honoraria zgodnie z wytycznymi publikowanymi przez organizację zawodową, w której są zrzeszeni. Zasady te opierają się na ogólnych kryteriach dotyczących wystawiania rachunków przez adwokatów. Należą do nich: stopień złożoności sprawy, proporcjonalność itp. Zasady wystawiania rachunków obowiązują wszystkich adwokatów.
We wspomnianych wytycznych zawsze występuje rozróżnienie pomiędzy odrębnymi systemami sądowymi, w ramach których toczy się postępowanie.
Artykuł 241 ust. 1 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego (Ley de Enjuiciamiento Civil) reguluje kwestię honorariów adwokackich w przypadkach, w których występuje przymus adwokacki. Opłaty te są uwzględnione jako pozycja w obliczaniu kosztów.
Kodeks postępowania cywilnego przewiduje, że adwokaci określają swoje honoraria zgodnie z zasadami wykonywania przez nich zawodu.
Etap postępowania cywilnego, na którym należy uiścić koszty stałe:
Klient jest zawsze zobowiązany do zapłaty honorarium swojego adwokata. Klient jest od początku informowany o przybliżonej wysokości tego honorarium, ale jego konkretną wysokość należy ustalić po zakończeniu postępowania przed sądem. Adwokat może żądać zapłaty od klienta, przy czym może korzystać ze specjalnych procedur, takich jak zaliczka na poczet honorarium (provisión de fondos, płatna w czasie trwania postępowania) lub ostateczne rozliczenie rachunków (jura de cuentas, po jego zakończeniu).
W praktyce klient zwykle na początku wpłaca zaliczkę, a następnie czeka na wydanie postanowienia w sprawie kosztów. W przypadku gdy strona przeciwna zostanie zobowiązana do zapłaty honorarium, wówczas adwokat i zastępca procesowy przedstawiają informację o swoich honorariach sądowi. Podlegają one zatwierdzeniu i są pokrywane przez stronę przeciwną.
Od czasu wejścia w życie ustawy nr 10/2012 konieczne jest uiszczenie opłaty sądowej.
Co to jest opłata sądowa?
Jest to podatek krajowy, który osoby fizyczne lub prawne muszą uiścić w niektórych przypadkach w związku z wytoczeniem sprawy przed sądem oraz korzystaniem z usługi publicznej, jaką jest wymiar sprawiedliwości. Podatek ten wchodzi w zakres kompetencji Ministerstwa Finansów i Administracji Publicznej. Obowiązek uiszczania tej opłaty został wprowadzony dnia 1 kwietnia 2003 r. i podlega obecnie przepisom ustawy nr 10/2012 z dnia 20 listopada 2012 r., zmienionej dekretem królewskim nr 3/2013 z dnia 22 lutego 2013 r. dotyczącym niektórych opłat w kontekście wymiaru sprawiedliwości i działalności Krajowego Instytutu Toksykologii i Kryminalistyki.
Przypadki, w których uiszczenie opłaty jest obowiązkowe (zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego)
Zgodnie z art. 1 ustawy nr 10/2012, opłata z tytułu wykonywania władzy sądowniczej w sprawach cywilnych, administracyjnych (contencioso-administrativo) oraz w sprawach z zakresu prawa pracy jest opłatą o charakterze krajowym, pobieraną w sposób jednolity w całej Hiszpanii w okolicznościach przewidzianych przez wspomnianą ustawę, bez uszczerbku dla opłat i innych podatków pobieranych przez wspólnoty autonomiczne w ramach wykonywania przysługujących im uprawnień finansowych. Tych ostatnich nie można nakładać w związku z tym samym zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego.
Na mocy art. 2 zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego jest wykonywanie władzy sądowniczej związane z następującymi etapami postępowania:
Kto jest zobowiązany uiścić opłatę sądową?
Artykuł 3 stanowi, że opłatę uiszcza każdy, kto wszczyna postępowanie prowadzące do wykonywania władzy sądowniczej, na skutek czego ma miejsce zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego.
