In the European Union, the protection of fundamental rights is guaranteed both at national level by Member States' constitutional systems and at EU level by the Charter of Fundamental Rights of the European Union.
The European Court of Human Rights in Strasbourg, which is not an EU institution but an organ of the Council of Europe, provides an additional layer of protection in case of alleged violations of the rights set out in the European Convention on Human Rights.
The EU Charter of Fundamental Rights sets out a series of individual rights and freedoms. It entrenches the rights developed in the case law of the Court of Justice of the EU, found in the European Convention on Human Rights, as well as other rights and principles resulting from the constitutional traditions of EU Member States and other international instruments.
Drawn up by government representatives and parliamentarians from all EU countries, the Charter sets out fundamental rights – such as freedom of expression or religion, as well as economic and social rights – reflecting Europe's common values and constitutional heritage. The Charter also contains newer, so-called "third generation" rights, such as the right to data protection and the right to good administration.
If you consider that your fundamental rights have been violated, you have the possibility to seek help from various institutions or authorities in the Member States, or, under certain conditions, at EU level.
This section provides information on the institutions to contact in cases of violation of fundamental rights. Please select the relevant country's flag to obtain detailed national information.
The Charter of Fundamental Rights of the European Union applies to Member States only when they are implementing EU law. The public authorities of the Member States – legislative, executive and judicial – are only bound to comply with the Charter when implementing EU law, notably when they are applying EU regulations or decisions or implementing EU directives. Judges in the Member States, under the guidance of the Court of Justice, have the power to ensure that the Charter is respected by the Member States only when they are implementing EU law.
If a situation does not relate to EU law, it is up to national authorities, including the courts, to enforce fundamental rights. Where the Charter does not apply, fundamental rights continue to be guaranteed at national level according to the national constitutional systems. Member States have extensive national rules on fundamental rights, the respect of which is guaranteed by national courts.
All Member States have made commitments under the European Convention of Human Rights, independently of their obligations under EU law. Therefore, as a last resort, and after exhausting all remedies available at national level, individuals may bring an action at the European Court of Human Rights in Strasbourg for violation by a Member State of a fundamental right guaranteed by the European Convention on Human Rights.
The European Court of Human Rights has designed an admissibility checklist in order to help potential applicants work out for themselves whether there may be obstacles to their complaints being examined by the Court.
The EU Charter of Fundamental Rights applies to all actions by EU institutions. The role of the Commission is to ensure that its legislative proposals respect the Charter. All EU institutions (and notably the European Parliament and the Council) are responsible for respecting the Charter throughout the legislative process.
The Charter applies to Member States only when they are implementing EU law. If an individual considers that a national authority has violated the Charter when implementing EU law, he can complain to the Commission, which has the power to start infringement proceedings against the Member State.
The Commission is not a judicial body or a court of appeal against the decisions of national or international courts. Nor does it, as a matter of principle, examine the merits of an individual case, except if this is relevant to carry out its task of ensuring that the Member States apply EU law correctly. In particular, if it detects a wider problem, the Commission can contact the national authorities to have it fixed, and ultimately it can take a Member State to the Court of Justice. The objective of these proceedings is to ensure that the national law in question - or a practice by national administrations or courts - is aligned with the requirements of EU law.
The Court of Justice in Luxembourg is an institution of the European Union. It is the final authority in relation to the Treaties, the Charter and EU law. It makes sure that they are interpreted and applied in the same way across the Union, and that EU institutions and the Member States do what EU law requires of them.
When individuals or businesses consider that an act of the EU institutions directly affecting them violates their fundamental rights, they can bring their case before the Court of Justice, which subject to certain conditions has the power to annul such act. However, an individual cannot bring an action against another person (natural or legal) or against a Member State before the Court of Justice.
The entry into force of the Lisbon Treaty requires the European Union to accede to the European Convention on Human Rights. When this process is completed, individuals who consider their human rights have been violated by the EU, after exhausting all remedies available at national level, will also be able to bring their case in front of the European Court of Human Rights. This will introduce an additional judicial control in terms of protecting fundamental rights in the EU.
This page is maintained by the European Commission. The information on this page does not necessarily reflect the official position of the European Commission. The Commission accepts no responsibility or liability whatsoever with regard to any information or data contained or referred to in this document. Please refer to the legal notice with regard to copyright rules for European pages.
Sądy wyższej i niższej instancji
Instytucjonalni rzecznicy praw obywatelskich
Wyspecjalizowane instytucje ds. praw człowieka
Wszelkiego rodzaju spory dotyczące korzystania z praw, w tym z praw podstawowych, a także ich wykonywania, mogą zostać skierowane do rozstrzygnięcia przez belgijski sąd. Postępowanie mogą wszcząć osoby fizyczne lub organy.
Właściwość sądu zależy od charakteru i powagi przestępstwa lub od statusu stron (przedsiębiorca, dziennikarz, itp.).
Trybunał Konstytucyjny orzeka, czy ustawy, dekrety (décrets) i rozporządzenia (ordonnances) są zgodne z następującymi artykułami konstytucji:
Informacje na temat organizacji sądów i ich właściwości znajdują się na stronach portalu dotyczących:
Powiązane strony:
Instytucjonalni rzecznicy praw obywatelskich są niezależnymi organami kontroli powołanymi przez zgromadzenia parlamentarne (na szczeblu federalnym lub regionalnym) w celu rozpatrywania składanych przez obywateli skarg na czynności podejmowane przez organy administracji lub sposób ich działania. W ramach tego ogólnego zakresu obowiązków rzecznicy mają obowiązek rozpatrywania skarg dotyczących bezpośrednio lub pośrednio praw człowieka. Rzecznicy sprawdzają, czy organy administracji wykonują swoje czynności z poszanowaniem instrumentów ochrony praw człowieka i zasad dobrej praktyki administracyjnej.
Rzeczników tych nie należy mylić z organizacjami zajmującymi się prywatną mediacją w ramach postępowania cywilnego lub karnego.
Do rzeczników może się zwrócić każdy, kto chce złożyć skargę na organ administracji. Ich interwencja jest bezpłatna. Dysponują oni szerokimi uprawnieniami do prowadzenia postępowań.
Rzecznicy starają się rozstrzygać skargi we współpracy z organem administracji, którego dotyczy sprawa, i przedstawiają właściwemu organowi zalecenia dotyczące rozwiązania problemu. Rzecznicy publikują sprawozdania ze swojej działalności.
Właściwość rzecznika w danej sprawie zależy od organu administracji, którego dotyczy sprawa.
W przypadku spraw na szczeblu federalnym należy skontaktować się z Federalnym Rzecznikiem Praw Obywatelskich (Médiateur fédéral).
W sprawach wchodzących w zakres kompetencji regionów i gmin należy skontaktować się z następującymi organami:
Istnieją również wyspecjalizowani rzecznicy praw dziecka:
Zadania Centrum ds. Równości Szans i Przeciwdziałania Rasizmowi (Centre pour l’égalité des chances et la lutte contre le racisme) obejmują w szczególności wspieranie równych szans i walkę z wszelkimi formami dyskryminacji, wykluczenia, ograniczeń lub preferencji ze względu na: obywatelstwo, tzw. rasę, kolor skóry, pochodzenie, narodowość bądź przynależność etniczną, orientację seksualną, stan cywilny, urodzenie, stan majątkowy, wiek, przekonania religijne lub światopogląd, obecny i przyszły stan zdrowia, niepełnosprawność, przekonania polityczne, cechy fizyczne lub genetyczne bądź pochodzenie społeczne.
Do Centrum może zwrócić się:
Służba pierwszego kontaktu Centrum udziela wstępnej odpowiedzi i w razie potrzeby gromadzi dodatkowe informacje w celu podjęcia dalszych działań.
Jeżeli do rozpatrzenia wniosku konieczne jest przeprowadzenie analizy lub bardziej dogłębnych badań bądź skontaktowanie się z osobą trzecią, akta sprawy są przekazywane jednemu z ekspertów służby specjalistycznej Centrum.
Jeżeli z analizy wyniknie, że Centrum nie jest właściwe do rozpatrzenia skargi, zawiadamia się o tym zainteresowaną stronę i w miarę możliwości kieruje ją do innej służby lub osoby, która będzie w stanie rozpatrzyć wniosek (organ administracji, instytucja prywatna lub publiczna specjalizujące się w świadczeniu podstawowej lub wyspecjalizowanej pomocy, policja lub adwokat).
Z Centrum można kontaktować się bezpośrednio. Na jego stronie internetowej znajdują się również adresy różnych stowarzyszeń i instytucji dysponujących fachową wiedzą lub działających na szczeblu lokalnym, z którymi Centrum podpisało umowy o współpracy i z którymi także można się skontaktować w celu uzyskania pomocy w kwestiach związanych z dyskryminacją.
Centre pour l’égalité des chances et la lutte contre le racisme (Centrum ds. Równości Szans i Przeciwdziałania Rasizmowi) 138 rue Royale 1000 Bruksela Tel.: (+32) 800.12.800 – (bezpłatna infolinia) (+32) 2. 212 30 00Powiązane strony:
Centrum ds. Równości Szans i Przeciwdziałania Rasizmowi
Instytut ds. Równouprawnienia Płci (L’Institut pour l’égalité des femmes et des hommes, IEFH) jest niezależnym organem publicznym propagującym równouprawnienie płaci oraz zajmującym się przeciwdziałaniem dyskryminacji ze względu na płeć.
Instytut może udzielić pomocy prawnej i wszcząć postępowanie sądowe w sprawach dotyczących dyskryminacji ze względu na płeć oraz dyskryminacji transseksualistów.
Z Instytutem można się skontaktować za pomocą internetowego formularza lub pod następującym adresem:
Institut pour l'égalité des femmes et des hommes (Instytut ds. Równouprawnienia Płci) 1 Rue Ernest Blerot 1070 Bruksela Tel.: (+32) 800.12.800 – (bezpłatna infolinia) (+32) 2.233.42.65 Faks: (+32) 2.233.40.32 E-mail: egalite.hommesfemmes@iefh.belgique.bePowiązane strony:
Instytut ds. Równouprawnienia Płci
Komisja ds. Ochrony Prywatności (La Commission de la protection de la vie privée) jest niezależnym komitetem utworzonym przy Izbie Reprezentantów. Została ona utworzona w następstwie przyjęcia ustawy o prywatności z dnia 8 grudnia 1992 r. Nie podlega ona Ministrowi Sprawiedliwości.
CPVP jest niezależnym organem kontroli odpowiedzialnym za dbałość o ochronę prywatności w kontekście przetwarzania danych osobowych.
Zadania Komisji ds. Ochrony Prywatności można podzielić na pięć głównych obszarów: świadczenie pomocy, funkcje informacyjne, rozpatrywanie skarg, wydawanie opinii oraz zaleceń i wreszcie realizowanie polityki w zakresie zgodności z przepisami.
- Świadczenie pomocy: ten obszar działalności jest ściśle związany z funkcją informacyjną. W ramach świadczonej pomocy CPVP kontaktuje się z różnymi podmiotami: organami publicznymi, sektorem prywatnym, obywatelami, administratorami danych (niezależnie od tego czy są nimi osoby fizyczne czy osoby prawne).
W tym obszarze do zadań CPVP należy: przekazywanie informacji, o które zwróciła się osoba fizyczna – niezależnie od tego, czy jest to osoba, której dotyczy przetwarzanie danych czy administrator danych, wykonywanie prawa dostępu do danych i prawa do poprawienia danych, przetwarzanie oświadczeń, prowadzenie na bieżąco rejestru publicznego, zwolnienie z obowiązku złożenia informacji w związku z rozpatrywaniem skarg, przekazanie informacji osobom fizycznym lub administratorom danych, opracowanie rocznego sprawozdania dla Parlamentu.
Komisja ds. Ochrony Prywatności udziela pomocy zarówno organom administracji, jak i administratorom danych, w odpowiedzi na wniosek o wcześniejsze nieformalne konsultacje, które pozwolą uwzględnić wymogi ustawy o prywatności, począwszy od fazy opracowywania projektów. Komisja ds. Ochrony Prywatności pomaga również osobom, których dane są przetwarzane, w egzekwowaniu ich praw, w szczególności informując je o przysługujących im prawach i kolejnych etapach postępowania. W ramach międzynarodowej wymiany danych Komisja ds. Ochrony Prywatności wspiera organy prowadzące działalność transgraniczną. Na tym poziomie, podobnie jak na szczeblu krajowym, Komisja ds. Ochrony Prywatności wspiera osoby, których dane są przetwarzane i włączane do transgranicznych przepływów danych.
- Funkcje informacyjne: Komisja ds. Ochrony Prywatności dostarcza informacje zarówno organom, jak i administratorom danych i osobom, których dane dotyczą.
W ramach tego obszaru działalności mieszczą się też następujące czynności: sporządzanie sprawozdania rocznego dla parlamentu i opracowanie planu zarządzania, sporządzenie regulaminu wewnętrznego, prowadzenie rejestru publicznego i ogólnie pojęte informowanie społeczeństwa (poprzez stronę internetową, konferencje, odpowiedzi na zapytania klientów, podnoszenie świadomości, itp.). Należy także podkreślić, że działalność CPVP w tych różnych obszarach nie ogranicza się koniecznie do terytorium jednego państwa. Działania te mają często wymiar międzynarodowy i Komisja ds. Ochrony Prywatności odgrywa znaczną rolę w informowaniu i podnoszeniu świadomości na arenie międzynarodowej.
- Rozpatrywanie skarg: Komisja ds. Ochrony Prywatności występuje w roli rzecznika praw obywatelskich w odniesieniu do skarg składanych przez osoby, których dane dotyczą.
W przypadku nieprzestrzegania praw obywatela, którego dane podlegają przetwarzaniu, przez administratora tych danych, Komisja podejmuje interwencję na rzecz poszanowania wspomnianych praw na wniosek zainteresowanego (prawo sprzeciwu, prawo do poprawiania danych, pośredni dostęp itp.). W tym celu CPCP wykorzystuje środki, którymi dysponuje (zgłoszenie sprawy do prokuratury, wytoczenie powództwa przed sądem cywilnym itp.). W przypadku przestępstw międzynarodowych odnoszących się do ochrony danych Komisja ds. Ochrony Prywatności udziela pomocy w międzynarodowych dochodzeniach lub śledztwach mających na celu wprowadzenie odpowiednich rozwiązań, które wymagają zaangażowania wszystkich zainteresowanych organów ochrony danych.
- Wydawanie opinii: Komisja ds. Ochrony Prywatności wydaje opinie dotyczące regulacji i standardów.
Działalność Komisji w tym zakresie jest przede wszystkim ukierunkowana na właściwe organy: wydaje ona opinie i zalecenia dotyczące projektów legislacyjnych odnoszących się do różnych aspektów prywatności. Poprzez uczestnictwo w pracach krajowych i międzynarodowych grup roboczych (np. Grupy Roboczej Art. 29, grupy berlińskiej, konferencji rzeczników lub innych organów kontroli w dziedzinie ochrony prywatności itp.) oraz poprzez kontakty z analogicznymi organizacjami za granicą, Komisja ds. Ochrony Prywatności uczestniczy w procesie decyzyjnym dotyczącym ochrony prywatności.
- Polityka w zakresie zgodności z przepisami: Komisja ds. Ochrony Prywatności stoi na straży egzekwowania prawa w odniesieniu do ochrony danych osobowych.
Kompetencje Komisji ds. Ochrony Prywatności w zakresie zezwoleń obejmują wydawanie podmiotom z jakiegokolwiek sektora, działającym w charakterze administratorów danych, zezwoleń na przetwarzanie i pozyskiwanie danych osobowych. Komisja przeprowadza również w odniesieniu do tych organów kontrole i inspekcje, wydaje zalecenia i dokonuje oceny zastosowanych środków bezpieczeństwa.
Wszelkie wnioski o udzielenie informacji, pomocy oraz wszelkie skargi można kierować do Komisji ds. Ochrony Prywatności bezpośrednio pocztą, telefonicznie lub drogą elektroniczną. Dane kontaktowe:
Commission de la protection de la vie privée (Komisja ds. Ochrony Prywatności)
Rue de la Presse 35/1 1000 Bruksela Tel.: (+32) 2 274 48 00 Faks: (+32) 2 274 48 35 commission@privacycommission.beBiura Komisji ds. Ochrony Prywatności są czynne we wszystkie dni robocze, po wcześniejszym umówieniu się na spotkanie. Aby uzyskać wstępną pomoc można skorzystać z numeru +32 (0)2 274 48 79 lub wypełnić formularz kontaktowy w internecie.
Powiązane strony:
Komisja ds. Ochrony Prywatności
Komisje nadzoru penitencjarnego (commissions de surveillance des établissements pénitentiaires) sprawują zewnętrzny nadzór nad sposobem traktowania osadzonych. Przekazują one skargi osadzonych do dyrekcji zakładów karnych lub Ministra Sprawiedliwości w celu znalezienia rozwiązania problemu.
Przy każdym zakładzie karnym działa komisja nadzoru penitencjarnego. W skład komisji wchodzą przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego. W każdej z nich zasiada przynajmniej jeden lekarz i jeden adwokat. Przewodniczącym komisji jest sędzia. Centralna Rada Nadzoru (Conseil central de surveillance) koordynuje pracę lokalnych komisji i przedkłada Ministrowi Sprawiedliwości opinie dotyczące traktowania osadzonych na jego wniosek bądź z własnej inicjatywy.
Powiązane strony:
Komisja ds. Skarg (Commission des plaintes) zajmuje się indywidualnymi skargami złożonymi przez cudzoziemców przebywających w ośrodkach detencyjnych, ośrodkach recepcyjnych i ośrodkach dla osób ubiegających się o azyl, dotyczacymi warunków pobytu, w szczególności okoliczności zaistniałych wewnątrz tych ośrodków detencyjnych i recepcyjnych, w odniesieniu do praw i obowiązków określonych w dekretach królewskich z 2 sierpnia 2002 r. (o ośrodkach zamkniętych), 8 czerwca 2009 r. (o ośrodkach dla osób ubiegających się o azyl) oraz 14 maja 2009 r. (o ośrodkach recepcyjnych).
W ośrodkach tych mogą zostać umieszczeni nielegalni imigranci, osoby, których wnioski o udzielenie azylu zostały odrzucone, lub cudzoziemcy niespełniający wymogów wjazdu lub pobytu.
Skarżący, którzy chcą zaskarżyć postanowienie Komisji, mogą odwołać się do Rady Państwa.
Z Komisją można się skontaktować pod następującym adresem:
Secrétariat permanent de la Commission des plaintes Service Public Fédéral Intérieur Rue de Louvain, 1 1000 BrukselaPowiązane strony:
Federalna Wewnętrzna Służba Publiczna
Stały Komitet Nadzoru nad Policją (Comité permanent de contrôle des services de police, Comité P) jest zewnętrznym organem prowadzącym nadzór nad policją, który odpowiada przed Parlamentem. Nadzór Komitetu skupia się na ochronie praw nadanych osobom fizycznym w konstytucji i ustawach, a także na koordynacji działań służb policji i ich efektywności.
Każdy kto był uczestnikiem interwencji policji może złożyć skargę, zgłosić nadużycie lub przekazać inne informacje Stałemu Komitetowi Nadzoru nad Policją.
Każdy funkcjonariusz policji również może złożyć skargę lub zgłosić nadużycie Komitetowi bez uprzedniego zwracania się o zgodę przełożonego i nie może zostać za to ukarany.
Skargi można składać za pomocą elektronicznego formularza, który został udostępniony w tym celu w internecie.
Z Komitetem można skontaktować się pod następującym adresem:
Comité permanent de contrôle des services de police (Stały Komitet Nadzoru nad Policją)
Rue de la Presse 35/1 1000 Bruksela Tel.: (+32) 2.286.28.11 Faks: (+32) 2.286.28.99 E-mail: info@comitep.bePowiązane strony:
Stały Komitet Nadzoru nad Policją
Podstawowe usługi doradztwa dla obywateli obejmują udzielanie informacji osobom mającym pytania lub problemy dotyczące wymiaru sprawiedliwości w ściśle określonych dziedzinach.
Spis adresowy Federalnej Służby Publicznej Wymiaru Sprawiedliwości zawiera wykaz ośrodków pomocy prawnej oraz ich danych kontaktowych.
Powiązane strony:
Podstawowa pomoc prawna obejmuje udzielenie informacji praktycznych lub prawnych bądź wydanie wstępnej opinii prawnej w trakcie krótkich konsultacji. Podstawowej pomocy prawnej udzielają przedstawiciele zawodów prawniczych, zazwyczaj adwokaci.
Rozszerzona pomoc prawna obejmuje wyznaczenie adwokata (z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków), który będzie świadczył swoje usługi bezpłatnie lub według obniżonej stawki. Nie przewiduje się umorzenia kosztów procesowych (kosztów komorników sądowych, biegłych, odpisów itp.) ani w całości, ani w części, ale mogą one zostać pokryte w ramach uzgodnień dotyczących pomocy prawnej.
Osoby korzystające z pomocy prawnej są zwalniane w całości lub w części z kosztów sądowych lub pozasądowych kosztów związanych z postępowaniem, jeżeli nie dysponują wystarczającymi dochodami na ich uiszczenie.
Dalsze informacje można uzyskać na stronie portalu „e-Sprawiedliwość” dotyczącej kosztów postępowania w Belgii.
Powiązane strony:
Ustawa przewiduje państwową pomoc finansową dla ofiar umyślnych aktów przemocy i osób, które udzielają im wsparcia, a w niektórych przypadkach również dla ich krewnych.
Z Komisją można kontaktować się bezpośrednio, lecz wnioski można również składać za pośrednictwem adwokata lub telefonu dyżurnego służb pomocy społecznej, których wykaz jest zamieszczony na stronie internetowej Federalnej Służby Publicznej Wymiaru Sprawiedliwości (zob. Indeks, wymiar sprawiedliwości od A do Z, pomoc finansowa dla pokrzywdzonych).
Z Komisją można się skontaktować pod następującym adresem:
Service public fédéral de la Justice (Federalna Służba Publiczna Wymiaru Sprawiedliwości) Commission pour l’aide financière aux victimes d’actes intentionnels de violence et aux sauveteurs occasionnels (Komisja ds. pomocy finansowej ofiarom umyślnych aktów przemocy i osobom, które udzielają im wsparcia) Boulevard de Waterloo 115, Tel.: (+32)2.542.72.07 (+32)2.542.72.08 commission.victimes@just.fgov.beDalsze informacje można znaleźć na stronie portalu „e-Sprawiedliwość” poświęconej prawom ofiar przestępstw.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw podstawowych
Wyspecjalizowane organy ochrony praw człowieka
Sprawy dotyczące unijnych praw podstawowych może rozstrzygnąć w pierwszej instancji każdy bułgarski sędzia, ponieważ Karta praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi część europejskiego prawodawstwa pierwotnego (obowiązującego w takim samym zakresie jak traktat lizboński). Dlatego bułgarscy obywatele mogą zwrócić się do sądu okręgowego (okrazhen sad), powołując się na Kartę, w przypadku gdy uznają, że nie uwzględniono ich praw podstawowych. Sądy bułgarskie mają te same kompetencje w zakresie praw podstawowych zapisanych w bułgarskiej konstytucji oraz postanowień umów międzynarodowych, których Bułgaria jest stroną.
Skargi na indywidualne decyzje administracyjne można składać do sądów administracyjnych (administrativen sad) i Najwyższego Sądu Administracyjnego (varhoven administrativen sad).
Każdy sąd w Bułgarii zamieszcza na swojej stronie internetowej opis swojej struktury i zakresu kompetencji. Strona internetowa Najwyższej Rady Sądownictwa zawiera szczegółowy wykaz bułgarskich sądów, wraz z adresami i linkami do ich stron internetowych (wyłącznie w języku bułgarskim).
Proszę zapoznać się z sekcją dotyczącą Rzecznika Praw Obywatelskich.
Adres:
ul. George Washington 22 Sofia 1202, Bułgaria Tel. +359 2 810 69 55 E-mail: priemna@ombudsman.bg Strona internetowa: http://www.ombudsman.bg/Rzecznik Praw Obywatelskich dysponuje środkami przewidzianymi przez prawo umożliwiającymi badanie spraw, w których doszło do naruszenia lub zagrożenia praw i wolności obywatelskich ze względu na działania lub zaniechania organów krajowych lub lokalnych, jak również osób, którym powierzono pełnienie zadań publicznych. Zakres kompetencji Rzecznika Praw Obywatelskich jest szeroki i obejmuje prawa polityczne, gospodarcze, społeczne, kulturalne oraz inne prawa obywatelskie. Jest to organ chroniący praw wszystkich obywateli, w tym dzieci, osób niepełnosprawnych, mniejszości, cudzoziemców itp.
Do Rzecznika Praw Obywatelskich skargi można wnosić drogą pocztową, osobiście, pocztą elektroniczną lub nawet ustnie. Są one następnie rejestrowane przez urzędnika. Skargami zajmuje się wydział ds. przyjmowania skarg (priemna) oraz sekretariat (delovodstvo). Wydział ds. przyjmowania skarg funkcjonuje od 5 stycznia 2006 r. i jest czynny codziennie. W wydziale tym eksperci zajmują się sprawami obywateli – którzy stawili się osobiście lub skontaktowali się z urzędem telefonicznie. W czwartki Rzecznik Praw Obywatelskich przyjmuje również interesantów osobiście, po uprzednim umówieniu spotkania, w godzinach od 9:00 do 12:30.
Skargi lub zawiadomienia o nieprawidłowościach może skierować do Rzecznika każda osoba, niezależnie od obywatelstwa, płci, przekonań politycznych czy wyznania. Skargi anonimowe lub zawiadomienia o nieprawidłowościach dotyczące zdarzeń sprzed ponad dwóch lat nie są rozpatrywane. Rzecznik Praw Obywatelskich może wszcząć postępowanie wyjaśniające z urzędu, jeżeli uzna, że leży to w interesie publicznym.
Skargi są rejestrowane w dzienniku podawczym, a następnie kierownik Biura Rzecznika Praw Obywatelskich przekazuje je do odpowiedniej służby wewnętrznej celem dalszego rozpatrzenia. Naczelnik wydziału powierza sprawę referentowi sprawy, który ma jeden miesiąc na jej wyjaśnienie. W przypadku spraw, które wymagają pogłębionego badania, termin ten jest przedłużony do trzech miesięcy. Referent sprawy może zażądać od skarżącego dodatkowych informacji lub zwrócić się do właściwego organu administracji publicznej o dokonanie określonych czynności lub dostarczenie danych informacji. Organy krajowe i lokalne, osoby prawne i osoby fizyczne są zobowiązane do dobrowolnego przekazywania informacji Rzecznikowi Praw Obywatelskich i przekazywania mu pozyskanych informacji oraz współpracy z Rzecznikiem Praw Obywatelskich w związku ze skargami przesłanymi do tego organu. Jeżeli skarga dotyczy sprawy, którą należy być może skierować od organu administracji wyższej instancji lub innej wyspecjalizowanej instytucji (komisji lub agencji), rzecznik może doradzić skarżącemu skontaktowanie się z daną instytucją, o ile sprawa nie wymaga zbadania jej przez Rzecznika. W przypadku gdy sprawa nie wchodzi w zakres kompetencji Rzecznika, zamiast jej zbadania, Rzecznik powiadomi skarżącego i doradzi mu skontaktowanie się z odpowiednim organem. Jeżeli skarżący wyrazi zgodę, Rzecznik może przekazać skargę do tego organu.
Rzecznik może w każdym czasie zaproponować przeprowadzenie mediacji na potrzeby osiągnięcia polubownego rozwiązania w drodze przesłania oferty mediacji do skarżącego oraz podmiotu lub osoby, której dotyczy skarga. W razie przyjęcia propozycji przez obie strony, Rzecznik udziela wszelkiej możliwej pomocy w celu rozwiązania konfliktu, np. pośrednicząc w kontaktach lub pomagając w negocjacjach między stronami.
W zależności od ustaleń poczynionych w toku postępowania – nie licząc odpowiedzi skarżącego – wydawane są zalecenia skierowane do właściwego organu dotyczące działań, które organ może podjąć w celu wyeliminowania przyczyn i praktyk, które doprowadziły do naruszenia praw danej osoby. Rzecznik często wydaje opinie dotyczące szczególnych zagadnień, które są następnie publikowane na stronie internetowej i przekazywane dalej do właściwego organu i mediów. Jeżeli problem dotyczy istniejących przepisów prawnych, Rzecznik może wydać zalecenia skierowane do Zgromadzenia Narodowego i Rady Ministrów, aby dokonać odpowiednich zmian ustawodawczych. Jeżeli przepisy naruszają konstytucję oraz prawa i wolności obywatelskie, Rzecznik jest uprawniony do skierowania sprawy do Trybunału Konstytucyjnego na potrzeby ustalenia, czy tak faktycznie jest. Ponadto w przypadku stwierdzenia rozbieżności w orzecznictwie Rzecznik jest uprawniony do skierowania sprawy do Najwyższego Sądu Kasacyjnego (varhoven kasatsionen sad) lub Najwyższego Sądu Administracyjnego (varhoven administrativen sad) na potrzeby dokonania wykładni przepisów prawa.
Adres:
Bul. Dragan Tsankov 35 Sofia 1125, Bułgaria Tel.: + 359 2 807 30 30 Faks: + 359 2 807 30 58 E-mail: kzd@kzd.bg Strona internetowa: http://www.kzd-nondiscrimination.com/Komisja Antydyskryminacyjna
Komisja Antydyskryminacyjna rozpoznaje sprawy:
Skarga lub zawiadomienie o nieprawidłowościach należy złożyć w Komisji Antydyskryminacyjnej w terminie trzech lat od popełnienia czynu. Jeżeli upłynęły trzy lata, sprawa nie zostanie rozpoznana, a w przypadku gdy już wszczęto postępowanie, sprawa zostanie oddalona. Jeżeli sprawa została już skierowana do sądu, Komisja nie rozpocznie postępowania. W przypadku wycofania skargi lub zawiadomienia o nieprawidłowościach lub niesprostowania błędu przez skarżącego w terminie wyznaczonym przez Komisję Antydyskryminacyjną, sprawa zostanie oddalona.
Skarga musi zawierać:
Przewodniczący Komisji Antydyskryminacyjnej przekazuje akta sprawy do zespołu specjalizującego się w danym rodzaju dyskryminacji. Zespół wyznacza przewodniczącego i sprawozdawcę spośród swoich członków. Sprawozdawca gromadzi pisemne dowody niezbędne do udokumentowania okoliczności faktycznych sprawy. Postępowanie wyjaśniające musi zakończyć się w terminie 30 dni. W przypadku skomplikowanych spraw przewodniczący Komisji Antydyskryminacyjnej może przedłużyć termin o kolejne 30 dni. Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego sprawozdawca przedstawia swoje ustalenia przewodniczącemu zespołu. Przewodniczący wyznacza datę rozprawy i wzywa strony do stawiennictwa.
Komisja Antydyskryminacyjna jest uprawniona do:
Wszystkie osoby fizyczne, osoby prawne i organy publiczne mają obowiązek współpracy z Komisją Antydyskryminacyjną poprzez przedstawianie informacji i dokumentów oraz składanie wyjaśnień na piśmie za każdym razem, gdy zażąda tego Komisja. Za odmowę można nałożyć grzywnę.
W trakcie pierwszego posiedzenia przewodniczący zespołu wzywa strony do polubownego rozstrzygnięcia sporu. Jeżeli strony to uczynią, porozumienie osiągnięte w tym trybie jest zatwierdzone, a sprawa zostaje zamknięta. Jeżeli strony osiągną częściowe porozumienie, postępowanie będzie dotyczyło zagadnień, co do których nie osiągnięto porozumienia. Porozumienie podlega wykonaniu, przy czym Komisja nadzoruje zgodność z jego postanowieniami.
Jeżeli osiągnięcie porozumienia jest niemożliwe, Komisja Antydyskryminacyjna rozstrzyga sprawę co do jej istoty w terminie 14 dni od rozprawy.
W swoim werdykcie Komisja Antydyskryminacyjna może:
Komisja Antydyskryminacyjna może zastosować następujące wiążące środki administracyjne:
Komisja Antydyskryminacyjna jest uprawniona ustawowo do stosowania środków przymusu administracyjnego w celu przymuszenia podmiotów do wykonania jej decyzji.
Decyzje Komisji Antydyskryminacyjnej podlegają zaskarżeniu do Sądu Administracyjnego miasta Sofii w terminie 14 dni.
Adres:
Rada Ministrów bul. Dondukov 1 Sofia 1594, Bułgaria Strona internetowa: https://saveti.government.bg/web/cc_19/1Krajowa Rada ds. Równouprawnienia Płci w ramach Rady Ministrów
Krajowa Rada ds. Równouprawnienia Płci zapewnia współpracę organów rządowych i organizacji pozarządowych w zakresie opracowywania i realizacji krajowej polityki równouprawnienia płci poprzez ułatwianie konsultacji, współpracy i koordynacji.
Krajowa Rada ds. Równouprawnienia Płci:
Opracowywanie i realizacja krajowej polityki dotyczącej równouprawnienia płci.
Adres:
Bul. Prof. Tsvetan Lazarov No 2 Sofia 1592, Bułgaria Tel. + 359 2 91 53 518 Faks: + 359 2 91 53 525 E-mail: kzld@cpdp.bg Strona internetowa: http://www.cpdp.bg/Komisja ds. Ochrony Danych Osobowych
Komisja wspomaga rząd w realizacji polityki ochrony danych osobowych.
Ma również kompetencje w zakresie rozstrzygania skarg dotyczących naruszeń bezpieczeństwa danych osobowych.
Każda osoba może zawiadomić Komisję ds. Ochrony Danych Osobowych o naruszeniu praw wynikających z ustawy o ochronie danych osobowych w terminie roku od powzięcia wiadomości o naruszeniu tych regulacji i nie później niż pięć lat po jego wystąpieniu. Po wpłynięciu skargi do Komisji skarga zostaje przekazana do Dyrekcji ds. Procedur i Nadzoru, która wydaje opinię na potrzeby Komisji na temat klasyfikacji i dopuszczalności skargi. Następnie Komisja zwołuje posiedzenie niejawne, na którym decyduje, czy sprawa jest dopuszczalna i jaką procedurę należy zastosować. Komisja może wszcząć postępowanie wyjaśniające, gromadzić dowody i występować o opinie osób trzecich. Jeżeli skarga zostaje uznana za dopuszczalną, zainteresowane strony zostają należycie poinformowane. Jednocześnie wyznacza się termin rozprawy. Strony są wzywane na rozprawę wraz innymi zainteresowanymi osobami trzecimi. Komisja wydaje decyzję w terminie 30 dni od otrzymania skargi. Odpis decyzji przesyła się zainteresowanym stronom i innym zainteresowanym osobom trzecim. Komisja może wydać nakaz wobec strony, która dopuściła się naruszenia, wyznaczyć termin usunięcia przyczyny naruszenia lub nałożyć karę administracyjną. Jej decyzje podlegają zaskarżeniu do Najwyższego Sądu Administracyjnego w terminie 14 dni od ich otrzymania.
Osoby fizyczne, osoby prawne lub organy administracji publicznej mogą wystąpić do Komisji o zaopiniowanie danego aktu prawnego w odniesieniu do ustawy o ochronie danych osobowych.
Komisja może wydawać nakazy wobec administratorów danych osobowych
i nakładać tymczasowe zakazy przetwarzania danych osobowych w przypadku naruszenia norm ochrony danych osobowych.
Adres:
Rada Ministrów bul. Dondukov 1 Sofia 1594, Bułgaria Tel. +359 2 940 36 22 Faks: +359 2 940 21 18 E-mail: Rositsa.Ivanova@government.bg – sekretariat NSSIEV Strona internetowa: http://www.nccedi.government.bg/Krajowa Rada ds. Mniejszości Etnicznych i Integracji przy Radzie Ministrów
Rada – w tym jej sekretariat – zajmuje się wszystkimi zagadnieniami związanymi z pochodzeniem etnicznym.
Chociaż w sekretariacie nie ma specjalnej komórki zajmującej się skargami i wnioskami, specjaliści zatrudnieni w sekretariacie Rady w razie potrzeby rozstrzygają zgłoszone sprawy.
Krajowa Rada ds. Mniejszości Etnicznych i Integracji jest organem konsultacyjnym i koordynacyjnym, wspomagającym Radę Ministrów w zakresie opracowywania i realizacji polityki dotyczącej mniejszości etnicznych i ich integracji.
Usprawnia współpracę między organami państwowymi a organizacjami pozarządowymi broniącymi interesów mniejszości etnicznych i propagującymi stosunki między grupami etnicznymi.
Koordynuje i nadzoruje wdrażanie Krajowego Planu Działania w ramach „Dekady Integracji Romów” na lata 2005-2015 oraz zobowiązań podjętych przez wszystkie organy państwowe zgodnie z ich zakresem kompetencji w odniesieniu do „Dekady Integracji Romów”.
Każdy obwód posiada własną radę ds. mniejszości etnicznych i integracji, która współpracuje z gubernatorem obwodu. Są one organami konsultacyjnymi i koordynującymi, które wspierają wdrażanie polityki dotyczącej zagadnień związanych z pochodzeniem etnicznym i integracją na szczeblu obwodu.
Rady gmin mogą zakładać własne lokalne rady ds. mniejszości etnicznych i integracji.
Oprócz szerokiego zakresu obowiązków administracyjnych Sekretariat Krajowej Rady ds. Mniejszości Etnicznych i Integracji odpowiada za utrzymywanie kontaktów operacyjnych oraz udzielanie radom obwodów i radom gmin pomocy metodologicznej w zakresie współpracy w kwestiach etnicznych i integracji.
Adres:
ul. Sofroni Vrachanski 104-106 Sofia 1233, Bułgaria Tel. +359 2 940 80 95 832 90 73 Faks: +359 2 832 41 62 E-mail: ahu@mlsp.government.bg Strona internetowa: https://ahu.mlsp.government.bgAgencja ds. Osób Niepełnosprawnych
Agencja zajmuje się głównie wnioskami o wpis do rejestru dostawców wyrobów medycznych i rejestru wyspecjalizowanych przedsiębiorstw prowadzonych przez osoby niepełnosprawne i na ich rzecz, jak również wniosków odnoszących się do praw osób niepełnosprawnych. Zarządza również projektami realizowanymi w ramach różnorodnych programów finansowanych przez Agencję.
Wnioski są rejestrowane w automatycznym systemie informatycznym „Docman”, po czym dyrektor naczelny przesyła je kierownikowi Biura Agencji oraz jego dyrektorom, którzy przekazują je właściwym referentom.
Wniosek jest rozpatrywany lub odpowiedź zostaje przesłana do wnioskodawcy.
Adres:
ul. Triaditsa No 2 Sofia 1051, Bułgaria Tel. +359 2 933 90 10, +359 2 933 90 16 Faks: +359 2 980 24 15 E-mail: sacp@sacp.government.bg Strona internetowa: http://sacp.government.bg/Państwowa Agencja ds. Ochrony Dzieci
W Bułgarii prawa dzieci określone w Konwencji o prawach dziecka ONZ są zagwarantowane w ustawie o ochronie dzieci przyjętej w 2000 r. oraz przez Państwową Agencję ds. Ochrony Dzieci, założoną w 2001 r. W ten sposób Bułgaria dba o zapewnienie odpowiedniej pomocy rodzicom i opiekunom prawnym oraz stworzenie infrastruktury instytucji i usług opieki nad dziećmi.
Za ochronę dzieci w Bułgarii odpowiadają:
Ustawa o ochronie dzieci przewiduje szczególną ochronę dzieci zagrożonych. Każde dziecko ma prawo do ochrony przed przemocą, tj. przed zmuszaniem do udziału w czynnościach szkodliwych dla jego zdrowia lub rozwoju fizycznego, psychicznego, moralnego i edukacyjnego; przed narażaniem na metody wychowawcze naruszające jego poczucie godności; przed przemocą fizyczną, psychiczną i innymi formami przemocy oraz przymusu naruszającymi jego najlepszy interes; przed wykorzystywaniem do żebrania, prostytucji, propagowania treści pornograficznych, nielegalnego uzyskiwania dochodów lub niegodziwym traktowaniem w celach seksualnych.
W Bułgarii realizuje się następujące środki na rzecz ochrony dzieci:
Państwowa Agencja ds. Ochrony Dzieci egzekwuje prawa dzieci poprzez:
Adres:
Bul. Knyaginya Maria Luiza 114 B Serdika 1233 Sofia; Bułgaria Tel.: +359 2 80 80 901 – przewodniczący Faks: +359 2 295 59 905 E-mail: sar@saref.government.bg Strona internetowa: http://www.aref.government.bg/Państwowa Agencja ds. Uchodźców
Wnioski o udzielenie azylu i o połączenie rodziny są rozpatrywane zgodnie z ustawą o azylu i uchodźcach (łączenie rodzin reguluje art. 34). Wszelkie decyzje dotyczące azylu i łączenia rodzin podlegają zaskarżeniu w trybie przewidzianym w tej ustawie. Wszystkie inne rodzaje wniosków reguluje regulamin wewnętrzny Agencji dotyczący udzielenia ochrony.
