Drobne roszczenia

---

Art. 25 ust. 1 lit. а) Sądy właściwe

Pozwy składane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 861/2007 ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń należy kierować do sądów instancji (tribunaux d’instance) zgodnie z ich właściwością, jeżeli spór ma charakter cywilny (art. L. 221 – 4 – 1 prawa o ustroju sądów (code de l’organisation judiciaire)) lub do sądów gospodarczych (tribunaux de commerce) jeżeli spór dotyczy osób prowadzących działalność gospodarczą, spółek handlowych lub instytucji kredytowych (art. L. 721 – 3 – 1 kodeksu handlowego).

W przypadku gdy rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych określa sądy państwa członkowskiego bez innych uściśleń, właściwy miejscowo jest sąd miejsca zamieszkania jednego z pozwanych.

Art. 25 ust. 1 lit. b) Środki komunikowania się

Pozew można przesłać do sądu pocztą.

Strony postępowania wszczętego na podstawie rozporządzenia (WE) nr 861/2007 ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń mogą komunikować się z sądami drogą pocztową.

Art. 25 ust. 1 lit. c) Organy lub organizacje właściwe do zapewnienia praktycznej pomocy

Informacji niezbędnych do wypełnienia formularzy załączonych do rozporządzenia zgodnie z art. 11 udzielają:

• członkowie personelu kancelarii sądów, w tym sądów instancji i sądów gospodarczych właściwych do rozpatrywania pozwów składanych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 861/2007 ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń; w przypadku sądów instancji są to głównie członkowie personelu kancelarii tego sądu zatrudnieni w wydziale obsługi klienta (service d’accueil du justiciable), których zadaniem jest udzielanie niezbędnych informacji dotyczących postępowania. Wydziały obsługi klienta zostaną utworzone przy sądach instancji do dnia 31 grudnia 2017 r.;
• członkowie personelu punktów porad prawnych (maisons de la justice et du droit) znajdujących się na terytorium całego kraju;
• adwokaci, do których strony mogą się zwrócić w ramach bezpłatnych dyżurów organizowanych przez departamentalne punkty dostępu do wymiaru sprawiedliwości (centres départementaux d’accès au droit).

Art. 25 ust. 1 lit. d) Środki elektronicznego doręczania i elektronicznego komunikowania się oraz metody wyrażenia wcześniejszej zgody na stosowanie takich środków

Nie zezwala się na doręczanie wspomnianych dokumentów drogą elektroniczną. Nie istnieją więc dostępne środki techniczne w tym zakresie.

Komunikacja z sądami francuskimi właściwymi do rozpoznawania pozwów wniesionych na podstawie rozporządzenia w sprawie drobnych roszczeń odbywa się wyłącznie drogą pocztową.

Art. 25 ust. 1 lit. e) Osoby lub przedstawiciele zawodów, którzy mają prawny obowiązek akceptowania doręczenia dokumentów lub innej komunikacji pisemnej drogą elektroniczną

Nikt nie jest zobowiązany do akceptowania doręczenia drogą elektroniczną zgodnie z art. 13.

Art. 25 ust. 1 lit. f) Opłaty sądowe i metody płatności

• W przypadku postępowania przed sądem pierwszej instancji nie uiszcza się opłat sądowych. Jednakże sąd może obciążyć stronę przegrywającą kosztami postępowania, w tym kosztami wykonania orzeczenia. Koszty doręczenia listem poleconym ponosi sąd. Potencjalne koszty doręczenia na podstawie art. 1387 kodeksu postępowania cywilnego są objęte tytułem egzekucyjnym wydanym przez sąd, a przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego w tym zakresie powierza się Skarbowi Państwa. Sąd instancji może również zasądzić od strony przegrywającej konieczność pokrycia kosztów niepodlegających zwrotowi, tzn. kosztów zastępstwa procesowego i pomocy prawnej poniesionych przez stronę przeciwną.
• Jeżeli sprawę wniesiono do sądu handlowego, opłaty sądowe są uzależnione od przeprowadzenia rozprawy. Jeżeli nie przeprowadzono rozprawy, koszty sądowe wynoszą 17,80 EUR (koszt wydania jednego nakazu); w przypadku przeprowadzenia rozprawy, koszty sądowe wynoszą około 67 EUR. Kwoty te nie obejmują innych wydatków, które w stosownych wypadkach należy do nich doliczyć.

Art. 25 ust. 1 lit. g) Postępowanie w sprawie środków odwoławczych i sądy właściwe do rozpatrywania takich środków

Do środków odwoławczych, o których mowa w art. 17 rozporządzenia, z których można skorzystać na podstawie prawa francuskiego, zalicza się:

• apelację, gdy orzeczenie zostało wydane w pierwszej instancji, tzn. kiedy wartość przedmiotu sporu przekracza 4 000 EUR. Apelacja może zostać wniesiona przez każdą ze stron w terminie jednego miesiąca od dnia doręczenia orzeczenia (art. 528 i art. 538 kodeksu postępowania cywilnego);
• pozwanemu, któremu nie doręczono dokumentu na podstawie art. 5 ust. 2 ani który nie wdał się w spór w sposób przewidziany w art. 5 ust. 3 (przypadek „wyroku wydanego zaocznie”), przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu. Sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał orzeczenie (art. 571 – 578 kodeksu postępowania cywilnego).

Art. 25 ust. 1 lit. h) Postępowanie w sprawie ponownego zbadania orzeczenia oraz sądy właściwe do ponownego zbadania orzeczenia

W przypadku orzeczenia wydanego w ostatniej instancji strony mogą wnieść skargę kasacyjną do Sądu Kasacyjnego (art. 605 do 618 – 1 kodeksu postępowania cywilnego).

Jeżeli orzeczenie zostało wydane na podstawie fałszywych przesłanek (fraude au jugement), stronom przysługuje odrębny środek zaskarżenia (recours en révision), który wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie (art. 593 – 603 kodeksu postępowania cywilnego).

Art. 25 ust. 1 lit. i) Akceptowane języki

Językami akceptowanymi zgodnie z art. 21a ust. 1 są: język francuski, angielski, niemiecki, włoski i hiszpański.

Art. 25 ust. 1 lit. j) Organy właściwe w zakresie wykonania

Organami właściwymi w zakresie wykonywania orzeczeń są komornicy sądowi, a w przypadku zajęcia wynagrodzenia z upoważnienia sądu instancji – kierownicy kancelarii tych sądów.

Na potrzeby stosowania przepisów art. 23:

• w przypadku wyroku wydanego zaocznie, sąd, do którego wniesiono sprzeciw może, przed ponownym rozpoznaniem sprawy co do jej istoty – uchylić orzeczenie, w którym zarządził wykonanie tymczasowe, co skutkuje zawieszeniem postępowania egzekucyjnego (art. 524 kodeksu postępowania cywilnego);
• sędzia nadzorujący postępowanie egzekucyjne może w każdym przypadku po doręczeniu nakazu bądź zawiadomienia o zajęciu odroczyć egzekucję przyznając dłużnikowi dodatkowy termin na spełnienie świadczenia (art. 510 kodeksu postępowania cywilnego).