Na potrzeby poprzedniego ustępu uznaje się, że pojedyncze zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego zachodzi wówczas, gdy dokument rozpoczynający określony etap postępowania, powodujący powstanie obowiązku podatkowego, obejmuje kilka powództw, które nie mają tej samej podstawy. W tym przypadku wysokość opłaty obliczana jest poprzez zsumowanie kwoty dla wszystkich połączonych powództw.
Opłatę może również uiścić zastępca procesowy (procurador) lub adwokat (abogado) w imieniu i na rzecz podatnika, w szczególności jeżeli ten ostatni nie ma miejsca zamieszkania w Hiszpanii. Nierezydent nie ma obowiązku uzyskania numeru identyfikacji podatkowej na potrzeby samodzielnego ustalenia wysokości opłaty. Ani zastępca procesowy, ani adwokat nie ponosi odpowiedzialności podatkowej z tytułu takiej opłaty.
Zwolnienia:
pracownicy w sprawach z zakresu prawa pracy, niezależnie od tego, czy są to pracownicy etatowi czy osoby samozatrudnione – uprawnieni do zwolnienia wynoszącego 60 % kwoty opłat pobieranych za wniesienie odwołania; urzędnicy służby cywilnej działający w obronie uprawnień przysługujących im na mocy prawa – uprawnieni do zwolnienia wynoszącego 60 % kwoty opłat pobieranych za wniesienie odwołania w postępowaniu administracyjnym.
Kwestia ta jest uregulowana w kodeksie postępowania karnego.
Każdy oskarżony o przestępstwo, zatrzymany lub osoba, wobec której zastosowano jakikolwiek inny środek zapobiegawczy lub która ma zostać postawiona przed sądem, może skorzystać z prawa do obrony w ramach każdego postępowania, gdy tylko zostanie poinformowana o jego wszczęciu. Osobę taką należy pouczyć o przysługującym jej prawie do obrony.
Aby skorzystanie z prawa do obrony było możliwe, strony muszą skorzystać z usług zastępcy procesowego (procurador) oraz obrony zapewnianej przez adwokata (abogado), których wyznacza sąd, chyba że strony same ich wyznaczyły i złożyły odpowiedni wniosek w tym względzie. Sąd wyznacza te osoby z urzędu w każdym przypadku, gdy strony nie mają na podstawie przepisów prawa zdolności do wyznaczenia ich samodzielnie.
Wszystkie strony w sprawie, którym nie przysługuje pomoc prawna, są zobowiązane ponieść koszty wynagrodzenia reprezentujących je zastępców procesowych, honorarium adwokatów prowadzących ich obronę, wynagrodzeń biegłych, którzy sporządzili opinie na ich wniosek oraz wynagrodzeń świadków, którzy stawili się w sądzie, o ile biegli i świadkowie przedstawili swoje żądania na rozprawie, a sąd je zaakceptował.
Strony nie będą one zobowiązane do poniesienia innych kosztów postępowania, ani w trakcie postępowania, ani po jego zakończeniu, chyba że zostanie im to nakazane przez sąd.
Zastępca procesowy wyznaczony przez strony do występowania w danej sprawie, który zgodził się je reprezentować, jest zobowiązany do dokonania wypłaty honorarium adwokackiego na rzecz adwokatów wyznaczonych przez klienta na potrzeby obrony przed sądem.
Strony, którym przysługuje pomoc prawna, mogą również wyznaczyć adwokata lub zastępcę procesowego wedle własnego wyboru. Jednak w tym przypadku strony będą zobowiązane do zapłaty wynagrodzenia takiego adwokata lub zastępcy procesowego, na takich samych zasadach jak strony, którym nie przysługuje pomoc prawna, chyba że swobodnie wyznaczony prawnik zrzeknie się wynagrodzenia w sposób przewidziany w art. 27 ustawy o pomocy prawnej (Ley de Asistencia Jurídica gratuita).
Klient jest zawsze zobowiązany do zapłaty rachunków, które zostały wystawione po zakończeniu postępowania. Obrońcom z urzędu nie wypłaca się zaliczek, ponieważ zwykle świadczą oni usługi w ramach pomocy prawnej.