Najważniejszym bułgarskim aktem prawnym dotyczącym uchodźców jest ustawa o azylu i uchodźcach. Inne przepisy w tym zakresie można znaleźć w kodeksie postępowania administracyjnego i w ustawie o cudzoziemcach. Akt ten wraz z kodeksem postępowania administracyjnego i bułgarską ustawą o azylu i uchodźcach stanowią ramy prawne bułgarskiego systemu azylowego.
Na podstawie tej ustawy istnieją cztery rodzaje ochrony szczególnej:
Obecnie wszystkie wnioski o nadanie statusu uchodźcy są rozpatrywane przez ośrodki dla uchodźców w Sofii i we wsi Banja w pobliżu Nowej Zagory.
Osoby ubiegające się o azyl muszą stawić się w Agencji osobiście. Wnioski złożone na granicy lub u innego organu muszą być niezwłocznie przekazane Agencji.
Osoby ubiegające się o azyl są rejestrowane w dniu złożenia wniosku w Agencji.
Agencja jest zobowiązana przekazać osobie ubiegającej się o azyl pouczenie o obowiązującej procedurze, jej prawach i obowiązkach oraz organizacjach udzielających pomocy prawnej i socjalnej. Pouczenie musi zostać przekazane w języku zrozumiałym dla tej osoby i jest odczytywane przez tłumacza tuż przed rejestracją wniosku. Osoby te otrzymają odpis pouczenia w tym języku. Ubiegający się o azyl są zobowiązani wypełnić formularz, w którym wskazują wyłącznie swoje cechy biologiczne. Wniosek jest następnie rozpatrywany zgodnie z procedurą dublińską. Funkcjonariusze pobierają odciski palców osoby ubiegającej się o azyl w celu ich wprowadzenia do systemu Eurodac i zadają szereg standardowych pytań dotyczących podróży.
Jeżeli państwem właściwym do rozpatrzenia wniosku jest Bułgaria, wniosek jest rozpatrywany w trybie przyspieszonym, zgodnie z którym organ, który przeprowadził postępowanie sprawdzające wnioskodawcy (funkcjonariusz wyznaczony przez kierownika) jest odpowiedzialny za wydanie decyzji. Organ ten może odmówić azylu, jeżeli sprawa nie spełnia kryteriów określonych w ustawie o azylu i uchodźcach, może również zamknąć sprawę lub przekazać akta sprawy do dalszego rozpatrzenia w trybie zwykłym.
Jeżeli decyzja nie zapadnie w terminie trzech dni, wniosek zostanie automatycznie rozpatrzony w trybie zwykłym. Decyzja organu, który przeprowadził procedurę sprawdzającą, wymaga zatwierdzenia przez właściwych funkcjonariuszy. W razie konieczności akta mogą zostać zwrócone do dalszego zbadania. Po zatwierdzeniu decyzji, jest ona formalnie spisywana, zatwierdzana przez Wydział ds. Metodyki, podpisywana przez właściwych funkcjonariuszy i przedkładana prezesowi Agencji do podpisu.
Przyznanie statusu uchodźcy, statusu osoby objętej ochroną humanitarną lub oddalenie wniosku o udzielenie azylu.
Adres:
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Ministerstvo na vǎtrešnite raboti) ul 6 Septemvri 29 Sofia 1000, Bułgaria Tel.: + 359 2 982 50 00 – (centrala) Strona internetowa: http://www.mvr.bg/Stały Komitet ds. Praw Człowieka i Etyki Policyjnej
Komitet pełni funkcję pomostu między Ministerstwem Spraw Wewnętrznych a organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, odgrywając ważną rolę w tym zakresie. Posiada oddziały w placówkach obwodowych Ministerstwa.
Komisja bada wszystkie materiały dotyczące ochrony praw człowieka, które zostały przekazane departamentom Ministerstwa.
Zakres działań Komitetu obejmuje aktywną współpracę z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, propagowanie pozytywnych praktyk policyjnych i harmonizację przepisów w związku z członkostwem Bułgarii w UE. Działa na podstawie rocznego planu działań, który jest aktualizowany co roku. Jego coroczny plan prac obejmuje następującą działalność:
Adres:
Pl. Narodno Sabranie 2 (Posiedzenia plenarne) Pl. Knyaz Aleksandar I 1 (Komisje i gabinety członków Parlamentu) Sofia 1169, Bułgaria Centrala: +359 2 939 39 Faks: +359 2 981 31 31E-mail: infocenter@parliament.bg
E-mail: humanrights@parliament.bg
Strona internetowa: https://www.parliament.bg
Komisja ds. Praw Człowieka, Religii i Petycji Zgromadzenia Narodowego
Komisja parlamentarna zajmuje się legislacją w dziedzinie praw człowieka i wolności religijnych. Dodatkowo zajmuje się innymi zagadnieniami przedłożonymi przez osoby fizyczne i organizacje społeczeństwa obywatelskiego, stowarzyszenia i fundacje w formie skarg, wniosków, zawiadomień o nieprawidłowościach, sugestii.
Tematyka, jaką zajmuje się Komisja, jest bardzo zróżnicowana i obejmuje wszystkie aspekty życia społecznego, którymi nie zajmują się sądy. Petycje dotyczą w większości problemów społecznych, a w następnej kolejności systemu sądownictwa, działań i zaniechań ze strony organów w ramach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, decyzji planistycznych, samowoli budowlanej, reprywatyzacji gruntów rolnych i leśnych. Dąży się do współpracy w zakresie systemu szkolnictwa, opieki zdrowotnej, działań i zaniechań samorządu terytorialnego, zagadnień religijnych, skarg dotyczących działań administracji rządowej, dyskryminacji na tle etnicznym itp.
Komisja jest bezpośrednim łącznikiem między bułgarskim parlamentem a obywatelami. Jej rola jest ściśle określona. Regulamin wewnętrzny Komisji szczegółowo określa tryb rejestracji, przesyłania i archiwizowania petycji, wniosków i sugestii przesyłanych do Komisji drogą pocztową i mailową lub składanych w biurze podawczym Zgromadzenia Narodowego oraz sposób rejestrowania każdego etapu procedury. Każdy dokument zostaje opatrzony sygnaturą, jest wpisywany do specjalnej ewidencji i przekazywany do właściwego referenta, który rozpatruje go i przesyła odpowiedź, bądź, gdy wymagają tego okoliczności, w stosownym terminie kieruje akta sprawy do właściwego organu. Komisja poświęca szczególną uwagę tym organom władz lokalnych i centralnych, które nie przestrzegają ustawowych terminów na udzielenie odpowiedzi przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego. Ponadto pracownicy Komisji udzielają telefonicznie porad dotyczących praw procesowych i wyjaśniają, w jakich sprawach mogą udzielić pomocy.
Petycje anonimowe nie są rozpatrywane.
Obywatele uzyskują poradę i pomoc w kwestiach dotyczących obrony konstytucyjnie gwarantowanych praw obywatelskich.
Adres:
Bul. General N. Stoletov 21 Sofia 1309, Bułgaria Tel.: + 359 2 813 91 90 Faks: +359 2 931 15 74 E-mail: mailto:gdin_ias@abv.bg; gdin@gdin.bg Strona internetowa: http://www.gdin.bg/Dyrekcja Generalna Ministerstwa Sprawiedliwości ds. Wykonywania Wyroków Kryminalnych
Skargi osób osadzonych dotyczą głównie środków dyscyplinarnych, przeniesienia do innej placówki, warunków osadzenia, warunków bytowych, opieki medycznej i postępowania pracowników zakładu.
Na środki dyscyplinarne stosowane na mocy art. 101 ustawy o wykonywaniu orzeczeń w postępowaniu karnym i osadzeniu przysługuje zażalenie – w terminie siedmiu dni od zawiadomienia – do Dyrektora Generalnego ds. Wykonywania Wyroków Kryminalnych, jeżeli środki te zostały wydane przez naczelnika danego zakładu karnego lub innej placówki penitencjarnej, bądź do Ministerstwa Sprawiedliwości, jeżeli zostały wydane przez Dyrektora Generalnego. Osadzony może złożyć zażalenie na umieszczenie go w izolatce do sądu okręgowego właściwego dla danej placówki, w terminie trzech dni od zawiadomienia o postanowieniu.
Postanowienie o umieszczeniu osadzonego w izolatce na okres ponad dwóch miesięcy bez prawa do uczestnictwa w zajęciach grupowych (art. 120 ustawy) może wydać wyłącznie Dyrektor Generalny ds. Wykonywania Wyroków Kryminalnych. Na postanowienie to przysługuje zażalenie do właściwego sądu okręgowego w terminie 3 dni od zawiadomienia o postanowieniu. Postanowienie o przeniesieniu do innego zakładu karnego wydaje Dyrektor Generalny ds. Wykonywania Wyroków Kryminalnych.
Na postanowienie to przysługuje zażalenie do Ministra Sprawiedliwości w terminie 14 dni od zawiadomienia o postanowieniu.
Postanowienia o zaostrzeniu warunków odbywania kary wydaje Komisja ds. Wykonywania Wyroków Kryminalnych (art. 74 ust. 1 ustawy). Na postanowienia to przysługuje zażalenie do sądu okręgowego właściwego dla danej placówki penitencjarnej w terminie 14 dni od zawiadomienia o postanowieniu.
Na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o odpowiedzialności za szkody wyrządzone obywatelom przez państwo i władze gminne skargi na warunki bytowe, opiekę zdrowotną i postępowanie funkcjonariuszy placówki penitencjarnej rozpatrują sądy administracyjne, zgodnie z kodeksem postępowania administracyjnego. Postanowienia wydawane w tym trybie podlegają jednokrotnemu zaskarżeniu. Skargi wniesione w trybie art. 71 ust. 1 ustawy o ochronie przed dyskryminacją są rozpoznawane przez sądy rejonowe lub Komisję Antydyskryminacyjną. Ten tryb postępowania reguluje kodeks postępowania cywilnego, a orzeczenia wydane w jego toku mogą być zaskarżone dwukrotnie. Rozstrzygnięcia Komisji podlegają zaskarżeniu przed Najwyższym Sądem Administracyjnym w trybie przewidzianym w kodeksie postępowania administracyjnego.
Wraz z uprawomocnieniem się, decyzje administracyjne i postanowienia sądowe stają się wiążące i są wykonywane przez Dyrekcję Generalną i jej organy regionalne.
Adres:
Blvd G. M. Dimitrov 52, 1797 Sofia, Bułgaria Tel. + 359 2 807 80 50 Faks: + 359 2 807 80 59 E-mail: office@antitraffic.government.bg Strona internetowa: http://antitraffic.government.bg/Krajowa Komisja ds. Przeciwdziałania Handlowi Ludźmi w ramach Rady Ministrów
Zawiadomienie o handlu ludźmi mogą składać w sekretariacie Komisji same ofiary handlu ludźmi lub osoby je reprezentujące.
Komisja rozpatruje również skargi obywateli dotyczące jej funkcjonowania pod względem administracyjnym. Terminy rozpatrywania takich skarg określa ustawa.
Komisja przekazuje zawiadomienia właściwej służbie administracji publicznej celem podjęcia działań następczych, dochodzenia lub wyjaśnienia. Ofiarom gwarantuje się anonimowość na podstawie art. 20 ustawy o handlu ludźmi. Jeżeli ofiarą jest małoletni, Komisja jest zobowiązana niezwłocznie powiadomić Państwową Agencję ds. Ochrony Dzieci, która podejmuje czynności wymagane na podstawie ustawy o ochronie dzieci.
Na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu handlowi ludźmi przedstawiciele organizacji pozarządowych i organizacji międzynarodowych mających siedziby w Bułgarii i działających w dziedzinie handlu ludźmi mogą brać udział w posiedzeniach Komisji. Aby to uczynić, należy złożyć pisemny wniosek i określone dokumenty na podstawie art. 12 regulaminu wewnętrznego Komisji.
Jeżeli przedłożone dokumenty są niekompletne lub zawierają błędy, Komisja może zażądać od wnioskodawcy ich uzupełnienia lub sprostowania w wyznaczonym terminie. W terminie 30 dni od otrzymania skargi Komisja wydaje decyzję, od której można się odwoływać do Najwyższego Sądu Administracyjnego.
Adres:
Bul. Knyaz Dondukov 9, czwarte piętro Sofia 1000, Bułgaria Tel.: + 359 2 981 11 33 Faks: +359 2 987 40 01 Strona internetowa: http://www.ckbppmn.government.bg/obshti/funktzii.htmlCentralna Komisja ds. Przestępczości Nieletnich
Działanie Komisji obejmuje:
informowanie opinii publicznej o sytuacjach, które mogą sprowokować przestępcze zachowania nieletnich, środkach edukacyjnych, które można realizować, przestępczości nieletnich w kraju i rozwoju sytuacji w tym zakresie.
W zakres odpowiedzialności lokalnych komisji ds. przeciwdziałania przestępczości nieletnich wchodzą organizacja, koordynacja i nadzór prowadzonych na szczeblu gminnym działań mających na celu zapobieganie antyspołecznym zachowaniom nieletnich i ich ograniczanie.
Dysponują one również uprawnieniami w zakresie badania przypadków przestępczości nieletnich. Kodeks karny zawiera rozdział zatytułowany „Przepisy szczególne dotyczące nieletnich”, który nawiązuje do art. 40 Konwencji o prawach dziecka ONZ i art. 11 reguł pekińskich. Zgodnie z przepisami tego rozdziału pierwszeństwo nadaje się środkom o charakterze edukacyjnym, o których mowa w art. 13 ustawy o przeciwdziałaniu przestępczości nieletnich. Środki te są stosowane poza strukturami systemu wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i mają funkcje czysto edukacyjne i społeczne. Obejmują one poradnictwo na rzecz rozwiązywania problemów związanych z zachowaniem, zachęcanie rodziców do większego zaangażowania i wspieranie zawodowych pedagogów.
Po przeprowadzeniu analizy przyczyn zachowań stwarzających trudności podejmowane są odpowiednie środki. W przypadkach zaniedbania, stosowne środki mogą również zostać zastosowane w odniesieniu do rodziców.
Adres:
ul. Razvigor 1 Sofia 1421, Bułgaria Tel.: +359 2 81 93 200 Faks: + 359 2 865 48 12 E-mail: nbpp@nbpp.government.bg Strona internetowa: https://mjs.bgKrajowe Biuro Pomocy Prawnej
Wnioski o pomoc prawną należy kierować do kierownika Biura.
Osoba ubiegająca się o pomoc prawną musi:
Wnioskodawca jest zobowiązany przedstawić jeden z następujących dokumentów:
lub
oraz
Kierownik biura albo przyznaje pomoc prawną, albo odmawia jej przyznania.
Na jego postanowienie przysługuje zażalenie do Sądu Administracyjnego miasta Sofii zgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego.
Adres:
Ministerstwo Sprawiedliwości (Ministerstvo na pravosǎdieto) ul. Slavyanska 1 Sofia 1040, Bułgaria Tel.: + 359 2 9 237 359 Faks: +359 2 980 62 93 E-mail: compensation@justice.government.bg Strona internetowa: https://www.compensation.bgKrajowa Rada ds. Pomocy i Odszkodowań dla Ofiar Przestępstw
Rada rozpatruje wnioski o odszkodowania finansowe przewidziane ustawą o pomocy i odszkodowaniach dla ofiar przestępstw. Do uzyskania odszkodowania kwalifikują się osoby, które poniosły szkodę materialną w wyniku aktów terrorystycznych; zabójstwa; czynu umyślnego, którego skutkiem jest ciężki uszczerbek na zdrowiu; zgwałcenia lub napaści seksualnej powodujących poważny uszczerbek na zdrowiu; handlu ludźmi; przestępstw popełnionych w ramach zorganizowanego związku przestępczego; a także innych poważnych umyślnych przestępstw skutkujących śmiercią lub ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu (art. 3 ust. 3 ustawy). Czyn musiał zostać popełniony po 30 czerwca 2005 r. Przepisy przewidują odszkodowanie z tytułu następującej szkody wynikłej bezpośrednio z przestępstwa:
1. kosztów medycznych niepokrywanych ze środków Narodowego Funduszy Ubezpieczeń Zdrowotnych;
2. utraconych dochodów;
3. kosztów prawnych;
4. utraty środków do życia;
5. kosztów pogrzebu;
6. innych szkód materialnych.
Konieczne jest przedstawienie dokumentów potwierdzających.
Ofiary przestępstw, o których mowa w art. 3 ust. 3 o odszkodowaniu i wsparciu dla ofiar przestępstw, mogą składać wnioski o odszkodowanie do gubernatora obwodu lub Rady w terminie dwóch miesięcy od wejścia w życie aktu prawnego, o którym wyraźnie mowa w art. 12 ustawy. Termin rozpatrzenia roszczeń przez Radę wynosi trzy miesiące.
Rada odbywa posiedzenia przynajmniej raz na trzy miesiące, by rozstrzygnąć roszczenia odszkodowawcze. Decyzje Rady są podejmowane zwykłą większością głosów osób obecnych na posiedzeniu i muszą zawierać uzasadnienie uznania roszczeń lub ich odrzucenia. Decyzje nie podlegają zaskarżeniu.
Baza danych organizacji pozarządowych – http://www.ngobg.info/bg/search/advanced.html
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Sądem właściwym do rozpoznawania spraw w pierwszej instancji w sprawach dotyczących dyskryminacji jest sąd rejonowy właściwy dla miejsca zamieszkania oskarżonego (tj. osoby, która dopuściła się dyskryminacji). Każda osoba – po wyczerpaniu wszystkich zwyczajnych środków zaskarżenia – może wnieść do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną.
Joštova 8, 660 83 Brno 2
Tel. (+420) 542162111
Faks: (+420) 542161309, (+420) 542161169
E-mail: podani@usoud.cz
Trybunał Konstytucyjny jest organem sądowym stojącym na straży konstytucyjności. Jego status i kompetencje są uregulowane w Konstytucji Republiki Czeskiej. Trybunał Konstytucyjny pozostaje poza systemem sądów powszechnych. Jego głównym zadaniem jest ochrona konstytucyjności i podstawowych praw i wolności zapisanych w konstytucji, Karcie podstawowych praw i wolności oraz innych ustawach konstytucyjnych Republiki Czeskiej oraz zapewnienie, by władza państwowa była wykonywana w sposób zgodny z konstytucją.
Zgodnie z art. 87 konstytucji Trybunał Konstytucyjny rozpoznaje między innymi skargi konstytucyjne wniesione przez osoby prawne lub fizyczne dotyczące prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji i innych ostatecznych rozstrzygnięć wydanych przez organy publiczne, które naruszają konstytucyjne prawa podstawowe i wolności tych osób. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego są prawomocne i nie podlegają zaskarżeniu.
Na stronie internetowej Trybunału Konstytucyjnego zamieszczono przewodnik dotyczący wnoszenia skargi konstytucyjnej, który zawiera podstawowe informacje na temat tej procedury (zob. https://www.usoud.cz/pruvodce-rizenim-o-ustavni-stiznosti).
Podstawowym krajowym organem ochrony praw człowieka zajmującym się przypadkami naruszeń praw podstawowych jest Publiczny Obrońca Praw (Veřejný ochránce práv) (zob. poniżej).
Na szczeblu rządowym organem właściwym w kwestiach związanych z prawami człowieka jest Minister Praw Człowieka, Równych Szans i Ustawodawstwa (Ministr pro lidská práva, rovné příležitosti a legislativu); kwestią tą zajmują się również następujące podmioty: Rządowa Rada ds. Praw Człowieka (Rada vlády pro lidská práva), Rządowa Rada ds. Równouprawnienia Płci (Rada vlády pro rovnost žen a mužů), Rządowa Rada ds. Mniejszości Narodowych (Rada vlády pro národnostní menšiny) oraz Rządowa Rada ds. Osób Niepełnosprawnych (Vládní výbor pro zdravotně postižené), które stanowią organy doradcze rządu.
Údolní 39
Brno, 602 00
Tel.: +420 542 542 111
Faks: +420 542 542 112
E-mail: podatelna@ochrance.cz
Publiczny Obrońca Praw, czyli czeski rzecznik praw obywatelskich, jest niezawisłym, niezależnym i bezstronnym organem państwowym, który nie należy do organów administracji publicznej. Nie jest zatem organem publicznym. Chroni on obywateli przed działaniami organów administracji publicznej i innych podmiotów wykonujących zadania z zakresu administracji publicznej, jeżeli działania takich organów lub podmiotów są:
Publiczny Obrońca Praw jest uprawniony do rozpatrywania wniosków dotyczących działań:
Od 2006 r. Publiczny Obrońca Praw nadzoruje również ochronę praw osób pozbawionych wolności.
Publiczny Obrońca Praw nie jest uprawniony do ingerowania w stosunki i spory prywatnoprawne (w tym spory między pracownikami a pracodawcami, nawet jeśli pracodawca jest organ administracji publicznej). Jedyny wyjątek stanowią wnioski dotyczące zachowań dyskryminujących – w tych przypadkach może podjąć interwencję również na gruncie prawa prywatnego.
Publiczny Obrońca Praw może przeprowadzać własne czynności wyjaśniające, ale nie może dokonywać czynności zamiast organów administracji publicznej oraz nie może uchylać ani zmieniać wydawanych przez nie decyzji. Jeżeli stwierdzi jakąś nieprawidłowość, może zwrócić się do organów lub instytucji o zastosowanie środka ochrony prawnej.
Jeżeli organ administracji publicznej lub placówka nie wywiąże się z obowiązku współpracy z Publicznym Obrońcą Praw lub jeżeli po stwierdzeniu nieprawidłowości nie podejmie odpowiednich działań naprawczych, obrońca może poinformować o sprawie opinię publiczną.
Ujawnienie publiczne jest przewidzianą w przepisach sankcją, z której Publiczny Obrońca Praw może skorzystać. W takim przypadku może również podać do wiadomości publicznej imiona i nazwiska konkretnych osób działających w imieniu naruszającego przepisy organu.
Wniosek do Publicznego Obrońcy Praw musi złożyć osoba ubiegająca się o ochronę swoich praw lub jej pełnomocnik. W przypadku złożenia wniosku w imieniu innej osoby należy przedstawić pisemne pełnomocnictwo lub inny dokument stwierdzający zakres upoważnienia.
Wniosek musi zawierać:
Czas trwania czynności wyjaśniających i rozpatrywania wniosków może być różny i zawsze zależy od okoliczności oraz stopnia złożoności danej sprawy. W przepisach nie określono żadnych terminów obowiązujących Publicznego Obrońcę Praw. Obrońca dokłada starań, by w miarę możliwości rozstrzygnąć wszystkie skargi leżące w zakresie jego właściwości w jak najkrótszym terminie.
Nie można zaskarżyć sposobu, w jaki Publiczny Obrońca Praw rozpatrzył skargę, ani jego rozstrzygnięcia.
Skargę można wnieść:
W Republice Czeskiej nie istnieje urząd rzecznika praw dziecka. Obecnie to Publiczny Obrońca Praw rozpatruje składane przez dzieci wnioski dotyczące ochrony ich praw i interesów.
Údolní 39
Brno, 602 00
Tel.: +420 542 542 888
Faks: +420 542 542 112
E-mail: deti@ochrance.cz
Dzieci mogą się zwrócić do Publicznego Obrońcy Praw na różne sposoby: wysyłając list pocztą tradycyjną lub dostarczając go osobiście na adres Veřejný ochránce práv, Údolní 39, 602 00 Brno; wypełniając interaktywny formularz zgodnie z instrukcjami i wysyłając go pocztą elektroniczną na adres deti@ochrance.cz lub udając się osobiście do Biura Publicznego Obrońcy Praw, w którym można omówić problem z prawnikiem tam pracującym.
We wniosku należy wyraźnie podać w szczególności:
Publiczny Obrońca Praw może pomóc dziecku np. w przypadku:
Publiczny Obrońca Praw nie może natomiast na przykład:
Publiczny Obrońca Praw (Veřejný ochránce práv)
Údolní 39
Brno, 602 00
Tel.: +420 542 542 111
Faks: +420 542 542 112
E-mail: podatelna@ochrance.cz
Zgodnie z ustawą (Zákon o veřejném ochránci práv) Publiczny Obrońca Praw zapewnia ofiarom dyskryminacji pomoc metodyczną:
Zwracając się do Publicznego Obrońcy Praw z wnioskiem o zbadanie sprawy dotyczącej dyskryminacji, wnioskodawca musi określić w możliwie najdokładniejszy sposób domniemane zachowanie dyskryminacyjne oraz dołączyć do wniosku wszelkie dowody, które mogą potwierdzić, że dopuszczono się dyskryminacji.
Úřad pro ochranu osobních údajů
Pplk. Sochora 27
170 00 Praha 7
Tel.: +420 234 665 111
Faks: +420 234 665 444
E-mail: posta@uoou.cz
Urząd ds. Ochrony Danych Osobowych jest niezależnym organem, który:
Zakres działalności urzędu określono w zmienionej ustawie nr 101/2000 o ochronie danych osobowych i zmianie innych ustaw oraz w niektórych innych ustawach.
Celem ustawy o ochronie danych osobowych jest zapewnienie zagwarantowanego w czeskiej karcie podstawowych praw i wolności prawa do ochrony osób fizycznych przed nieuprawnionym naruszaniem sfery życia prywatnego i osobistego oraz nieuprawnionym gromadzeniem, publikowaniem lub innego rodzaju niewłaściwym wykorzystywaniem danych osobowych.
Każdej osobie, która odkryje lub ma uzasadnione podejrzenie, że jej dane osobowe są przetwarzane z naruszeniem prawa do ochrony życia prywatnego i osobistego oraz z naruszeniem przepisów ustawy o ochronie danych osobowych (na przykład jeżeli przetwarzane dane osobowe są nieprawidłowe lub wykraczają poza cel, do którego o nie wnioskowano) przysługuje prawo do złożenia skargi do Urzędu ds. Ochrony Danych Osobowych.
Skarga dotycząca podejrzenia naruszenia przepisów ustawy o ochronie danych osobowych powinna zawierać:
Skargę można również złożyć anonimowo w urzędzie lub przesłać drogą elektroniczną.
Osoba składająca skargę nie będzie stroną postępowania w ewentualnym postępowaniu administracyjnym, ale może zostać przesłuchana w charakterze świadka.
Głównym organem, do którego mogą się zwrócić osoby fizyczne w przypadku naruszenia ich praw podstawowych, jest Publiczny Obrońca Praw (Veřejný ochránce práv). Do innych podmiotów działających w tym obszarze należą na przykład:
Lhotecká 7
143 01 Praha 12
Tel.: +420 974 827 118
Faks: +420 974 827 280
E-mail: podatelna@suz.cz
Centrum ds. Zarządzania Ośrodkami dla Uchodźców to jednostka rządowa podlegająca Wiceministrowi Spraw Wewnętrznych ds. Porządku Publicznego i Bezpieczeństwa. Współpracuje z instytucjami rządowymi i międzynarodowymi, instytucjami samorządowymi oraz organizacjami pozarządowymi. Prowadzi również ośrodki detencyjne dla cudzoziemców, a od 2009 r. działa jako sieć centrów wspierających integrację cudzoziemców w stolicach poszczególnych regionów (krajów).
Republika Czeska korzysta z Centrum ds. Zarządzania Ośrodkami dla Uchodźców w celu zapewnienia zakwaterowania i innych usług osobom ubiegającym się o azyl, uchodźcom i cudzoziemcom umieszczonym w ośrodkach detencyjnych zgodnie z ustawą nr 326/1999 o pobycie cudzoziemców w Republice Czeskiej oraz ustawą nr 325/1999 o azylu. Celem centrum jest zapewnienie tym osobom odpowiednich i godnych warunków.
Partyzánská 7
170 00 Praha 7 - Holešovice
Tel.: 266 753 421
E-mail: nrzpcr@nrzp.cz
Od dnia 11 grudnia 2014 r. Krajowa Rada ds. Osób z Niepełnosprawnościami jest zarejestrowana jako krajowe stowarzyszenie reprezentujące interesy osób z niepełnosprawnościami w kontaktach z instytucjami państwowymi i publicznymi. Rola rady polega na wspieraniu integracji społecznej osób z niepełnosprawnościami oraz na konsekwentnej obronie praw tych osób. Jest ona głównym organem doradczym Rządowej Rady ds. Osób z Niepełnosprawnościami (Vládní výbor pro zdravotně postižené občany).
Jej cele obejmują również:
W Republice Czeskiej istnieje szereg organizacji nienastawionych na zysk, które zajmują się kwestiami związanymi z prawami człowieka i pomagają ludziom w przypadku naruszenia tych praw.
Pernerova 32/10, 186 00, Praha 8
E-mail: info@cicpraha.org
Centrum na rzecz Integracji Cudzoziemców jest stowarzyszeniem obywatelskim utworzonym w 2003 r. w celu wspierania cudzoziemców w integracji ze społeczeństwem czeskim.
Zajmuje się głównie świadczeniem ambulatoryjnych i środowiskowych usług społecznych oraz prowadzeniem programów edukacyjnych dla cudzoziemców będących rezydentami długoterminowymi lub stałymi w Republice Czeskiej. Centrum ma oddziały we wszystkich czeskich krajach, jednak jego działalność skupia się głównie na Pradze i kraju środkowoczeskim. Organizacja ta jest zarejestrowanym dostawcą usług społecznych na podstawie ustawy o usługach społecznych (zákon o sociálních službách) i jest akredytowana na podstawie ustawy o wolontariacie (zákon o dobrovolnické službě).
Główne obszary jej działalności obejmują:
Celem wszystkich tych programów jest umożliwienie imigrantom prowadzenia niezależnego i godnego życia w Republice Czeskiej przy jednoczesnym zapewnieniu, by znali oni miejscowe przepisy i zasady współżycia społecznego i ich przestrzegali. W ramach tych programów propaguje się zrozumienie, poszanowanie i uczynność wobec każdego migranta jako osoby w społeczeństwie przyjmującym.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Wszystkie organy publiczne mają obowiązek przestrzegania praw podstawowych. Każda osoba, która uważa, że naruszono jej prawa podstawowe, może wystąpić na drogę sądową.
Osoba, której zdaniem konkretny dotyczący jej przepis prawa narusza niemiecką ustawę zasadniczą (Grundgesetz), może wnieść sprawę do sądu szczególnego. Jeżeli sąd szczególny uwzględni stanowisko tej osoby, kieruje przedmiotowy przepis prawny do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego (Bundesverfassungsgericht) do rozstrzygnięcia o jego konstytucyjności w drodze konkretnej kontroli sądowej. Jeżeli sąd szczególny nie zastosuje się do orzeczenia Trybunału, po wyczerpaniu drogi sądowej można wnieść skargę konstytucyjną do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego.
Jeżeli zaskarżana ustawa lub zaskarżany przepis prawa stanowi wykonanie prawa Unii, obywatel może wnieść sprawę do sądu szczególnego, powołując się na naruszenie Karty praw podstawowych. Sąd szczególny kieruje wszelkie podniesione w tym zakresie pytania do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (art. 267 TFUE). Niedopełnienie tego obowiązku można zaskarżyć do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego w drodze skargi konstytucyjnej (Verfassungsbeschwerde) na gruncie naruszenia prawa do rzetelnego procesu określonego w art. 101 ust. 1 zdanie drugie ustawy zasadniczej. Federalny Trybunał Konstytucyjny stosuje Kartę praw podstawowych jako bezpośredni standard kontroli przy rozpoznawaniu skarg konstytucyjnych dotyczących kwestii określonych przez prawo Unii.
Orzeczeń Federalnego Trybunału Konstytucyjnego nie można zaskarżyć i są one wiążące dla wszystkich pozostałych organów państwowych.
Uznaje się, że Federalny Trybunał Konstytucyjny stoi na straży ustawy zasadniczej. Do zadań Trybunału należy dokonywanie wiążącej wykładni ustawy zasadniczej oraz zapewnianie przestrzegania praw podstawowych. Jest to trybunał federalny działający w sposób autonomiczny i niezależny od wszystkich pozostałych organów konstytucyjnych. Jest to również samodzielny organ konstytucyjny.
Zgodnie z (między innymi) art. 93 ust. 1 pkt 4a ustawy zasadniczej Federalny Trybunał Konstytucyjny orzeka o skargach konstytucyjnych, które może wnieść każda osoba fizyczna lub prawna, która twierdzi, że niemieckie organy publiczne naruszyły jedno z jej praw podstawowych (zob. art. 1–19 ustawy zasadniczej) lub praw równoważnych prawom podstawowym (art. 20 ust. 4, art. 33, art. 38, art. 101 i art. 104 ustawy zasadniczej).
Skarga konstytucyjna nie stanowi przedłużenia postępowania toczącego się przed sądami szczególnymi niższej instancji, lecz jest środkiem nadzwyczajnym, w ramach którego bada się wyłącznie naruszenie konkretnie prawa konstytucyjnego. Szczegółowe informacje można znaleźć w art. 93 ust. 1 pkt 4a i 4b ustawy zasadniczej oraz w art. 90 i nast. ustawy o Federalnym Trybunale Konstytucyjnym (Bundesverfassungsgerichtsgesetz).
Informacje na temat skargi konstytucyjnej – w szczególności dotyczące danych, które skarga taka powinna zawierać – podsumowano w zestawieniu informacji opracowanym przez Federalny Trybunał Konstytucyjny.
Poniżej przedstawiono dane kontaktowe Federalnego Trybunału Konstytucyjnego:
PO Box 1771
76006 Karlsruhe
Tel.: (+49)(0)721 9101 - 0
Faks: (+49)(0)721 9101 - 382
Strona internetowa: https://www.bundesverfassungsgericht.de/DE/Homepage/homepage_node.html
Niemiecki Instytut Praw Człowieka jest niezależną krajową instytucją praw człowieka w Niemczech (art. 1 ustawy o Niemieckim Instytucie Praw Człowieka). Dąży on do zapewnienia, aby Niemcy przestrzegały i propagowały prawa człowieka na gruncie krajowym i w swoich stosunkach międzynarodowych. Instytut wspiera również i monitoruje wdrażanie Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz Konwencji o prawach dziecka, stosując ustanowione w tym celu mechanizmy monitorowania.
Zajmuje się on wyłącznie prawami człowieka i jest niezależny politycznie. Status prawny instytutu oraz jego zadania i finansowanie reguluje ustawa z 2015 r. o statusie prawnym i mandacie Niemieckiego Instytutu Praw Człowieka (Gesetz über die Rechtsstellung und Aufgaben des Deutschen Instituts für Menschenrechte). Instytut, jako organizacja nienastawiona na zysk, jest finansowany przez izbę niższą parlamentu Niemiec (Bundestag) oraz otrzymuje finansowanie zewnętrzne na potrzeby poszczególnych projektów.
Zadania Instytutu nie obejmują rozpatrywania wniosków składanych przez osoby, które doświadczyły naruszeń praw człowieka. Instytut dokłada jednak wszelkich starań, aby udzielać informacji dotyczących odpowiednich usług doradczych.
Poniżej przedstawiono dane kontaktowe Niemieckiego Instytutu Praw Człowieka:
Zimmerstraße 26/27
10969 Berlin
Tel.: (+49)(0)30 259 359 - 0
Faks: (+49)(0)30 259 359 - 59
E-mail: info@institut-fuer-menschenrechte.de
Strona internetowa:https://www.institut-fuer-menschenrechte.de/
Federalna Agencja Antydyskryminacyjna z siedzibą przy Federalnym Ministerstwie ds. Rodziny, Seniorów, Kobiet i Młodzieży stanowi niezależny punkt kontaktowy dla osób, które doświadczyły dyskryminacji. Zadania Agencji określono w ogólnej ustawie o równym traktowaniu (Allgemeines Gleichbehandlungsgesetz – AGG). Agencja Antydyskryminacyjna stanowi punkt kontaktowy dla wszystkich osób, które czują się dyskryminowane ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne, płeć, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.
Agencji powierzono następujące zadania:
Osoby, które czują się dyskryminowane lub mają pytania dotyczące ustawy o równym traktowaniu, mogą skontaktować się z Agencją Antydyskryminacyjną telefonicznie, pocztą elektroniczną lub tradycyjną lub za pośrednictwem elektronicznego formularza kontaktowego. Wytyczne dla przedsiębiorstw są dostępne pod adresem http://www.antidiskriminierungsstelle.de/. Można w nich znaleźć odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące wdrażania ustawy o równym traktowaniu w przedsiębiorstwach.
Poniżej przedstawiono dane kontaktowe Agencji Antydyskryminacyjnej:
Glinkastraße 24
10117 Berlin
Tel.: (+49)(0)30 18 555 - 1855
Adres e-mail w celu uzyskania porady: beratung@ads.bund.de
Adres e-mail do zapytań ogólnych:poststelle@ads.bund.de
Strona internetowa:http://www.antidiskriminierungsstelle.de/
Federalny Inspektor Ochrony Danych i Wolności Informacji jest autonomicznym i niezależnym organem nadzorczym ds. ochrony danych na szczeblu federalnym. Jego zadania określono w art. 57 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (RODO) i w art. 14 federalnej ustawy o ochronie danych (Bundesdatenschutzgesetz – BDSG). Główne zadania Inspektora obejmują:
Federalny Inspektor Ochrony Danych i Wolności Informacji może również wydawać opinie dla niemieckiego Bundestagu lub dowolnej z jego komisji, Bundesratu, rządu federalnego, innych organów i agencji oraz społeczeństwa. Na wniosek niemieckiego Bundestagu, jednej z jego komisji lub rządu federalnego Inspektor bada również wszelkie informacje na temat procesów związanych z ochroną danych w organach publicznych szczebla federalnego.
Zgodnie z art. 77 RODO lub – w ramach zakresu dyrektywy o egzekwowaniu przepisów prawa – art. 60 federalnej ustawy o ochronie danych każdy może wnieść skargę do Federalnego Inspektora Ochrony Danych i Wolności Informacji, jeżeli uważa, że organ objęty nadzorem Inspektora naruszył jego prawa.
Poniżej przedstawiono dane kontaktowe Federalnego Inspektora Ochrony Danych i Wolności Informacji:
Graurheindorferstraße 153
53117 Bonn
Tel.: (+49)(0)228 997799 - 0
Faks: (+49)(0)228 997799 - 5550
E-mail: poststelle@bfdi.bund.de
Strona internetowa:http://www.bfdi.bund.de
W celu skontaktowania się z Federalnym Inspektorem Ochrony Danych i Wolności Informacji, wniesienia skargi lub zgłoszenia naruszenia danych można również skorzystać z formularzy online.
Ponadto na stronie internetowej Federalnego Inspektora Ochrony Danych i Wolności Informacji dostępne są dane kontaktowe inspektorów ochrony danych krajów związkowych dla podmiotów publicznych i niepublicznych, nadawców i kościołów oraz inspektorów ochrony danych w Europie i poza nią.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Dane kontaktowe sądu i więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej poświęconej estońskim sądom.
Sądy rejonowe rozpoznają sprawy cywilne, karne i sprawy o wykroczenia w pierwszej instancji. Apelację od wyroku sądu rejonowego składa się do sądu okręgowego. W Estonii działają cztery sądy rejonowe: Sąd Rejonowy w Harju, Sąd Rejonowy w Viru, Sąd Rejonowy w Tartu i Sąd Rejonowy w Pärnu.
Sądy administracyjne rozpoznają sprawy administracyjne w pierwszej instancji. Właściwość sądów administracyjnych, sposób wszczęcia postępowania przed sądem administracyjnym oraz przepisy postępowania administracyjnego określono w kodeksie postępowania sądowoadministracyjnego. W Estonii działają dwa sądy okręgowe: Sąd Administracyjny w Tallinie oraz Sąd Administracyjny w Tartu.
Sądy okręgowe działające jako sądy drugiej instancji zajmują się kontrolą orzeczeń sądów rejonowych i sądów okręgowych w oparciu o apelacje lub inne środki zaskarżenia. Kontrola sądowa orzeczeń w sądach okręgowych odbywa się w sposób kolegialny, tzn. środki zaskarżenia rozpatruje sąd w składzie trzyosobowym. W Estonii działają dwa sądy okręgowe: Sąd Okręgowy w Tallinie oraz Sąd Okręgowy w Tartu.
Sądem najwyższej instancji w Estonii jest Sąd Najwyższy (Riigikohus) Zgodnie z estońską konstytucją Sąd Najwyższy pełni rolę sądu kasacyjnego i sądu konstytucyjnego. Zakres właściwości Sądu Najwyższego określono w ustawie o sądach. Sąd Najwyższy odpowiada za:
Skargę kasacyjną może złożyć do Sądu Najwyższego strona, która jest niezadowolona z orzeczenia sądu niższej instancji. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę kasacyjną, jeżeli jej uzasadnienie wskazuje, że sąd niższej instancji błędnie zastosował przepis prawa materialnego lub poważnie naruszył przepis proceduralny, co potencjalnie mogło doprowadzić do wydania niewłaściwego orzeczenia.
Ktokolwiek uważa, że podmiot prawa publicznego (państwo lub instytucje samorządowe na szczeblu lokalnym) naruszył jego prawa lub ograniczył jego wolności poprzez akt administracyjny lub czynność administracyjną, może wnieść skargę do sądu administracyjnego. Spory dotyczące reformy prawa własności oraz reform gruntowych, usług publicznych, administracji podatkowej, obywatelstwa i spraw dotyczących migracji, jak również zamówień publicznych, własności państwowej, budownictwa i planowania przestrzennego oraz odpowiedzialności państwa rozpoznają sądy okręgowe.