Należy zauważyć, że z usług obrońców z urzędu korzysta się bardzo powszechnie. Jeżeli więc klientowi przysługuje prawo do pomocy prawnej, nie musi on ponosić kosztów honorariów adwokackich, które są opłacane ze środków skarbu państwa, chyba że w okresie trzech lat dojdzie do poprawy sytuacji finansowej klienta (choć zwykle klienci nie ponoszą żadnych kosztów).
Jako przedstawiciel strony, pełnomocnik procesowy (procurador) ma obowiązek informować klienta o wszystkich etapach postępowania.
Zarówno prawnik, jak i pełnomocnik procesowy, mają obowiązek przekazywać klientowi informacje tak często, jak tego zażąda.
Nie ma specjalnej strony internetowej, na której można znaleźć informacje na temat kosztów postępowania sądowego w Hiszpanii. Istnieją jednak strony internetowe, takie jak strony izb adwokackich, na których znajdują się informacje o opłatach pobieranych przez ich członków.
W jakich językach można uzyskać informacje na temat kosztów w Hiszpanii?
Informacje te są zazwyczaj podawane w języku kastylijskim. Istnieje również możliwość uzyskania informacji w językach urzędowych wspólnot autonomicznych.
Niektóre strony zawierają również niektóre informacje w języku angielskim.
Informacje na ten temat są dostępne w arkuszach informacyjnych pt. „Mediacja w państwach członkowskich – Hiszpania” oraz „Znajdź mediatora – Hiszpania”.
Hiszpański Urząd Skarbowy udziela takich informacji na swojej stronie internetowej.
Hiszpański Urząd Skarbowy udziela takich informacji na swojej stronie internetowej.
Zgodnie z art. 119 hiszpańskiej konstytucji pomoc prawna jest procedurą, zgodnie z którą osobom, które mogą wykazać brak wystarczających środków finansowych, przyznaje się szereg świadczeń, głównie w postaci zwolnienia z obowiązku zapłaty honorariów adwokatów i zastępców procesowych oraz poniesienia kosztów związanych z zeznaniami biegłych, gwarancjami itp.
Ogólnie rzecz ujmując, prawo do pomocy prawnej obejmuje następujące świadczenia:
- bezpłatne porady i wskazówki udzielane przed rozpoczęciem postępowania;
- dostęp do adwokata dla osoby osadzonej w areszcie lub więźnia;
- bezpłatne usługi obrony i zastępstwa procesowego świadczone przez adwokata lub zastępcę procesowego w trakcie postępowania;
- bezpłatna publikacja ogłoszeń i zarządzeń, które muszą zostać opublikowane w dziennikach urzędowych, w czasie trwania postępowania;
- zwolnienie z obowiązku wpłaty depozytu w przypadku wniesienia apelacji;
- bezpłatna pomoc biegłych w trakcie postępowania;
- bezpłatne wydawania kopii, zeznań, dokumentów oraz aktów notarialnych;
- 80 % ulgi w opłatach za niektóre czynności notarialne;
- 80 % ulgi w opłatach związanych z niektórymi czynnościami wykonywanymi w odniesieniu do rejestrów nieruchomości i rejestrów handlowych.
Wyłącznie w odniesieniu do sporów transgranicznych (po reformie systemu pomocy prawnej przeprowadzonej ustawą nr 16/2005 z dnia 18 lipca 2005 r., która dostosowała go do dyrektywy 2002/8/WE), pomoc prawna obejmuje następujące świadczenia:
Co do zasady o pomoc prawną mogą ubiegać się obywatele, którzy uczestniczą w postępowaniu przed sądem lub zamierzają wszcząć takie postępowanie i którzy nie posiadają wystarczających środków finansowych, aby je prowadzić.
Uważa się, że osoby fizyczne posiadają niewystarczające środki, jeżeli są w stanie wykazać, że wartość wszystkich posiadanych zasobów i dochodów obliczonych w skali roku, przypadających na gospodarstwo domowe, nie przekracza dwukrotności publicznego wskaźnika dochodów IPREM w wysokości obowiązującej w momencie składania wniosku.
W przypadku osób prawnych, które kwalifikują się do otrzymania pomocy prawnej, ich podstawa opodatkowania podatkiem od osób prawnych musi być niższa od kwoty stanowiącej trzykrotną równowartość rocznej wartości wskaźnika IPREM.