Sprawy dotyczące naruszeń prawa w stosunkach cywilnoprawnych, takie jak spory wynikające z umów, sprawy rodzinne, spory z zakresu prawa spadkowego lub rzeczowego, sprawy dotyczące działalności przedsiębiorstw i organizacji nienastawionych na zysk oraz zarządzania nimi, jak również spory z zakresu własności intelektualnej i sprawy upadłościowe oraz kwestie związane z prawem pracy można kierować do sądu rejonowego.
Od 1 stycznia 2019 r. do zadań Kanclerza Sprawiedliwości należy ochrona i propagowanie praw człowieka, zgodnie z rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 48/134 z dnia 20 grudnia 1993 r., zatytułowaną „Krajowe instytucje praw człowieka”. Takie krajowe instytucje mogą wnioskować o formalną akredytację międzynarodową. Kanclerz Sprawiedliwości złożył oficjalny wniosek o wszczęcie procedury akredytacji, ale na dzień 30 września 2020 r. procedura była nadal w toku.
Biuro Kanclerza Sprawiedliwości: Kohtu 8, 15193 Tallin, Estonia
Kanclerz Sprawiedliwości pełni rolę rzecznika praw obywatelskich, strażnika konstytucyjności i legalności aktów ustawodawczych oraz rzecznika praw dziecka.
Sprawując mandat rzecznika praw obywatelskich, Kanclerz Sprawiedliwości monitoruje działalność organów wykonujących obowiązki publiczne oraz sprawdza, czy organy państwowe przestrzegają podstawowych praw i wolności człowieka oraz postępują zgodnie z dobrą praktyką administracyjną. Kanclerz Sprawiedliwości bada:
Każdy ma prawo wystąpić do Kanclerza Sprawiedliwości z wnioskiem o zbadanie działalności organów wykonujących funkcje publiczne.
Jeżeli Kanclerz Sprawiedliwości uzna, że działalność organu wykonującego funkcje publiczne jest niezgodna z prawem, wysyła do tego organu opinię wskazującą naruszenie prawa, oraz, jeżeli konieczne, wydaje zalecenie co do sposobu postępowania zgodnie z prawem i dobrą praktyką administracyjną lub przedstawia propozycję usunięcia naruszenia prawa. W obu przypadkach przed wydaniem opinii Kanclerz ocenia, czy organ postąpił zgodnie z prawem oraz czy komunikacja z daną osobą przebiegała zgodnie z dobrą praktyką administracyjną. W treści opinii Kanclerz Sprawiedliwości może wyrazić krytykę, przestawić swój pogląd bądź zamieścić konkretne zalecenia dotyczące usunięcia naruszenia.
Biuro Kanclerza Sprawiedliwości: Kohtu 8, 15193 Tallin, Estonia
Każdy ma prawo wystąpić do Kanclerza Sprawiedliwości z wnioskiem o zbadanie zgodności ustawy lub innego aktu prawnego z konstytucją bądź innymi ustawami. Kanclerz Sprawiedliwości bada zgodność aktów prawnych uchwalonych przez organy ustawodawcze i wykonawcze oraz samorządy lokalne z konstytucją i innymi ustawami.
Kanclerz Sprawiedliwości bada:
Jeżeli Kanclerz Sprawiedliwości uzna dany akt prawny za niezgodny z konstytucją lub innymi ustawami:
Kanclerz Sprawiedliwości wykonuje obowiązki związane z ochroną i propagowaniem praw dziecka na podstawie art. 4 Konwencji o prawach dziecka.
Biuro Kanclerza Sprawiedliwości: Kohtu 8, 15193 Tallin, Estonia
Do obowiązków doradców w Departamencie Praw Dzieci i Młodzieży należy przede wszystkim:
Ponadto Kanclerz Sprawiedliwości:
Komisarz ds. Równouprawnienia Płci i Równego Traktowania, Roosikrantsi 8b, 10119 Tallinn, Estonia
Komisarz ds. Równouprawnienia Płci i Równego Traktowania jest niezależnym i bezstronnym specjalistą działającym na podstawie ustawy o równouprawnieniu płci oraz ustawy o równym traktowaniu. Rola Komisarza polega na monitorowaniu przestrzegania wymogów określonych w obu ustawach. Komisarz udziela porad i pomocy osobom w sporach związanych z dyskryminacją oraz wydaje fachowe opinie w kwestiach dotyczących dyskryminacji.
Komisarz ds. Równouprawnienia Płci i Równego Traktowania:
Komisarz wydaje opinie przeznaczone dla ofiar dyskryminacji oraz osób mających uzasadniony interes w monitorowaniu przestrzegania wymogów dotyczących równego traktowania. Celem tych opinii jest przedstawienie analizy, która na gruncie unormowań ustawy o równouprawnieniu płci, ustawy o równym traktowaniu, umów międzynarodowych, których stroną jest Republika Estonii oraz innych aktów prawnych umożliwia ocenę, czy w danym stosunku prawnym doszło do naruszenia zasady równego traktowania.
Aby uzyskać opinię, należy wystąpić do Komisarza z wnioskiem zawierającym opis okoliczności faktycznych wskazujących, że doszło do przejawu dyskryminacji. Na potrzeby wydania opinii Komisarz ma prawo pozyskiwać informacje konieczne do ustalenia okoliczności faktycznych związanych z danym przejawem dyskryminacji od wszystkich osób, które mogą je posiadać, oraz może żądać przedłożenia pisemnych wyjaśnień dotyczących okoliczności faktycznych związanych z zarzucanym przejawem dyskryminacji i przedłożenia dokumentów lub ich kopii w terminie wyznaczonym przez Komisarza.
Inspektorat ds. Ochrony Danych, Tatari 39, 10134 Tallinn, Estonia
Inspektorat ds. Ochrony Danych stoi na straży następujących praw konstytucyjnych:
W przypadku naruszenia praw osoby w związku z przetwarzaniem danych osobowych lub udzieleniem dostępu do informacji publicznej może ona zwrócić się do inspektoratu ochrony danych.
Inspektorat ochrony danych musi zostać poinformowany o naruszeniu wymogów dotyczących przetwarzania danych osobowych w danym przedsiębiorstwie lub organie. Nie jest to jednak konieczne, jeżeli naruszenie prawdopodobnie nie stanowi zagrożenia dla praw i wolności osób fizycznych. Inspektorat ochrony danych musi również otrzymać dane kontaktowe inspektora ochrony danych w danym przedsiębiorstwie lub organie.
Najłatwiejszym sposobem skontaktowania się z inspektoratem ochrony danych jest strona internetowa https://www.aki.ee/en/contacts.
Nie istnieją żadne inne wyspecjalizowane organy.
Estońska Izba Adwokacka, Rävala pst 3, 10143 Tallinn, Estonia
Estońska Izba Adwokacka zrzesza estońskich adwokatów, których główna działalność polega na świadczeniu usług w zakresie porad prawnych na rzecz obywateli. Estońska Izba Adwokacka jest organizacją zawodową o charakterze samorządowym ustanowioną 14 czerwca 1919 r. i organizującą świadczenie usług prawnych w interesie prywatnym oraz publicznym. Do zadań Estońskiej Izby Adwokackiej należy koordynacja rozwoju zawodowego adwokatów, stosunki z prawnikami, organami państwa oraz licznymi organizacjami krajowymi i zagranicznymi, jak również czynne uczestnictwo w opracowywaniu projektów legislacyjnych. Izba koordynuje również sprawowanie funkcji publiczno-prywatnej przez adwokatów – podejmowanie obrony i reprezentacji w sprawach cywilnych i karnych za opłatą dokonywaną z budżetu państwa.
Co do zasady, aby uzyskać państwową pomoc prawną, należy złożyć odpowiedni wniosek. Wnioski o przyznanie państwowej pomocy prawnej z reguły składa się do sądu. Wniosek o przyznanie państwowej pomocy prawnej zostaje przekazany organowi ścigania lub prokuraturze jeżeli wnioskodawca jest podejrzanym w sprawie karnej, w której udział adwokata nie jest obowiązkowy.
Wniosek o przyznanie państwowej pomocy prawnej należy złożyć w języku estońskim. Dopuszczalne jest również złożenie wniosku w języku angielskim, jeżeli wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkującą w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, obywatelem innego państwa członkowskiego UE lub osobą prawną posiadającą siedzibę w innym państwie członkowskim.
Na wniosek organu ścigania, prokuratury lub sądu Estońska Izba Adwokacka wyznacza adwokata, który udziela państwowej pomocy prawnej. Zasadniczo wnioskodawcy nie przysługuje prawo wyboru adwokata, który będzie mu udzielał państwowej pomocy prawnej. Wnioskodawca może jednak wystąpić o udzielenie państwowej pomocy prawnej przez wskazanego adwokata, jeżeli adwokat ten wyraził zgodę na udzielenie państwowej pomocy prawnej na rzecz wnioskodawcy. Wówczas w treści wniosku należy wskazać imię i nazwisko adwokata, który wyraził zgodę na udzielenie państwowej pomocy prawnej.
W postępowaniach, w których udział adwokata jest wymagany prawem, nie trzeba podejmować żadnych czynności, aby otrzymać państwową pomoc prawną (chyba że samodzielnie zatrudnia się adwokata). Funkcjonariusz publiczny prowadzący postępowanie ma obowiązek zadbania o wyznaczenie adwokata dla danej osoby bez konieczności składania przez nią wniosku.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Adres:
16-22 Green Street, Rotunda, Dublin 7, D07 CR20Irlandzka Komisja Praw Człowieka i Urząd ds. Równouprawnienia połączyły się w 2013 r., tworząc w ten sposób Irlandzką Komisję Praw Człowieka i Równouprawnienia (IHREC). IHREC jest niezależnym organem działającym na podstawie ustawy. Misją Komisji jest ochrona oraz propagowanie praw człowieka i równouprawnienia w celu wspierania rozwoju kultury poszanowania praw człowieka, równouprawnienia oraz zrozumienia międzykulturowego w Irlandii.
Do zadań Komisji należy:
Komisja może również dokonywać przeglądów regulacji prawnych oraz praktyk pod kątem ich adekwatności i efektywności w odniesieniu do ochrony praw człowieka i równouprawnienia. Może ona działać z własnej inicjatywy lub na wniosek danego ministra w rządzie, dokonując w zakresie swoich kompetencji oceny wniosków ustawodawczych oraz przedstawiając opinie na temat wpływu określonych rozwiązań na prawa człowieka i równouprawnienie. Komisja może również z własnej inicjatywy albo na wniosek rządu przedstawiać rządowi zalecenia, jakie uzna za właściwe w zakresie wprowadzania niezbędnych jej zdaniem środków w celu wzmocnienia, ochrony oraz obrony przed zagrożeniami praw człowieka i równouprawnienia w Irlandii.
W sprawach prawnych zadaniem Komisji jest podejmowanie działań eliminujących naruszenia praw człowieka, przypadki dyskryminacji i niedozwolonych zachowań. Nadto IHREC może również wnosić o możliwość udziału w postępowaniach sądowych przed Wysokim Trybunałem lub Sądem Najwyższym jako amicus curiae, w sprawach związanych z prawami człowieka lub równouprawnieniem w odniesieniu do każdej osoby oraz, w razie wyrażenia zgody, występować jako amicus curiae w tych postępowaniach (oba wymienione sądy mają dyskrecjonalne uprawnienia w zakresie udzielania takiej zgody).
IHREC udziela także pomocy praktycznej, w tym pomocy prawnej, osobom dochodzącym swoich praw, jeżeli uzna to za stosowne zgodnie z sekcją 40 ustawy. Zgodnie z sekcją 41 lub sekcją 19 ustawy z 2003 r. Komisja, o ile uzna to za stosowne, może wszcząć postępowanie, jeżeli może się to okazać właściwe w konkretnej sprawie. Zgodnie z sekcją 35 Komisja ma uprawnienia w zakresie przeprowadzania dochodzeń. Komisja może również sporządzać i publikować – w sposób, jaki uzna za stosowny – sprawozdania, w tym sprawozdania na temat przeprowadzonych badań, które sfinansowała, zleciła lub w przygotowaniu których brała udział.
Celem IHREC jest dążenie do wywoływania pozytywnych zmian. Dlatego też może ona finansować, przeprowadzać, zlecać lub przeznaczać środki finansowe lub świadczyć innego rodzaju pomoc na potrzeby działalności badawczej i edukacyjnej. IHREC może prowadzić lub wspierać prowadzenie szkoleń i zajęć edukacyjnych na temat kwestii związanych z prawami człowieka i równouprawnieniem. IHRC może również z własnej inicjatywy lub na wniosek ministra realizować, finansować lub zlecać, lub udzielać wsparcia finansowego lub innego rodzaju pomocy w zakresie działalności i projektów promujących integrację migrantów i innych mniejszości, równouprawnienia (w tym równouprawnienia płci), oraz respektowania różnorodności i różnic kulturowych. IHREC może w razie potrzeby dokonywać przeglądów dotyczących równouprawnienia i przygotowywać plany działania lub zapraszać inne osoby do takich działań.
Adres:
Ombudsman for Children’s Office (Rzecznik Praw Dziecka) Millennium House 52-56 Great Strand Street Dublin 1 Irlandia
Zadania: Biuro Rzecznika Praw Dziecka (OCO) jest niezależnym organem utworzonym w 2004 r. na podstawie przepisów ustawowych w celu propagowania i ochrony praw i dobra dzieci i młodzieży do 18. roku życia w Irlandii. Organ stanowi krajową instytucję praw człowieka w znaczeniu, jakie pojęciu temu nadały zasady paryskie Narodów Zjednoczonych. W ramach prowadzonej działalności Biuro Rzecznika Praw Dziecka kieruje się międzynarodowymi zobowiązaniami Irlandii w zakresie praw człowieka, w szczególności tymi, które zostały wymienione w Konwencji o Prawach Dziecka Narodów Zjednoczonych.
Rzecznik Praw Dziecka jest niezależny w wykonywaniu swoich zadań i jest odpowiedzialny bezpośrednio przed parlamentem (Oireachtas).
Zadania Biura Rzecznika Praw Dziecka wskazano w ustawie z 2002 r. o Rzeczniku Praw Dziecka (Ombudsman for Children Act, 2002). Do głównych zadań biura należy:
W odniesieniu do zadania biura polegającego na rozpatrywaniu wnoszonych skarg ustawa z 2002 r. wprowadza podstawowe przesłanki niewłaściwego administrowania w celu oceny skargi i przeprowadzenia dochodzenia. Postępowanie lub dochodzenie wstępne mogą zostać wszczęte na podstawie skargi wniesionej do biura albo z inicjatywy własnej Rzecznika Praw Dziecka.
Biorąc pod uwagę, że przedmiotem każdego dochodzenia prowadzonego przez Rzecznika Praw Dziecka muszą być skutki danego działania na dziecko i że dzieci mogą również samodzielnie wnosić skargi, ustawa przewiduje określone rozwiązania prawne uwzględniające szczególną wrażliwość dzieci, mianowicie:
Postępowanie: Po wniesieniu skargi do Biura Rzecznika Praw Dziecka skarga podlega ocenie pod względem jej dopuszczalności, badany jest również charakter skargi w kontekście ewentualnego obowiązku przeprowadzenia postępowania przyspieszonego.
O ile to możliwe, OCO zawsze podejmuje starania, aby właściwy organ miejscowy rozpatrzył skargę na jak najwcześniejszym etapie postępowania oraz by w pierwszej kolejności umożliwić organowi publicznemu, którego skarga dotyczy, złożenie wyjaśnień w sprawie.
W przypadku gdy skarga jest dopuszczalna, rozpoczyna się etap postępowania wstępnego. Jeżeli na podstawie zakończonego postępowania wstępnego Biuro Rzecznika Praw Dziecka stwierdzi, że uzasadnione jest przeprowadzenie dochodzenia, przekazuje skargę do bardziej szczegółowego rozpoznania.
Więcej informacji na temat postępowania skargowego Biura Rzecznika Praw Dziecka można znaleźć na stronie: https://www.oco.ie/complaints/
Możliwe rozstrzygnięcie: Po zakończeniu dochodzenia Biuro Rzecznika Praw Dziecka może sformułować w stosunku do zainteresowanych organów publicznych, placówek edukacyjnych lub jednostek służby zdrowia zalecenia sporządzone na podstawie dokonanych ustaleń. Wskazane zalecenia mogą dotyczyć poprawy sytuacji konkretnego dziecka lub konkretnych dzieci albo mogą odnosić się do wprowadzenia dla dobra dzieci szerszych zmian o charakterze systemowym.
Zalecenia nie są prawnie wiążące; jednakże jedną z ustawowych kompetencji Biura Rzecznika Praw Dziecka jest możliwość skierowania do parlamentu (Oireachtas) sprawozdania specjalnego, w przypadku gdy organ publiczny nie zaakceptuje zaproponowanych przez biuro zaleceń.
Adres:
Office of the Ombudsman,Rodzaj wniosków podlegających rozpatrzeniu
Skargi wnoszone do Rzecznika Praw Obywatelskich mogą dotyczyć:
Postępowanie po złożeniu wniosku
Organ publiczny, którego dotyczy skarga, może zostać wezwany do złożenia sprawozdania. W stosownych przypadkach kontroli mogą podlegać dokumenty i rejestry (archiwa), a urzędnicy mogą zostać poddani przesłuchaniu. Na tej podstawie Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich podejmuje decyzję co do tego, czy:
W większości przypadków skargi rozpatruje się w trybie nieformalnym. Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich może omówić zaistniały problem bezpośrednio z organem publicznym, którego sprawa dotyczy, lub dokonać analizy odpowiednich dokumentów. W sprawach bardziej złożonych może zajść konieczność przeprowadzenia szczegółowego dochodzenia. Podmiot składający skargę, niezadowolony z danego rozstrzygnięcia, może także skorzystać z wewnętrznego postępowania odwoławczego.
Możliwe rozstrzygnięcia
Jeżeli Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich wyda decyzję, że skarżący poniósł szkodę w wyniku niesłusznej decyzji lub niewłaściwej czynności dokonanej przez organ publiczny, przy czym organ publiczny nie podejmie kroków w celu naprawy zaistniałej sytuacji, biuro może zalecić podjęcie odpowiednich działań. Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich może wezwać organ publiczny, jeżeli uzna to za właściwe, do:
W przypadku gdy Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich podejmie decyzję, że skarga nie jest zasadna, skarżącego powiadamia się o powodach takiego rozstrzygnięcia.
Zob. Krajowe instytucje praw człowieka powyżej.
Biuro Inspektora Ochrony Danych Osobowych jest odpowiedzialne za ochronę praw jednostek, o których mowa w opublikowanych w latach 1988 i 2003 ustawach o ochronie danych osobowych, jak również za egzekwowanie obowiązków w zakresie ochrony danych nałożonych na administratorów danych.
Podmioty, które uważają, że ich prawa zostały naruszone, mogą wnieść skargę do Inspektora Ochrony Danych Osobowych, który wszczyna postępowanie oraz podejmuje wszelkie niezbędne kroki w celu rozstrzygnięcia sprawy. Każda osoba może zwrócić się do Inspektora Ochrony Danych Osobowych z pismem, w którym opisze szczegółowo zdarzenie stanowiące podstawę skargi. W piśmie należy wyraźnie oznaczyć organizację lub wskazać podmiot indywidualny, przeciwko któremu skarżący wnosi skargę. Konieczne jest również skrótowe opisanie czynności, jakie podjęto, by dana organizacja rozwiązała określony problem, należy również poinformować o tym, jaką otrzymano od niej odpowiedź. Należy również dostarczyć kopie korespondencji z daną organizacją oraz dowody potwierdzające podane fakty. Inspektorat Ochrony Danych Osobowych podejmie wówczas postępowanie w sprawie, zwracając się do organizacji, której skarga dotyczy.
W zależności od charakteru skargi Inspektor Ochrony Danych Osobowych podejmie próby znalezienia rozwiązania, które mogłoby być zaakceptowane przez wszystkie strony postępowania. W przypadkach, w których nie można rozstrzygnąć sprawy polubownie, Inspektor Ochrony Danych Osobowych, przed podjęciem formalnej decyzji, przeprowadza pełne postępowanie wyjaśniające. Po zakończeniu postępowania inspektor pisemnie powiadamia zainteresowane strony o podjętej decyzji. W przypadku skarg dotyczących naruszeń przepisów rozporządzenia w sprawie komunikacji elektronicznej (akt SI 535 z 2003 r. zmieniony aktem SI 526 z 2008 r.) Inspektor Ochrony Danych Osobowych jest uprawniony do wniesienia aktu oskarżenia przeciwko danej organizacji.
Wydział dochodzeniowo-koordynacyjny ds. handlu ludźmi
An Garda Síochána (irlandzka krajowa służba policyjna)
Garda National Protective Service Bureau, Harcourt St Saint Kevin's DublinZadania: Trybunał Odwoławczy ds. Ochrony Międzynarodowej jest niezależnym organem rozstrzygającym w sprawach dotyczących azylu, który rozpoznaje środki zaskarżenia w sprawach, w których Urząd Pełnomocnika ds. Wniosków o Udzielenie Azylu (Office of the Refugee Applications Commissioner) wydał negatywne zalecenie w zakresie przyznania wnioskodawcy statusu uchodźcy. Trybunał Odwoławczy ds. Ochrony Międzynarodowej rozpoznaje również środki zaskarżenia od decyzji Urzędu Pełnomocnika ds. Wniosków o Udzielenie Azylu na podstawie rozporządzenia Dublin II.
Postępowanie:
Osoba ubiegająca się o azyl, której wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej został oddalony przez Urząd ds. Ochrony Międzynarodowej, może odwołać się od tej decyzji do Trybunału Odwoławczego ds. Ochrony Międzynarodowej. Pismo odmowne pouczenie o prawie wnioskodawcy do wniesienia środka zaskarżenia ze wskazaniem terminu na jego wniesienie.
Do pisma odmownego załącza się formularz środka zaskarżenia. W przypadku nieotrzymania takiego formularza można go pobrać na tej stronie.
Trybunał Odwoławczy ds. Ochrony Międzynarodowej rozpoznaje wszystkie środki zaskarżenia według daty wpływu. Osoba wnosząca środek zaskarżenia zostaje powiadomiona o terminie jego rozpoznania.
Przed wniesieniem środka zaskarżenia osoba, która go wnosi, powinna:
Formularz można przesłać:
pocztą tradycyjną na adres:
The International Protection Appeals Tribunal
6/7 Hanover Street East
Dublin D02 W320
Tel.: +353 (0) 1 474 8400
jako skan pocztą elektroniczną na adres: info@protectionappeals.ie
Środek zaskarżenia od negatywnego zalecenia Pełnomocnika ds. Wniosków o Udzielenie Azylu należy złożyć z zachowaniem terminu, którego bieg rozpoczyna się z dniem wydania tego stanowiska. Terminy wniesienia środka zaskarżenia różnią się jednak w konkretnych sprawach w zależności od ustaleń dokonanych przez Pełnomocnika ds. Wniosków o Udzielenie Azylu. Termin ten może wynosić 15 dni roboczych, 10 dni roboczych lub 4 dni robocze. Informacja na temat terminu wniesienia środka zaskarżenia w konkretnej sprawie jest zawarta w piśmie Pełnomocnika ds. Wniosków o Udzielenie Azylu informującym o zaleceniu nieprzyznawania statusu uchodźcy.
Wypełniony formularz środka zaskarżenia należy przesłać na adres:
The ChairpersonNależy zachować potwierdzenie nadania formularza.
Możliwe rozstrzygnięcie: Uchylenie wcześniejszego zalecenia po wniesieniu środka zaskarżenia oznacza, że członek Trybunału zalecił przyznanie wnioskodawcy statusu uchodźcy. Osoba wnosząca środek zaskarżenia otrzymuje pisemne powiadomienie o tej decyzji. Następnie akta sprawy przekazuje się do Wydziału ds. Decyzji Administracyjnych Departamentu Sprawiedliwości i Równości (Ministerial Decisions Unit, Department of Justice and Equality).
Podtrzymanie wcześniejszego zalecenia po wniesieniu środka zaskarżenia oznacza, że członek Trybunału zalecił nieprzyznawanie wnioskodawcy statusu uchodźcy. Osoba wnosząca środek zaskarżenia otrzymuje pisemne powiadomienie o tej decyzji. Następnie akta sprawy przekazuje się do Wydziału ds. Repatriacji Departamentu Sprawiedliwości i Równouprawnienia (Repatriation Unit, Department of Justice and Equality).
Komisja Rzecznika Praw Obywatelskich ds. Garda Síochána (The Garda Síochána Ombudsman Commission)
150 Abbey Street Upper, Dublin 1, IrlandiaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Organizacja rozpoznaje skargi i przekazane jej do rozpoznania sprawy dotyczące postępowania funkcjonariuszy Garda Síochána. Najczęstsze zarzuty stanowiące przedmiot skarg dotyczą nadużycia władzy, braku szacunku, agresywnych zachowań, zaniedbania obowiązków.
Przekazane do rozpoznania sprawy obejmują takie zdarzenia jak zgon lub poważne uszkodzenie ciała.
Skargę do organizacji może wnieść każda osoba (niepozostająca w służbie czynnej w Garda Síochána), osobiście, drogą elektroniczną, telefonicznie, pocztą, jak również na każdym posterunku policji lub do rąk własnych członka Komisji. Organizacja rozpoznaje również wszelkie sprawy przekazane jej do rozpoznania przez Komisarza Garda Síochána dotyczące wszelkich kwestii, o których komisarz powziął wiedzę i które wskazują, że w następstwie postępowania funkcjonariusza Garda Síochána doszło do śmierci lub poważnego uszkodzenia ciała. Komisja może również wszcząć postępowanie z własnej inicjatywy, bez potrzeby uprzedniego wniesienia skargi, jeżeli uzna, że wymaga tego interes publiczny.
Streszczenie procedury stosowanej w następstwie złożenia wniosku:
Skarga, która wpłynęła, podlega ocenie pod kątem dopuszczalności w świetle przepisów. W przypadku uznania skargi za niedopuszczalną nie wszczyna się postępowania.
W przypadku uznania skargi za dopuszczalną, w stosownych przypadkach, za zgodą skarżącego oraz funkcjonariusza Garda Síochána, przeciwko któremu wniesiono skargę, można podjąć próbę osiągnięcia nieformalnej ugody. W przypadku nieosiągnięcia ugody czyn można objąć postępowaniem, którego przedmiotem będzie możliwe naruszenie przepisów (dyscyplinarnych) z 2007 r. regulujących funkcjonowanie Garda Síochána (Garda Síochána Discipline Regulations) lub możliwe naruszenie przepisów prawa karnego. Zainteresowane strony mają prawo do otrzymywania informacji na temat przebiegu postępowania, jak również na temat jego wyniku.
Streszczenie możliwych rozstrzygnięć
Skarga może zostać uznana za niedopuszczalną.
Komisja może umorzyć postępowanie na dowolnym jego etapie, jeżeli na podstawie zgromadzonych informacji, po uprzednim uznaniu skargi za dopuszczalną, uzna, że skarga jest oczywiście bezzasadna lub ma na celu dręczenie osoby, której dotyczy; jeżeli skargę wniesiono ze świadomością, że opiera się na nieprawdzie lub wprowadza w błąd lub jeżeli po uwzględnieniu wszystkich okoliczności Komisja uzna, że dalsze prowadzenie postępowania nie jest konieczne lub jest nieuzasadnione ze względów praktycznych.
W wyniku przeprowadzonego postępowania Komisja może nałożyć na Garda Síochána określone kary.
Postępowanie może zakończyć się również wszczęciem postępowania dyscyplinarnego wobec funkcjonariusza Garda Síochána i nałożeniem na niego kary.
Akta sprawy mogą zostać przekazane Dyrektorowi ds. Oskarżenia Publicznego (Director of Public Prosecutions) w celu ewentualnego sformułowania oskarżenia. W takim przypadku może zostać wszczęte postępowanie sądowe.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
W Grecji nie istnieje żaden sąd szczególny, przed którym można by dochodzić ochrony prawnej w przypadku naruszenia praw podstawowych. W zależności od charakteru przestępstwa lub czynności stanowiących naruszenie, ochrony można dochodzić przed sądami cywilnymi, karnymi lub administracyjnymi.
Fakt naruszenia praw podstawowych stwierdza się na podstawie przepisów krajowego prawa materialnego. Tryb rozpoznawania spraw przed właściwym sądem (cywilnym, karnym lub administracyjnym) określa krajowe prawo procesowe (cywilne, karne lub administracyjne).
Postępowanie kończy się wyrokiem, w którym sąd albo oddala roszczenia, albo je uznaje. Prawomocny wyrok jest bezpośrednio wykonalny.
Krajowa Komisja Praw Człowieka (Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου)
Neofitou Vamva 6 / Νεοφύτου Βάμβα 6 10674 Athína/Αθηνα, GrecjaKrajowa Komisja Praw Człowieka (Ε.Ε.Δ.Α.) została powołana niedawno zgodnie z zasadami ONZ i zasadami paryskimi jako niezależny organ doradczy rządu w zakresie problematyki praw człowieka. Komisja składa się z członków wyznaczonych przez trzydzieści dwa podmioty (niezależne organy, uniwersyteckie wydziały prawa i nauk ścisłych , związki zawodowe, organizacje pozarządowe, partie polityczne i ministerstwa).
Jej celem jest bieżące sygnalizowanie wszystkim organom rządowym potrzeb w zakresie skutecznej ochrony praw człowieka wszystkich osób zamieszkujących na terytorium Grecji.
Zgodnie z ustawą ustanawiającą Krajową Komisję Praw Człowieka (ustawa nr 2667/1998, z późniejszymi zmianami i w obowiązującym brzmieniu) komisja ta odpowiada za wykonywanie następujących zadań merytorycznych:
Rzecznik Praw Obywatelskich jest niezależnym organem konstytucyjnym. Urząd ten został ustanowiony ustawą nr 2477/97, a działalność rozpoczął 1 października 1998 r. Ramy prawne jego działalności stanowi ustawa nr 3094/03. Usługi Rzecznika Praw Obywatelskich są bezpłatne.
Rzecznik Praw Obywatelskich bada indywidualne akty administracyjne oraz przypadki działania bądź zaniechania organów publicznych, które narusza prawa lub uzasadnione interesy osób fizycznych lub prawnych.
Każdy obywatel kierujący wniosek do Rzecznika Praw Obywatelskich musi wcześniej zwrócić się do organu służby publicznej, którego dotyczy dana sprawa. Dopiero gdy zwrócenie się do tego organu nie rozwiąże problemu, obywatel może zwrócić się do rzecznika.
Misją rzecznika jest prowadzenie mediacji między obywatelami a służbami publicznymi w celu ochrony praw obywatelskich, zwalczania niewłaściwego administrowania i obrony praworządności.
Występując w charakterze mediatora, Rzecznik Praw Obywatelskich udziela porad organom administracji publicznej i przedstawia im zalecenia. Rzecznik nie nakłada kar ani nie uchyla niezgodnych z prawem aktów administracyjnych.
Hadziyanni Mexi 5 / Χατζηγιάννη Μέξη 5 11528 Athína/Αθηνα, GrecjaRzecznik Praw Obywatelskich (zob. powyżej) bada również działania i zaniechania organów administracji i osób prywatnych stanowiące naruszenie praw dziecka.
W ramach ochrony praw dzieci Rzecznik Praw Obywatelskich zajmuje się również przypadkami naruszenia praw dzieci, które można przypisać podmiotom prywatnym (osobom prawnym lub fizycznym).
I. Ustawa nr 3304/2005 transponująca dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. oraz dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. powierza urzędowy obowiązek propagowania zasady równości Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Komisji ds. Równości oraz Inspekcji Pracy (SEPE), określając odpowiednio ich zadania.
W szczególności:
ΙΙ. Ustawa nr 3896/2010 (grecki dziennik urzędowy, seria I, nr 207, 8.12.2010) o stosowaniu zasady równych szans i równego traktowania kobiet i mężczyzn w kwestiach dotyczących pracy i zatrudnienia – harmonizacja obecnie obowiązującego ustawodawstwa z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. i innymi istotnymi przepisami – wprowadza bezwzględny zakaz jakichkolwiek form bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć.
Celem ustawy jest wcielanie w życie zasady równych szans i równego traktowania kobiet i mężczyzn w kwestiach dotyczących zatrudnienia i pracy w zakresie:
Rzecznik Praw Obywatelskich jest odpowiedzialny za monitorowanie przestrzegania zasady równych szans i równego traktowania kobiet i mężczyzn w rozumieniu powyższej ustawy (art. 25 ustawy nr 3896/2010).
Urząd Ochrony Danych Osobowych jest niezależnym organem ochrony danych ustanowionym na mocy ustawy nr 2472/1997 transponującej dyrektywę 95/46/WE.
Odpowiada on za ochronę i egzekwowanie praw osobistych i prawa do prywatności w Grecji zgodnie z ustawami nr 2472/1997 oraz 3471/2006.
Głównym celem jego działania jest ochrona obywateli przed bezprawnym przetwarzaniem danych osobowych oraz pomoc w przypadkach naruszenia związanych z tym praw w jakiejkolwiek dziedzinie.
Celem urzędu jest również udzielanie wsparcia i porad podmiotom przetwarzającym dane w ramach wykonywania ich zobowiązań prawnych w związku z nowymi potrzebami greckiego społeczeństwa w zakresie usług i z upowszechnianiem się nowoczesnych cyfrowych technologii i sieci komunikacyjnych.
Urząd, działając z urzędu lub na wniosek, przeprowadza kontrole administracyjne danych gromadzonych zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym. Kontrole te wykonują urzędnicy Departamentu Inspektorów (Τμήματος των Ελεγκτών), których w bardziej złożonych sprawach wspomagają pracownicy Urzędu Ochrony Danych Osobowych. Osoby przeprowadzające kontrole, jako specjalni inspektorzy, mają prawo dostępu do wszelkich gromadzonych danych i nie można się wobec nich powołać na żadną formę poufności.
Kontrola polega przede wszystkim na sprawdzeniu, czy organ nią objęty spełnia wymogi ustaw nr 2472/97 i 3471/2006 (w zakresie powiadomień, obowiązków informacyjnych i innych istotnych obowiązków oraz dowodów). Następnie przeprowadzana jest kontrola systemu informacyjnego, na podstawie art. 6 i 10 ustawy nr 2472/1997, obejmująca analizę jego głównych właściwości, charakteru danych oraz poziomu bezpieczeństwa, jaki zapewniają organizacyjne i techniczne środki ochrony danych stosowane przez podmiot przetwarzający dane. Na zakończenie kontroli sporządzane jest sprawozdanie, które przedkłada się Urzędowi Ochrony Danych Osobowych.
Urząd przeprowadza również niezależną kontrolę krajowej części Systemu Informacyjnego Schengen, na podstawie art. 114 ust. 1 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen (ustawa nr 2514/1997, grecki dziennik urzędowy, seria I, nr 140); działa jako krajowy organ nadzoru, o którym mowa w art. 23 konwencji o Europolu (ustawa nr 2605/1998, grecki dziennik urzędowy I/88) oraz jako krajowy organ nadzoru, o którym mowa w art. 17 Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych (ustawa nr 2706/1999, grecki dziennik urzędowy I/77); wykonuje też obowiązki nadzorcze wynikające z wszelkich innych umów międzynarodowych.
Urząd rozpatruje skargi i zapytania związane ze stosowaniem prawa i ochroną praw skarżących, w przypadku gdy te są naruszane w związku z przetwarzaniem danych, oraz wydaje stosowne decyzje w tym zakresie. Nakłada również kary administracyjne na podmioty przetwarzające dane lub ich ewentualnych przedstawicieli z tytułu naruszeń obowiązków wynikających z ustawy nr 2472/97 i wszelkich innych przepisów dotyczących ochrony osób fizycznych przed bezprawnym przetwarzaniem danych osobowych. Urząd może wreszcie zgłaszać naruszenia przepisów dotyczących ochrony danych właściwym organom administracyjnymi i sądowym.
Κifissias 1-3 / Κηφισίας 1-3 11523 Athína/Αθηνα, GrecjaGrecka Krajowa Komisja Praw Człowieka
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw człowieka
Wyspecjalizowane organy ochrony praw człowieka
Przestrzeganie podstawowych praw i wolności człowieka jest gwarantowane przede wszystkim przez sędziów i sądy, jednakże to w konstytucji zapisano precyzyjny i ostateczny system służący ochronie tych praw: środki zaskarżenia wniesione w związku z naruszeniem praw i wolności konstytucyjnych, mogą zostać rozpatrzone jedynie przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny jest najwyższą instancją odpowiadającą za wykładnię konstytucji. Tym samym jest on sądem najwyższej instancji stojącym na straży gwarancji konstytucyjnych i ostatecznym gwarantem podstawowych praw i wolności zapisanych w konstytucji.
W razie jakichkolwiek pytań z Trybunałem Konstytucyjnym można skontaktować się:
Więcej informacji można znaleźć na stronach: https://www.tribunalconstitucional.es/en i https://www.poderjudicial.es
Zobacz sekcję dotyczącą Rzecznika Praw Obywatelskich.
Urząd Rzecznika Praw Obywatelskich jest instytucją, która chroni oraz stoi na straży praw podstawowych i wolności obywatelskich hiszpańskich obywateli. W tym celu może on kontrolować działalność organów administracji i jednostek, które zarządzają usługami publicznymi w Hiszpanii i hiszpańskimi placówkami, które sprawują opiekę nad hiszpańskimi obywatelami za granicą.
Obecnie Rzecznikiem Praw Obywatelskich jest Francisco Fernandez Marugan.
W przypadku gdy Rzecznik Praw Obywatelskich otrzyma skargę dotyczącą nieprawidłowego działania wymiaru sprawiedliwości, przesyła ją do Prokuratury (Ministerio Fiscal) w celu jej zbadania i podjęcia niezbędnych działań zgodnie z przepisami prawa albo w celu jej przekazania Generalnej Radzie Sądownictwa (Consejo General del Poder Judicial). Jeżeli niezbędne są zmiany ustawodawcze, może również wydać zalecenie dla rządu.
Rzecznik Praw Obywatelskich ma prawo do wniesienia skargi z powodu niezgodności z konstytucją (recurso de inconstitucionalidad) oraz skargi z powodu naruszania praw i wolności obywatelskich (amparo), jak również do wszczęcia procedury habeas corpus.
Rzecznik NIE może interweniować w następujących sytuacjach:
Obywatele chcący skontaktować się z Rzecznikiem Praw Obywatelskich nie muszą działać przy pomocy adwokata lub pełnomocnika (procurador). Postępowanie jest bezpłatne.
Postępowanie rozpoczyna się wraz ze złożeniem skargi. W skardze, która musi zostać podpisana, należy podać imię, nazwisko(-a), adres kontaktowy oraz wskazać okoliczności faktyczne stanowiące przedmiot skargi, oraz określić właściwy organ lub właściwe organy.
Do pisma w sprawie skargi powinny zostać załączone kopie najważniejszych dokumentów dotyczących danej sprawy. Po przeanalizowaniu pisma, do osoby wnoszącej skargę zostaje skierowany dokument zawierający numer referencyjny skargi, gdyby skarżący miał zamiar zapoznać się z aktami sprawy.
Skargę można wnieść w każdy z poniższych sposobów.
Aby uzyskać informacje na temat Biura Rzecznika Praw Obywatelskich lub sprawdzić, na jakim etapie znajduje się dana sprawa, można:
Więcej informacji można znaleźć na stronie: https://www.defensordelpueblo.es.
Rzecznik Praw Obywatelskich zapewnia ochronę praw wszystkich obywateli niezależnie od wieku. Ponadto niektóre wspólnoty autonomiczne w Hiszpanii powołały instytucje zajmujące się ochroną małoletnich.
Zgodnie z przepisami małoletni są uprawnieni do złożenia skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich lub równoważnej instytucji działającej we wspólnocie autonomicznej.
Rada ds. promowania równego traktowania i zakazu dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne (Consejo para la promoción de la igualdad de trato y no discriminación de las personas por el origen racial y étnico)
Rada składa się z różnych organów administracji państwowej, organów wspólnot autonomicznych i organów samorządu terytorialnego, organizacji reprezentujących przedsiębiorców i związków zawodowych oraz organizacji non-profit, które działają na rzecz upowszechniania równego traktowania i niedyskryminacji osób ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne.
Jej celem jest promowanie zasady równego traktowania i niedyskryminacji osób ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne w takich obszarach jak edukacja, zdrowie, dostęp do świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego, usługi społeczne, mieszkalnictwo, zatrudnienie, szkolenie oraz w innych dziedzinach, jak również w odniesieniu do ogólnego dostępu do wszystkich dóbr i usług.
Rada ma zatem cztery główne zadania:
Więcej informacji można uzyskać na stronach https://igualdadynodiscriminacion.igualdad.gob.es i https://igualdadynodiscriminacion.igualdad.gob.es/contactar/home.htm.
Hiszpańska Agencja Ochrony Danych to niezależny organ nadzorczy odpowiedzialny za monitorowanie przestrzegania przepisów dotyczących ochrony danych, a także za zagwarantowanie przestrzegania praw podstawowych w zakresie ochrony danych osobowych oraz ich ochronę.
Hiszpańska Agencja Ochrony Danych rozpatruje wnioski i skargi od obywateli i dostarcza informacji na temat praw określonych w ustawie organicznej o ochronie danych (Ley Orgánica de Protección de Datos). Udziela także wsparcia i informacji organom stosującym formularze zawierające dane osobowe (takim jak przedsiębiorstwa, instytucje i organy administracji publicznej), aby zapewnić ich zgodność z wymogami określonymi w ustawie.
W odniesieniu do zainteresowanych stron Agencja:
W odniesieniu do podmiotów przetwarzających dane Agencja:
W przypadku pytań, wyjaśnień, sugestii lub skarg istnieją trzy sposoby skontaktowania się z Hiszpańską Agencją Ochrony Danych.
Więcej informacji można znaleźć na stronie: https://www.agpd.es/.
Hiszpański Komitet Przedstawicieli Osób Niepełnosprawnych, bardziej znany jako CERMI, jest to forum reprezentacji i obrony niepełnosprawnych obywateli Hiszpanii oraz działań na ich rzecz. Ponad trzy i pół miliona osób wraz ze swoimi rodzinami – świadomych, że należą do grupy społecznej znajdującej się w niekorzystnej sytuacji – zdecydowało się zjednoczyć w ramach organizacji patronackich w celu przyspieszenia uznania ich uprawnień i uzyskania pełni praw obywatelskich równoważnych prawom przysługującym innym grupom społecznym.
W przypadku jakichkolwiek pytań istnieją trzy sposoby skontaktowania się z CERMI.
Więcej informacji można znaleźć na stronie: http://www.cermi.es/.
Lub: Państwowe Obserwatorium Niepełnosprawności (Observatorio Estatal de la discapacidad) https://www.observatoriodeladiscapacidad.info.
Urząd ds. Azylu i Uchodźców (OAR) jest częścią Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i jest odpowiedzialny za sporządzanie wniosków o udzielenie zezwolenia na pozostanie w Hiszpanii zgodnie z przepisami regulującymi prawo do azylu.
Ponadto OAR jest odpowiedzialny za:
Więcej informacji można uzyskać w poniższy sposób.
Aby uzyskać więcej informacji, należy zwrócić się do właściwego departamentu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (la sección correspondiente del Ministerio del Interior).
System prawa karnego stanowi podstawowy element krajowej polityki bezpieczeństwa i polityki społecznej. Konstytucyjnym i głównym celem tej instytucji jest monitorowanie i sterowanie wszelkich działań w ramach świadczenia usług publicznych mających na celu wykonywanie orzeczonych kar i środków karnych.
Więcej informacji można uzyskać w poniższy sposób.
Więcej informacji można znaleźć stronie: http://www.institucionpenitenciaria.es/.
Rada Generalna Adwokatury w Hiszpanii (CGAE) jest organem reprezentującym, koordynującym i wykonawczym izb adwokackich i ma de facto status podmiotu prawa publicznego posiadającego osobowość prawną i pełną zdolność do realizacji założonych celów.
CGAE jest organem regulującym praktykę zawodową adwokatów i chroniącym reputację tego zawodu. W Hiszpanii istnieją 83 izby adwokackie, które zrzeszają obecnie łącznie 137 447 praktykujących prawników (dane z grudnia 2016 r.), jak również 10 rad adwokackich wspólnot autonomicznych (Consejos autonómicos de Colegios de Abogados).
Prawo do bezpłatnej pomocy prawnej w Hiszpanii ma bardzo szeroki zakres. Izby Adwokackie gwarantują bowiem prawo do skutecznej ochrony prawnej wszystkim obywatelom poprzez system pomocy prawnej, pomoc więźniom oraz usługi doradztwa prawnego, pomoc prawną dla imigrantów, osadzonych, kobiet, ofiar przemocy domowej oraz osób w podeszłym wieku.
W przypadku jakichkolwiek pytań istnieją trzy sposoby skontaktowania się z CGAE.
Więcej informacji można znaleźć na stronach: http://www.cgae.es/ y https://www.abogacia.es/servicios/ciudadanos/servicios-de-orientacion-juridica-gratuita.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Institution Nationale des Droits de l'Homme
Médiateur institutionnel le Défenseur des droits
Organismes spécialisés en droits de l'homme
Autres institutions spécialisées
Wolności i prawa podstawowe osób są gwarantowane przede wszystkim przez sędziów sądów administracyjnych i powszechnych, którzy rozpoznają sprawy wniesione przez te osoby.
Rada Konstytucyjna, która orzeka o zgodności ustaw z konstytucją, sprawuje dwa rodzaje kontroli:
Dodatkowe informacje na temat pytania priorytetowego dotyczącego zgodności z konstytucją:
Organizacja sądów i trybunałów oraz ich kompetencje zostały szczegółowo opisane na stronach internetowych Rady Stanu, Sądu Konstytucyjnego oraz Rady Konstytucyjnej:
Krajową instytucją ds. praw człowieka jest Krajowa Komisja Konsultacyjna ds. Praw Człowieka (Commission nationale consultative des droits de l’homme). Komisja została utworzona w 1947 r. Została ona włączona do niezależnego organu administracyjnego i stanowi jednostkę państwową, która wypełnia swoje obowiązki niezależnie (na podstawie ustawy nr 2007-292 z dnia 5 marca 2007 r.). W skład komisji wchodzą 64 osoby wyspecjalizowane w tej dziedzinie i przedstawiciele organizacji społeczeństwa obywatelskiego.
Zadania
Komisja ułatwia dialog między rządem, parlamentem, instytucjami i społeczeństwem obywatelskim w obszarze praw człowieka, prawa i działań humanitarnych oraz zwalczania rasizmu.
Jej prace prowadzone są w pięciu podkomisjach, które zajmują się: tematami społecznymi, pytaniami dotyczącymi etyki; rasizmem, antysemityzmem, ksenofobią, dyskryminacją i grupami szczególnie wrażliwymi; instytucjami, wymiarem sprawiedliwości, policją, pytaniami dotyczącymi migracji; pytaniami dotyczącymi Unii Europejskiej i tematyką międzynarodową; międzynarodowym prawem humanitarnym i działaniami humanitarnymi.
Adres:
Commission nationale consultative des droits de l’homme
35 Rue Saint-Dominique, 75007
Paris
Więcej informacji: https://www.cncdh.fr
Rzecznik Praw Obywatelskich jest niezależną instytucją przewidzianą w konstytucji od 23 lipca 2008 r. i powołaną na podstawie ustawy organicznej nr 2011-33 i ustawy zwykłej nr 2011-334 z dnia 29 marca 2011 r.
Zadania
Rzecznik Praw Obywatelskich:
Rzecznik Praw Obywatelskich powstał po połączeniu czterech wcześniej istniejących organów: Mediatora Republiki, Rzecznika Praw Dziecka, Wysokiej Władzy ds. Zwalczania Dyskryminacji i na rzecz Równego Traktowania (HALDE) i Komisji Krajowej ds. Etyki Zawodowej w dziedzinie Bezpieczeństwa (CNDS).
Kompetencje
W zakresie kompetencji rzecznika znajduje się rozstrzyganie wniosków od wszystkich osób fizycznych i prawnych, w tym małoletnich, które występują z prośbą o pomoc w ochronie swoich praw. Rzecznik może w każdych okolicznościach rozstrzygnąć z urzędu sprawę leżącą w zakresie jego kompetencji.
W celu wykonania tych zadań rzecznikowi przysługują z jednej strony uprawnienia dochodzeniowe i śledcze służące rozpatrzeniu skargi osoby fizycznej, które pozwolą mu uzyskać wszystkie niezbędne informacje, uprawnienia do przesłuchania osób, a nawet do dokonania oględzin miejsca. Z drugiej strony rzecznik może również przedkładać propozycje zmian w przepisach ustawowych i wykonawczych oraz sporządzać zalecenia zarówno dla organów publicznych, jak i prywatnych.
Może również wydawać zalecenia w celu wyeliminowania ryzyka lub zagrożeń dla praw, których dotyczy wszczęte przez niego postępowanie. Osoby lub organy, których to dotyczy, muszą poinformować rzecznika o działaniach następczych podjętych w wyniku jego zaleceń. W przypadku niewdrożenia zaleceń rzecznika lub jeżeli uzna on, że zalecenia nie zostały wdrożone skutecznie, rzecznik może wyznaczyć osobie fizycznej lub organowi termin na wdrożenie niezbędnych środków. Jeżeli organy te nie zrealizowały działań następczych, rzecznik może sporządzić specjalne sprawozdanie skierowane do danej osoby fizycznej lub organu. Sprawozdanie podaje się do wiadomości publicznej.
Rzecznik może również pomóc w mediacji lub zaproponować dokonanie określonej czynności, jak również pomóc ofiarom w przygotowaniu akt sprawy oraz wskazać procedury odpowiednie dla danej sprawy.
Rzecznik może wezwać organ uprawniony do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego ze względu na okoliczności faktyczne sprawy, które są mu znane i które są przesłanką zastosowania sankcji. Może również przystępować do postępowania sądowego w celu poparcia strony przez przedstawienie uwag na piśmie lub ustnie.
Organizacja
W siedzibie Rzecznika Praw Obywatelskich w Paryżu pracuje prawie 250 osób. We Francji metropolitalnej lub francuskich departamentach zamorskich 400 wolontariuszy wspomaga obywateli w ochronie ich praw, przyjmuje wnioski obywateli oraz odpowiada na ich pytania. Wolontariusze są obecni w różnych strukturach miejscowych takich jak prefektury, podprefektury, punkty porad prawnych, punkty dostępu do wymiaru sprawiedliwości, ośrodki gminne. Wolontariusze pełnią również dyżury w zakładach karnych oraz utrzymują kontakty z domami opieki nad osobami niepełnosprawnymi.
Rzecznik przewodniczy kolegiom, które wspiera w wykonywaniu ich zadań w dziedzinie „bezpieczeństwa i upowszechniania praw dziecka”, „zwalczania dyskryminacji i upowszechniania równego traktowania”, jak również „etyki zawodowej w dziedzinie bezpieczeństwa”.
Na wniosek rzecznika premier powołuje zastępców rzecznika, w tym:
Kierowanie spraw do Rzecznika Praw Obywatelskich
Każda osoba fizyczna (jednostka) lub osoba prawna (spółka, stowarzyszenie itp.) może zwrócić się do rzecznika bezpośrednio i nieodpłatnie, w sytuacji gdy:
Do rzecznika może wystąpić dziecko lub małoletni poniżej 18 roku życia, członkowie rodziny dziecka lub jego przedstawiciele prawni, służby medyczne lub socjalne, stowarzyszenie, którego statut przewiduje działanie na rzecz ochrony praw dziecka, francuski parlamentarzysta i francuski deputowany do Parlamentu Europejskiego oraz instytucja zagraniczna, która pełni te same zadania co rzecznik. Rzecznik może działać na rzecz dzieci posiadających obywatelstwo francuskie lub obywatelstwo innego państwa przebywających we Francji oraz dzieci posiadających obywatelstwo francuskie przebywających za granicą w licznych dziedzinach dotyczących ochrony praw dziecka, a zwłaszcza w dziedzinie ochrony dzieciństwa, zdrowia, niepełnosprawności, wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, przysposobienia, skolaryzacji dla wszystkich i w sprawach dotyczących małoletnich z zagranicy.
Obywatele mogą wnosić wnioski do rzecznika bezpośrednio:
Adres:
Défenseur des droits
Libre réponse 71120
75342 Paris Cedex 07
Więcej informacji: https://www.defenseurdesdroits.fr/en
Istnieją inne wyspecjalizowane organy prowadzące działalność w dziedzinie ochrony praw człowieka i wolności:
Krajowa Komisja ds. Technologii Informatycznych i Swobód
Krajowa Komisja ds. Technologii Informatycznych i Swobód (Commission nationale de l'informatique et des libertés; CNIL) jest francuskim organem kontrolnym w dziedzinie ochrony danych osobowych. Komisja wykonuje swoje zadania zgodnie z ustawą nr 78-17 z dnia 6 stycznia 1978 r. z późniejszymi zmianami.
Zadania
Podmiot ten jest niezależnym organem administracji. Wykonuje następujące zadania:
CNIL przedstawia prezydentowi Republiki i premierowi coroczne publiczne sprawozdanie z wykonania swoich zadań.
Kierowanie spraw do Krajowej Komisji ds. Technologii Informatycznych i Swobód
Do CNIL może zwrócić się każda osoba, która napotyka na trudności z wykonaniem swoich praw. Aby skorzystać ze swoich praw dotyczących danych osobowych i z wolności, obywatel musi przede wszystkim zwrócić się bezpośrednio do organów, które przechowują jego dane. W przypadku trudności, niesatysfakcjonującej odpowiedzi lub braku odpowiedzi, istnieje możliwość złożenia zażalenia przez internet. Zażalenie może dotyczyć różnych tematów: internetu, handlu, zatrudnienia, telefonu, banku i kredytu.
Link do powiązanej strony internetowej https://www.cnil.fr/fr/plaintes
Adres:
Commission Nationale de l'Informatique et des Libertés
3 Place de Fontenoy - TSA 80715
75334 PARIS CEDEX 07
Więcej informacji: https://www.cnil.fr/
Po ratyfikowaniu protokołu fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjętego przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 18 grudnia 2002 r., ustawodawca francuski ustawą nr 2007- 1545 z dnia 30 października 2007 r. utworzył organ Głównego Inspektora ds. Placówek dla Osób Pozbawionych Wolności (Contrôleur général des lieux de privation de liberté). Jest to niezależny organ administracji.
Misja
Inspektor zapewnia, by osoby pozbawione wolności były traktowane w sposób humanitarny i z poszanowaniem godności należnej człowiekowi oraz by istniała równowaga między przestrzeganiem praw podstawowych osób pozbawionych wolności a względami porządku publicznego oraz bezpieczeństwa. Ma za zadanie informować o wszystkich naruszeniach praw podstawowych tych osób.
W ramach swoich zadań inspektor weryfikuje nie tylko warunki pozbawienia wolności, zatrzymania lub hospitalizacji, ale również warunki pracy personelu i różnych podmiotów działających w placówce, których działania wpływają na jej funkcjonowanie, oraz charakter stosunków z osobami pozbawionymi wolności. Inspektor wybiera swobodnie placówki, które zamierza skontrolować; jego kontrole mogą być zapowiedziane (w tym wypadku kierujący placówką zostaje uprzedzony o kontroli kilka dni wcześniej) lub dokonywane bez zapowiedzi.
Kompetencje
Inspektor może przeprowadzić kontrolę w każdej chwili, na całym terytorium francuskim, w każdym miejscu, w którym osoby fizyczne są pozbawione wolności. Takimi placówkami są: zakłady karne, placówki opieki zdrowotnej, placówki znajdujące się pod wspólnym nadzorem ministra właściwego ds. zdrowia i ministra właściwego ds. sprawiedliwości, areszty śledcze policji i żandarmerii, placówki celne służące do zatrzymywania towarów, ośrodki i placówki służące do zatrzymywania cudzoziemców do celów administracyjnych itp. Inspektor sprawuje kontrolę nad wdrażaniem procedur odosobnienia cudzoziemców do momentu ich przekazania organom państwa przeznaczenia.
Organy, których to dotyczy, nie mogą się sprzeciwić kontroli, z wyjątkiem przypadku wystąpienia poważnych przesłanek i interesów związanych z obroną narodową, bezpieczeństwem publicznym, katastrofą naturalną lub poważnymi uchybieniami w miejscu poddanym kontroli.
Inspektor kieruje do właściwego ministra lub właściwych ministrów sprawozdanie z kontroli wraz z zaleceniami, które może podać do wiadomości publicznej. Inspektor przedkłada co roku Prezydentowi Republiki i parlamentowi sprawozdanie z działalności, które zostaje następnie podane do wiadomości publicznej.
Kierowanie spraw do Głównego Inspektora ds. Placówek dla Osób Pozbawionych Wolności
Obywatel może zwrócić się do Głównego Inspektora ds. Placówek dla Osób Pozbawionych Wolności, aby poinformować go o sytuacji, która w jego opinii stanowi zagrożenie dla jego praw podstawowych lub praw podstawowych osoby pozbawionej wolności (lub która ostatnio została pozbawiona wolności) związanej z warunkami zatrzymania, przebywania w areszcie śledczym, hospitalizacji, a także z organizacją lub funkcjonowaniem służb. Do Głównego Inspektora ds. Placówek dla Osób Pozbawionych Wolności można się zwrócić wyłącznie drogą pocztową:
Madame la Contrôleure générale des lieux de privation de liberté
BP 10301
75921 Paris cedex 19
Osoby pozbawione wolności, ich bliscy, osoby zaangażowane w obrębie instytucji i personel mogą również zwrócić się z prośbą o rozmowę z Głównym Inspektorem lub jednym z inspektorów z jego biura bezpośrednio przy okazji kontroli dokonywanych w placówkach.
Adres:
Le Contrôleur général des lieux de privation de liberté16/18 quai de la Loire
BP 10301
75921 Paris Cedex 19
Więcej informacji: https://www.cglpl.fr
Aby ułatwić podmiotom prawa dostęp do informacji na temat ich praw oraz procedur i wymiaru sprawiedliwości oraz aby wspomóc podmioty prawa w korzystaniu z ich praw, Francja utworzyła punkty dostępu do wymiaru sprawiedliwości, punkty porad prawnych, a także oddziały zamiejscowe wymiaru sprawiedliwości, które są lokalnymi placówkami sądowymi mającymi za zadanie informowanie obywateli o ich prawach, a w szczególności sugerowanie im polubownego rozstrzygnięcia sporu.
Roczniki punktów dostępu do wymiaru sprawiedliwości, punktów porad prawnych i oddziałów zamiejscowych wymiaru sprawiedliwości:
http://www.annuaires.justice.gouv.fr/annuaires-12162
Więcej informacji:
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Sądy ustanowione ustawą odgrywają szczególną rolę w ochronie praw człowieka. Ich autonomię i niezawisłość gwarantuje konstytucja. Aby zagwarantować możliwość wykonywania konstytucyjnych praw i wolności, wprowadzono szczególny mechanizm – jest to skarga konstytucyjna przysługująca obywatelom, którzy uznają, że organy na szczeblu krajowym i organy samorządu terytorialnego oraz podmioty prawa publicznego decydujące o ich prawach i obowiązkach, o przedstawieniu im zarzutów lub o wniesieniu do sądu aktu oskarżenia naruszyły prawa człowieka lub podstawowe wolności zagwarantowane w konstytucji. Skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu wszystkich innych dostępnych środków ochrony prawnej.
Trybunał Konstytucyjny Republiki Chorwacji (Ustavni sud Republike Hrvatske)
Trg svetog Marka 4
10000 Zagreb
Tel.: +385 1 6400 251
Faks: +385 1 4551 055
https://www.usud.hr/
Sąd Najwyższy Republiki Chorwacji (Vrhovni sud Republike Hrvatske)
Trg Nikole Šubića Zrinskog 3
10 000 Zagrzeb
tel.: +385 1 486 22 22, +385 1 481 00 36
Faks: +385 1 481 00 35
E-mail: vsrh@vsrh.hr
http://www.vsrh.hr/
Sądy okręgowe (županijski sudovi)
Sądy rejonowe (općinski sudovi)
Apelacyjny Sąd Gospodarczy Republiki Chorwacji (Visoki trgovački sud Republike Hrvatske)
Berislavićeva 11, 10 000 Zagreb
Tel.: +385 1 489 68 88
Faks: +385 1 487 23 29
http://www.vtsrh.hr/
Sądy gospodarcze (trgovački sudovi) w Republice Chorwacji (192 Kb)
Apelacyjny Sąd Administracyjny Republiki Chorwacji (Visoki upravni sud Republike Hrvatske)
Frankopanska 16, 10 000, Zagreb
Tel.: +385 1 480 78 00
Faks: +385 1 480 79 28
http://www.upravnisudrh.hr/
Sądy administracyjne (upravni sudovi)
Apelacyjny Sąd ds. Wykroczeń Republiki Chorwacji (Visoki prekršajni sud Republike Hrvatske)
Ulica Augusta Šenoe 30, 10 000 Zagreb
Tel.: +385 1 480 75 10
Faks: +385 1 461 12 91
E-mail: predsjednik@vpsrh.pravosudje.hr
https://sudovi.hr/VPSRH/
Trg hrvatskih velikana 6
10 000 Zagreb
Chorwacja
Tel.: +385 1 4851 855, +385 1 4851 853
E-mail: info@ombudsman.hr
Faks: +385 1 6431 628
Zgodnie z art. 93 konstytucji chorwackiej Rzecznik Praw Obywatelskich jest przedstawicielem parlamentu Chorwacji, którego rolą jest promowanie oraz ochrona praw i wolności człowieka określonych w konstytucji, ustawach i umowach międzynarodowych dotyczących praw i wolności człowieka podpisanych przez Republikę Chorwacji.
Parlament Chorwacji wybiera Rzecznika Praw Obywatelskich oraz jego zastępców na ośmioletnią kadencję. Rzecznik Praw Obywatelskich chroni obywateli przed naruszeniami praw człowieka spowodowanymi działaniami organów publicznych lub podmiotów prawnych, którym powierzono wykonywanie władzy publicznej. Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich to centralny organ, którego zadaniem jest walka z dyskryminacją i wykonywanie zadań przewidzianych w krajowym mechanizmie prewencji w celu zapobiegania stosowaniu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania. W wykonywaniu wymienionych zadań Rzecznik Praw Obywatelskich jest niezależny i niezawisły.
Kompetencje:
Obywatelom przysługuje prawo do złożenia wniosku do Rzecznika Praw Obywatelskich, jeżeli uznają, iż ich prawa zostały naruszone przez organy publiczne. Rzecznik Praw Obywatelskich bada sprawę w odpowiedzi na wniosek na podstawie otrzymanych dokumentów. Wszystkie organy na szczeblu krajowym, organy, którym powierzono wykonywanie władzy publicznej, oraz organy samorządu terytorialnego – tj. wszystkie podmioty prawa publicznego – mają obowiązek przedstawić wszystkie żądane informacje.
Na podstawie ustalonych okoliczności faktycznych Rzecznik Praw Obywatelskich może wydawać opinie, zalecenia i zawiadomienia skierowane do właściwych organów lub ich organów zwierzchnich oraz – w stosownych przypadkach – informować o tym parlament Chorwacji.
Ponadto Rzecznik Praw Obywatelskich kontroluje zgodność przepisów z konstytucją chorwacką i konwencjami międzynarodowymi dotyczącymi ochrony praw człowieka oraz może wezwać rząd Chorwacji do zmiany lub przyjęcia przepisów związanych z prawami człowieka. Rzecznik Praw Obywatelskich może również wezwać parlament Chorwacji do zharmonizowania przepisów z konstytucją i ustawami oraz jest uprawniony do wszczęcia postępowania przez chorwackim Trybunałem Konstytucyjnym w celu zbadania zgodności ustaw i innych przepisów z konstytucją chorwacką.
Promowanie praw człowieka obejmuje badania i analizy, opracowywanie i prowadzenie baz danych oraz dokumentacji, terminowe i regularne informowanie społeczeństwa oraz zainteresowanych stron, aktywne podejmowanie inicjatyw i współpracę ze społeczeństwem obywatelskim, organizacjami międzynarodowymi oraz akademickimi instytucjami badawczymi, a także podejmowanie inicjatyw w celu dostosowania przepisów do norm międzynarodowych i europejskich oraz stosowania tych przepisów.
Rzecznik Praw Obywatelskich przyjmuje wnioski składane przez osoby fizyczne i prawne, przedstawia niezbędne informacje dotyczące praw i obowiązków oraz możliwości uzyskania ochrony sądowej i innego rodzaju ochrony, rozpatruje indywidualne wnioski i podejmuje – w ramach swojej właściwości – działania na rzecz wyeliminowania dyskryminacji oraz zapewnienia ochrony praw osób dyskryminowanych (z wyjątkiem toczących się procesów sądowych), prowadzi postępowania mediacyjne z możliwością zawarcia ugody pozasądowej za zgodą obydwu stron oraz składa zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa dyskryminacji we właściwym biurze prokuratury.
Rzecznik Praw Obywatelskich wykonuje zadania w ramach krajowego mechanizmu prewencji w celu zapobiegania stosowaniu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania we wszystkich sytuacjach, w których obywatele zostali pozbawieni wolności, aresztowani, zatrzymani lub umieszczeni w zakładzie pod nadzorem publicznym, jeżeli nie mogą opuścić tego zakładu z własnej woli.
Oznacza to, że działający w tej roli przedstawiciele Biura Rzecznika Praw Obywatelskich odwiedzają zakłady karne (l.poj zatvor), zakłady karne o zaostrzonym rygorze (l.poj. kazonica), areszty śledcze i różne instytucje, w których przebywają osoby cierpiące na zaburzenia psychiczne na podstawie postanowienia o zastosowaniu środka zabezpieczającego, w celu ochrony osób, których pozbawiono wolności lub których wolność została ograniczona.
Od 2009 r. Rzecznik Praw Obywatelskich jest jedyną krajową instytucją na rzecz ochrony i promowania praw człowieka (NHRI) w Republice Chorwacji posiadającą status „A” zgodnie z zasadami paryskimi ONZ określającymi parametry niezależności dla krajowych instytucji praw człowieka. Świadczy on o najwyższym poziomie niezależności instytucjonalnej.
Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich otrzymało ten status ponownie w lipcu 2013 r., po tym jak ONZ dokonała oceny, czy wdrożono jej zalecenia związane z zachowaniem i utrwaleniem niezależnego statusu.
Teslina 10
10 000 Zagreb
Chorwacja
E-mail: info@dijete.hr
Tel.: 01/4929 669
Faks: 01/4921 277
http://www.dijete.hr
Rzecznik Praw Dziecka kontroluje zgodność chorwackich ustaw i innych przepisów dotyczących ochrony praw i dobra dziecka z konstytucją chorwacką, Konwencją o prawach dziecka oraz innymi międzynarodowymi dokumentami związanymi z ochroną praw i dobra dziecka. Biuro Rzecznika Praw Dziecka monitoruje przypadki naruszeń praw konkretnych dzieci, bada częstotliwość występowania naruszeń oraz analizuje rodzaje naruszeń praw i dobra dzieci. Działa na rzecz ochrony i promowania praw i dobra dzieci ze specjalnymi potrzebami. Proponuje środki na rzecz stworzenia kompleksowego systemu ochrony i promocji praw dziecka oraz zapobiegania czynom zagrażającym dobru dziecka. Udziela dzieciom informacji i porad dotyczących sposobu wykonywania i ochrony ich praw i interesów, współpracuje z dziećmi i zachęca je do wyrażania opinii; inicjuje działania publiczne mające na celu poprawę statusu dzieci oraz uczestniczy w tych działaniach, a także proponuje środki służące zwiększeniu roli dzieci w społeczeństwie. Rzecznikowi przysługuje prawo dostępu do wszelkich danych, informacji i dokumentów odnoszących się do praw i ochrony dzieci, niezależnie od stopnia poufności, i do zapoznawania się z nimi. Rzecznik jest uprawniony do przeprowadzania kontroli we wszelkich instytucjach, organach administracji państwowej i pomieszczeniach osób prawnych i fizycznych będących opiekunami prawnymi dzieci, a także w ośrodkach prowadzonych przez wspólnoty religijne, w których dzieci przebywają lub są zakwaterowane na stałe lub czasowo.
Jeżeli rzecznik uzyska informacje, że dziecko jest narażone na przemoc fizyczną lub psychiczną, molestowanie seksualne, nadużycia lub wykorzystywanie lub że jest zaniedbywane lub niedbale traktowane, jest obowiązany niezwłocznie złożyć stosowne zawiadomienie we właściwym biurze prokuratury oraz powiadomić o sprawie właściwy ośrodek opieki społecznej, proponując środki na rzecz ochrony praw i dobra dziecka. Rzecznik może zwrócić się o specjalistyczną pomoc do ekspertów i profesjonalnych instytucji prowadzących badania w dziedzinie ochrony dzieci, opieki nad nimi, ich rozwoju i przysługujących im praw i powinien uzyskać tego rodzaju pomoc w odpowiednim terminie.
Preobraženska 4/1
10 000 Zagreb
Tel.: +385 1 48 48 100
Faks: +385 1 48 44 600
E-mail: ravnopravnost@prs.hr
http://www.prs.hr
Rzecznik ds. Równouprawnienia Płci rozpatruje skargi dotyczące dyskryminacji ze względu na płeć, stan cywilny lub sytuację rodzinną i orientację seksualną. Biuro Rzecznika bada przypadki naruszeń zasady równouprawnienia płci i przypadki dyskryminacji osób fizycznych lub grup osób fizycznych przez organy krajowe, organy samorządu terytorialnego i inne organy wykonujące władzę publiczną, pracowników tych organów oraz inne osoby prawne i fizyczne.
Zakres działalności rzecznika obejmuje uprawnienie do zgłaszania, proponowania i udzielania zaleceń.
Jeżeli rzecznik uzyska informacje, że naruszono zasadę równouprawnienia płci, jest uprawniony do złożenia wniosku o zbadanie zgodności z konstytucją ustawy lub o zbadanie zgodności z konstytucją i z prawem innych przepisów.
Savska cesta 41/3
10 000 Zagreb
Tel.: +385 1 6102 170
Faks: +385 1 6177 901
E-mail: ured@posi.hr
Biuro Rzecznika ds. Osób z Niepełnosprawnościami jest niezależną instytucją krajową, której główną rolą jest monitorowanie i promowanie praw osób z niepełnosprawnościami przewidzianych w konstytucji, umowach międzynarodowych i ustawach. W przypadku naruszenia praw osób z niepełnosprawnościami rzecznik jest uprawniony do wydawania ostrzeżeń, proponowania środków, wydawania zaleceń, informowania i żądania sprawozdań dotyczących działań, które podjęto.
Jeżeli rzecznik uzyska informacje, że rozwiązanie prawne jest szkodliwe dla osób z niepełnosprawnościami lub dzieci z zaburzeniami rozwojowymi, pozbawia je pewnych praw lub sprawia, że znajdują się one w mniej korzystnej sytuacji w porównaniu z osobami pełnosprawnymi, rzecznik przedstawi wniosek w celu zmiany takiego rozwiązania prawnego.
Biuro Rzecznika ds. Osób z Niepełnosprawnościami przyjmuje skargi złożone przez osoby z niepełnosprawnościami i osoby działające w ich interesie, rozpatruje skargi dotyczące naruszeń praw osób z niepełnosprawnościami oraz – w porozumieniu z instytucjami odpowiedzialnymi za rozwiązywanie tych kwestii – działa na rzecz wypracowania najkorzystniejszego rozwiązania. Rzecznik udziela osobom z niepełnosprawnościami porad na temat korzystania z przysługujących im praw i interesów oraz ich ochrony.
Martićeva 14
10 000 Zagreb
Tel.: +385 460 90 00
Faks: +385 4609-099
E-mail: azop@azop.hr
http://www.azop.hr
Agencja ds. Ochrony Danych Osobowych jest osobą prawną, której powierzono wykonywanie władzy publicznej, działającą w sposób niezależny i niezawisły w ramach powierzonych jej zadań i przysługujących jej kompetencji. Agencja odpowiada za wykonywanie zadań administracyjnych i merytorycznych związanych z ochroną danych osobowych. Agencja – w ramach uprawnień przysługujących jej jako organowi publicznemu – monitoruje ochronę danych osobowych, zwraca uwagę na przypadki nadużyć w zakresie gromadzenia danych osobowych, sporządza wykaz państw i organizacji międzynarodowych, w których kwestie związane z ochroną danych są właściwie uregulowane, rozpatruje wnioski o zbadanie naruszeń praw zagwarantowanych w ustawie o ochronie danych osobowych oraz prowadzi centralny rejestr zawierający zbiory danych osobowych.
Przyjmując ustawę o nieodpłatnej pomocy prawnej, Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło skomplikowane i wymagające wyzwanie polegające na stworzeniu nieodpłatnego systemu pomocy prawnej.
System nieodpłatnej pomocy prawnej umożliwia obywatelom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji społecznej skorzystanie z usług adwokatów przy dokonywaniu konkretnych czynności prawnych oraz zapewnia równy dostęp do postępowań sądowych i administracyjnych.
Beneficjenci nieodpłatnej pomocy prawnej
Beneficjentami pomocy prawnej w rozumieniu ustawy o nieodpłatnej pomocy prawnej są m.in.:
Podmioty zapewniające nieodpłatną pomoc prawną
W ustawie o nieodpłatnej pomocy prawnej wymieniono następujące podmioty zapewniające nieodpłatną pomoc prawną:
Rodzaje nieodpłatnej pomocy prawnej
Wśród rodzajów nieodpłatnej pomocy prawnej wyróżnia się przedsądową pomoc prawną i pomoc prawną na etapie sądowym.
Przedsądowa pomoc prawna
Przedsądowa pomoc prawna przyjmuje następujące formy:
Przedsądową pomoc prawną świadczą urzędy administracji państwowej na szczeblu żupanii, zatwierdzone stowarzyszenia i kliniki prawa.
Przy świadczeniu przedsądowej pomocy prawnej urzędy są uprawnione do udzielania ogólnych informacji prawnych i porad prawnych oraz sporządzania pism procesowych.
Wnioskodawcy, którzy ubiegają się o przedsądową pomoc prawną, powinni skontaktować się bezpośrednio z podmiotem świadczącym taką pomoc.
Pomoc prawna na etapie sądowym
Pomoc prawna na etapie sądowym przyjmuje następujące formy:
Pomoc prawną na etapie sądowym świadczą adwokaci.
Jeżeli chodzi o rodzaj postępowania, pomocy prawnej na etapie sądowym można udzielać w następujących postępowaniach:
Aby skorzystać z pomocy prawnej na etapie sądowym, należy zwrócić się z wnioskiem do właściwego organu administracji odpowiedniej żupanii lub miasta Zagrzebia.
Zgodnie z przepisami ustawy o nieodpłatnej pomocy prawnej osoby chcące skorzystać z przysługującego im prawa do nieodpłatnej pomocy prawnej muszą złożyć uzupełniony standardowy formularz wniosku o pomoc prawną w urzędzie administracji państwowej w żupanii, w której znajduje się ich miejsce pobytu. Do wniosku należy załączyć udzieloną w sposób wyraźny pisemną zgodę wnioskodawcy i pełnoletnich członków jego gospodarstwa domowego na ujawnienie wszystkich danych związanych z majątkiem oraz na poniesienie wszelkiej odpowiedzialności materialnej i karnej za prawdziwość oświadczeń wnioskodawcy.
Formularz wniosku można pobrać ze strony internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości lub uzyskać w urzędach administracji państwowej w żupaniach, sądach rejonowych lub ośrodkach pomocy społecznej w ich regularnych godzinach pracy.
Wniosek należy złożyć osobiście lub przesłać go listem poleconym; złożenie wniosku nie podlega żadnym opłatom administracyjnym.
Decyzja o przyznaniu pomocy prawnej pociąga za sobą pełne lub częściowe pokrycie kosztów pomocy prawnej w zależności od sytuacji finansowej wnioskodawcy. Istnieje możliwość podziału kosztów postępowania, w pewnym zakresie, w zależności od sytuacji finansowej beneficjenta.
W przypadku przyznania pomocy prawnej w ograniczonym zakresie różnicę pomiędzy pełną zasądzoną kwotą a kwotą honorarium adwokackiego pokrywa beneficjent w pozostałym zakresie zgodnie z wartością usługi wskazaną w taryfie określającej kwoty honorariów adwokackich i wysokość zwrotu kosztów.
Ministerstwo Sprawiedliwości rozpatruje odwołania osób ubiegających się o pomoc prawną jako organ drugiej instancji i wydaje decyzje w przedmiocie wpisania stowarzyszeń i klinik prawa do rejestru podmiotów uprawnionych do udzielania przedsądowej pomocy prawnej jako organ pierwszej instancji, prowadzi ten rejestr oraz monitoruje działalność podmiotów udzielających przedsądowej pomocy prawnej.
Informacje dotyczące nieodpłatnej pomocy prawnej można uzyskać na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Chorwacji lub pod adresem e-mail besplatna.pravna.pomoc@pravosudje.hr – odpowiedź na zadane pytanie zostanie udzielona w najszybszym możliwym terminie.
Wszelkie pytania można kierować bezpośrednio do urzędów administracji państwowej w żupaniach.
Spór ma charakter transgraniczny, jeżeli strona ubiegająca się o pomoc prawną ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim UE innym od tego, w którym mieści się sąd lub w którym orzeczenie ma zostać wykonane.
Pomoc prawną w sporach transgranicznych przyznaje się w sprawach cywilnych i handlowych, w postępowaniach mediacyjnych, w postępowaniach służących zawarciu ugody pozasądowej, a także przy dochodzeniu wykonania dokumentów urzędowych oraz na udzielanie porady prawnej w takich postępowaniach. Przepisy dotyczące sporów transgranicznych nie mają zastosowania do postępowań podatkowych, celnych ani innego rodzaju postępowań administracyjnych.
Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w Republice Chorwacji, który ubiega się o pomoc prawną w sporze transgranicznym przed sądem innego państwa członkowskiego, składa wniosek w urzędzie właściwym dla swojego miejsca pobytu lub miejsca zamieszkania. Właściwy urząd przekazuje wniosek Ministerstwu Sprawiedliwości w terminie ośmiu dni od dnia jego otrzymania. Ministerstwo Sprawiedliwości tłumaczy wniosek oraz dokumenty załączone do wniosku na język urzędowy lub na jeden z języków urzędowych państwa członkowskiego i właściwego organu przyjmującego oraz przekazuje go w terminie 15 dni od dnia jego otrzymania właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym mieści się sąd lub w którym orzeczenie ma zostać wykonane (organ przyjmujący). W przypadku odmowy przyznania pomocy prawnej wnioskodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów tłumaczenia.
Wnioskodawca może również złożyć wniosek bezpośrednio do organu przyjmującego w państwie członkowskim, w którym mieści się sąd lub w którym orzeczenie ma zostać wykonane.
Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w innym państwie członkowskim, który ubiega się o pomoc prawną w sporze transgranicznym przed sądem Republiki Chorwacji, jest uprawniony do otrzymania pomocy prawnej zgodnie z przepisami ustawy o nieodpłatnej pomocy prawnej. W Republice Chorwacji wnioskodawcy lub właściwy organ państwa członkowskiego, w którym mają oni miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu (organ przekazujący), mają obowiązek złożyć wniosek o pomoc prawną w Ministerstwie Sprawiedliwości (organ przyjmujący). Formularze oraz dokumenty potwierdzające należy przetłumaczyć na język chorwacki, w przeciwnym razie wniosek zostanie odrzucony.
Wnioski składa się na standardowych formularzach określonych w decyzji Komisji 2004/844/WE z dnia 9 listopada 2004 r. ustanawiającej wzór formularza wniosku o pomoc prawną zgodnie z dyrektywą Rady 2003/8/WE w celu usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimum wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Eparkhiakó Dikastírio Lefkosías (Sąd Rejonowy w Nikozji)
Ódós Kharálampos Moúskou
1405- Lefkosía
Cypr
Eparkhiakó Dikastírio Lemesoú (Sąd Rejonowy w Limassol)
Leophóros Lórdou Vírona ar. 8
3726- Lemesós
Τ.Θ.54619
Cypr
Eparkhiakó Dikastírio Lárnakas (Sąd Rejonowy w Larnace)
Leophóros Atrémidos
6301- Lárnaka
Τ.Θ.40107
Cypr
Eparkhiakó Dikastírio Páphou (Sąd Rejonowy w Pafos)
Odós Gonías Neophítou kai Nikolaídi
8100- Páphos
Τ.Θ.60007
Cypr
Eparkhiakó Dikastírio Ammokhóstou (Sąd Rejonowy w Famaguście)
Odós Sotíras, ar. 2
5286- Paralímni
Cypr
Eparkhiakó Dikastírio Lefkosías (Sąd Rejonowy w Kirenii)
Ódós Kharálampos Moúskou
1405- Lefkosía
Cypr
Rzecznik ds. Administracji i Praw Człowieka (Epítropos Diikíseos kai Anthropínon Dikaiomáton, zwany również „rzecznikiem praw obywatelskich”) jest niezależnym urzędnikiem państwowym, którego urząd został oficjalnie utworzony w 1991 r. Rzecznik jest instytucją odpowiedzialną przede wszystkim za pozasądową kontrolę administracji i ochronę praw człowieka.
Rzecznik ma przede wszystkim za zadanie zapewnić legalność, promować dobre rządy, chronić prawa osób fizycznych, zwalczać niewłaściwe administrowanie oraz bronić praw obywateli i praw człowieka w ujęciu ogólnym.
Rzecznik zwykle podejmuje czynności wyjaśniające po złożeniu wniosku przez obywatela, który został bezpośrednio i osobiście pokrzywdzony przez działanie będące przedmiotem wniosku. Rzecznik może jednak podjąć czynności wyjaśniające również na polecenie Rady Ministrów lub z inicjatywy własnej w sprawach leżących w interesie ogólnym.
Sugestie lub zalecenia Rzecznika nie są wiążące. Niezastosowanie się do nich przez strony rodzi jednak kwestię przestrzegania podstawowych zasad. Pozycja Rzecznika została wzmocniona w wyniku ostatniej nowelizacji właściwej ustawy, która umożliwia mu skonsultowanie się z organem, którego dotyczy skarga, w celu wypracowania sposobu, w jaki organ może przyjąć stanowisko Rzecznika i zastosować się do niego w praktyce.