W każdym przypadku pod uwagę zostaną wzięte inne zewnętrzne oznaki wskazujące na realne możliwości finansowe wnioskodawcy.
W odniesieniu do osób fizycznych istnieją wyjątki związane z niepełnosprawnością lub innymi względami rodzinnymi, które pozwalają na przekroczenie pułapu dochodów opisanego powyżej. (Zgodnie z 28. przepisem dodatkowym ustawy budżetowej (LPGE) z 2009 r. wskaźnik IPREM w 2009 r. wynosił 7 381,33 EUR rocznie.)
Pomoc prawna przysługuje w szczególności:
organizacjom nienastawionym na zysk;
fundacjom wpisanym do odpowiednich rejestrów administracyjnych;
Osoby fizyczne:
Wartość wszystkich składników zasobów i przychodów danej osoby w skali rocznej, przypadających na gospodarstwo domowe, nie może przekraczać dwukrotności publicznego wskaźnika dochodów IPREM w wysokości obowiązującej w chwili składania wniosku.
Komisja ds. Pomocy Prawnej może wyjątkowo podjąć decyzję o przyznaniu pomocy prawnej, w przypadku gdy zasoby wnioskodawcy przekraczają dwukrotność wskaźnika IPREM, ale ich wartość jest niższa niż czterokrotność wskaźnika IPREM, w oparciu o sytuację rodzinną wnioskodawcy, liczbę posiadanych dzieci lub członków rodziny pozostających na utrzymaniu, stan zdrowia, niepełnosprawność, zobowiązania finansowe, koszty wynikających ze wszczęcia postępowania lub innych okoliczności, a także w każdym przypadku, gdy wnioskodawca posiada status członka (wstępnego) rodziny zaliczonej do specjalnej kategorii dużych rodzin.
Strona musi bronić swoich własnych praw i interesów.
Osoby prawne:
Osoba prawna musi być organizacją nienastawioną na zysk lub fundacją wpisaną do odpowiedniego rejestru administracyjnego.
Jej dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych musi być niższy niż kwota odpowiadająca trzykrotności rocznej wartości wskaźnika IPREM.
Wraz z wejściem w życie ustawy organicznej nr 1/2004 z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie kompleksowych środków ochrony przed przemocą uwarunkowaną płcią (Ley Orgánica 1/2004 de Medidas de Protección Integral contra la Violencia de Género), kobietom będącym ofiarami przemocy uwarunkowanej płcią niezwłocznie przyznaje się pełną pomoc prawną, nie tylko w odniesieniu do wszystkich postępowań sądowych, ale także w przypadku postępowań przed sądem administracyjnym (co obejmuje także dochodzenie prowadzone przez policję) na tle przemocy uwarunkowanej płcią, do momentu wydania wyroku, bez konieczności ubiegania się o przyznanie pomocy prawnej. Oznacza to, że kwestia pomocy prawnej nie doprowadzi nigdy do ograniczenia prawa do obrony i skutecznej ochrony sądowej oraz że pomoc ta zostanie zaoferowana ofierze niezależnie od tego, czy złożyła ona wniosek o przyznanie pomocy prawnej. Opiera się to jednak na założeniu, że takiej pomocy prawnej udziela się jedynie wówczas, gdy zainteresowana strona może wykazać a posteriori lub w trakcie postępowania sądowego, że okoliczności przemawiające za tym, że przysługuje jej pomoc prawna faktycznie zachodzą, zgodnie z ogólnymi regułami przewidzianymi w ustawie o pomocy prawnej i towarzyszących jej rozporządzeniach, zmienionych w tym względzie przez szósty przepis końcowy ustawy organicznej nr 1/2004.
Artykuły 394 – 398 kodeksu postępowania cywilnego dotyczą postanowienia w sprawie obciążenia kosztami w postępowaniu cywilnym.
W sprawach kończących się wyrokiem koszty postępowania w pierwszej instancji ponosi strona, której roszczenia zostały oddalone, chyba że w sprawie występują poważne wątpliwości natury faktycznej lub prawnej, które muszą zostać wyjaśnione.