Uprawnienia Rzecznika ds. Administracji są bardzo szerokie ze względu na to, że poza sprawowaniem wyżej opisanych funkcji pełni on również następujące role:
organu ds. walki z dyskryminacją: w tej roli Rzecznik sprawdza, po otrzymaniu wniosku złożonego przez osobę fizyczną lub z własnej inicjatywy, czy naruszono zasadę równego traktowania osób bez względu na rasę, narodowość lub pochodzenie etniczne, język, kolor skóry, wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną, wyznanie, przekonania polityczne lub dowolne inne przekonania, w obszarach ochrony socjalnej, zabezpieczenia społecznego, świadczeń społecznych, opieki zdrowotnej, kształcenia, zrzeszania się w stowarzyszeniach i związkach zawodowych lub dostępu do towarów i usług, w tym do mieszkalnictwa. Rzecznik może działać zarówno w sektorze publicznym, jak i w sektorze prywatnym;
organu ds. równości: w tej roli Rzecznik sprawdza, po otrzymaniu wniosku złożonego przez osobę fizyczną lub z własnej inicjatywy, czy naruszono zasadę równego traktowania osób bez względu na płeć lub tożsamość płciową, rasę, narodowość lub pochodzenie etniczne, język, kolor skóry, wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną, wyznanie, przekonania polityczne lub dowolne inne przekonania, w obszarach zatrudnienia, pracy i szkolenia zawodowego, w tym w zakresie umów o pracę lub dokumentów regulujących stosunek pracy, rekrutacji, rozwiązania stosunku pracy, ogłoszeń o pracę publikowanych w gazetach itd. Rzecznik może również sprawdzić w szczególności, czy doszło do dyskryminacji osób fizycznych ze względu na płeć w zakresie dostępu do towarów i usług (np. kształcenia, opieki zdrowotnej, bankowości lub usług z zakresu ubezpieczeń). Rzecznik może działać zarówno w sektorze publicznym, jak i w sektorze prywatnym;
niezależnego organu ds. zapobiegania torturom: w tej roli Rzecznik może swobodnie odwiedzać miejsca, w których przebywają osoby fizyczne całkowicie lub częściowo pozbawione wolności (np. zakłady karne, areszty policyjne, zakłady psychiatryczne lub domy starców), aby obserwować i rejestrować oferowane w nich warunki życia. Celem takich czynności jest zapewnienie poszanowania godności i praw osób przebywających w tych placówkach. Po przeprowadzeniu takich wizyt Rzecznik wydaje zalecenia, których celem jest poprawa ustalonych warunków oraz udoskonalenie właściwych ram prawnych i instytucjonalnych. W kontekście przeprowadzania kontroli właściwych organów i otwartej komunikacji z nimi Rzecznik może wydawać zalecenia i przedstawiać skargi w celu zapobiegania torturom i nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu. Rzecznik może działać zarówno w sektorze publicznym, jak i w sektorze prywatnym;
krajowej instytucji praw człowieka: w tej roli Rzecznik przedstawia opinie, zalecenia i skargi, jeżeli uzna, że którykolwiek organ państwowy naruszył lub ograniczył prawa człowieka. Rzecznik podejmuje również działania w szerszym zakresie, aby wspierać poszanowanie praw człowieka, i kontaktuje się w tym celu z organizacjami pozarządowymi, które zajmują się prawami człowieka, i innymi zorganizowanymi grupami;
niezależnego organu ds. zapewnienia poszanowania praw osób niepełnosprawnych: w tej roli Rzecznik odpowiada za promowanie, ochronę i monitorowanie wdrażania na Cyprze konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych.
Rzecznik ocenia, z własnej inicjatywy albo na wniosek, czy organy państwowe przestrzegają postanowień konwencji, i przedstawia propozycje mające na celu poprawę sytuacji. Ponadto Rzecznik współpracuje z innymi organami działającymi w tym obszarze i edukuje na temat praw osób niepełnosprawnych, promuje świadomość w ich zakresie i wzmacnia ich realizację w praktyce.
W strukturach policji cypryjskiej stworzono i uruchomiono biura mające na celu promowanie, ochronę i wzmacnianie podstawowych praw człowieka. Poniżej przedstawiono zwięzły zarys zadań i obowiązków tych biur, które świadczą o tym, że policja podejmuje wysiłki na rzecz zapewnienia ochrony praw podstawowych.
Biuro ds. Praw Człowieka podlega Dyrekcji ds. Współpracy Policyjnej i Unii Europejskiej Komendy Głównej Policji Cypryjskiej i:
(i) odpowiada za badanie i wdrażanie obowiązków przewidzianych w decyzjach różnych unijnych instytucji praw człowieka w obszarach wchodzących w zakres kompetencji policji;
(ii) skupia się na wdrażaniu zaleceń sformułowanych przez Radę Europy w odniesieniu do warunków przetrzymywania w policyjnych izbach zatrzymań itd.;
(iii) przeprowadza systematyczne inspekcje w policyjnych izbach zatrzymań oraz składa właściwe sprawozdania i wydaje zalecenia dotyczące sposobów poprawy warunków przetrzymywania i życia więźniów;
(iv) współpracuje z innymi agencjami rządowymi, organizacjami pozarządowymi i niezależnymi organami w kwestiach dotyczących ochrony praw człowieka przysługujących wszystkim obywatelom oraz wydaje zalecenia w celu zapewnienia, by policja przestrzegała przepisów prawa i postanowień konwencji, które Republika Cypryjska podpisała i ratyfikowała;
(v) współpracuje z Cypryjską Szkołą Policyjną w ramach planowania i wdrażania programów szkoleniowych w zakresie praw człowieka;
(vi) przygotowuje i rozpowszechnia okólniki i podręczniki na temat ochrony i promowania poszanowania praw człowieka.
Biuro ds. Walki z Dyskryminacją podlega Departamentowi Karnemu Komendy Głównej Policji Cypryjskiej i ma za zadanie zapobieganie dyskryminacji, rasizmowi i ksenofobii oraz zwalczanie tych zjawisk.
W ramach swoich najważniejszych funkcji Biuro:
(i) zapewnia koordynację, monitorowanie i współpracę między funkcjonariuszami policji w ramach prowadzenia czynności dochodzeniowych oraz dokumentowania przestępstw i incydentów z pobudek rasistowskich lub zbrodni na tle rasizmu;
(ii) współpracuje z innymi agencjami rządowymi i organizacjami pozarządowymi, które angażują się w walkę z dyskryminacją i rasizmem;
(iii) współpracuje z Cypryjską Szkołą Policyjną i innymi organizacjami, aby zapewnić funkcjonariuszom policji dalsze szkolenie;
(iv) służy jako biuro łącznikowe między policją cypryjską a innymi agencjami odpowiedzialnymi za skuteczniejsze kształtowanie polityki przeciwko rasizmowi;
(v) wzmacnia i wdraża krajowe ramy prawne odnoszące się do międzynarodowych i unijnych wytycznych i obowiązków.
Biuro ds. Zwalczania Przemocy Domowej i Znęcania się nad Dzieckiem podlega Departamentowi Karnemu Komendy Głównej Policji Cypryjskiej i zajmuje się przede wszystkim działaniami o charakterze koordynacyjnym, wdrożeniowym i wspierającym.
Jego zasadnicze funkcje polegają na monitorowaniu spraw lub zdarzeń, badaniu akt spraw karnych i wydawaniu zaleceń na temat dalszego sposobu ich rozpatrywania. Ze względu na obowiązki w zakresie ścigania przestępstw Biuro ds. Zwalczania Przemocy Domowej i Znęcania się nad Dzieckiem współpracuje ze śledczymi odpowiedzialnymi za te sprawy, konsultantami rodzinnymi lub urzędnikami służb opieki społecznej i innymi urzędnikami państwowymi lub innymi urzędnikami, którzy są odpowiedzialni za ten obszar, a także z ofiarami, z którymi kontakt nawiązywany jest osobiście lub telefonicznie. We współpracy z Cypryjską Szkołą Policyjną Biuro organizuje również seminaria szkoleniowe dla funkcjonariuszy policji.
Biuro ds. Zwalczania Handlu Ludźmi podlega Departamentowi Karnemu Komendy Policji Cypryjskiej i ma na celu zwalczanie handlu ludźmi zgodnie z ustawą o zapobieganiu handlowi ludźmi i ich wykorzystywaniu, zwalczaniu tych zjawisk i ochronie ofiar lub z wszelkimi innymi właściwymi przepisami i obowiązkami policji, na szczeblu zarówno europejskim, jak i międzynarodowym.
W ramach swoich najważniejszych funkcji i obowiązków Biuro:
Aby zabezpieczyć i chronić prawa zidentyfikowanych ofiar handlu ludźmi, Biuro współpracuje ze służbami opieki społecznej oraz takimi organizacjami pozarządowymi jak Cyprus Stop Trafficking, KISA, Caritas, Well Spring itd.
Urząd Rzecznika Prawa Dziecka (Epítropos Prostasías ton Dikaiomáton tou Paidioú) został ustanowiony ustawą o Rzeczniku Ochrony Praw Dziecka z 2007 r. (ustawa 74(I)/2007), która weszła w życie w dniu 22 czerwca 2007 r. W ustawie uregulowano powołanie Rzecznika, ustanowienie i funkcjonowanie Biura Rzecznika i inne powiązane kwestie. Ustawę znowelizowano w 2014 r. ustawą o ochronie praw dziecka z 2014 r. [44(I)/2014] w celu rozwiązania dodatkowych kwestii.
W ustawie przewidziano istotne przepisy, dzięki którym Biuro Rzecznika służy jako niezależna organizacja praw człowieka odpowiedzialna za ochronę i promowanie praw dziecka. W ustawie określono szeroki zakres funkcji i obowiązków Rzecznika, które do celów referencyjnych można podzielić na cztery filary:
Pierwszą osobą, którą powołano na stanowisko Rzecznika Praw Dziecka, była Leda Koursoumba. Obecnie trwa jej druga kadencja na stanowisku Rzecznika.
Dane kontaktowe:
Gonía Apellí kai Páflou Nirvána, 5os Órophos, 1496
Nr tel.: +357 22873200
Faks: +357 22872365
Adres e-mail: childcom@ccr.gov.cy
Strona internetowa: http://www.childcom.org.cy/
Rzecznik ds. Ochrony Danych Osobowych (Epítropos Prostasías Dedoménon Prosopikoú Kharaktíra) funkcjonuje jako niezależny organ nadzorczy powołany na mocy ustawy nr 112 z 2001 r. o przetwarzaniu danych osobowych (ochronie osób fizycznych) (ustawa 112(I)/2001), na mocy której transponowano do prawa krajowego dyrektywę 95/46/WE.
Rzecznik nadzoruje wdrażanie tej ustawy. Funkcje Rzecznika obejmują przeprowadzanie kontroli, wydawanie zezwoleń przewidzianych w przepisach prawa i nakładanie kar administracyjnych za naruszenie ustawy. Rzecznik współpracuje z właściwymi organami w innych państwach członkowskich i z Radą Europy w przypadkach, które wchodzą w zakres obowiązków Rzecznika, i w ramach promowania poszanowania prawa do prywatności i prawa do ochrony danych osobowych, które przysługują obywatelom Unii.
Rzecznik działa jako krajowy organ nadzorczy dla Europolu, Eurojustu, Eurodac, SIS II (system informacyjny Schengen drugiej generacji), VIS (wizowy system informacyjny), CIS (system informacji celnej) i IMI (system wymiany informacji na rynku wewnętrznym).
Celem Biura Rzecznika jest zapewnianie społeczeństwu lepszej jakości informacji na temat praw przewidzianych w ustawie i krzewienie kultury przyjaznej prywatności zarówno w sektorze publicznym, jak i w sektorze prywatnym.
Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych jest przełomem w historii, jeżeli chodzi o niepełnosprawność, i nakłada na państwa obowiązek przyjęcia wszelkich właściwych środków ustawodawczych, administracyjnych i innych, aby chronić prawa osób niepełnosprawnych we wszystkich aspektach życia. Republika Cypryjska ratyfikowała konwencję w 2011 r. oraz przygotowała i przyjęła pierwszy krajowy plan działania w zakresie niepełnosprawności w 2013 r.
Departament ds. Włączenia Społecznego Osób Niepełnosprawnych, będący kluczowym podmiotem prowadzącym działania w tym zakresie, podjął się koordynacji skutecznego wdrażania konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz krajowych planów działania w zakresie niepełnosprawności na lata 2013–2015 i 2017–2020.
Ponadto Departament ds. Włączenia Społecznego Osób Niepełnosprawnych ma na celu promowanie ochrony socjalnej, włączenia społecznego i zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Jego podstawowe działania obejmują:
Celem Departamentu jest poprawa jakości życia osób niepełnosprawnych i stworzenie dla nich nowych perspektyw integracji społecznej poprzez planowanie, koordynację i wdrażanie reform.
Głównym zadaniem Komisji Parlamentarnej ds. Praw Człowieka i Równych Szans dla Kobiet i Mężczyzn jest badanie i analizowanie, w kontekście realizowania kontroli parlamentarnej, czy w Republice Cypryjskiej przestrzega się postanowień konstytucji Cypru, konwencji międzynarodowych i właściwych przepisów.
W tym kontekście Komisja analizuje sprawy związane z naruszeniem praw człowieka ze szkodą dla obywateli i innych osób mieszkających w Republice Cypryjskiej oraz składa właściwe sprawozdania do Izby Reprezentantów.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Na Łotwie sprawy cywilne, karne i administracyjne są rozpoznawane przez sądy na trzech szczeblach – sądy rejonowe bądź miejskie (rajonu (pilsētu) tiesas), sądy okręgowe (apgabaltiesas) i przez Sąd Najwyższy (Augstākā tiesa). Wykaz sądów można znaleźć tutaj.
Istnieje również Trybunał Konstytucyjny (Satversmes tiesa), który zgodnie z konstytucją i ustawą o Trybunale Konstytucyjnym (Satversmes tiesa likums), rozpoznaje sprawy dotyczące zgodności przepisów ustawowych i aktów wykonawczych z konstytucją oraz inne sprawy zastrzeżone przez prawo do jego właściwości.
Zgodnie z ustawą o władzy sądowniczej (Likums “Par tiesu varu”), zasady i tryb postępowania określone są w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, kodeksie postępowania cywilnego (Civilprocesa likums), kodeksie postępowania karnego (Kriminālprocesa likums) oraz kodeksie postępowania administracyjnego (Administratīvā procesa likums), które regulują tok postępowania, orzeczenia wydawane w trakcie i na koniec postępowania, a także sposób wykonania orzeczeń.
Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich (Tiesībsarga birojs)działa na podstawie ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich (Tiesībsarga likums).
Każda osoba, która uważa, że mogło dojść do naruszenia praw człowieka, bez względu na to, czy jej własnych, czy innej osoby, lub naruszenia zasad dobrych rządów, jest uprawniona do złożenia pisemnej skargi lub oświadczenia do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. Procedura składania i rozpatrywania skarg jest regulowana ustawą o Rzeczniku Praw Obywatelskich i przepisami dotyczącymi rozpatrywania skarg (sūdzību izskatīšanas reglaments). Zgodnie z tymi przepisami, po otrzymaniu pisemnej skargi, Rzecznik Praw Obywatelskich musi podjąć decyzję, czy przyjąć czy odrzucić daną skargę (skarga zostanie odrzucona, jeżeli nie zawiera wystarczających szczegółów naruszenia, o którym w niej mowa, lub nie wchodzi w zakres kompetencji Rzecznika Praw Obywatelskich), a następnie ma obowiązek powiadomić o tym fakcie skarżącego. Sprawa musi zostać rozpatrzona w terminie trzech miesięcy. Sprawa zostaje zakończona w drodze zawarcia porozumienia przez strony lub wydania zalecenia przez Rzecznika Praw Obywatelskich. Zalecenie Rzecznika Praw Obywatelskich nie jest prawnie wiążące.
Art. 13 ust. 6 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich stanowi, że jest on również uprawniony do wszczynania postępowań z własnej inicjatywy.
Dane kontaktowe Rzecznika Praw Obywatelskich Republiki Łotewskiej:
Baznīcas ielā 25
Riga
LV-1010
Tel.: +371 67686768
Faks: 67244074
E-mail: tiesibsargs@tiesibsargs.lv
Wiadomości są odczytywane codziennie w godzinach od 9:00 do 16:00.
Konsultacje możliwe są po wcześniejszym umówieniu się na spotkanie. Brak opłat.
Działalność Rzecznika Praw Obywatelskich w przypadkach dotyczących praw dzieci
Rzecznik Praw Obywatelskich działa na podstawie ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich. Ponadto, zgodnie z art. 652 ust. 2 ustawy o ochronie praw dziecka (bērnu tiesību aizsardzības likums), Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich zajmuje się również skargami dotyczącymi naruszeń praw dzieci, zwracając szczególną uwagę na naruszenia popełniane przez organy administracji rządowej i samorządowej lub ich pracowników.
Dane kontaktowe Rzecznika Praw Obywatelskich Republiki Łotewskiej:
Baznīcas ielā 25
Riga
LV-1010
Tel.: +371 67686768
Faks: 67244074
E-mail: tiesibsargs@tiesibsargs.lv
Wiadomości są odczytywane codziennie w godzinach od 9:00 do 16:00.
Konsultacje możliwe są po wcześniejszym umówieniu się na spotkanie. Brak opłat.
Państwowa Inspekcja ds. Ochrony Praw Dzieci (Valsts opieka na tiesību aizsardzības inspekcija) monitoruje i weryfikuje stosowanie przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących ochrony praw dzieci na podstawie art. 651 ustawy o ochronie praw dziecka.
Z inspektorami ds. ochrony praw dzieci można się skontaktować pod adresem:
53 Ventspils iela
Riga
LV–1002
Tel.: +371 67359128, +371 67359133
Dostępność w poniedziałki w godzinach 13:00 - 18:00 i czwartki w godzinach 8:30 - 14:00.
Aby uzyskać więcej informacji dotyczących wniosków i skarg odnoszących się do praw dziecka, należy kliknąć tutaj.
Rzecznik Praw Obywatelskich działa na podstawie ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich.
Dane kontaktowe Rzecznika Praw Obywatelskich Republiki Łotewskiej:
25 Baznīcas ielā
Riga
LV-1010
Tel.: +371 67686768
Faks: 67244074
E-mail: tiesibsargs@tiesibsargs.lv
Wiadomości są odczytywane codziennie w godzinach od 9:00 do 16:00.
Konsultacje możliwe są po wcześniejszym umówieniu się na spotkanie. Brak opłat.
Państwowy Urząd Ochrony Danych (Datu valsts inspekcija - „DVI”) nadzoruje ochronę danych osobowych. Weryfikuje i monitoruje on zgodność przetwarzania danych osobowych w kraju z wymogami prawa o ochronie danych osobowych (Fizisko personu datu aizsardzības likums).
Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o wnioskach urzędowych (Iesniegumu likums, obowiązującej od dnia 1 stycznia 2008 r.) i art. 64 kodeksu postępowania administracyjnego (obowiązującego od dnia 1 lutego 2004 r.), urząd ten ma obowiązek rozpatrzyć złożony wniosek lub skargę i udzielić odpowiedzi w terminie jednego miesiąca od dnia ich otrzymania. Termin ten może zostać przedłużony, jeżeli niezbędne jest uzyskanie dalszych informacji na potrzeby rozpatrzenia wniosku lub skargi.
Inspektorat jest uprawniony do nakładania sankcji w przypadku naruszeń w obszarze ochrony danych osobowych. Decyzje Urzędu można zaskarżyć do sądu.
Dane kontaktowe Państwowego Urzędu Ochrony Danych:
Blaumaņa iela 11/13-15.
Riga
LV-1011
Tel.: +371 67223131
E-mail: info@dvi.gov.lv
Konsultacje możliwe są po wcześniejszym umówieniu się na spotkanie.
Personel udziela telefonicznych konsultacji w każdy dzień powszedni w godzinach 14.00-16.00.
Łotewskie Centrum Praw Człowieka (Latvijas cilvēktiesību centrs - „LCC”) jest niezależną organizacją pozarządową zajmującą się edukacją w zakresie praw człowieka, badaniami dotyczącymi praw człowieka oraz kwestiami związanymi ze stosunkami krajowymi. Zakres działalności centrum obejmuje następujące zagadnienia: integrację społeczną, tolerancję i przeciwdziałanie dyskryminacji, zakłady zamknięte, doradztwo prawne, ochronę interesów osób chorych psychicznie i przeciwdziałanie ich dyskryminacji, przestępstwa popełniane z nienawiści oraz osoby ubiegające się o azyl.
Informacje kontaktowe Łotewskiego Centrum Praw Człowieka
13 Alberta iela
7.stāvs
Riga
LV-1010
Łotwa
Tel.: +371 67039290
Faks: +371 67039291
E-mail: office@humanrights.org.lv
Urząd ds. Pomocy Prawnej (Juridiskās palīdzības administrācija - „JPA”) działa na podstawie ustawy o państwowej pomocy prawnej (Valsts nodrošinātās juridiskās palīdzības likums), ustawy o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom przestępstw (Likums par valsts kompensāciju cietušajiem) i rozporządzenia Rady Ministrów nr 869 z dnia 15 listopada 2005 r. ustanawiającego Statut Urzędu ds. Pomocy Prawnej (Juridiskās palīdzības administrācijas nolikums). Urząd ten weryfikuje wnioski o przyznanie państwowej pomocy prawnej i wydaje decyzje o udzieleniu lub odmowie jej udzielenia; rozpatruje wnioski o kompensatę ze strony państwa i decyduje, czy należy wypłacić, czy odmówić wypłaty kompensaty; rozpatruje indywidualne wnioski dotyczące zatwierdzenia jako podmiotu świadczącego państwową pomoc prawną i zawiera umowy z podmiotami świadczącymi pomoc prawną; oraz wykonuje inne zadania zgodnie z wymienionymi powyżej przepisami ustawowymi i wykonawczymi.
Formularz służący do uzyskania statusu podmiotu świadczącego państwową pomoc prawną jest dostępny na stronie internetowej urzędu pod adresem https://www.jpa.gov.lv/par-mums-eng, w sekcji „Juridiskās palīdzības sniedzējiem” [podmioty udzielające państwową pomoc prawną].
Dane kontaktowe Urzędu ds. Pomocy Prawnej:
Brīvības gatve 214
Riga
LV-1039
Bezpłatny numer telefonu: + 371 680001801, tel.: +371 67514208
Faks: +37167514209
E-mail: jpa@jpa.gov.lv
Stowarzyszenie Bezpieczny Dom
Stowarzyszenie Bezpieczny Dom [NVO Patvērums „Drošā māja”] zostało założone w celu udzielania wsparcia ofiarom handlu ludźmi oraz imigrantom o uregulowanym statusie, w tym osobom ubiegającym się o azyl, uchodźcom i osobom, którym przyznano inny status, przez zagwarantowanie tym osobom prawa do otrzymania odpowiedniej pomocy i ochrony; przez sprzyjanie reintegracji społecznej ofiar handlu ludźmi; oraz przez świadczenie usług wsparcia imigrantom o uregulowanym statusie oraz rozwijanie interaktywnych form szkoleń i współpracy z instytucjami państwowymi i samorządowymi, organizacjami społecznymi i chrześcijańskimi na Łotwie oraz w innych częściach świata. We wrześniu 2010 r. stowarzyszenie zostało uznane za organizację pożytku publicznego. Od 2007 r. stowarzyszenie jest uprawnione do prowadzenia reintegracji społecznej dla ofiar handlu ludźmi finansowanej z budżetu państwa.
Dane kontaktowe:
Lāčplēša iela 75 - 9/10
Riga
LV-1011
Tel.: +371 67898343, +371 28612120
E-mail: drosa.maja@gmail.com
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Prawa podstawowe usankcjonowano w aktach międzynarodowych, takich jak europejska konwencja praw człowieka, jak również w konwencjach Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także w konstytucji luksemburskiej i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej w odniesieniu do prawa Unii.
Na prawa podstawowe usankcjonowane w tych aktach prawnych można się powołać przed każdym sądem krajowym – zarówno przed sądami właściwymi do rozpoznawania spraw karnych, cywilnych i gospodarczych, jak i administracyjnych.
Należy podkreślić, że każde naruszenie prawa podstawowego może skutkować orzeczeniem sankcji przez sądy krajowe – zarówno przez sądy właściwe do rozpoznawania spraw karnych lub cywilnych, jak i – w stosownych przypadkach – przez sądy właściwe do rozpoznawania spraw gospodarczych lub administracyjnych.
https://justice.public.lu/fr.html
https://justice.public.lu/fr/annuaire.html
Rzecznik Praw Obywatelskich działa przy Izbie Deputowanych (Chambre des députés) i nie podlega zwierzchnictwu żadnego innego organu w ramach sprawowanej funkcji.
Zadaniem rzecznika jest przyjmowanie skarg od osób fizycznych lub prawnych prawa prywatnego wnoszonych w związku ze sprawą dotyczącą tych osób i związanych z funkcjonowaniem administracji rządowej i samorządowej, a także instytucji publicznych podlegających organom rządowym i samorządowym, z wyjątkiem spraw związanych z ich działalnością przemysłową, finansową i handlową. W tym kontekście do rzecznika można wnosić skargi, które bezpośrednio lub pośrednio dotyczą praw człowieka.
Każda osoba fizyczna lub osoba prawna prawa prywatnego, która uzna – w związku ze swoją sprawą – że działanie organu, o którym mowa w poprzednim akapicie, nie było zgodne z powierzoną mu misją lub że uchybia ono obowiązującym konwencjom, ustawom lub rozporządzeniom, może wystąpić o skierowanie sprawy do rzecznika w drodze indywidualnej skargi pisemnej lub poprzez ustne oświadczenie złożone w sekretariacie rzecznika.
Przed wniesieniem skargi należy podjąć właściwe kroki administracyjne przed organami, których dotyczy sprawa, w celu załatwienia danej sprawy.
Wniesienie skargi do rzecznika nie powoduje przerwania biegu terminów wniesienia środków zaskarżenia, w szczególności do właściwych sądów.
Rzecznik nie może interweniować w postępowaniach wszczętych przed sądem ani podważać zasadności orzeczenia sądowego. W przypadku niewykonania orzeczenia sądowego kończącego postępowanie w sprawie może on jednak zobowiązać organ, którego dotyczy skarga, do wykonania orzeczenia w terminie wyznaczonym przez rzecznika.
Przedmiotem skargi powinna być konkretna sprawa, która dotyczy skarżącego. Skargi nie mogą dotyczyć funkcjonowania administracji w ujęciu ogólnym.
Jeżeli rzecznik uzna, że dana skarga jest uzasadniona, udziela porad skarżącemu i organowi administracji, przedstawiając zalecenia w odniesieniu do organu, którego dotyczy skarga, oraz skarżącego, które jego zdaniem mogą umożliwić polubowne rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem wniesionej skargi. Zalecenia mogą obejmować w szczególności propozycje udoskonalenia funkcjonowania organu, którego dotyczy skarga.
Jeżeli rzecznik uzna – w związku z wniesioną do niego skargą – że wykonanie orzeczenia będącego przedmiotem skargi uchybia zasadzie sprawiedliwości, może on zalecić danemu organowi – zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi – wszelkie rozwiązania umożliwiające rozstrzygnięcie sprawy skarżącego na zasadzie słuszności oraz zasugerować zmiany, które jego zdaniem należy wprowadzić w przepisach ustawowych lub wykonawczych, na podstawie których wydano przedmiotowe orzeczenie.
Od decyzji rzecznika o niepodejmowaniu sprawy nie można się odwołać do sądu.
Ombudsman (Rzecznik Praw Obywatelskich)
36, rue du Marché-aux-Herbes
L-1728 Luxembourg
Tel. +352 26270101
Faks +352 26270102
Strona internetowa: http://www.ombudsman.lu/
E-mail: info@ombudsman.lu
Komisja Konsultacyjna ds. Praw Człowieka (Commission consultative des droits de l’Homme – CCDH) jest rządowym organem doradczym, którego zadaniem jest upowszechnianie i ochrona praw człowieka w Wielkim Księstwie Luksemburga. W tym celu Komisja przekazuje rządowi opinie, badania, stanowiska i zalecenia, które opracowuje przy zachowaniu pełnej niezależności we wszystkich kwestiach o zasięgu ogólnym dotyczących praw człowieka w Wielkim Księstwie Luksemburga. W swoich opiniach zwraca uwagę rządu na środki, które – jej zdaniem – mogą wspierać ochronę i upowszechnianie praw człowieka. Premier przekazuje Izbie Deputowanych opinie, badania, stanowiska i zalecenia Komisji.
Komisja jest organem pełniącym wyłącznie funkcje doradcze na rzecz rządu, niemającym uprawnień decyzyjnych.
CCDH nie jest uprawniona do rozpatrywania indywidualnych spraw.
W ramach swojej działalności CCDH:
Commission consultative des droits de l’Homme (Komisja Konsultacyjna ds. Praw Człowieka)
71-73, rue Adolphe Fischer
L-1520 Luxembourg
Tel. +352 26202852
Faks +352 26202855
Faks +352 26202855
Strona internetowa: https://ccdh.public.lu/
E-mail: info@ccdh.public.lu
Obowiązki Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży
Obowiązki Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży określono w ustawie z dnia 1 kwietnia 2020 r. ustanawiającej Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży:
Urzędnicy Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży wykonują swoje obowiązki, nie ingerując w toczące się postępowania sądowe.
Każda osoba fizyczna lub prawna może zwrócić się do Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży z pisemnym lub ustnym wnioskiem o udzielenie porady w sprawie wykonywania praw dziecka.
Odpowiedź Rzecznika Praw Dzieci i Młodzieży może mieć formę pisemną lub ustną, w zależności od formy, w jakiej skierowano wniosek.
Ombudsman fir Kanner a Jugendlecher (Rzecznik Praw Dzieci i Młodzieży)
2, rue Fort Wallis
L-2714 Luxembourg
Tel. +352 26123124
Faks +352 26123125
Strona internetowa:http://ork.lu/index.php/en/
Celem Ośrodka ds. Równego Traktowania (Centre pour l’égalité de traitement), który sprawuje powierzone funkcje w pełni niezależnie, jest propagowanie, analizowanie i monitorowanie równego traktowania wszystkich osób bez dyskryminacji ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, płeć, religię lub przekonania, niepełnosprawność bądź wiek.
Wykonując powierzoną misję, ośrodek ten może w szczególności:
Informacje dotyczące poszczególnych sytuacji lub przypadków, które członkowie powzięli w ramach wykonywania powierzonej misji, są objęte tajemnicą zawodową. Tajemnica zawodowa pozostaje bez uszczerbku dla możliwości przekazywania właściwym organom sądowym wszelkich informacji, które mogą stanowić dyskryminację ofiary zgodnie z definicją zawartą w art. 1 ustawy o równym traktowaniu z dnia 28 listopada 2006 r.
Członkowie ośrodka sprawują powierzone funkcje, nie ingerując w zawisłe postępowania sądowe.
Członkowie ośrodka mają prawo żądać przedstawienia wszelkich informacji, dowodów lub dokumentów, które są niezbędne do sprawowania powierzonej funkcji, chyba że są one objęte tajemnicą lekarską lub inną tajemnicą zawodową.
Centre pour l'égalité de traitement (Ośrodek ds. Równego Traktowania)
B.P. 2026
L-1020 Luxembourg
Tel. +352 26483033
Faks +352 26483873
Strona internetowa: http://cet.lu/fr/
E-mail: info@cet.lu
Krajowa Komisja ds. Ochrony Danych jest organem publicznym działającym jako instytucja publiczna. Sprawuje powierzoną jej misję z zachowaniem pełnej niezależności.
Komisja co roku przedstawia pisemne sprawozdanie z wykonania powierzonych zadań podczas posiedzenia członków rządu.
Zadaniem Krajowej Komisji ds. Ochrony Danych jest:
Zadaniem Krajowej Komisji jest również zapewnienie stosowania przepisów zmienionej ustawy z dnia 30 maja 2005 r. o ochronie życia prywatnego w sektorze łączności elektronicznej oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy.
Każda osoba działająca we własnym imieniu lub za pośrednictwem adwokata lub każdej innej należycie upoważnionej osoby fizycznej lub prawnej może złożyć do Komisji wniosek dotyczący poszanowania jej podstawowych praw i wolności w odniesieniu do przetwarzania danych. Osoba, która składa wniosek, jest informowana o działaniach podjętych w związku z tym wnioskiem.
Każda zainteresowana osoba może w szczególności złożyć do Krajowej Komisji wniosek o weryfikację zgodności z prawem przetwarzania danych osobowych w przypadku odmowy lub ograniczenia wykonania przysługującego jej prawa dostępu do swoich danych.
Komisja powiadamia organy sądowe o naruszeniach, o których powzięła wiadomość.
Commission nationale pour la protection des données (Krajowa Komisja ds. Ochrony Danych)
15, Boulevard du Jazz
L-4370 Belvaux
Tel. +352 261060-1
Faks +352 261060-29
Strona internetowa: https://cnpd.public.lu/fr/index.html
Krajowy Urząd ds. Przyjmowania Cudzoziemców (ONA) utworzono ustawą z dnia 4 grudnia 2019 r. Przepisy nowej ustawy o przyjmowaniu cudzoziemców weszły w życie 1 stycznia 2020 r.
Krajowy Urząd ds. Przyjmowania Cudzoziemców zastępuje Luksemburski Urząd ds. Przyjmowania i Integracji Cudzoziemców (Office luxembourgeois de l'accueil et de l'intégration – OLAI) utworzony zmienioną ustawą z dnia 16 grudnia 2008 r. o przyjmowaniu i integracji cudzoziemców w Wielkim Księstwie Luksemburga.
Do obowiązków Krajowego Urzędu ds. Przyjmowania Cudzoziemców należą:
Realizując te zadania, Krajowy Urząd ds. Przyjmowania Cudzoziemców współpracuje z organami europejskimi i międzynarodowymi.
W wyjątkowych przypadkach, odpowiednio uzasadnionych względami rodzinnymi, humanitarnymi lub zdrowotnymi, Krajowy Urząd ds. Przyjmowania Cudzoziemców może, zgodnie z art. 3 lit. c) zmienionej ustawy z dnia 29 sierpnia 2008 r. o swobodnym przepływie osób i imigracji, udzielić doraźnego wsparcia obywatelom państw trzecich, którzy nie kwalifikują się do otrzymania istniejącej pomocy i świadczeń.
Office national de l'accueil (Krajowy Urząd ds. Przyjmowania Cudzoziemców – ONA)
5, rue Carlo Hemmer
L-1734 Luxembourg
Tel. +352 24785700
Faks +352 24785720
Strona internetowa: https://ona.gouvernement.lu/en/service.html
E-mail: info@olai.public.lu
Tego rodzaju biura działają przy sądach pod zwierzchnictwem Krajowego Prokuratora Generalnego (procureur général d’Etat). Zadaniem Biura jest przyjmowanie interesantów i udzielanie im ogólnych informacji na temat zakresu przysługujących im praw oraz sposobów i środków ochrony tych praw.
Zadaniem Biura Porad i Informacji Prawnej jest:
Biuro Porad i Informacji Prawnej udziela informacji wyłącznie w formie ustnej, z wyłączeniem wszelkich konsultacji pisemnych.
Service d'accueil et d'information juridique (Biuro Porad i Informacji Prawnej) – Luksemburg
Cité judiciaire
Bâtiment BC
L-2080 – Luxembourg
Tel. +352 475981-345/325/600
Service d'accueil et d'information juridique (Biuro Porad i Informacji Prawnej) – Diekirch
Justice de paix (sąd pokoju)
Place Joseph Bech
L-9211 – Diekirch
Tel. +352 802315
Jeżeli chodzi o pomoc prawną, mogą ją uzyskać strony postępowania sądowego, pozasądowego, nieprocesowego i procesowego. Aby wnioskodawca mógł kwalifikować się do otrzymania pomocy prawnej, jego zasoby finansowe muszą być niewystarczające, tj. muszą odpowiadać minimalnemu dochodowi gwarantowanemu (revenu d'insertion sociale – REVIS). Fakt, czy zasoby finansowe są niewystarczające, ocenia się względem dochodów i majątku osoby, która wnosi o pomoc, oraz osób zamieszkujących z nią we wspólnym gospodarstwie domowym.
Pomocy prawnej nie przyznaje się osobie, której roszczenie jest w sposób oczywisty niedopuszczalne, bezzasadne, stanowi nadużycie prawa lub jest niewspółmierne do kosztów, które powstaną.
Pomocy prawnej nie przyznaje się, jeżeli wnioskodawca na podstawie jakiegokolwiek tytułu może domagać się od osoby trzeciej zwrotu kosztów, które miałyby zostać pokryte w wyniku przyznania pomocy prawnej.
Osoba, która uzyskała pomoc prawną, ma prawo do pomocy adwokata oraz wszystkich urzędników ministerialnych (officiers ministériels), których pomoc jest niezbędna w toku postępowania przed sądami wszystkich instancji bądź w postępowaniu egzekucyjnym zmierzającym do wykonania zapadłego orzeczenia.
Decyzję o przyznaniu pomocy prawnej podejmuje Dziekan Rady Adwokackiej (Bâtonnier de l’Ordre des avocats) lub delegowany przez niego do wykonywania tych czynności jeden z członków Rady z siedzibą w okręgu, w którym znajduje się miejsce zamieszkania wnioskodawcy. Jeżeli wnioskodawca nie ma miejsca zamieszkania, organem właściwym do wydania tej decyzji jest Dziekan Rady Adwokackiej Luksemburga lub jeden z członków Rady delegowany przez niego do wykonywania tych czynności.
Osoby o niewystarczających zasobach finansowych zgłaszają stosowny wniosek Dziekanowi ustnie w godzinach przyjęć albo pisemnie.
Jeżeli osoba zatrzymana przez policję utrzymuje, że przysługuje jej prawo do pomocy prawnej, i składa taki wniosek, towarzyszący jej w trakcie zatrzymania adwokat przekazuje ten wniosek Dziekanowi.
Strona internetowa: https://www.barreau.lu/recourir-a-un-avocat/assistance-judiciaire/
Bâtonnier de l’Ordre des Avocats de Luxembourg (Dziekan Izby Adwokackiej Luksemburga)
Service de l'Assistance Judiciaire (Służba Pomocy Prawnej)
45, Allée Scheffer, L-2520 Luxembourg
L-2013 Luksemburg
Tel. +352 467272-1
Bâtonnier de l’Ordre des Avocats de Luxembourg (Dziekan Izby Adwokackiej Diekirch)
B.P. 68
L-9201 Diekirch
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
II. Krajowe instytucje praw człowieka, Rzecznik Praw Obywatelskich
II.1. Rzecznik Praw Podstawowych
II.2.Wyspecjalizowane organy ochrony praw człowieka
II.2.1. Węgierski Krajowy Urząd ds. Ochrony Danych i Wolności Informacji
II.2.2. Urząd ds. Równego Traktowania
II.2.3. Niezależna Rada ds. Skarg na Działania Policji
Zgodnie z węgierską ustawą zasadniczą (konstytucja węgierska) zadaniem sądów jest sprawowanie wymiaru sprawiedliwości. Oznacza to orzekanie w sprawach karnych i sporach prywatnoprawnych, rozstrzyganie o legalności decyzji administracyjnych i aktów prawa miejscowego oraz rozstrzyganie, czy dany organ samorządowy uchybił swoim ustawowym obowiązkom ustawodawczym. Zgodnie z prawem sąd może być zobowiązany do rozstrzygania również innych spraw.
Zasady gwarantujące niezawisłość sędziów określono w ustawie zasadniczej – sędziowie podlegają wyłącznie prawu, podczas rozstrzygania sprawy są wolni od wszelkich nacisków, a ich złożenie z urzędu może nastąpić wyłącznie po spełnieniu przesłanek określonych w ustawie oraz zgodnie z procedurami określonymi w ustawie. Nie mogą być oni członkami żadnej partii politycznej ani angażować się w działalność polityczną.
Na Węgrzech zadanie polegające na sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości wykonują: węgierski Sąd Najwyższy (Kúria), sądy apelacyjne (ítélőtáblák), sądy okręgowe (törvényszékek), sądy rejonowe (járásbíróságok) oraz sądy administracyjne i pracy.
Poszczególne szczeble systemu sądowego nie pozostają ze sobą w relacji hierarchicznej. Sądy wyższej instancji nie mają kompetencji do wydawania poleceń sądom niższej instancji. Sędziowie orzekają zgodnie z prawem i ze swoimi przekonaniami moralnymi.
Sądy rejonowe (járásbíróságok)
Większość spraw w pierwszej instancji jest rozpatrywana przez sądy rejonowe. Obecnie na Węgrzech działa 111 sądów rejonowych. Sądy rejonowe w Budapeszcie określa się w języku węgierskim terminem kerületi bíróság. W 23 dzielnicach Budapesztu działa łącznie sześć połączonych sądów rejonowych (egyesített kerületi bíróság). Sądy rejonowe są sądami pierwszej instancji, którym przewodniczy prezes.
Sądy administracyjne i pracy
Na Węgrzech istnieje 20 sądów administracyjnych i pracy, które, jak wskazuje ich nazwa, rozpatrują wyłącznie sprawy z zakresu prawa administracyjnego i prawa pracy. Ich podstawowym zadaniem jest kontrola decyzji administracyjnych i orzekanie w sprawach związanych ze stosunkiem pracy i stosunkiem zbliżonym do stosunku pracy.
Sądy okręgowe (törvényszékek)
Sądy okręgowe rozpatrują sprawy w pierwszej lub drugiej instancji. Sąd okręgowy jest właściwy do rozpoznania sprawy w dwóch przypadkach. Po pierwsze wówczas, gdy zainteresowana strona wniesie środek zaskarżenia od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji (innymi słowy od orzeczenia wydanego przez sąd rejonowy lub sąd administracyjny i pracy). Niektóre sprawy należy jednak wnieść do sądu okręgowego – sąd ten rozpatrzy wówczas sprawę w pierwszej instancji. Przepisy prawa procesowego (kodeks postępowania cywilnego i ustawa o postępowaniu karnym) określają, których spraw dotyczy ta zasada, na przykład ze względu na wartość przedmiotu sporu, fakt, że jest to sprawa objęta przepisami szczególnymi lub że dotyczy szczególnie poważnego przestępstwa. W sądach okręgowych – działających pod kierunkiem ich prezesa – istnieją izby, zespoły oraz wydziały: karny, cywilny, gospodarczy oraz wydział administracyjny i pracy.
Sądy apelacyjne (ítélőtáblák)
Pięć sądów apelacyjnych zajmuje w hierarchii pozycję pomiędzy sądami okręgowymi a Sądem Najwyższym (Kúria), przy czym sądy te zostały utworzone, aby zmniejszyć obciążenie byłego Sądu Najwyższego (Legfelsőbb Bíróság). Środki zaskarżenia od orzeczeń wydawanych przez sądy okręgowe rozpatrują sądy apelacyjne. Sądy apelacyjne są sądami trzeciej instancji w sprawach karnych, w których sąd okręgowy wydał orzeczenie w drugiej instancji. W sądach apelacyjnych – działających pod kierunkiem ich prezesa – istnieją izby oraz wydziały karny i cywilny.
Sąd Najwyższy Węgier
Sąd Najwyższy jest najwyższym organem sądowym, któremu przewodniczy prezes. Jego najważniejsze zadanie polega na tworzeniu jednolitej i spójnej praktyki sądowej. Sąd Najwyższy wywiązuje się z tego obowiązku poprzez podejmowanie tzw. uchwał rozstrzygających zagadnienia prawne. Uchwały te zapewniają sądom wskazówki i są dla nich wiążące.
Sąd Najwyższy:
W Sądzie Najwyższym istnieją izby zajmujące się zagadnieniami związanymi z orzecznictwem, uchwałami rozstrzygającymi zagadnienia prawne, zasadami prawnymi, organami samorządowymi, jak również izba karna, izba cywilna oraz izba ds. prawa pracy i prawa administracyjnego, a także zespoły ds. analiz orzecznictwa.
Krajowe Biuro Sądownictwa (Országos Bírósági Hivatal) oraz Krajowa Rada Sądownictwa (Országos Bírói Tanács)
Przewodniczący Krajowego Biura Sądownictwa realizuje scentralizowane zadania związane z administracją sądową, wykonuje zadania kierownicze zgodnie z rozdziałem ustawy budżetowej poświęconym sądom oraz nadzoruje działalność administracyjną prezesów sądów apelacyjnych i sądów okręgowych. Krajowa Rada Sądownictwa, niezależny organ wybierany przez sędziów i składający się wyłącznie z sędziów, jest organem nadzorczym scentralizowanej administracji sądowej. Oprócz zadań nadzorczych Krajowa Rada Sądownictwa zajmuje się również administracją sądową.
Országos Bírósági Hivatal
Adres: 1055 Budapest, Szalay u. 16.
Adres korespondencyjny: 1363 Budapest Pf.: 24.
Tel.: +36 (1) 354 41 00
Faks: +36 (1) 312-4453
Adres e-mail: obh@obh.birosag.hu
Strona internetowa sądów
Trybunał Konstytucyjny (Alkotmánybíróság) jest głównym organem odpowiadającym za ochronę ustawy zasadniczej. Jego zadania obejmują ochronę demokratycznego państwa prawa, porządku konstytucyjnego i praw zagwarantowanych w ustawie zasadniczej, działania na rzecz zachowania wewnętrznej spójności systemu prawnego oraz egzekwowanie zasady trójpodziału władzy.
Trybunał Konstytucyjny został utworzony przez Zgromadzenie Narodowe w 1989 r. Ustawa zasadnicza określa podstawowe zasady dotyczące obowiązków i ratio legis Trybunału Konstytucyjnego, natomiast główne przepisy organizacyjne i dotyczące postępowania przed Trybunałem są zawarte w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym. Szczegółowe zasady dotyczące organizacji pracy Trybunału Konstytucyjnego określono w jego regulaminie.
Trybunał Konstytucyjny jest organem liczącym piętnastu członków. Członków Trybunału wybiera Zgromadzenie Narodowe większością dwóch trzecich głosów na dwunastoletnią kadencję. Kandydat na sędziego Trybunału Konstytucyjnego musi być wybitnym prawnikiem wywodzącym się ze środowiska akademickiego lub posiadać co najmniej dwudziestoletnie doświadczenie zawodowe w obszarze prawa. Prezesa Trybunału Konstytucyjnego wybiera Zgromadzenie Narodowe spośród sędziów Trybunału Konstytucyjnego na okres jego kadencji.
Trybunał Konstytucyjny orzeka w pełnym składzie, w składzie pięcioosobowym lub w składzie jednoosobowym. W sprawach dotyczących zgodności ustaw z konstytucją i w innych istotnych sprawach Trybunał orzeka w pełnym składzie.
Kancelaria Trybunału wykonuje zadania organizacyjne, operacyjne, administracyjne i decyzyjne. Kancelarią kieruje Sekretarz Generalny wybierany przez Trybunał w pełnym składzie na wniosek prezesa.
Kontrola prewencyjna zgodności z ustawą zasadniczą
Podmiot posiadający inicjatywę ustawodawczą – rząd lub Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego – może wezwać Zgromadzenie Narodowe do zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego o przeprowadzenie kontroli konstytucyjności przyjętej ustawy w celu zbadania jej zgodności z ustawą zasadniczą.
Ponadto jeżeli Prezydent Republiki uzna, że którykolwiek z przepisów ustawy przyjętej przez parlament jest niezgodny z ustawą zasadniczą, ma obowiązek przedłożyć ją Trybunałowi Konstytucyjnemu, zamiast ją podpisać, tak aby Trybunał zbadał jej zgodność z ustawą zasadniczą. Jeżeli Trybunał Konstytucyjny uzna badaną ustawę za niezgodną z ustawą zasadniczą, nie można jej ogłosić.
Kontrola następcza zgodności z ustawą zasadniczą (procedura kontroli ex post)
Procedurę tę, wprowadzoną w 2012 r., mogą zainicjować: rząd, jedna czwarta członków parlamentu, Rzecznik Praw Podstawowych, Prezes Sądu Najwyższego lub Prokurator Generalny.
Trybunał Konstytucyjny uchyli każdy zaskarżony przepis, w odniesieniu do którego stwierdzi w toku tego postępowania, że jest on sprzeczny z ustawą zasadniczą.
Zainicjowanie indywidualnej procedury kontroli przez sędziego
Sędzia, który w toku rozpatrywania sprawy uzna, że ustawa, którą ma zastosować, jest sprzeczna z ustawą zasadniczą, musi zwrócić się do Trybunału Konstytucyjnego o jej zbadanie oraz zawiesić postępowanie. W sprawie zainicjowanej przez sędziego Trybunał Konstytucyjny może orzec, że ustawa lub przepis prawny są sprzeczne z ustawą zasadniczą, i orzec niemożność ich zastosowania w konkretnej sprawie lub nawet w ujęciu ogólnym.
Skargi konstytucyjne
Skarga konstytucyjna stanowi jedno z najważniejszych narzędzi na rzecz ochrony praw podstawowych. Przysługuje ona co do zasady wówczas, gdy prawa podstawowe skarżącego określone w ustawie zasadniczej zostały naruszone przy wydawaniu orzeczenia sądowego. Naruszenie takie może nastąpić w toku postępowania sądowego, przy czym może ono polegać na zastosowaniu ustawy sprzecznej z ustawą zasadniczą lub wydaniu orzeczenia rozstrzygającego co do istoty sprawy lub innego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe sprzecznego z ustawą zasadniczą. Skargę konstytucyjną można wyjątkowo wnieść również wówczas, gdy prawa podstawowe skarżącego zostały bezpośrednio naruszone w sprawie, w której nie wydano orzeczenia sądowego. W takim przypadku Trybunał Konstytucyjny uchyli każdą ustawę lub każde orzeczenie, w odniesieniu do których stwierdzi, że są one sprzeczne z ustawą zasadniczą.
Kontrola sprzeczności z umowami międzynarodowymi
Zgodnie z ustawą o Trybunale Konstytucyjnym każdą węgierską ustawę można zbadać pod kątem zgodności z umową międzynarodową. Procedurę tę mogą zainicjować: jedna czwarta członków parlamentu, rząd, Rzecznik Praw Podstawowych, Prezes Sądu Najwyższego, Prokurator Generalny lub sędzia w odniesieniu do ustawy, którą ma zastosować w danej sprawie.
Trybunał Konstytucyjny może również uchylić każdą ustawę – w całości lub w części – w odniesieniu do której stwierdzi, że jest ona sprzeczna z umową międzynarodową, oraz wezwać ustawodawcę do podjęcia środków koniecznych do usunięcia sprzeczności przed upływem wyznaczonego terminu.
Dodatkowe kompetencje
Trybunał Konstytucyjny dokonuje wykładni przepisów ustawy zasadniczej w odniesieniu do dowolnego konkretnego zagadnienia konstytucyjnego na wniosek Zgromadzenia Narodowego lub jego komitetu stałego, Prezydenta Republiki lub rządu, jeżeli tego rodzaju wykładni można dokonać bezpośrednio na podstawie ustawy zasadniczej.
Każdy obywatel może złożyć wniosek do Trybunału Konstytucyjnego o przeprowadzenie kontroli uchwały Zgromadzenia Narodowego o zwołaniu referendum lub o odmowie zwołania obligatoryjnego referendum.
Zgromadzenie Narodowe może rozwiązać organ przedstawicielski samorządu terytorialnego lub samorządu mniejszości, jeżeli działają one w sposób sprzeczny z ustawą zasadniczą. Przed rozwiązaniem Trybunał Konstytucyjny wydaje opinię w sprawie na wniosek rządu.
Trybunał Konstytucyjny wszczyna procedurę złożenia Prezydenta Republiki z urzędu na wniosek Zgromadzenia Narodowego.
Trybunał Konstytucyjny może rozstrzygać spory kompetencyjne pomiędzy organami administracji rządowej oraz pomiędzy organami administracji rządowej a organami samorządowymi.
Trybunał Konstytucyjny może orzec z urzędu, że dany środek jest sprzeczny z ustawą zasadniczą z powodu zaniechania ustawodawczego, w którym to przypadku wzywa organ odpowiedzialny za zaniechanie do jego usunięcia.
Adres: 1015 Budapest, Donáti u. 35–45.
Adres korespondencyjny: 1535 Budapest, Pf. 773.
Tel.: +36 (1) 488 31 00
Strona internetowa Trybunału Konstytucyjnego
Profil na Facebooku
Zgodnie z węgierską ustawą zasadniczą Zgromadzenie Narodowe przyjęło również ustawę o Rzeczniku Praw Podstawowych, na podstawie której utworzono nowy, scentralizowany urząd rzecznika.
Rzecznik Praw Podstawowych podlega wyłącznie parlamentowi. Rzecznik podejmuje czynności w sposób niezależny w toku prowadzonego przez siebie postępowania, opierając się wyłącznie na ustawie zasadniczej i innych ustawach. Rzecznik wybierany jest większością dwóch trzecich głosów przedstawicieli Zgromadzenia Narodowego na wniosek Prezydenta Republiki na sześcioletnią kadencję i składa on coroczne sprawozdania ze swojej pracy Zgromadzeniu Narodowemu.
Rzecznik Praw Podstawowych może zostać ponownie wybrany na jedną kadencję. Zgodnie z ustawą o Rzeczniku Praw Podstawowych wraz z rzecznikiem pracuje dwóch zastępców – zastępca rzecznika odpowiedzialny za ochronę interesów przyszłych pokoleń i zastępca rzecznika odpowiedzialny za ochronę praw mniejszości etnicznych zamieszkujących na Węgrzech. Wybrany przez Zgromadzenie Narodowe rzecznik proponuje swoich zastępców, których również wybiera Zgromadzenie Narodowe.
Podstawowym zadaniem rzecznika jest badanie przypadków naruszeń praw podstawowych oraz podejmowanie ogólnych lub szczególnych środków w celu ich usunięcia.
W granicach określonych w przepisach regulujących kompetencje rzecznika podejmuje on działanie, które uzna za stosowne. Do działań tych należy np.:
Każda osoba, która stwierdzi, że działania lub zaniechania organu naruszyły jej prawa podstawowe lub bezpośrednio zagrażają ich naruszeniem, może zwrócić się do Rzecznika Praw Podstawowych, pod warunkiem że wyczerpała już wszelkie możliwe administracyjne środki ochrony prawnej – z wyłączeniem kontroli sądowej decyzji administracyjnej – lub że nie przysługuje jej żaden środek ochrony prawnej.
Rzecznik Praw Podstawowych oraz zastępcy rzecznika monitorują egzekwowanie praw mniejszości etnicznych zamieszkujących na Węgrzech oraz poszanowanie interesów przyszłych pokoleń.
Rzecznik Praw Podstawowych nie ma prawa do kontrolowania działalności Zgromadzenia Narodowego, Prezydenta Republiki, Trybunału Konstytucyjnego, węgierskiej Krajowej Izby Kontroli (Állami Számvevőszék) lub prokuratury – z wyjątkiem organu śledczego prokuratury.
Rzecznik nie może podjąć działań, jeżeli:
Nikt nie może być dyskryminowany z powodu wniesienia skargi do Rzecznika Praw Podstawowych.
Sposoby złożenia skargi:
Złożenie skargi i samo postępowanie jest nieodpłatne. Do składanej skargi należy dołączyć odpisy dotychczas sporządzonych dokumentów oraz dokumentów niezbędnych do oceny tej sprawy.
Zgodnie z ustawą o skargach i ujawnianiu informacji w interesie publicznym od dnia 1 stycznia 2014 r. ujawnienia informacji w interesie publicznym można również dokonać poprzez zabezpieczony system elektroniczny, który obsługuje Rzecznik Praw Podstawowych. Ujawnienia informacji w interesie publicznym dotyczą okoliczności, których poprawa lub wyeliminowanie leży w interesie danej społeczności lub ogółu społeczeństwa. Ujawnienie informacji w interesie publicznym może również obejmować wydanie zalecenia.
Sposoby dokonywania ujawnienia informacji w interesie publicznym:
Od dnia 1 stycznia 2015 r. Rzecznik Praw Podstawowych działa – osobiście lub z pomocą swoich pracowników – jako krajowy mechanizm prewencji na Węgrzech zgodnie z Protokołem fakultatywnym do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (OPCAT). Zadania krajowego mechanizmu prewencji obejmują:
Adres: 1051 Budapest, Nádor utca 22.
Adres korespondencyjny: 1387 Budapest Pf. 40.
Nr tel.: (+36-1) 475-7100
Faks: (+36-1) 269-1615
Adres e-mail: panasz@ajbh.hu
Strona internetowa: http://www.ajbh.hu/hu
Prawo do ochrony danych osobowych i prawo do informacji publicznej stanowią podstawowe prawa konstytucyjne; w art. VI węgierskiej ustawy zasadniczej stwierdzono, że:
1) każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, domu, korespondencji i dobrego imienia;
2) każdy ma prawo do ochrony swoich danych osobowych, a także do dostępu do informacji publicznej i jej rozpowszechniania;
3) niezależny organ powołany w drodze ustawy organicznej nadzoruje wykonywanie prawa do ochrony danych osobowych i prawa dostępu do informacji publicznej.
Węgierski Krajowy Urząd ds. Ochrony Danych i Wolności Informacji (Nemzeti Adatvédelmi és Információszabadság Hatóság – NAIH) zastąpił Urząd Rzecznika ds. Ochrony Danych, który funkcjonował w latach 1995–2011. Aby zagwarantować możliwość wykonywania praw z tego zakresu, NAIH jest uprawniony od dnia 1 stycznia 2012 r. do stosowania środków należących do kar administracyjnych (takich jak nakładanie grzywien w zakresie ochrony danych osobowych).
Istotę tych praw, obowiązki administratorów danych oraz organizację i procedury stosowane przez NAIH określono w ustawie o informacji (ustawa CXII z 2011 r. o prawie do samostanowienia w zakresie informacji i do wolnego dostępu do informacji), natomiast szczegółowe wymogi w zakresie poszczególnych procedur przetwarzania danych przewidziano w innych właściwych przepisach (takich jak ustawa o policji i ustawa o kształceniu publicznym). Jak przewidziano w art. 1 ustawy o informacji, prawo ma na celu ochronę życia prywatnego osób fizycznych i zapewnienie przejrzystości spraw publicznych.
NAIH jest niezależnym i samodzielnym organem rządowym, którego przewodniczącego powołuje Prezydent Republiki na wniosek premiera na dziewięcioletnią kadencję; w skład struktury organizacyjnej urzędu wchodzą departamenty.
Głównym zadaniem NAIH i jest podejmowanie czynności wyjaśniających w zakresie ochrony danych i wolnego dostępu do informacji na podstawie zgłoszeń i skarg (składanych przez internet, pisemnie lub osobiście) oraz prowadzenie z urzędu postępowań administracyjnych dotyczących ochrony danych (jeżeli domniemane naruszenie dotyczy wielu osób lub może w istotny sposób naruszyć interesy bądź spowodować istotną szkodę).
Ponadto Urząd może prowadzić z urzędu postępowanie administracyjne w przedmiocie kontroli danych niejawnych, kierować do sądu sprawy o naruszenie, które dotyczą interesu publicznego lub informacji publicznej, w interesie publicznym, oraz wstępować do postępowań sądowych w charakterze interwenienta. Urząd prowadzi również rejestr ochrony danych.
Kompetencje Urzędu obejmują również wydawanie opinii na temat przepisów prawa, reprezentowanie Węgier na unijnych forach w obszarze ochrony danych oraz odpłatne przeprowadzanie kontroli w zakresie ochrony danych na wniosek administratora danych.
Adres: 1125 Budapest Szilágyi Erzsébet fasor 22/C.
Adres korespondencyjny: 1530 Budapest, Pf.: 5.
Nr tel.: (+36-1) 391-1400
Adres e-mail: ugyfelszolgalat@naih.hu
Strona internetowa: http://www.naih.hu/
Zgodnie z ustawą o równym traktowaniu i promowaniu równych szans przestrzeganie zasady równego traktowania na Węgrzech nadzoruje Urząd ds. Równego Traktowania (Egyenlő Bánásmód Hatóság) właściwy dla terytorium całego państwa. Urząd jest samodzielnym organem rządowym, który jest niezależny i podlega jedynie przepisom prawa. Nie może być związany instrukcjami i wykonuje swoje zadania niezależnie od innych organów oraz nie podlega żadnym wpływom. Zadania Urzędu mogą być określane jedynie na podstawie prawa. Na czele Urzędu stoi przewodniczący, którego powołuje Prezydent Republiki na wniosek premiera na dziewięcioletnią kadencję.
Podstawowym zadaniem i główną działalnością Urzędu jest badanie skarg i zgłoszeń, które otrzymuje w sprawach dotyczących dyskryminacji. Urząd w jego działalności wspiera sieć urzędników, którzy działają na terenie całego kraju.
Zgodnie z ustawą naruszenie wymogu równego traktowania (dyskryminacja) oznacza dyskryminację osoby ze względu na jej faktyczną lub domniemaną cechę podlegającą ochronie.
Cechami podlegającymi ustawowej ochronie są:
a) płeć;
b) rasa;
c) kolor skóry;
d) obywatelstwo;
e) narodowość;
f) język ojczysty;
g) niepełnosprawność;
h) stan zdrowia;
i) przekonania religijne lub filozoficzne;
j) opinie, w tym polityczne;
k) stan rodzinny;
l) macierzyństwo (ciąża) lub ojcostwo;
m) orientacja seksualna;
n) tożsamość płciowa;
o) wiek;
p) pochodzenie społeczne;
q) majątek;
r) niepełny wymiar lub określony czas stosunku pracy lub stosunku zbliżonego do stosunku pracy;
s) członkostwo w stowarzyszeniu reprezentującym określone interesy;
t) inny status lub cecha.
W kategorii „innego statusu” można uwzględnić inne cechy o podobnym charakterze, których nie wymieniono w ustawie jako cech podlegających ochronie, na podstawie wykładni prawa dokonanej przez Urząd.
Zadaniem Urzędu jest zatem badanie naruszeń mających wpływ na osoby i grupy, których cechy podlegające ochronie zostały bardzo szeroko zdefiniowane w ustawie. Zwykle działa na wniosek osoby lub osób, które doświadczyły dyskryminacji, ale organizacje społeczeństwa obywatelskiego i stowarzyszenia mogą wnieść do Urzędu o wszczęcie postępowania, jeżeli wystąpiło naruszenie lub ryzyko naruszenia wpływające na grupę charakteryzującą się cechami podlegającymi ochronie. Urząd może wszcząć postępowania z urzędu przeciwko państwu węgierskiemu, organom samorządowym i samorządom mniejszości, ich organom, podmiotom działającym w charakterze organów publicznych, węgierskim siłom zbrojnym i siłom porządkowym. Urząd prowadzi najczęściej czynności wyjaśniające w obszarze zatrudnienia, zabezpieczenia społecznego, opieki zdrowotnej, mieszkalnictwa, kształcenia oraz obrotu towarami i świadczenia usług.
Urząd prowadzi czynności wyjaśniające w ramach postępowania administracyjnego. W toku postępowania stosuje się szczególne reguły dowodowe. Skarżący musi wykazać, że odniósł szkodę i że w momencie naruszenia faktycznie charakteryzował się cechą podlegającą ochronie, która to cecha została uwzględniona w przepisach prawa, lub sprawca mógł tak domniemywać. Jeżeli skarżący przedstawi niezbędne dowody, druga strona (przeciwko której wszczęto postępowanie) musi udowodnić, że okoliczności potwierdzone przez dowody, które przedstawił skarżący, nie wystąpiły lub że przestrzegała ona zasady równego traktowania bądź nie miała obowiązku przestrzegania tej zasady w danym stosunku prawnym.
Przed wydaniem decyzji Urząd zawsze dąży do osiągnięcia porozumienia między stronami i, jeżeli takie działania zakończą się powodzeniem, zatwierdza porozumienie. Jeżeli strony nie osiągną porozumienia, Urząd wydaje decyzję co do istoty sprawy na podstawie dokonanych czynności wyjaśniających. Jeżeli Urząd stwierdzi, że naruszono zasadę równego traktowania, może nakazać, w ramach kary, wyeliminowanie niezgodnych z prawem okoliczności, zakazać zachowania niezgodnego z prawem w przyszłości, nakazać upublicznienie swojej ostatecznej decyzji stwierdzającej naruszenie, nałożyć grzywnę w wysokości od 50 000 do 6 mln HUF i zastosować dalsze skutki prawne określone w przepisach szczególnych. Od decyzji Urzędu nie przysługuje skarga administracyjna. Decyzja może zostać jednak zbadana przez sąd administracyjny i pracy w postępowaniu sądowo-administracyjnym.
Poza badaniem poszczególnych przypadków dyskryminacji Urząd wykonuje również szereg innych zadań określonych przez przepisy prawa. Zadania te obejmują np. udzielanie informacji i wsparcia osobom zainteresowanym walką z naruszaniem zasady równego traktowania, wydawanie opinii na temat projektów przepisów w zakresie równego traktowania, składanie wniosków legislacyjnych dotyczących równego traktowania, przekazywanie społeczeństwu i Zgromadzeniu Narodowemu informacji na temat stanu przestrzegania wymogu równego traktowania, współpracę z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i organizacjami międzynarodowymi itd.
Urząd jest członkiem europejskiej sieci krajowych organów ds. równości (Equinet), która zrzesza ponad 40 organizacji członkowskich z 33 państw europejskich, funkcjonujących jako krajowe organy ds. równego traktowania w poszczególnych państwach. Pracownicy Urzędu uczestniczą w pracach tematycznych grup roboczych Equinet, a także w sesjach szkoleniowych i seminariach organizowanych kilka razy w roku, aby być na bieżąco z najnowszymi osiągnięciami na płaszczyźnie międzynarodowej w zakresie przepisów dotyczących równego traktowania oraz aby wymienić się doświadczeniem z przedstawicielami organizacji europejskich, które wykonują zadania podobne do zadań Urzędu.
W ramach swoich stosunków międzynarodowych Urząd regularnie uczestniczy w wydarzeniach i projektach tematycznych Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) i Europejskiej Komisji przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI) Rady Europy.
Szczegółowe informacje na temat Urzędu znajdują się na jego stronie internetowej.
Siedziba: 1013 Budapest, Krisztina krt. 39/B
Nr tel.: (+36-1) 795-2975
Faks: (+36-1) 795-0760
Strona internetowa: http://www.egyenlobanasmod.hu/
W 2008 r. Zgromadzenie Narodowe podjęło decyzję o powołaniu Niezależnej Rady ds. Skarg na Działania Policji (Független Rendészeti Panasztestület) w celu stworzenia specjalnej instytucji, która zajmowałaby się skargami na działania policji. W skład tej instytucji wchodzą członkowie wybierani przez Zgromadzenie Narodowe na okres sześciu lat. Członkowie posiadają wykształcenie prawnicze. W toku postępowania, którego zasady określają przepisy prawne, nie są oni związani instrukcjami.
Kontekst prawny pracy Rady reguluje przede wszystkim ustawa o policji. Zadaniem Rady jest prowadzenie postępowań dotyczących skarg z zakresu kompetencji policji z perspektywy ochrony praw podstawowych, przy czym jej działania nie są uzależnione hierarchiczną podległością. Z tego względu Rada bada działania policji na podstawie skarg dotyczących indywidualnych spraw, a nie w sposób ogólny i abstrakcyjny.
Kto, kiedy i w jaki sposób może złożyć skargę?
Skargę może złożyć każda osoba bez względu na obywatelstwo:
Skargę można złożyć osobiście, przez pełnomocnika lub przedstawiciela ustawowego (w przypadku małoletniego lub osoby nieposiadającej zdolności do czynności prawnych). Skargę należy złożyć w terminie 20 dni od dokonania czynności przez policję, zaniechania czynności lub zastosowania środka przymusu lub, jeżeli skarżący dowiedział się o zaistniałej sytuacji w późniejszym terminie, w terminie 20 dni od dnia, w którym się o niej dowiedział. Skargę można wysłać pocztą tradycyjną (wówczas skarżący musi osobiście podpisać zgłoszenie), faksem lub pocztą elektroniczną za pośrednictwem strony internetowej Rady lub osobiście w godzinach pracy Rady (w terminie ustalonym telefonicznie).
W przypadku gdy skarżący nie dochował terminu wniesienia skargi ze względu na obiektywną przeszkodę, może przedstawić odpowiednie uzasadnienie w terminie sześciu miesięcy (np. długotrwała hospitalizacja).
Osoba, która nie złożyła skargi w terminie 20 dni od zdarzenia (30 dni od powzięcia informacji o zdarzeniu), może zwrócić się do kierującego jednostką policji (komendanta lub naczelnika), który jest przełożonym funkcjonariuszy prowadzących dane postępowanie. Wówczas kierujący daną jednostką policji wszczyna postępowanie w przedmiocie skargi.
Sprawy badane przez Radę:
Kiedy Rada nie może wszcząć postępowania lub badać istoty sprawy?
Ze względu na brak podstawy prawnej Rada nie jest uprawniona do dokonywania następujących czynności:
Ponadto, jeżeli policja dokonała zaskarżonej czynności w toku innego trwającego postępowania, np. w toku postępowania karnego lub administracyjnego, skarżący musi skorzystać z dostępnych środków ochrony prawnej i zgłosić swoje zastrzeżenia we wspomnianym postępowaniu, chyba że zastrzeżenie dotyczy sposobu, w jaki dokonano czynności procesowej (np. tonu głosu w trakcie przesłuchiwania świadka lub sposobu, w jaki dokonano przeszukania); w takiej sytuacji Rada jest uprawniona do zbadania tych zastrzeżeń.
Niezbędne informacje na temat postępowania
Skarżący ma możliwość wyboru jednej z dwóch możliwości, tj. może zwrócić się do kierownika jednostki policji, która zastosowała zaskarżony środek, albo zwrócić się do Rady. Tym samym skarżący może wybrać, czy skargę zbada jednostka w ramach struktury organizacyjnej policji (zwierzchnik jednostki, która zastosowała środek), czy niezależny organ spoza policji (Rada). Jednocześnie przepis ten ma służyć rozdzieleniu dwóch postępowań i zapewnić, by na danym etapie toczyło się wyłącznie jedno z tych postępowań, tj. postępowanie wybrane przez skarżącego.
Ponadto Rada może zwracać się z prośbą o przekazanie o informacji dotyczących każdej skargi wniesionej do policji, a jeżeli dowie się o sprawie, której okoliczności uprawniają ją do interwencji, powiadamia o tym odpowiednio skarżącego i jednostkę policji rozpatrującą tę sprawę. W terminie ośmiu dni od otrzymania powiadomienia skarżący może zwrócić się do jednostki policji o rozpatrzenie skargi po jej zbadaniu przez Radę. Jednostka policji rozpatrująca sprawę ma obowiązek zawieszenia postępowanie po otrzymaniu powiadomienia Rady. W toku postępowania policyjnego przekazanie sprawy mogą zainicjować sami skarżący do chwili wydania ostatecznej decyzji administracyjnej; w przypadku spełnienia przesłanek przekazania sprawa dotycząca skargi będzie rozpatrywana w postępowaniu prowadzonym przez Radę.
Podczas badania zasadności skargi Rada dąży do ustalenia, czy opisane w skardze środki zastosowane przez policję były zgodne z prawem, konieczne, uzasadnione i proporcjonalne oraz czy naruszyły one prawa podstawowe skarżącego.
W przypadku stwierdzenia naruszenia praw podstawowych skarżącego w toku czynności wyjaśniających Rada musi również ocenić, jak poważne jest to naruszenie w świetle wszystkich okoliczności sprawy. Jeżeli Rada stwierdzi, że:
Rada przekaże sporządzoną przez siebie ocenę kierownikowi właściwej jednostki policji, który wyda decyzję w toku postępowania w przedmiocie skargi zgodnie z przepisami regulującymi działalność policji oraz z uwzględnieniem stanowiska prawnego wyrażonego w ocenie Rady. Skarżący może zaskarżyć tę decyzję, przy czym postępowanie odwoławcze obejmuje możliwość przeprowadzenia kontroli sądowej decyzji zgodnie z ustawą o zasadach ogólnych dotyczących postępowania administracyjnego i służb publicznych. Skarżący może z góry się sprzeciwić przekazaniu skargi przez Radę do rozpatrzenia właściwej jednostce policji, jeżeli uzna na przykład, że jej działania będą stronnicze, lub jeżeli obawia się możliwych konsekwencji. W takim przypadku Rada powinna jednak umorzyć postępowanie ze względu na brak możliwości przekazania skargi do rozpatrzenia innemu podmiotowi spowodowany sprzeciwem wniesionym przez skarżącego.
Jeżeli Rada stwierdzi poważne naruszenie praw podstawowych – w zależności od tego, której jednostki dotyczy sprawa – przekaże ocenę Komisarzowi Głównemu Krajowej Policji Węgierskiej, Dyrektorowi Generalnemu organu odpowiedzialnego za zadania związane z wewnętrznym zapobieganiem przestępczości i wykrywaniem przestępstw lub Dyrektorowi Generalnemu organu ds. walki z terroryzmem, który rozpatrzy skargę na podstawie obowiązujących przepisów oraz z uwzględnieniem stanowiska prawnego wyrażonego w ocenie Rady. Jeżeli decyzja organu rozpatrującego sprawę różni się od oceny Rady, należy określić podstawy, na których się opiera. Oczywiście, istnieje również możliwość zaskarżenia decyzji policji w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W toku tego rodzaju postępowania sądowego można wykorzystać ocenę sporządzoną przez Radę.
Szczegółowe zasady dotyczące działalności Rady można znaleźć w jej regulaminie zamieszczonym na stronie internetowej Rady.
Adres korespondencyjny: H-1358 Budapest, Széchenyi rakpart 19.
Tel.: +36-1/441-6501
Faks: +36-1/441-6502
Adres e-mail: info@repate.hu
Strona internetowa: https://www.repate.hu/index.php?lang=hu
Prokuratura węgierska jest niezależnym organem konstytucyjnym podlegającym wyłącznie prawu.
Prokuraturze przewodniczy i zarządza nią Prokurator Generalny wybierany przez Zgromadzenie Narodowe spośród prokuratorów na dziewięcioletnią kadencję, a zatem ponosi on odpowiedzialność przed parlamentem zgodnie z prawem publicznym. Prokurator Generalny jest zobowiązany do składania corocznych sprawozdań z działalności prokuratury.
Jednostki organizacyjne prokuratury na Węgrzech obejmują:
a) Prokuraturę Generalną,
b) prokuratury apelacyjne,
c) prokuratury okręgowe,
d) prokuratury rejonowe.
Istnieje możliwość utworzenia niezależnej prokuratury okręgowej lub rejonowej na potrzeby prowadzenia postępowań lub – jeżeli zajdzie taka konieczność – w świetle nowych zadań prokuratury.
Istnieje pięć prokuratur apelacyjnych oraz dwadzieścia jeden prokuratur okręgowych (jedna właściwa dla wydzielonego miasta stołecznego (főváros), dziewiętnaście właściwych dla komitatów (megye) oraz jedna centralna śledcza prokuratura okręgowa) zarządzanych przez Prokuraturę Generalną. Struktura organizacyjna prokuratur okręgowych – z wyjątkiem centralnej śledczej prokuratury okręgowej – opiera się co do zasady na rozróżnieniu pomiędzy działalnością objętą przepisami prawa karnego a działalnością objętą przepisami prawa publicznego.
Prokuratury rejonowe i prokuratury na szczeblu komitatu działające pod zwierzchnictwem prokuratury okręgowej właściwej dla wydzielonego miasta stołecznego oraz prokuratur okręgowych właściwych dla komitatów rozpatrują sprawy nieprzydzielone zgodnie z przepisami lub poleceniami Prokuratora Generalnego innej jednostce prokuratury oraz wykonują zadania związane z czynnościami dochodzeniowo-śledczymi.
Instytucja naukowo-badawczą prokuratury, tj. Krajowy Instytut Kryminologii (Országos Kriminológiai Intézet), należy do struktury organizacyjnej prokuratury, nie jest jednak jej jednostką organizacyjną. Instytut opracowuje teorie i wskazuje praktyki w obszarze badań nad przestępczością, kryminalistyki i prawa karnego.
Prokurator Generalny i prokuratura są niezależnymi jednostkami – należącymi do wymiaru sprawiedliwości – które stoją na straży interesu państwa w dziedzinie prawa karnego poprzez występowanie w charakterze oskarżyciela publicznego. Do zadań prokuratury należy ściganie przestępstw, podejmowanie czynności przeciwko naruszeniom prawa i zaniechaniom oraz przyczynianie się do zapobiegania przestępczości.
Prokurator Generalny i prokuratura:
a) wykonują przysługujące im kompetencje związane z prowadzeniem śledztw, które określono w przepisach,
b) reprezentują urząd prokuratorski w toku postępowania sądowego,
c) nadzorują zgodność z prawem działalności służby więziennej,
d) wykonują inne kompetencje i obowiązki określone w przepisach jako obrońcy interesu publicznego.
Prokuratura:
a) prowadzi sprawy określone w ustawie o postępowaniu karnym (prowadzi śledztwa prokuratorskie),
b) nadzoruje, czy niezależne dochodzenia prowadzone przez organy dochodzeniowe są prowadzone w sposób zgodny z prawem (nadzór nad dochodzeniami),
c) wykonuje inne przysługujące jej kompetencje związane z prowadzeniem śledztw lub dochodzeń,
d) wykonuje – w ramach sprawowania urzędu prokuratorskiego – uprawnienie nadane organom publicznym do wniesienia aktu oskarżenia, reprezentuje urząd prokuratorski w toku postępowania sądowego oraz wykonuje prawo do wniesienia środka zaskarżenia przewidziane w ustawie o postępowaniu karnym,
e) dokonuje kontroli legalności w zakresie przepisów dotyczących wykonywania kar, kar dodatkowych, środków karnych, środków przymusu obejmujących pozbawienie lub ograniczenie wolności, a także środków następczych, jak również przepisów dotyczących prowadzenia baz danych zawierających rejestry karne, rejestry wykroczeń i rejestry osób poszukiwanych oraz wykonywania orzeczeń o centralnym pozbawieniu dostępu do danych elektronicznych,
f) działa na rzecz właściwego stosowania prawa w toku postępowania sądowego (udział prokuratora w postępowaniu procesowym i nieprocesowym z zakresu prawa cywilnego, pracy, administracyjnego i gospodarczego),
g) promuje przestrzeganie przepisów przez organy działające jako organy publiczne lub prowadzące postępowania pozasądowe,
h) zwraca szczególną uwagę na ściganie przestępstw popełnionych przez dzieci lub przeciwko dzieciom oraz na przestrzeganie przepisów szczególnych dotyczących postępowań wykroczeniowych i karnych wszczętych przeciwko nieletnim, prowadzi współpracę w zakresie egzekwowania praw dziecka w przypadkach określonych w przepisach i wszczyna postępowania w celu podjęcia koniecznych środków na rzecz ochrony dziecka,
i) wykonuje zadania wynikające z umów międzynarodowych, w szczególności w odniesieniu do zapewniania pomocy prawnej i wniosków o pomoc prawną,
j) wykonuje zadania Węgier związane z członkostwem w Europejskiej Jednostce Współpracy Sądowej,
k) reprezentuje urząd prokuratorski w sprawach o odszkodowanie z tytułu naruszeń i szkód wyrządzonych w toku czynności prokuratorskich.
Jeżeli chodzi o ochronę interesu publicznego, prokuratura przyczynia się do zapewnienia powszechnego przestrzegania prawa. W przypadku naruszenia przepisów prokuratura podejmuje działania na rzecz przywrócenia stanu zgodnego z prawem w przypadkach i w sposób, które określono w prawie. O ile przepisy nie stanowią inaczej, prokuratura jest zobowiązana do podjęcia działania, jeżeli organ zobowiązany do nakazania zaniechania naruszania przepisów nie podejmuje koniecznych działań pomimo obowiązku ich podjęcia ustanowionego w ustawie zasadniczej, ustawie lub innym akcie prawnym lub instrumencie prawnym administracji państwowej lub jeżeli szkoda powstała w wyniku naruszenia prawa wymaga bezzwłocznej czynności prokuratora.
Przepisy szczególne określają zadania i obowiązki prokuratora – jako organu sprawującego wymiar sprawiedliwości – dotyczące interesu publicznego spoza obszaru prawa karnego. Prokurator wykonuje te zadania przede wszystkim przez wszczynanie postępowań procesowych i nieprocesowych, jak również przez wszczynanie postępowań przed organami administracji i wnoszenie środków zaskarżenia.
Legfőbb ügyész (Prokurator Generalny) Dr. Polt Péter
Siedziba: 1055 Budapest, Markó u. 16.
Adres korespondencyjny: 1372 Budapest, Pf. 438.
Tel.: +36-1354-5500
Adres e-mail: info@mku.hu
Strona internetowa: http://mklu.hu/
Służba udzielająca wsparcia ofiarom (Áldozatsegítő Szolgálat) zapewnia pomoc przede wszystkim na rzecz ofiar, które poniosły szkodę fizyczną lub psychiczną (trauma, szok) lub które poniosły szkodę majątkową bezpośrednio wynikłą z przestępstwa lub wykroczenia przeciwko mieniu. Państwo ocenia potrzeby ofiar i zapewnia im odpowiednio dostosowane świadczenia.
Usługi wsparcia ofiar świadczą jednostki organizacyjne biura rządowego wydzielonego miasta stołecznego (komitatu). Ofiary mogą ubiegać się o pomoc w dochodzeniu roszczeń u dowolnej służby udzielającej wsparcia ofiarom oraz mogą złożyć wniosek o natychmiastową pomoc finansową, potwierdzenie statusu ofiary i przyznanie kompensaty do dowolnej służby udzielającej pomocy ofiarom (PDF).
Wnioski o natychmiastową pomoc finansową, potwierdzenie statusu ofiary lub przyznanie kompensaty należy składać na odpowiednich formularzach (formularz wniosku, wniosek o potwierdzenie statusu ofiary). Służba udzielająca wsparcia ofiarom zapewnia pomoc w wypełnianiu formularzy.
Postępowanie w tej dziedzinie jest nieodpłatne.
Wnioski o natychmiastową pomoc finansową można złożyć w terminie pięciu dni od dnia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia przeciwko mieniu. Wnioski o przyznanie kompensaty można składać w terminie trzech miesięcy od dnia popełnienia przestępstwa – z wyjątkami przewidzianymi w ustawie o wsparciu ofiar przestępstw i kompensacie państwowej.