W przypadku częściowego uznania lub oddalenia roszczeń, każda ze stron ponosi własne koszty postępowania oraz połowę kosztów wspólnych, chyba że istnieją względy przemawiające za obciążeniem kosztami jednej ze stron ze względu na lekkomyślne wytoczenie powództwa.
Jeżeli kosztami obciążono stronę przegrywającą, będzie ona zobowiązana do zapłaty wynagrodzeń adwokatów oraz przedstawicieli innych zawodów prawniczych, które nie zostały naliczone na podstawie obowiązującej taryfy opłat, przy czym całkowita kwota takich wynagrodzeń nie może przekroczyć jednej trzeciej wartości przedmiotu sporu przypadającej na każdą stronę postępowania, wobec której orzeczono obowiązek poniesienia kosztów. Wyłącznie do tego celu roszczeniom, których wartości nie można ustalić, zostanie przypisana wartość 18 000 EUR, chyba że sąd postanowi inaczej w związku ze znacznym stopniem złożoności sprawy.
Zasada opisana w poprzednim akapicie nie ma zastosowania, jeżeli sąd uzna, że strona, która została obciążona kosztami, działała lekkomyślnie.
W przypadku gdy stronie obciążonej kosztami postępowania przysługuje pomoc prawna, strona ta będzie zobowiązana do poniesienia kosztów wynikających z obrony interesów strony przeciwnej wyłącznie w przypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie o pomocy prawnej.
Prokuratura nie zostanie w żadnym wypadku obciążona kosztami postępowań, w których jest stroną.
Biegli, z których pomocy korzysta się w postępowaniu, są nazywani „peritos”. Rejestr biegłych sądowych jest prowadzony przez każdy sąd wyższej instancji (Tribunal Superior de Justicia).
Art. 241 ust. 1 pkt 4) kodeksu postępowania cywilnego wskazuje jako osobną pozycję, którą należy uwzględnić przy obliczaniu kosztów, „honoraria ekspertów i inne płatności, które mogą być należne na rzecz osób odgrywających rolę w postępowaniu”. Odnosi się to do kosztów poniesionych przez osoby, które, nie będąc stroną postępowania, poniosły pewne wydatki w wyniku uczestnictwa w postępowaniu w celu świadczenia niektórych usług.
Art. 243 kodeksu postępowania cywilnego stanowi, że w przypadku wszystkich postępowań i czynności koszty obliczane są przez sekretariat sądu, który rozpoznawał sprawę w pierwszej lub drugiej instancji. Na potrzeby obliczeń nie uwzględnia się wszelkich opłat odnoszących się do pism procesowych i dokumentów dotyczących postępowań, które są niepotrzebne, zbyteczne lub niedopuszczalne na podstawie przepisów prawa, ani składników honorariów adwokatów, które nie zostały dokładnie wyszczególnione lub które nie są związane z postępowaniem.
Urzędnik sądowy zmniejszy kwotę honorariów adwokatów i przedstawicieli innych zawodów prawniczych, które nie podlegają obowiązującej taryfie opłat, jeśli honorarium objęte wnioskiem przekracza jedną trzecią wartości przedmiotu sporu oraz nie stwierdzono, że strona, która została obciążona kosztami, wniosła powództwo lekkomyślnie.
Nie uwzględnia się również kosztów związanych z powództwami lub czynnościami dodatkowymi, w odniesieniu do których strona wygrywająca została w sposób wyraźny obciążona kosztami na podstawie postanowienia w sprawie kosztów wydanego w postępowaniu głównym.
Wynagrodzenie tłumaczy
Nie istnieją żadne oficjalne stawki mające zastosowanie do usług tłumaczenia uwierzytelnionego i tłumaczenia ustnego. Tłumacze przysięgli mogą dowolnie ustalać stawki pobierane za usługi tłumaczenia ustnego, ale są zobowiązani informować o nich biuro ds. tłumaczeń ustnych oraz odpowiednią subdelegację rządu. Informacje te należy przekazywać w styczniu każdego roku.
Agencia estatal de la administración tributaria de España/IVA
Hiszpańskie sprawozdanie z analizy dotyczącej przejrzystości kosztów (640 Kb)
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.