Decyzje wydane przez służby udzielające wsparcia ofiarom mogą być zaskarżone w terminie 15 dni. Środki zaskarżenia należy kierować do Ministerstwa Sprawiedliwości, przy czym należy je złożyć w Áldozatsegítő Szolgálat.
Zgodnie z ustawą świadczone są następujące usługi:
Całodobowa linia wsparcia ofiar dostępna nieodpłatnie dla użytkowników sieci węgierskich:
+36 (1) 80 225 225
Służby udzielające wsparcia ofiarom
Więcej informacji szczegółowych na temat wsparcia ofiar.
Zgodnie z ustawą o pomocy prawnej głównym zadaniem służby ds. pomocy prawnej (Jogi Segítségnyújtó Szolgálat) jest udzielanie profesjonalnej pomocy prawnej osobom, które spełniają kryteria dotyczące sytuacji majątkowej, w dochodzeniu ich praw i rozwiązywaniu sporów prawnych – z zachowaniem określonych ograniczeń i określonej formy.
Wniosek o pomoc prawną można złożyć osobiście lub wysłać pocztą (pomoc prawna – dane kontaktowe) do jednostki organizacyjnej („biuro regionalne”) odpowiedzialnej za pomoc prawną w biurze rządowym komitatu (wydzielonego miasta stołecznego) właściwym dla miejsca zamieszkania lub miejsca zwykłego pobytu wnioskodawcy lub – w ich braku – właściwym ze względu na adres korespondencyjny miejsca pracy poprzez wypełnienie i podpisanie formularza (http://igazsagugyihivatal.gov.hu/dokumentumok-jogi-segitsegnyujtas) i dołączenie wymaganych załączników. Złożenie wniosku jest nieodpłatne.
W przypadku wydania przez biuro regionalne (ostatecznego) rozstrzygnięcia w sprawie przyznania pomocy wnioskodawca może korzystać z usług wszystkich adwokatów z urzędu (adwokatów, kancelarii prawnych, organizacji społeczeństwa obywatelskiego) znajdujących się w wykazie adwokatów deklarujących gotowość udzielania pomocy prawnej z urzędu prowadzonym przez Ministerstwo Sprawiedliwości (http://www.kimisz.gov.hu/alaptev/nepugyvedje/nevjegyzek).
Środki zaskarżenia od rozstrzygnięć wydanych przez służbę ds. pomocy prawnej należy wnieść w terminie 15 dni do biura regionalnego, przy czym należy je skierować do Ministerstwa Sprawiedliwości.
A) Pomoc w postępowaniu pozasądowym:
B) Pomoc w postępowaniu sądowym
C) W prostych sprawach służba może udzielić krótkiej, ustnej porady bez dokonywania oceny sytuacji majątkowej klienta.
A) W cywilnym postępowaniu procesowym i nieprocesowym:
B) W postępowaniu karnym:
C) Wspólne zasady:
Klienci muszą udowodnić wysokość swoich dochodów oraz dochodów wszystkich osób zamieszkujących z nimi we wspólnym gospodarstwie domowym, przedstawiając dokumenty określone w ustawie o pomocy prawnej.
W ustawie określono przypadki, w których można nie przyznać pomocy, na przykład w sytuacji sporządzania umowy, chyba że strony zawierające umowę wspólnie wniosą o przyznanie pomocy oraz spełnione zostaną wszelkie przesłanki przyznania pomocy, lub w szczególności w sprawach celnych itd.
Więcej informacji szczegółowych na temat pomocy prawnej
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Wspecjalizowane organy ds. ochrony praw człowieka
Adres
First Hall Civil Court (Constitutional Jurisdiction) Constitutional Court Courts of Justice Republic Street Valletta MaltaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Każda osoba, która twierdzi, że jakiekolwiek przepisy art. 33–45 Konstytucji (prawa podstawowe) zostały naruszone, są lub mogą zostać naruszone, w sytuacji gdy naruszenie dotyczy tej osoby, lub każda inna osoba, którą pierwsza izba sądu cywilnego (Civil Court, First Hall) na Malcie może wyznaczyć na wniosek osoby występującej z takim twierdzeniem, jest uprawniona, bez uszczerbku dla wszelkich innych zgodnych z prawem działań dotyczących tych samych okoliczności, do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym do pierwszej izby sądu cywilnego.
Jedynie osoba, której naruszenie dotyczy bezpośrednio w rozumieniu prawa, ma możliwość wniesienia powództwa dotyczącego naruszenia praw człowieka. Wymóg taki stanowi bezwzględną konieczność.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że osoba zainteresowana, zanim wniesie powództwo o odszkodowanie przed pierwszą izbę sądu cywilnego, musi w pierwszej kolejności wyczerpać wszystkie dostępne środki odwoławcze, tj. inne odpowiednie środki dochodzenia roszczeń.
Zatem, jeżeli dana osoba jest zdania, iż jego prawa podstawowe zostały naruszone, musi w pierwszej kolejności wyczerpać inne dostępne środki odwoławcze. Jeżeli jednak to pierwsze rozwiązanie (inne dostępne środki odwoławcze) nie przyniesie oczekiwanego rezultatu, osoba zainteresowana może wnieść powództwo przed pierwszą izbę sądu cywilnego, która rozpatruje sprawy z zakresu prawa konstytucyjnego (jurysdykcja konstytucyjna). W przypadku gdy pierwsza izba sądu cywilnego wyda wyrok, każda ze stron może odwołać się do Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny stanowi zatem sąd II instancji. Jedynie wówczas, gdy strona przegra sprawę przed Trybunałem Konstytucyjnym lub gdy w dalszym ciągu nie zgadza się, lub pozostaje niezadowolona z wydanego przez Trybunał Konstytucyjny wyroku, może wnieść sprawę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Z chwilą wniesienia przed sąd pokoju (Magistrate’s Court) sprawy o charakterze konstytucyjnym, sąd bada, czy wniesienie sprawy na wokandę nie ma na celu dręczenia pozwanego lub czy twierdzenia powództwa nie są poważne. Jeżeli sąd uzna, że sprawa ma na celu dręczenie pozwanego lub twierdzenia powództwa są niepoważne, nie przyznaje się prawa wniesienia odwołania od orzeczenia. Jeżeli jednak, przeciwnie, podnoszona kwestia nie zostanie uznana za niepoważną lub mającą na celu dręczenie pozwanego, sędzia sądu pokoju kieruje sprawę do pierwszej izby sądu cywilnego, która rozpatruje przypadki z zakresu prawa konstytucyjnego (jurysdykcja konstytucyjna). W przypadku gdy dana osoba uważa, że została pokrzywdzona w wyniku wydanego przez pierwszą izbę sądu cywilnego wyroku, ma prawo wniesienia odwołania do Trybunału Konstytucyjnego; sprawa, po wydaniu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny, jest następnie przekazana z powrotem do sądu pokoju.
Powództwa wnoszone przed pierwszą izbę sądu cywilnego winny w sposób zwięzły i jasny przedstawiać fakty, które leżą u jego podstaw, jak również powinny wskazywać przepis lub przepisy Konstytucji, które domniemanie zostały, zostaną lub mogą zostać naruszone.
Powództwo winno również określać pożądaną przez powoda formę odszkodowania, pod warunkiem, że wariant ten jest zgodny z prawem, a sąd, w przypadku stwierdzenia dopuszczalności powództwa, określi w ramach swojej właściwości jakikolwiek inny środek prawny, który uzna za bardziej odpowiedni.
Postępowanie odwoławcze
Pozew, w przypadku spraw wnoszonych przed pierwszą izbę sądu cywilnego, winien być bezzwłocznie doręczony stronie pozwanej, sąd winien również ustalić datę rozprawy w terminie ośmiu dni roboczych od daty złożenia pozwu lub od daty złożenia odpowiedzi przez stronę pozwaną w terminie przewidzianym na tę czynność, lub w przypadku braku takiej odpowiedzi z chwilą upływu terminu.
Odwołanie składa się w terminie ośmiu dni roboczych od daty wydania orzeczenia, którego dotyczy, natomiast pozwany może wnieść pisemną odpowiedź na wniesione odwołanie w terminie sześciu dni roboczych od daty jego doręczenia.
Sąd, którego orzeczenie jest przedmiotem odwołania do Trybunału Konstytucyjnego, może w nagłych przypadkach na wniosek, nawet ustny, złożony przez którąkolwiek ze stron niezwłocznie po doręczeniu orzeczenia, skrócić termin przewidziany na wniesienie odwołania lub złożenie odpowiedzi. W przypadku braku wniosku złożonego przez którąkolwiek ze stron niezwłocznie po doręczeniu orzeczenia, każda ze stron może zwrócić się z takim żądaniem w piśmie, na podstawie którego sąd, który wydał orzeczenie, winien – po przesłuchaniu stron w trybie uproszczonym – w przypadku gdy uzna to za konieczne, wydać niezbędne zarządzenie.
Od momentu wyznaczenia terminu rozprawy sąd winien sprawować pieczę nad tym, aby – zgodnie z zasadami należytego i właściwego działania organów wymiaru sprawiedliwości – postępowanie w sprawie przebiegało sprawnie, a jej rozstrzygnięcie zapadło szybko, w tym, by posiedzenia odbywały się w następujących po sobie dniach lub, w przypadku gdy nie jest to możliwe, w nieodległych od siebie terminach.
Sprawy wnoszone na podstawie Konstytucji i Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, jak również sprawy, w których postępowanie winno toczyć się w trybie pilnym, należy – w przypadkach, gdy jest to konieczne – rozpoznawać w godzinach popołudniowych, tak by nie zakłócać zaplanowanego wcześniej harmonogramu prac sądu; posiedzenia powinny odbywać się w taki sposób w następujących po sobie dniach aż do zakończenia przewodu sądowego i skierowania sprawy do rozstrzygnięcia (wydania orzeczenia).
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
Począwszy od 1987 r. każda osoba fizyczna na Malcie, która po zakończeniu postępowania przed pierwszą izbą sądu cywilnego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym Malty w dalszym ciągu nie zgadza się z wydanym orzeczeniem lub pozostaje niezadowolona z rozstrzygnięcia Trybunału, ma prawo do skierowania swojej sprawy do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.
Podczas gdy w przypadku Trybunału Konstytucyjnego odwołanie wnieść może zarówno osoba fizyczna, jaki i organ administracji rządowej, tak w przypadku przekazania sprawy do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka uprawnionym do tego jest jedynie osoba fizyczna (prawo jednostek do występowania ze skargą indywidualną). Organ administracji rządowej nie może zatem skierować sprawy do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Adres
Office of the Ombudsman 11, Saint Paul’s Street Valletta VLT 1210 MaltaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Instytucja powoływanego przez parlament rzecznika praw obywatelskich opiera się na idei ochrony praw jednostki oraz konieczności nadzoru prawnego w odniesieniu do tych organów, którym powierzono władztwo publiczne. Rzecznik praw obywatelskich dowiódł, iż instytucja ta stanowi ważne narzędzie w opracowywaniu zasad dotyczących funkcjonowania administracji, a także istotny instrument służący jednolitemu i właściwemu stosowaniu przepisów prawa. Rzecznik praw obywatelskich, powoływany przez parlament, uzupełnia jego działania poprzez kontrolowanie czynności podejmowanych przez organy administracji. W ten sposób wzmacnia również instytucje ustawodawcze oraz proces demokratyzacji, w ramach którego parlament sprawuje kontrolę nad administracją.
Rzecznik praw obywatelskich bada skargi obywateli, którzy są zdania, że doszło do naruszenia ich praw ekonomicznych, społecznych lub kulturalnych wskutek niewłaściwego administrowania spowodowanego nieumyślnym lub umyślnym nadużyciem uprawnień wykonawczych lub niewłaściwymi, nieuzasadnionymi lub niewystarczającymi działaniami podejmowanymi przez odpowiednie organy publiczne.
Skargi te dotyczą:
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Po otrzymaniu skargi rzecznik praw obywatelskich ustala, czy jest ona dopuszczalna. W przypadku gdy jest niedopuszczalna, skarżący zostaje poinformowany o tym, że rzecznik praw obywatelskich nie rozpatrzy sprawy. Jeżeli jednak skarga okaże się dopuszczalna, rozpocznie się postępowanie wyjaśniające w sprawie w celu ustalenia, czy rzeczywiście doszło do niewłaściwego administrowania.
Potwierdzenie przyjęcia skargi złożonej w biurze odbywa się w terminie 48 godzin; strony skarżące uzyskują informacje na temat urzędnika prowadzącego postępowanie wyjaśniające, który wspierać będzie rzecznika w trakcie rozpatrywania danej sprawy oraz który będzie przygotowany do przeprowadzenia ze skarżącymi spotkań konsultacyjnych. Potwierdzenie przyjęcia skargi będzie również zawierać informacje na temat czynności, które zostaną podjęte w celu rozpatrzenia skargi.
Czas trwania postępowania wyjaśniającego w sprawie skargi wynosi średnio od 50 do 60 dni roboczych.
Rzecznik praw obywatelskich, w przypadku dopuszczalnych skarg, dokonuje w pierwszej kolejności analizy okoliczności, które dały podstawę do złożenia skargi, celem ustalenia zaistniałych faktów.
O zamiarze przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego rzecznik praw obywatelskich informuje dyrektora departamentu, którego dotyczy sprawa, lub – w zależności od konkretnego przypadku – dyrektora generalnego organizacji, lub jednostkę samorządu terytorialnego.
Rzecznik praw obywatelskich może przesłuchać każdego, jak również żądać udostępnienia informacji od każdej osoby, wedle własnego uznania, rzecznik praw obywatelskich jest również uprawniony do zwracania się z zapytaniami, które uzna za stosowne. Rzecznika praw obywatelskich ma prawo do wzywania świadków oraz odbierania przysięgi od każdego świadka lub każdej osoby zaangażowanej w postępowanie, jak również ma uprawnienia do żądania przedłożenia dowodów.
Osoba wezwana do przedstawienia dowodów, która odmówi bez uzasadnionej przyczyny udzielenia, zgodnie z jej najlepszą wiedzą, odpowiedzi na pytania rzecznika praw obywatelskich lub też odmówi przedstawienia wymaganych dokumentów, popełnia przestępstwo. Jednakże osoba składająca zeznania przed rzecznikiem praw obywatelskich nie może zostać zmuszona do udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytania, które mogłyby prowadzić do wszczęcie postępowania karnego w jej sprawie. Każdy świadek zeznający przed rzecznikiem praw obywatelskich może korzystać z takich samych uprawnień, jakie posiadają świadkowie zeznający przed sądem.
W przypadku postępowania wyjaśniającego prowadzonego w odniesieniu do departamentu, organizacji lub jednostki samorządu terytorialnego, rzecznik praw obywatelskich może w dowolnym czasie, w trakcie lub po postępowaniu, skonsultować się z ministrem, dyrektorem departamentu, dyrektorem generalnym, lub burmistrzem lub z każdą inną osobą, która wystąpi z takim wnioskiem, lub w stosunku do której zostało sformułowano zalecenie będące przedmiotem postępowania wyjaśniającego.
Rzecznik praw obywatelskich, w przypadku gdy w trakcie lub po postępowaniu uzna, że istnieją znaczące dowody istotnego naruszenia obowiązków lub uchybienia ze strony urzędnika lub pracownika departamentu, organizacji lub jednostki samorządu terytorialnego, winien przekazać sprawę właściwemu organowi, w tym policji.
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
Na podstawie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego rzecznik praw obywatelskich poweźmie niezależną opinię co do tego, czy czynność lub decyzja podlegająca kontroli:
W przypadku gdy rzecznik praw obywatelskich jest zdania, że:
rzecznik praw obywatelskich przedstawia swoją opinię wraz z jej uzasadnieniem właściwemu departamentowi, organizacji lub właściwej jednostce samorządu terytorialnego, może również sformułować stosowne zalecenia. W każdym przypadku rzecznik praw obywatelskich może zwrócić się do departamentu, organizacji lub jednostki samorządu terytorialnego z wnioskiem o przedstawienie, w wyznaczonym terminie, informacji o środkach, jakie dany organ zamierza podjąć w celu wdrożenia przedstawionych zaleceń. Rzecznik praw obywatelskich, w przypadku postępowania wyjaśniającego, przekazuje również kopię swojego sprawozdania lub zalecenia odpowiedniemu ministrowi lub, gdy sprawa dotyczy samorządu terytorialnego – burmistrzowi.
Jeżeli w stosownym terminie po sporządzeniu sprawozdania nie zostaną podjęte żadne czynności, rzecznik praw obywatelskich – według własnego uznania – po uwzględnieniu ewentualnych uwag poczynionych przez departament, organizację lub jednostkę samorządu terytorialnego, może przekazać kopię sprawozdania i zaleceń premierowi, a następnie, jeżeli uzna to za słuszne, może również sporządzić odpowiednie sprawozdanie w celu udostępnienia go Izbie Reprezentantów.
Z wyjątkiem braku podstaw prawnych żadne podjęte przez rzecznika praw obywatelskich czynności lub sformułowane przez niego zalecenia nie mogą podlegać zaskarżeniu na drodze sądowej.
Co do zasady rzecznik praw obywatelskich jest uprawniony do wszczęcia postępowania wyjaśniającego, jak również wyrażania opinii, z własnej inicjatywy, co oznacza, że nie musi zostać złożona skarga, by mógł skontrolować określoną kwestię. Rzecznik praw obywatelskich ma ponadto uprawnienia do wydawania zaleceń o charakterze administracyjnym lub ustawodawczym. Może również podjąć decyzję o przedłożeniu organowi administracji zalecenia dotyczącego zmiany sposobu prowadzenia poszczególnych spraw, jak również może wystąpić z zaleceniami dotyczącymi zmiany przepisów prawa. Decyzja podjęta przez rzecznika praw obywatelskich nie jest jednakże wiążąca. Jego decyzje posiadają jednak spore znaczenie na poziomie moralnym i politycznym w takim sensie, iż niezależna i szanowana instytucja wnioskuje o zaniechanie stosowania określonej praktyki lub o zmianę konkretnych przepisów prawa. Nie istnieje zatem możliwość, by określony podmiot – w celu wyegzekwowania podjętej przez rzecznika praw obywatelskich decyzji – wniósł sprawę do sądu lub aby w tym celu zostało wydane orzeczenie sądowe.
Adres
Commissioner for Children Centru Hidma Socjali 469, St Joseph High Rd Santa Venera SVR 1012 MaltaJeżeli właściwe, organ w ramach danej instytucji, który przyjmuje wnioski
Agencja Appogg zapewnia wysokiej jakości usługi, w ramach których prowadzi się działalność mającą na celu ochronę najbardziej podatnych na zagrożenia dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, nad którymi się znęcano lub które były zaniedbywane, lub narażonych na ryzyko znęcania się lub zaniedbania.
Służby odpowiedzialne za ochronę dzieci (Child Protection Services) analizują zgłoszenia otrzymywane od obywateli, w tym od osób zawodowo zajmujących się dziećmi i ich rodzinami, w każdym przypadku domniemania, że jakieś dziecko, znajduje się w sytuacji, w której doświadcza cierpienia, lub jest narażone na cierpienie ze względu na znaczne szkody fizyczne i psychiczne wynikające ze znęcania się o charakterze psychicznym, seksualnym, emocjonalnym lub z zaniedbania.
Streszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Skargi dotyczące kwestii rodzinnych obejmują zagadnienia dotyczące separacji sądowej i opieki nad dzieckiem. W ramach tego typu postępowań głos dziecka może nie być uwzględniony. Biorąc pod uwagę, że orzeczenie sądu będzie miało istotny wpływ na życie dziecka, ważne jest, by opinie dziecka były brane pod uwagę w odpowiedni sposób.
Skargi w odniesieniu do zagadnień związanych z edukacją dotyczące kwestii niebezpiecznych maszyn budowlanych znajdujących się w pobliżu szkół, jak również stanu autokarów używanych do transportu szkolnego.
Skargi w odniesieniu do orzeczeń sądowych, w tym świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka oraz sprawowania nad nim opieki, w przypadku których rodzice często zgłaszają sprzeciw wobec podjętych przez sąd rozstrzygnięć, twierdząc, iż mają one charakter stronniczy lub są szkodliwe dla dziecka.
Skargi w odniesieniu do zagadnień dotyczących rejestrowania dzieci w klubach, w których są wykorzystywane z tego powodu i które tym samym nie zapewniają im możliwości czerpania korzyści z takiego rodzaju aktywności, jak również z uczestniczenia w zajęciach sportowych. Skargi w odniesieniu do pogarszającego się stanu boisk wywołującego niepokój co do bezpieczeństwa dzieci korzystających z tego typu terenów.
Skargi dotyczące znęcania się.
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Pełnomocnik może prowadzić postępowania wyjaśniające w każdym celu związanym z wykonywaniem obowiązków należących do pełnomocnika ds. dzieci, zarówno na podstawie skierowanej do niego przez jakikolwiek podmiot pisemnej skargi lub z własnej inicjatywy. Pełnomocnik nie może jednak prowadzić postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do przypadków szczególnych, indywidualnych konfliktów między dzieckiem i jego rodzicami lub opiekunami, w tym w sprawach dotyczących wykonywania władzy rodzicielskiej lub w jakichkolwiek innych sprawach, które wchodzą w zakres właściwości odpowiedniego sądu lub trybunału; w każdym takim przypadku pełnomocnik winien przedstawić podmiotowi wnioskującemu przyczynę swojej odmowy.
Po podjęciu decyzji o prowadzeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie skargi pełnomocnik winien powiadomić o tym wnioskodawcę, jak również każdy departament, agencję lub zainteresowaną jednostkę.
Pełnomocnik może doradzić wnioskującemu, by złożył wszelkie administracyjne lub sądowe środków odwoławcze.
Do celów postępowania wyjaśniającego pełnomocnik może zażądać od każdej osoby, która jest w posiadaniu dokumentów lub informacji istotnych dla postępowania, ich udostępnienia lub przedstawienia informacji na piśmie, lub stawiennictwa w określonym czasie i miejscu celem złożenia zeznań pod przysięgą.
Pełnomocnik ds. dzieci może wzywać świadków, posiada również uprawnienia do odbierania przysięgi od każdej osoby, której dotyczy postępowanie, może także zażądać przedłożenia stosownych informacji. Niezależnie od powyższego, żadna osoba nie może zostać zmuszona do przedłożenia informacji lub dokumentów, do których przedłożenia nie mogłaby być zmuszana w toku postępowania cywilnego lub karnego.
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
W przypadku gdy pełnomocnik, w toku postępowania wyjaśniającego, stwierdzi, że działania podjęte przez jakikolwiek podmiot naruszają lub mogą naruszać przepisy prawa karnego, niezwłocznie informuje o tym prokuratora generalnego.
Pełnomocnik ds. dzieci, w przypadku każdego formalnego postępowania wyjaśniającego, przygotowuje i publikuje sprawozdanie na temat jego wyników, sprawozdanie obejmuje również zalecenia, jakie wydają się niezbędne lub celowe.
Pełnomocnik może kierować zalecenia co do czynności, które mogą okazać się konieczne lub celowe, a które powinny być podjęte przez inne osoby lub instytucje; pełnomocnik może również publikować takie zalecenia, gdy uzna to za słuszne, bez ujawniania tożsamości osoby, do której odnosi się sprawozdanie.
W przypadkach, w których pełnomocnik postanawia wydać zalecenia, sporządza się sprawozdanie wyjaśniające przyczyny przedstawienia zaleceń, kopię takiego sprawozdania przesyła się do każdej osoby lub instytucji, do których kieruje się zalecenia.
W przypadku gdy okaże się, że określona osoba lub instytucja nie spełnia wymogów określonych w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka, ratyfikowanej przez Maltę, pełnomocnik może wydać zalecenia w formie powiadomienia o zgodności, w którym zawarta jest jego opinia co do tego, w jaki sposób postanowienia konwencji nie były przestrzegane, oraz jakie czynności należy podjąć, by wskazane postanowienia były respektowane.
Jeżeli okaże się to konieczne, pełnomocnik może w odniesieniu do każdej decyzji lub wniosku w sprawie polityk, które wywierają wpływ na dzieci, przeprowadzić ocenę skutków uwzględniającą dobro dziecka (child impact assessment). Pełnomocnik ds. dzieci może również opublikować taki dokument.
Adres
Flat 4, Gattard House National Road Blata l-Bajda MaltaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Każdy, kto uważa, że padł ofiarą dyskryminacji ze względu na płeć/rasę lub pochodzenie etniczne może złożyć skargę do krajowej komisji ds. promocji równości.
Komisja rozpatruje wnioski dotyczące dyskryminacji ze względu na płeć lub z powodu obowiązków rodzinnych, tj. w przypadkach:
Krajowa komisja ds. promocji równości rozpatruje również wnioski dotyczące dyskryminacji w zakresie zatrudnienia, a mianowicie bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji skierowanej wobec danej osoby w kontekście ustaleń, komu powinno się zaproponować zatrudnienie, lub w kontekście zasad i warunków zatrudnienia, lub przy podejmowaniu decyzji, kto powinien zostać zwolniony z pracy.
Pozostałe wnioski obejmują dyskryminację skierowaną wobec określonej osoby w zakresie przyznawania różnych form udogodnień ze strony banków, instytucji finansowych lub zakładów ubezpieczeń.
Dyskryminacja małżonków osób prowadzących działalność na własny rachunek, niebędących pracownikami lub partnerami, którzy uczestniczą w czynnościach podejmowanych przez osoby prowadzące działalność na własny rachunek i wykonują takie same zadania jak ich małżonek, lub zadania o charakterze wspomagającym.
Dyskryminacja skierowana wobec określonej osoby w zakresie dostępu do szkoleń, kształcenia lub poradnictwa zawodowego, przyznawania wsparcia metodycznego dla studentów lub stażystów, w wyborze i realizacji programów nauczania oraz w zakresie dokonywania oceny umiejętności i wiedzy studentów lub stażystów.
Wnioski dotyczące molestowania seksualnego, które powoduje, że określona osoba jest poddawana czynnościom naruszającym jej intymność lub w wyniku którego dąży się do osiągnięcia korzyści seksualnych od innych osób, lub ze względu na które inne osoby poddawane są jakimkolwiek czynnościom lub zachowaniom o podtekstach seksualnych, w tym z użyciem słów, gestów lub poprzez wytwarzanie, przedstawianie lub rozpowszechnianie słowa pisanego, ilustracji lub wszelkich innych materiałów, w przypadku których czyn, słowa lub zachowanie są dla osoby, która jest ich adresatem, niepożądane i które mogłyby być w sposób uzasadniony uznane przez nią za obraźliwe, upokarzające lub onieśmielające.
Dyskryminacja w zakresie form publikowania lub przedstawiania wszelkich reklam lub w odniesieniu do formułowania ogłoszeń o naborze na wolne stanowiska pracy o charakterze dyskryminującym osoby poszukujące pracy, lub wymagające od takich osób informacji dotyczących ich życia prywatnego lub planów rodzinnych.
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Pełnomocnik może wszcząć postępowanie wyjaśniające w każdej sprawie dotyczącej czynności lub zaniechania czynności, w związku z którą istnieje domniemanie jej niezgodności z prawem, jak również na podstawie otrzymanej pisemnej skargi osób twierdzących, że padły ofiarą dyskryminacji.
Każda sprawa przedłożona Komisji do rozpoznania w drodze postępowania wyjaśniającego jest prowadzona z zachowaniem poufności.
Wpływ każdej skargi jest potwierdzany na piśmie.
Podkomitet krajowej komisji ds. promocji równości zajmujący się skargami zbiera się, by omawiać otrzymane wnioski oraz by pisemnie wystąpić do stron, przeciwko którym wniesiono zarzuty, informując je o nich oraz zwracając się o przedstawienie swojej wersji wydarzeń.
Do celów ułatwienia prowadzenia postępowania wyjaśniającego możliwe jest przeprowadzenie wywiadów osobistych (face to face interviews).
Komisja może również wezwać obie strony i – z zastrzeżeniem ich zgody – podjąć się mediacji w celu znalezienia rozwiązania możliwego do przyjęcia przez wszystkich zainteresowanych uczestników sporu.
Krajowa komisja ds. promocji równości dokłada wszelkich starań, aby zagwarantować rozpatrzenie każdej skargi w możliwie najkrótszym czasie.
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, pełnomocnik może odrzucić skargę.
W przypadku gdy pełnomocnik uzna, że skarga jest zasadna, zaś skarżona czynność stanowi przestępstwo, winien sporządzić sprawozdanie na ten temat dla komendanta policji (Commissioner of Police), by mógł on podjąć odpowiednie czynności.
W przypadku gdy zaskarżona czynność nie stanowi przestępstwa, pełnomocnik winien wezwać osobę, przeciwko której wniesiono skargę, by naprawić sytuację, oraz – w celu rozstrzygnięcia sprawy – podjąć się mediacji pomiędzy skarżącym i taką osobą.
Komisja, w przypadku domniemania dyskryminacji, której dopuszcza się jedna osoba wobec drugiej, może przekazać sprawę do właściwego sądu cywilnego lub do sądu pracy (Industrial Tribunal) celem zastosowania odpowiednich środków naprawczych.
Adres
Office of the Information and Data Protection Commissioner Airways House, Second Floor High Street Sliema SLM 1549 MaltaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Ze względu na gromadzenie przez organy administracji w trakcie wykonywanych zadań znacznych ilości informacji, które stanowią dane osobowe poszczególnych jednostek, ochrona tych danych stała się szczególnie istotna. Przyjmuje się, że na organy publiczne nałożone zostały pewne obowiązki w odniesieniu do informacji, które zostały przez nie zebrane. Wskazane obowiązki mają z jednej strony na celu osiągnięcie równowagi między wolnością każdej osoby do otrzymywania i przekazywania informacji, co stanowi element prawa do wolności wypowiedzi rozumianego jako podstawowe prawo człowieka, a z drugiej strony prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, które posiada każda osoba.
Pełnomocnik ds. ochrony danych rozpatruje skargi w odniesieniu do:
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
W celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego pełnomocnik jest uprawniony do uzyskania dostępu do danych osobowych, które były przetwarzane, oraz do informacji, jak również do dokumentacji dotyczącej ich przetwarzania.
Pełnomocnik prowadzi konsultacje z zainteresowanymi stronami, których w sposób bezpośredni może dotyczyć prowadzone postępowanie.
Pełnomocnik może wezwać każdą osobę do stawienia się przed nim i złożenia zeznań oraz przedstawienia dokumentów.
Pełnomocnik ds. ochrony danych posiada takie same uprawnienia do wkroczenia i przeszukania pomieszczeń, jakie posiada, nadane przepisami prawa obowiązującymi w określonym czasie, policja. W razie potrzeby, w zależności od skargi, pełnomocnik może zatem dokonać przeszukania pomieszczeń.
Streszczenie możliwych rozstrzygnięć
W przypadkach, w których przepisy ustawy o ochronie danych osobowych zostały naruszone lub mogły zostać naruszone, pełnomocnik może wszcząć postępowanie cywilne.
Pełnomocnik informuje właściwy organ władzy publicznej o wszelkich przestępstwach, o jakich powziął wiedzę w toku prowadzonych postępowań wyjaśniających.
Pełnomocnik może zarządzić zablokowanie, usunięcie lub zniszczenie danych, nałożyć czasowy lub całkowity zakaz ich przetwarzania lub udzielić ostrzeżenia albo upomnienia administratorowi danych.
W przypadku gdy pełnomocnik nie jest w stanie pozyskać wystarczających informacji, by stwierdzić, że przetwarzanie danych osobowych odbywało się zgodnie z prawem, może zakazać administratorowi danych osobowych ich przetwarzanie w jakikolwiek inny sposób niż w drodze ich przechowywania.
Jeżeli pełnomocnik stwierdzi, że dane osobowe były przetwarzane lub mogą być przetwarzane w sposób niezgodny z prawem, może zarządzić naprawienia tego uchybienia, jeżeli natomiast uchybienie nie zostanie naprawione bądź w przypadku gdy sprawa jest pilna, pełnomocnik może zakazać administratorowi danych osobowych dalszego przetwarzanie danych w jakikolwiek inny sposób niż w drodze ich przechowywania.
W przypadku gdy administrator danych osobowych nie wdroży środków bezpieczeństwa, pełnomocnik może nałożyć na niego administracyjną karę pieniężną, przy czym jeżeli administrator nie podejmie działań dostosowujących, pełnomocnik wytoczy przeciwko niemu postępowanie.
Wskazane administracyjne kary pieniężne zależą od uznania pełnomocnika i mają postać należności pieniężnej stanowiącej tytuł wykonawczy, jaki znalazłby zastosowanie, gdyby zapłata określonej kwoty została nakazana orzeczeniem sądu cywilnego.
W przypadku uznania przez pełnomocnika, że dane osobowe były przetwarzane z naruszeniem prawa, pełnomocnik – w drodze zawiadomienia – nakaże administratorowi usunięcie danych osobowych.
Jednak, z drugiej strony, gdy administrator danych uzna się za poszkodowanego decyzją wydaną przez pełnomocnika, może – w terminie 15 dni od otrzymania zawiadomienia – w formie skargi zwrócić się do sądu apelacyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji pełnomocnika.
Każda osoba poszkodowana decyzją wydaną przez pełnomocnika ma prawo do odwołania się na piśmie do Data Protection Appeals Tribunal w terminie 30 dni od powiadomienia jej o decyzji.
Adres
National Commission Persons with Disability Bugeja Institute Braille Street Santa Venera SVR 1619Jeżeli właściwe, organ w ramach danej instytucji, który przyjmuje wnioski
Wydział ds. przestrzegania równości szans
Krajowa komisja ds. osób niepełnosprawnych w ramach swojego sekretariatu utworzyła wydział ds. przestrzegania równości szans, który jest odpowiedzialny za promowanie idei równości szans oraz wdrażanie postanowień ustawy w sprawie równych szans (osób niepełnosprawnych), co oznacza, iż wydział prowadzi postępowania wyjaśniające w sprawach dotyczących przejawów dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność.
Streszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Osoby niepełnosprawne i ich rodziny są stopniowo coraz bardziej świadome swoich praw. Komisja dokłada wszelkich starań, by identyfikować, przeprowadzać postępowania wyjaśniające oraz rozstrzygać sprawy dotyczące sytuacji, które mają wpływ na osoby niepełnosprawne.
Rodzaje wniosków, którymi zajmuje się komisja:
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Komisja może samodzielnie wszczynać postępowania wyjaśniające w każdej sprawie dotyczącej czynów, w stosunku do których istnieje domniemanie, iż są one niezgodne z przepisami ustawy w sprawie równych szans (osób niepełnosprawnych).
Komisja może również wszczynać postępowania wyjaśniające w wyniku otrzymania pisemnej skargi, w której stwierdza się, że określona osoba dopuściła się czynu uznanego za niezgodny z przepisami ustawy w sprawie równych szans (osób niepełnosprawnych).
Tego typu skargę może złożyć w komisji każda osoba poszkodowana wskutek czynu lub rodzic, kurator prawny albo członek rodziny osoby niepełnosprawnej umysłowo.
W przypadku gdy osoba zamierzająca złożyć skargę wymaga pomocy w jej sformułowaniu, ustnie lub na piśmie, komisja zapewni jej odpowiednie wsparcie.
W momencie otrzymania pisemnej skargi przesyłane jest potwierdzenie jej wpływu. Skargę rozpatruje wydział ds. przestrzegania równości szans; w przypadku gdy skarga nie znajduje uzasadnienia, wnioskodawca zostaje o tym powiadomiony na piśmie, które wskazuje inne możliwe rozwiązania alternatywne.
W przypadku gdy skarga jest uzasadniona i – bez nadmiernej analizy – można stwierdzić, że doszło do dyskryminacji, wydział przeprowadza postępowanie wyjaśniające w sprawie.
Zawiadomienie o złożeniu skargi jest przesyłane stronie pozwanej z prośbą o przedstawienie dodatkowych uwag. Pomoże to wydziałowi w wypracowaniu tymczasowego stanowiska.
Strona pozwana zostanie poproszona o złożenie propozycji w odniesieniu m.in. do terminu, wskazania trybu wprowadzenia niezbędnych zmian mających na celu wyeliminowanie dyskryminacji oraz do określenia ram czasowych, w których wskazane zmiany mogłyby zostać wprowadzone w życie.
Wydział wykorzystuje procedury mediacyjne w celu wynegocjowania szybkiego i sprawiedliwego rozwiązania.
Jeżeli podjęte kroki zawiodą, komisja będzie zobowiązana do wszczęcia postępowania przed centrum arbitrażu lub na drodze sądowej.
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
W następstwie postępowań wyjaśniających komisja może podjąć stosowne czynności prawne (może wytoczyć powództwo).
W przypadku zarzutu dyskryminacji, której dopuściła się jedna osoba wobec drugiej, komisja może przekazać sprawę pierwszej izbie sądu cywilnego. Jednakże wniesienie sprawy do sądu przez komisję nie może stanowić przeszkody dla jakiejkolwiek osoby mającej interes prawny w wystąpieniu na drogę sądową z roszczeniem w sprawie dyskryminacji, w tym z powództwem o odszkodowanie.
Komisja podejmuje próby osiągnięcia rozwiązań polubownych.
Adres
Malta Emigrants’ Commission Dar l-Emigrant, Castille Place Valletta MaltaMaltańska komisja ds. imigrantów jest pozarządową, nienastawioną na osiąganie zysków, organizacją społeczną, która utworzona została w celu pomocy osobom potrzebującym i ich ochrony; komisja świadczy bezpłatne usługi, zapewnia doradztwo i ochronę.
Usługi komisji obejmują wszystkie osoby dotknięte problemami związanymi z migracją, w tym imigrantów, uchodźców i turystów.
Streszczenie rodzaju wniosków przyjmowanych w ramach instytucji
Głównym zadaniem Biura pełnomocnika ds. uchodźców jest przyjmowanie, rozpatrywanie i podejmowania rozstrzygnięć w sprawie wniosków o udzielenie azylu, zgodnie z ustawą o uchodźcach. Zasadniczym celem biura jest zapewnienie całkowicie niezależnego, sprawiedliwego, skutecznego i sprawnego procesu kwalifikacji przy jednoczesnym zagwarantowaniu możliwie najlepszej jakości w zakresie przeprowadzania przesłuchań, analizowania i rozstrzygania wniosków.
Osoby ubiegające się o azyl w ośrodkach zakwaterowania mogą zarejestrować się u pełnomocnika ds. uchodźców jako asylum seekers, wypełniając odpowiedni formularz znany jako kwestionariusz wstępny. Formularz, jest udostępniany imigrantom w ośrodkach zamkniętych, w związku z ich prawem do ubiegania się o ochronę międzynarodową, do formularza załącza się odpowiednie informacje.
W celu ułatwienia imigrantom wypełnienia kwestionariusza wstępnego formularz jest dostępny w wielu językach.
Osoby zatrudnione w Biurze pełnomocnika ds. uchodźców udzielają informacji obywatelom państw trzecich na temat procedury azylowej, jak również o przysługującym im prawach i obowiązkach w trakcie całego procesu. Dodatkowo w celu właściwego wypełnienia kwestionariusza wstępnego osoby ubiegające się o azyl mogą korzystać ze wsparcia tłumaczy ustnych zapewnianych przez biuro.
Streszczenie postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Po otrzymaniu formalnego wniosku o uznanie statusu uchodźcy biuro prowadzi rozmowy z wnioskodawcami. Rozmowy przeprowadza personel biura przy wsparciu, o ile jest to konieczne, tłumaczy ustnych.
Osoba ubiegająca się o azyl zostaje pouczona o przysługujących jej prawach i spoczywających na niej obowiązkach, zgodnie z przepisami prawa, w tym o prawie do skonsultowania się z Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców.
Wnioskodawcy otrzymują niezbędną pomoc oraz mają możliwość dogłębnego przedstawienia swojej sprawy, wsparcia jej zeznaniami oraz dostępną dokumentacją, jak również przedłożenia odpowiednich wyjaśnień celem uzasadnienia wszystkich argumentów, o których mowa we wniosku.
Pełnomocnik ds. uchodźców w pierwszej kolejności bada, czy wnioskodawca spełnia kryteria, by zgodnie z prawem zostać uznanym za uchodźcę. W przypadku osób, których nie uznano za podmioty uprawnione do ochrony (tzw. ochrony uchodźców, refugee protection), biuro prowadzi dalszą analizę w zakresie tego, czy wnioskodawca spełnia warunki do uzyskania zgodnie z prawem ochrony uzupełniającej (subsidiary protection).
Streszczenie możliwych sposobów zakończenia postępowania
Zalecenie wydane przez pełnomocnika ds. uchodźców jest w każdym przypadku kierowane do ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Wnioskodawcy otrzymują kopię zalecenia wraz z poufną notatką z uzasadnieniem zalecenia. W przypadku zalecenia negatywnego wnioskodawcy są ponadto informowani o prawie do złożenia odwołania od zalecenia do Kolegium odwoławczego ds. uchodźców oraz o stosownej procedurze, która ma zastosowanie w takim przypadku.
Biuro pełnomocnika ds. uchodźców może zalecić dwa rodzaje ochrony, tj. nadanie statusu uchodźcy lub ochronę uzupełniającą.
W przypadku gdy pełnomocnik ds. uchodźców podejmie decyzję co do tego, iż nie zostały spełnione warunki, by uznać osobę ubiegającą się o azyl za uchodźcę, może wystąpić do ministra z zaleceniem, by przyznać wnioskodawcy ochronę uzupełniającą. Ma to zastosowanie w przypadku osób, którym nie udzielono azylu, a które w momencie powrotu do kraju pochodzenia, mogą znaleźć się w sytuacji, której występuje faktyczne ryzyko poniesienia poważnej krzywdy.
Pełnomocnik może wydawać tego typu zalecenie nawet w przypadkach, gdy faktyczne ryzyko poniesienia poważnej krzywdy wystąpi po podjęciu decyzji o nieprzydzieleniu ochrony uzupełniającej.
Biuro pełnomocnika ds. uchodźców może również wystąpić do ministra właściwego do spraw wewnętrznych z zaleceniem zastosowania innego systemu ochrony, a mianowicie tymczasowej ochrony humanitarnej (temporary humanitarian protection). Jest to postępowanie administracyjne, które ma miejsce w szczególnych i wyjątkowych przypadkach, gdy wnioskodawców, których nie uznano za uprawnionych do uzyskania statusu uchodźcy lub beneficjenta ochrony uzupełniającej, uważa się niemniej jednak za podmioty wymagające ochrony ze szczególnych względów humanitarnych.
Adres
Victim Support Malta Dun Guzepp Gonzi Street Tarxien TXN 1633 MaltaStreszczenie rodzaju wniosków rozpatrywanych przez instytucję
Organizacja Victim Support Malta została utworzona w czerwcu 2004 r., zaś w lipcu 2006 r. uzyskała oficjalny status fundacji. Organizacja zajmuje się ofiarami wszelkiego rodzaju przestępstw, począwszy od przestępstwa przemocy w rodzinie czy molestowania seksualnego, aż do sytuacji utraty bliskich.
Zadania organizacji Victim Support Malta:
Streszczenie dotyczące postępowania odbywającego się w następstwie złożenia wniosku
Z ofiarami przestępstw różnego typu, które nawiązały kontakt z organizacją Victim Support Malta, natychmiast kontaktuje się koordynator. Po skontaktowaniu się koordynatora z ofiarą przestępstwa opracowywana jest niezwłocznie wstępna ocena. Dzięki temu koordynator może ocenić, jak bardzo poważna jest dana sprawa. Z reguły dla potrzeb dalszego postępowania zapisuje się imię i nazwisko oraz dane kontaktowe danej osoby.
W następstwie krótkiej rozmowy koordynator kieruje sprawę do jednego z profesjonalnie wyszkolonych wolontariuszy. Wolontariusze są członkami społeczeństwa, którzy przeszli specjalistyczne szkolenia, trwające od czterech do sześciu tygodni, mające na celu ich przygotowanie do udzielania informacji ofiarom przestępstw i ich wspierania.
Wyznaczony w sprawie wolontariusz kontaktuje się niezwłocznie z ofiarą przestępstwa i uzgadnia termin spotkania wstępnego w miejscu i czasie dogodnym dla wszystkich zainteresowanych stron. Podczas spotkania wolontariusz, w celu ustalenia projektu planu działania, gromadzi niezbędne informacje. Dla potrzeb dalszego postępowania ofiara przestępstwa zostanie poproszona o podpisanie formularza zgody.
Streszczenie możliwych rozstrzygnięć
Wolontariusz i koordynator rozpatrują w następnej kolejności wstępny plan działania oraz ustalają dalsze kroki. Informacje na ten temat zostaną przekazane ofierze przestępstwa. Od tej chwili wolontariusz przez cały proces dochodzenia do siebie ofiary przestępstwa pozostaje z nią w stałym i regularnym kontakcie.
Wszelkie przedsięwzięcia podejmowane przez organizację Victim Support Malta podlegają nadzorowi dyrektora organizacji, który monitoruje działania i ich wyniki.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Rozdział 1 konstytucji określa prawa podstawowe. Są to prawa, które przyznają obywatelom wolność do życia bez ingerencji ze strony państwa. Do konstytucji wpisano również prawo do udziału w życiu społecznym i politycznym. Przykłady praw podstawowych: wolność wypowiedzi, prawo do ochrony danych osobowych, prawo do głosowania, prawo do równego traktowania.
Istnieją dwa rodzaje praw podstawowych.
Podstawowe prawa socjalne, w odróżnieniu od klasycznych praw podstawowych, nie podlegają zwykle egzekucji na drodze sądowej. W związku z tym obywatel może zaskarżyć decyzję władz miejskich zakazującą demonstracji bez podania należytego uzasadnienia.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Zgodnie z Konstytucją RP każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Oznacza to, że wszelkie spory związane z wykonywaniem lub wykorzystywaniem praw i wolności, zagwarantowanych w krajowym porządku prawnym mogą być wnoszone do sądów krajowych. Sprawy z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i nieletnich, pracy i ubezpieczeń społecznych, gospodarczego, upadłościowego, karnego oraz penitencjarnego rozstrzygane są przez sądy powszechne. Kontrola działalności organów administracji publicznej pod kątem jej zgodności z prawem powierzona została sądownictwu administracyjnemu. Natomiast sądy wojskowe sprawują wymiar sprawiedliwości w Siłach Zbrojnych RP w określonym ustawami zakresie oraz w przewidzianych w ustawach wypadkach w stosunku do osób nienależących do Sił Zbrojnych RP.
Sądy powszechne, administracyjne, jak i wojskowe działają w oparciu o zasadę dwuinstancyjności – strona niezadowolona z rozstrzygnięcia sprawy przez sąd, może odwołać się od jego orzeczenia do sądu wyższej instancji.
Ponadto, Konstytucja RP przyznaje każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone, prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną do Trybunału Konstytucyjnego. Skarga ta może zostać sporządzona wyłącznie przez adwokata lub radcę prawnego (wyjątek dotyczy sędziego, prokuratora, adwokata, radcę prawnego, notariusza, profesora lub doktora habilitowanego nauk prawnych, którzy występują we własnej sprawie) i jest wolna od opłaty sądowej. Przedmiotem skargi może być akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach albo obowiązkach określonych w Konstytucji.
Adres: Aleja Solidarności 77, 00 - 090 Warszawa
Rzecznik Praw Obywatelskich stoi na straży wolności i praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji oraz w innych aktach normatywnych.Każdy ma prawo wystąpienia do RPO z wnioskiem o pomoc w ochronie swoich wolności lub praw naruszonych przez organy władzy publicznej.
Wniosek kierowany do RPO jest wolny od opłat.
RPO po zapoznaniu się z wnioskiem może:
Podejmując sprawę RPO może:
Prowadząc postępowanie RPO ma prawo:
Po zbadaniu sprawy RPO może:
W sytuacji, gdy RPO uzna, że konieczna jest zmiana lub wydanie aktu prawnego dot. wolności i praw może wystąpić z wnioskiem w tym zakresie do właściwych organów.
Adres: ul. Przemysłowa 30/32, 00-450 Warszawa
RPD działa na rzecz ochrony praw dziecka, w szczególności:
Każdy ma prawo wystąpienia do RPD z wnioskiem o pomoc w ochronie praw lub dobra dziecka.
Wniosek kierowany do RPD jest wolny od opłat.
RPD prowadząc postępowanie może:
Po zbadaniu sprawy RPD może:
W sytuacji, gdy RPD uzna, że konieczna jest zmiana lub wydanie aktu prawnego dot. praw dziecka może wystąpić z wnioskiem w tym zakresie do właściwych organów.
Adres: ul. Młynarska 46, 01-171 Warszawa
RPP jest organem właściwym w sprawach ochrony praw pacjentów.
Każdy ma prawo wystąpić do RPP z wnioskiem o pomoc w razie naruszenia praw pacjenta.
Wniosek kierowany do RPP jest wolny od opłat.
RPP po zapoznaniu się z wnioskiem może:
Podejmując sprawę RPP może:
Prowadząc postępowanie RPP ma prawo:
Po zbadaniu sprawy RPO może:
W sytuacji, gdy RPP uzna, że konieczna jest zmiana lub wydanie aktu prawnego dot. praw pacjenta może wystąpić z wnioskiem w tym zakresie do właściwych organów.
Adres: ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa
GIODO jest organem właściwym w sprawach ochrony danych osobowych.
W przypadku naruszenia przepisów ustawy o ochronie danych osobowych osoba, której dane dotyczą, może złożyć skargę do GIODO.
Postępowanie administracyjne prowadzone przez GIODO polega na zbadaniu procesu przetwarzania danych osobowych wnioskodawcy.
Prowadząc postępowanie GIODO, zastępca GIODO lub upoważnieni pracownicy Biura, mają prawo:
Po przeprowadzeniu postępowania w sprawie GIODO – w razie stwierdzenia naruszenia przepisów – wydaje decyzję, w której nakazuje przywrócenie stanu zgodnego z prawem, a w szczególności:
Niezależnie od powyższego, na podstawie informacji zgromadzonych w trakcie wyjaśniania sprawy, GIODO podejmuje z urzędu decyzję odnośnie skorzystania z uprawnień:
W sytuacji, gdy GIODO uzna, że konieczna jest zmiana lub wydanie aktu prawnego dot. ochrony danych osobowych może wystąpić z wnioskiem w tym zakresie do właściwych organów.
Adres: Al. Ujazdowskie 1/3, 00-583 Warszawa
Pełnomocnik jest organem odpowiedzialnym za realizację polityki rządu w zakresie zasady równego traktowania oraz przeciwdziałania dyskryminacji.
Każdy ma prawo złożyć do Pełnomocnika skargę, wniosek lub petycję.
Zarówno złożenie skargi, wniosku czy też petycji jest wolne od opłat.
Jeśli ich rozpatrzenie wymaga uprzedniego zbadania i wyjaśnienia sprawy, Pełnomocnik zbiera niezbędne materiały. W tym celu może zwrócić się do innych organów o przekazanie niezbędnych materiałów i wyjaśnień.
Skarga, wniosek lub petycja powinny zostać załatwione bez zbędnej zwłoki,
Pełnomocnik zawiadamia wnioskodawcę o sposobie załatwienia sprawy.
W przypadku stwierdzenia naruszenia zasady równego traktowania, Pełnomocnik podejmuje działania zmierzające do eliminacji lub ograniczenia skutków powstałych w jego wyniku.
W sytuacji, gdy Pełnomocnik uzna, że konieczna jest zmiana lub wydanie aktu prawnego dot. równego traktowania i przeciwdziałania dyskryminacji może wystąpić z wnioskiem w tym zakresie do właściwych organów.
Pełnomocnik sprawuje merytoryczny nadzór nad wykonywaniem zadań wynikających z ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Pełnomocnik sprawuje nadzór nad orzekaniem o niepełnosprawności i o stopniu niepełnosprawności.
Każdy ma prawo złożyć do Pełnomocnika skargę, wniosek lub petycję.
Jeśli ich rozpatrzenie wymaga uprzedniego zbadania i wyjaśnienia sprawy, Pełnomocnik zbiera niezbędne materiały. W tym celu może zwrócić się do innych organów o przekazanie niezbędnych materiałów i wyjaśnień.
Skarga, wniosek lub petycja powinny zostać załatwione bez zbędnej zwłoki,
Pełnomocnik zawiadamia wnioskodawcę o sposobie załatwienia sprawy.
Jeżeli w ramach nadzoru Pełnomocnik stwierdzi, że istnieje uzasadniona wątpliwość co do zgodności orzeczenia ze stanem faktycznym lub że orzeczenie wydano w sposób sprzeczny z przepisami, może zwrócić się do właściwego organu o:
Adres: Skwer kard. S. Wyszyńskiego 9, 01-015 Warszawa
KRRiT stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji, samodzielności dostawców usług medialnych i interesów odbiorców oraz zapewnia otwarty i pluralistyczny charakter radiofonii i telewizji.
Każdy ma prawo złożyć skargę, wniosek lub petycję.
Zarówno złożenie skargi, wniosku czy też petycji jest wolne od opłat.
W przypadku skargi na konkretną audycję niezbędne jest podanie daty i godziny emisji, nazwy programu, tytułu audycji (lub innej informacji umożliwiającej identyfikację przekazu będącego przedmiotem skargi).
Przewodniczący KRRiT może żądać od dostawcy usługi medialnej przedstawienia materiałów, dokumentów i udzielenia wyjaśnień w zakresie niezbędnym do kontroli zgodności
działania tego dostawcy z prawem.
Skarga, wniosek lub petycja powinny zostać załatwione bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca – w przypadku skargi lub wniosku, nie później niż w ciągu 3 miesięcy – w przypadku petycji.
KRRiT zawiadamia wnioskodawcę o sposobie załatwienia wniosku.
Przewodniczący KRRiT może wezwać dostawcę usługi medialnej do zaniechania działań w zakresie dostarczania usług medialnych, jeśli naruszają one prawo.
W określonych przypadkach Przewodniczący KRRiT może nałożyć karę pieniężną na dostawcę usługi medialnej.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
W przypadku naruszenia praw podstawowych obywatele mogą wnosić sprawy do sądów. Sądy portugalskie (sądy powszechne i administracyjne) odpowiadają za wymierzanie sprawiedliwości, obronę chronionych prawem praw i interesów obywateli, zapobieganie naruszaniu zasady państwa prawa oraz rozstrzyganie sporów publicznych lub prywatnych (art. 202 Konstytucji Republiki Portugalii).
Trybunał Konstytucyjny jest szczególnie odpowiedzialny za wymierzanie sprawiedliwości w sprawach dotyczących kwestii prawnych i konstytucyjnych. Po wyczerpaniu zwyczajnych środków odwoławczych (art. 70 ust. 2 i art. 72 ustawy organicznej o Trybunale Konstytucyjnym) strona, która w postępowaniu powołała się na niezgodność zastosowanej ustawy z konstytucją, ma prawo odwołać się do Trybunału Konstytucyjnego.
Więcej informacji znajduje się na stronie Systemy sądowe w państwach członkowskich – Portugalia.
Od 1999 r. poza funkcjami opisanymi poniżej portugalski Rzecznik Praw Obywatelskich sprawuje funkcję krajowej instytucji praw człowieka i został akredytowany przez Organizację Narodów Zjednoczonych ze statusem A jako organ funkcjonujący w pełni zgodnie z zasadami paryskimi.
Zadania Rzecznika Praw Obywatelskich obejmują w związku z tym promowanie i ochronę podstawowych praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem praw osób wymagających szczególnego traktowania ze względu na wiek lub zaburzenia psychomotoryczne, tj. dzieci, osób starszych oraz osób niepełnosprawnych.
Składanie i rozpatrywanie skarg odbywa się zgodnie z procedurą wskazaną w sekcji dotyczącej Rzecznika Praw Obywatelskich.
Rzecznik Praw Obywatelskich jest organem ustawowym, którego zadaniem jest „ochrona i promowanie praw, wolności, gwarancji i uzasadnionych interesów obywateli” (art. 1 ust. 1 ustawy nr 9/91 z dnia 9 kwietnia 1991 r. z późn. zm.), które mogą zostać niesłusznie naruszone w kontaktach obywateli z organami publicznymi. Jeżeli obywatele nie mogą skorzystać z innych środków, czy to ze względu na wyczerpanie wszystkich środków odwoławczych (w postępowaniu administracyjnym lub sądowym), czy ze względu na upływ terminu wniesienia środka odwoławczego, mogą skontaktować się z Rzecznikiem Praw Obywatelskich i nieodpłatnie wnieść do niego skargę, przedstawiając uzasadnienie swojego stanowiska.
Jak stwierdzono powyżej, Rzecznik Praw Obywatelskich w Portugalii jest również krajową instytucją praw człowieka, która pełni rolę krajowego mechanizmu prewencji (Mecanismo Nacional de Prevenção).
W maju 2013 r. Rada Ministrów podjęła decyzję o powierzeniu Rzecznikowi Praw Obywatelskich roli krajowego mechanizmu prewencji zgodnie z Protokołem fakultatywnym do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania. W związku z tym Rzecznik Praw Obywatelskich odpowiada za przeprowadzanie wizytacji w miejscach zatrzymań – więzieniach, szpitalach psychiatrycznych, zakładach poprawczych itd., aby monitorować warunki mieszkaniowe i żywieniowe osób pozbawionych wolności, kontrolować przestrzeganie ich praw podstawowych (w tym – w miarę możliwości – prawa do prywatności i prawa do uzasadnionego kontaktu z krewnymi i pełnomocnikami prawnymi) oraz upewnić się, że istnieją (lub nie) indywidualne programy leczenia.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich można przesyłać pocztą tradycyjną, faksem lub pocztą elektroniczną. Skargi można również składać telefonicznie lub osobiście w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich (adresy dostępne tutaj), za pomocą elektronicznego formularza skargi (tutaj) lub w każdej prokuraturze.
Nie wszystkie pisma otrzymywane przez Rzecznika Praw Obywatelskich są w praktyce skargami – często są to anonimowe wyjaśnienia, zwyczajne wnioski o przekazanie informacji i udzielenie porady prawnej lub ogólne stwierdzenia dotyczące określonych kwestii. W związku z takimi pismami nie podejmuje się żadnych działań następczych.
Skargi prowadzą do postępowania (niekoniecznie wszczyna się nowe postępowanie, ponieważ skargi dotyczące podobnych spraw mogą zostać rozpatrzone w pojedynczym postępowaniu ze względu na szybkość i ekonomię procesową), w trakcie którego sprawa zostaje odpowiednio rozpatrzona. Innymi słowy, podejmowane są niezbędne czynności wyjaśniające, aby ustalić fakty, np. w drodze przesłuchania podmiotu, przeciw któremu wniesiono skargę, a także samego skarżącego, który również może wystąpić o przesłuchanie przed Rzecznikiem Praw Obywatelskich.
Zakończenie takiego postępowania w przedmiocie danej skargi może skutkować przedstawieniem zaleceń, sugestii, uwag i innych alternatywnych sposobów rozstrzygnięcia konfliktu interesów, a także wniesieniem skargi o zbadanie zgodności z konstytucją lub legalności.
Poza odpowiadaniem na skargi od obywateli Rzecznik Praw Obywatelskich może wszczynać postępowania z własnej inicjatywy, aby zbadać sytuacje, które w jakikolwiek sposób zwróciły jego uwagę i które wchodzą w zakres jego kompetencji.
Krajowa Komisja ds. Promowania Praw i Ochrony Dzieci i Młodzieży (Comissão Nacional de Promoção dos Direitos e Proteção das Crianças e Jovens – CNPDPCJ)
Komisja ta pomaga w planowaniu interwencji państwa oraz koordynuje, monitoruje i ocenia działania podejmowane przez instytucje publiczne i społeczność w celu ochrony i promowania praw dzieci i młodzieży. Jednym z jej najważniejszych zadań jest zachęcanie do podpisywania protokołów w sprawie koordynacji i współpracy między innymi między Komitetami ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży (Comissões de Proteção de Crianças e Jovens – CPCJ) w całym kraju.
CPCJ są oficjalnymi instytucjami pozasądowymi o autonomii funkcjonalnej, których celem jest promowanie praw dzieci i młodzieży oraz eliminowanie sytuacji, które mogą niekorzystnie wpłynąć na ich bezpieczeństwo, zdrowie, szkolenie, kształcenie lub ogólny rozwój oraz zapobieganie takim sytuacjom. Prokuratura (Ministério Público) monitoruje pracę Komitetów ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży oraz ocenia legalność i zasadność podejmowanych przez nie decyzji, przeprowadzając w razie konieczności kontrolę sądową.
Komitety prowadzą prace w trybie plenarnym i w trybie ograniczonym. Komitet pracujący w trybie plenarnym odpowiada za wdrażanie działań, których celem jest promowanie praw dzieci i młodzieży i zapobieganie sytuacjom, które są dla nich niebezpieczne.
Komitet pracujący w trybie ograniczonym interweniuje w sytuacjach, w których zagrożone jest dziecko lub młoda osoba, w szczególności poprzez organizowanie spotkań z osobami, które chcą skorzystać z pomocy komitetu ds. ochrony, i doradzanie takim osobom, podejmowanie decyzji w sprawie wszczęcia i przeprowadzenia postępowań dotyczących promowania i ochrony praw, przeprowadzanie wstępnej oceny sytuacji, o których wie dany komitet ds. ochrony, oraz badanie takich spraw, zwracanie się do członków komitetu pracującego w trybie plenarnym o udział w badaniu spraw, ilekroć jest to konieczne, podejmowanie decyzji dotyczących stosowania środków promowania i ochrony, a także ich monitorowanie i dokonywanie ich przeglądu (z wyjątkiem środka, który wymaga zgody osoby wybranej do przysposobienia lub instytucji adopcyjnej), badanie i monitorowanie środków promowania i ochrony na wniosek złożony w kontekście współpracy z innymi komitetami ds. ochrony, składanie komitetowi pracującemu w trybie plenarnym sprawozdań co sześć miesięcy, bez wskazywania tożsamości osób zaangażowanych, na temat wszczętych postępowań i zaawansowania postępowań będących w toku.
Rozpatrywanie skarg:
Każdy może bezpośrednio poinformować CPCJ o niebezpiecznej sytuacji drogą pocztową, telefoniczną, faksem lub pocztą elektroniczną bądź osobiście w biurach komitetów. Komitety odpowiadają za obszar gminy, na terenie której się znajdują. Wykaz danych kontaktowych komitetów ds. ochrony według obszaru, na którym mieszka dziecko, znajduje się pod adresem
Interwencje CPCJ wymagają zgody rodziców i mogą doprowadzić do zastosowania następujących środków:
Środki promowania i ochrony są stosowane w normalnym środowisku życia lub w placówce, w zależności od ich charakteru.
Komisja ds. Obywatelstwa i Równouprawnienia Płci jest krajowym organem odpowiedzialnym za promowanie i poszanowanie zasady równości mężczyzn i kobiet. Zakres jej kompetencji obejmuje następujące obszary: kształcenie obywatelskie, równouprawnienie płci, ochrona macierzyństwa i ojcostwa, promowanie środków ułatwiających równe uczestnictwo kobiet i mężczyzn w różnych dziedzinach życia, godzenie życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego kobiet i mężczyzn, zwalczanie przemocy domowej i przemocy ze względu na płeć oraz handlu ludźmi, a także wspieranie ofiar.
CIG jest centralną służbą zarządzaną bezpośrednio przez państwo i posiada autonomię administracyjną. Jest częścią Prezydencji Rady Ministrów i podlega Sekretarzowi Stanu ds. Obywatelstwa i Równości.
W szczególności jest odpowiedzialna za przyjmowanie skarg dotyczących przypadków dyskryminacji lub przemocy ze względu na płeć i składanie takich skarg w stosownych przypadkach, a także wydawanie opinii i zaleceń skierowanych do właściwych organów lub zaangażowanych podmiotów.
Rozpatrywanie skarg:
CIG przyjmuje skargi dotyczące przypadków dyskryminacji lub przemocy ze względu na płeć drogą elektroniczną, przez profil Komisji na Facebooku oraz w formie papierowej.
Otrzymane skargi są analizowane i klasyfikowane przez służby wewnętrzne, które odpowiadają skarżącemu bezpośrednio poprzez ten sam kanał. Opinie lub zalecenia mogą być wysyłane do zaangażowanych podmiotów, a poszczególne sprawy mogą być kierowane do właściwych organów [np. do prokuratury, ASAE (Autoridade de Segurança Alimentar e Económica – Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Gospodarki), ERC (Entidade Reguladora para a Comunicação Social – Urzędu Regulacji Mediów)] z kopią do wiadomości zaangażowanych podmiotów.
[Komisja ds. Równości i Zwalczania Dyskryminacji Rasowej (Comissão para a Igualdade e Contra a Discriminação Racial – CICDR)]
Wysoka Komisja ds. Migracji jest instytucją publiczną, która zajmuje się określaniem, wdrażaniem i oceną sektorowej i międzysektorowej polityki publicznej w zakresie migracji istotnej dla przyciągnięcia migrantów w kontekście krajowym i międzynarodowym oraz w kontekście portugalskojęzycznych regionów na świecie. Jej zadaniem jest zapewnienie integracji imigrantów i grup etnicznych, w szczególności społeczności romskich, a także zarządzanie różnorodnością kulturową, etniczną i religijną oraz jej promowanie. Jednym z najważniejszych zadań Komisji jest zwalczanie wszelkich form dyskryminacji ze względu na kolor skóry, narodowość, pochodzenie etniczne lub wyznanie niezależnie od formy takiej dyskryminacji. W tym celu podejmuje ona działania, organizuje kampanie lub wydarzenia informacyjne oraz rozpoznaje sprawy związane z wykroczeniami o charakterze administracyjnym określonymi w przepisach prawa.
Pod auspicjami Wysokiej Komisji ds. Migracji działa Komisja ds. Równości i Zwalczania Dyskryminacji Rasowej (Comissão para a Igualdade e Contra a Discriminação Racial – CICDR). Jej celem jest zapobieganie dyskryminacji rasowej we wszystkich formach oraz jej zwalczanie, a także karanie czynów popełnionych przez dowolną osobę, które to czyny naruszają prawa podstawowe lub uniemożliwiają lub ograniczają wykonywanie praw ekonomicznych, socjalnych lub kulturalnych ze względu na przynależność rasową, kolor skóry, narodowość, pochodzenie etniczne lub region pochodzenia, zgodnie z warunkami i ograniczeniami określonymi w ustawie nr 93/2017 z dnia 26 sierpnia 2017 r. ustanawiającej ramy prawne dotyczące przeciwdziałania i zakazu dyskryminacji oraz działania na rzecz zwalczania dyskryminacji. Ustawą nr 93/2017 zakazano wszelkich określonych w prawie form dyskryminacji, w tym szeregu praktyk stanowiących przejaw dyskryminacji ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, kolor skóry, narodowość, pochodzenie lub region pochodzenia.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi można składać do ACM lub bezpośrednio do CICDR drogą pocztową, faksem, pocztą elektroniczną lub telefonicznie. Na stronie internetowej CICDR dostępny jest również elektroniczny formularz skargi.
Osoba, która dopuszcza się aktu dyskryminacji, popełnia wykroczenie o charakterze administracyjnym zagrożone karą grzywny, której wysokość wynosi od jednokrotności do dwukrotności wartości minimum socjalnego. Publiczna lub prywatna osoba prawna, która dopuszcza się aktu dyskryminacji, popełnia wykroczenie o charakterze administracyjnym zagrożone karą grzywny, której wysokość stanowi od czterokrotności do dwudziestokrotności wartości minimum socjalnego.
Zarówno w przypadku osób fizycznych, jak i prywatnych i publicznych osób prawnych zastosowanie grzywien nie wyklucza możliwości poniesienia odpowiedzialności cywilnej ani zastosowania innej kary w odniesieniu do tej samej sprawy.
Komisja prowadzi rejestr informacji na temat osób fizycznych i prawnych, na które nałożono karę grzywny i dodatkowe kary. Sądy i Urząd ds. Warunków Pracy są zobowiązane do przekazywania Komisji wszystkich decyzji potwierdzających, że doszło do dyskryminacyjnych praktyk. W przypadku niewniesienia do sądu żadnego środka zaskarżenia w wyznaczonym terminie lub gdy decyzja Komisji uprawomocni się, wyciągi z takiej decyzji są zamieszczane na stronie internetowej Wysokiej Komisji ds. Migracji na okres pięciu lat. Wyciągi takie muszą zawierać przynajmniej następujące informacje: oznaczenie osoby prawnej uznanej za winną, rodzaj i charakter aktu dyskryminacji oraz nałożone grzywny i dodatkowe sankcje.
CNPD jest niezależnym organem administracyjnym zarządzanym przez Zgromadzenie Republiki. Jej rolą jest monitorowanie i nadzorowanie przetwarzania danych osobowych z pełnym poszanowaniem praw człowieka oraz wolności i gwarancji zapisanych w konstytucji i przepisach prawa. Komisja jest Krajowym Organem ds. Monitorowania Danych Osobowych. CNPD współpracuje z organami nadzorującymi ochronę danych w innych państwach, aby chronić prawa osób mieszkających za granicą i zapewnić ich przestrzeganie.
Rozpatrywanie skarg:
Osoby fizyczne, które składają skargi i wnioski dotyczące naruszenia danych osobowych, powinny kierować je na piśmie do CNPD. Skargi można składać również drogą elektroniczną z wykorzystaniem formularza dostępnego na stronie internetowej CNPD. Należy podać imię i nazwisko, adres oraz podpis składających skargę.
Po zarejestrowaniu skargi jest ona badana i przekazywana do wstępnej oceny członkowi CNPD. Jeżeli dana sprawa nie wchodzi w zakres kompetencji CNPD lub jeżeli nie można wydać decyzji ze względu na charakter sprawy, może ona zostać oceniona lub skierowana do właściwego podmiotu przez członka Komisji, któremu ją powierzono.
Decyzje CNPD zapadają większością głosów, mają moc wiążącą i mogą stanowić przedmiot skargi lub środka odwoławczego.
Krajowy Instytut ds. Rehabilitacji jest zintegrowaną instytucją publiczną, która obecnie podlega Ministerstwu Pracy, Solidarności i Zabezpieczenia Społecznego oraz posiada autonomię administracyjną i własne środki. Instytut działa na rzecz zapewnienia równych szans, zwalczania dyskryminacji oraz poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych poprzez promowanie ich praw podstawowych.
Krajowy Instytut ds. Rehabilitacji może przyjmować skargi dotyczące dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, jak przewidziano w ustawie nr 46/2006 z dnia 28 sierpnia 2006 r., w której zakazuje się dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i istnienie poważnego zagrożenia zdrowia oraz penalizuje się tego rodzaju dyskryminację. Za dyskryminację uważa się każdy czyn, który narusza jakiekolwiek prawo podstawowe lub uniemożliwia bądź ogranicza wykonywanie dowolnych praw przez jakąkolwiek osobę ze względu na jakąkolwiek formę niepełnosprawności.
Rozpatrywanie skarg:
Aby Instytut mógł wszcząć postępowanie, należy mu przesłać pełen opis sytuacji, którą uznano za przypadek dyskryminacji. Na stronie internetowej https://www.inr.pt/formulario-de-queixa dostępny jest formularz skargi, który można przesłać pocztą elektroniczną na adres inr@inr.mtsss.pt.
W skardze należy podać dane identyfikacyjne skarżącego (imię i nazwisko, numer dowodu tożsamości lub karty obywatela, numer podatnika, pełen adres, numer telefonu lub inne dane kontaktowe) oraz jasno opisać wszystkie fakty. W skardze należy wskazać świadków, podając ich imiona i nazwiska, adresy i dane kontaktowe. Skargę należy w miarę możliwości poprzeć za pomocą dowodów rzeczowych, innych środków dowodowych lub dokumentów, które potwierdzają, że doszło do dyskryminującego zachowania.
Po złożeniu skargi sprawa zostaje przekazana właściwemu organowi administracji (takiemu jak inspektorat generalny, organ regulacyjny lub inny właściwy organ), który posiada uprawnienia w zakresie inspekcji lub nakładania sankcji w postępowaniu przygotowawczym, podczas którego gromadzone będą dowody i po którego przeprowadzeniu sprawa zostanie zakończona albo nałożona zostanie grzywna (wraz z wszelkimi dodatkowymi karami). Kopię decyzji przesyła się do Krajowego Instytutu ds. Rehabilitacji.
Dyskryminujące zachowanie podlega karze grzywny, której wysokość może wynosić od pięciokrotności do trzydziestokrotności minimalnego gwarantowanego miesięcznego wynagrodzenia, w zależności od tego, czy naruszenia dopuściła się osoba fizyczna, czy prawna.
W zależności od wagi naruszenia i winy osoby, która się dopuściła takiego zachowania, można nałożyć dodatkowe kary, takie jak zajęcie majątku, zakaz wykonywania danych zawodów lub czynności, odebranie prawa do dotacji lub świadczeń przyznawanych przez organy publiczne, zamknięcie placówek i opublikowanie wyroków.
CITE jest trójstronnym organem kolegialnym o równorzędnej strukturze, który posiada autonomię administracyjną i osobowość prawną. Promuje równość i brak dyskryminacji między mężczyznami a kobietami w pracy, w zatrudnieniu i w szkoleniu zawodowym oraz współpracuje w obszarze stosowania prawa i wykonywania obowiązków przewidzianych w odpowiednich porozumieniach w tym obszarze, a także obowiązków związanych z ochroną rodzicielstwa i godzeniem życia zawodowego z życiem rodzinnym i prywatnym w sektorze prywatnym, publicznym i spółdzielczym.
Jednym z jej głównych zadań jest badanie otrzymywanych skarg lub sytuacji, co do których powzięto wiadomość, że doszło w nich do naruszenia przepisów prawa w zakresie równości i braku dyskryminacji między kobietami a mężczyznami w pracy, w zatrudnieniu i w szkoleniu zawodowym. Komisja działa również na rzecz zapewnienia ochrony rodzicielstwa i godzenia życia zawodowego z życiem rodzinnym i prywatnym oraz udziela informacji i porad prawnych w tym zakresie.
Rozpatrywanie skarg:
Każdy może złożyć skargę dotyczącą ogłoszeń w sprawie pracy lub innych metod rekrutacji pracowników, które nie gwarantują równości mężczyzn i kobiet w dostępie do zatrudnienia.
Każdy pracownik może złożyć skargę w przypadku dyskryminacji mężczyzn i kobiet w dostępie do zatrudnienia, w pracy i w szkoleniu zawodowym.
Skargi można składać pocztą tradycyjną, faksem lub pocztą elektroniczną. Można je przekazywać również poprzez bezpłatny numer telefonu 800 204 684 lub składać w siedzibie CITE po umówieniu wizyty pod nr. tel. 21 780 37 09.
CITE ma obowiązek przedstawiania opinii potwierdzających lub zwracających uwagę na istnienie praktyk w sektorze zatrudnienia, które stanowią dyskryminację ze względu na płeć, do organu odpowiedzialnego za inspekcję pracy (Urząd ds. Warunków Pracy), który może wszcząć postępowanie w przedmiocie przestępstwa administracyjnego, jak opisano poniżej.
Urząd ds. Warunków Pracy jest organem państwowym, którego celem jest promowanie poprawy warunków pracy na obszarze całej Portugalii kontynentalnej poprzez monitorowanie przestrzegania przepisów prawa pracy w kontekście prywatnych stosunków pracy oraz promowanie bezpieczeństwa i higieny pracy we wszystkich sektorach prywatnych.
Organ ten monitoruje również przestrzeganie przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy we wszystkich sektorach oraz w departamentach i organach centralnej administracji publicznej (bezpośredniej, pośredniej i lokalnej), w tym instytutach publicznych, oraz procedury w zakresie świadczenia spersonalizowanych usług lub finansów publicznych.
Skargi mogą dotyczyć braków w infrastrukturze lub nieprzestrzegania przepisów, które wchodzą w zakres kompetencji ACT, w tym dotyczących takich kwestii jak: warunki bezpieczeństwa i higieny pracy, umowy o pracę na czas określony, nierówność i dyskryminacja w pracy, delegowanie pracowników, czas pracy i jego organizacja, zbiorowa reprezentacja pracowników, nierejestrowana lub nielegalna praca, praca tymczasowa i praca imigrantów.
Rozpatrywanie skarg:
Każdy pracownik, przedstawiciel pracownika lub inna zainteresowana osoba może złożyć skargę, wypełniając formularz elektroniczny dostępny na stronie internetowej ACT.
Jeżeli podczas wykonywania swoich obowiązków inspektor pracy osobiście i bezpośrednio (nawet po zaistnieniu zdarzenia) zweryfikuje lub udowodni jakiekolwiek naruszenie zasad karane grzywną, sporządza się oficjalne sprawozdanie. W przypadku naruszeń, które nie zostaną udowodnione osobiście, inspektor pracy sporządza sprawozdanie ze zdarzenia, które potwierdza dostępnymi dowodami oraz podaje imiona i nazwiska co najmniej dwóch świadków.
Po sporządzeniu sprawozdania oskarżony otrzymuje powiadomienie i ma 15 dni na dobrowolne zapłacenie grzywny, złożenie pisemnej odpowiedzi wraz ze wszelkimi dokumentami potwierdzającymi i wykazem świadków lub osobiste stawienie się na przesłuchanie.
Termin na zakończenie czynności wyjaśniających wynosi 60 dni i może zostać przedłużony o kolejne okresy 60-dniowe w należycie uzasadnionych przypadkach.
Bardzo poważne przestępstwa administracyjne lub recydywa w odniesieniu do tych przestępstw, popełniono umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa, mogą zostać upublicznione. Stanowi to dodatkową karę. W razie recydywy można nałożyć kolejne dodatkowe kary, takie jak tymczasowy zakaz wykonywania działalności, pozbawienie prawa do uczestnictwa w licytacjach lub przetargach publicznych lub publikacja wyroku, uwzględniając szkodliwy wpływ na pracownika lub korzyść gospodarczą odniesioną przez pracodawcę.
Jeżeli przestępstwo polega na zaniechaniu wypełnienia obowiązku, płatność grzywny nie zwalnia sprawcy z wypełnienia tego obowiązku, jeżeli jest to w dalszym ciągu możliwe. Jeżeli przestępstwo wynika z zaniechania płatności, ACT może podjąć decyzję, że poza grzywną konieczne jest uiszczenie kwot należnych pracownikom w terminie wyznaczonym na zapłatę grzywny.
Zadaniem Portugalskiej Agencji ds. Środowiska jest proponowanie, rozwijanie i monitorowanie zintegrowanego i partycypacyjnego zarządzania strategiami w zakresie środowiska i zrównoważonego rozwoju w koordynacji z innymi strategiami sektorowymi oraz we współpracy z podmiotami publicznymi i prywatnymi, które działają w tym samym celu. Agencja działa na rzecz wysokiego poziomu ochrony środowiska i poprawy jego stanu oraz świadczenia obywatelom usług wysokiej jakości. Jest również krajowym organem odpowiedzialnym za wdrażanie systemu odpowiedzialności za środowisko.
Szkody w środowisku obejmują: (i) szkody dla gatunków chronionych i siedlisk przyrodniczych, (ii) szkody wyrządzone w wodach oraz (iii) szkody dotyczące powierzchni ziemi.
Do Agencji można zgłaszać obserwacje dotyczące szkód w środowisku lub bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem takich szkód oraz wnioskować o podjęcie działań. Osoba zgłaszająca obserwacje powinna przedstawić również wszelkie istotne dane lub działania, które może podjąć.
Rozpatrywanie skarg:
Każda osoba fizyczna lub zainteresowany podmiot może przesłać wniosek pocztą tradycyjną lub elektroniczną. Na stronie internetowej Agencji dostępny jest również elektroniczny formularz kontaktowy.
Właściwy organ analizuje wniosek o podjęcie działań i informuje zainteresowane osoby o jego przyjęciu lub odrzuceniu. Jeżeli właściwy organ potwierdzi istnienie szkody w środowisku i uwzględni wniosek, odpowiedni podmiot odpowiedzialny za sprawę otrzymuje zawiadomienie o wpływie wniosku o podjęcie działań w celu przyjęcia decyzji w sprawie środków, które należy zastosować.
IGAMAOT jest centralną służbą zarządzaną bezpośrednio przez państwo i odpowiada za kontrolę, audyt i nadzorowanie departamentów i organów wchodzących w zakres działalności IGAMAOT. Organ ten zajmuje się czynnościami dotyczącymi administracji, zarządzania i kształtowania misji. Jeżeli chodzi o obszar regulacji dotyczących żywności i jej bezpieczeństwa, IGAMAOT monitoruje wsparcie z funduszy krajowych i unijnych. W dziedzinie środowiska, planowania przestrzennego i ochrony przyrody zapewnia bieżące monitorowanie i ocenę legalności.
Prace Inspektoratu obejmują sektor publiczny i podmioty prywatne oraz poszczególnych obywateli w sprawach dotyczących przepisów w zakresie ochrony środowiska, planowania przestrzennego lub ochrony przyrody, a także beneficjentów wsparcia krajowego lub europejskiego z sektorów rolnictwa i rybołówstwa.
IGAMAOT przyjmuje skargi dotyczące czynów, które wchodzą w zakres jego kompetencji. Interweniuje w sprawach najwyższego potencjalnego ryzyka wraz z pozostałymi właściwymi organami, w zależności od zgłoszonej sytuacji.
Rozpatrywanie skarg:
Na stronie internetowej IGAMAOT dostępny jest „e-desk”, za pośrednictwem którego można składać skargi, wypełniając elektroniczny formularz i podając szczegółowy opis zaobserwowanej sytuacji wraz z imieniem i nazwiskiem skarżącego oraz jego danymi kontaktowymi. Skarżący może zwrócić się o zachowanie poufności tych danych, zaznaczając właściwe okienko w formularzu.
Skargi, oświadczenia, zgłoszenia zdarzeń i inne wnioski przekazane do IGAMAOT, zawierające materiał, który może być badany w kontekście inspekcji, doprowadzą do wszczęcia szczególnego postępowania administracyjnego, które prowadzi się zgodnie z kodeksem postępowania administracyjnego.
Nie rozpatruje się anonimowych wniosków, chyba że są dostatecznie uzasadnione lub udokumentowane.
W postępowaniu administracyjnym IGAMAOT wyznacza termin odpowiedzi na swoje wnioski o przekazanie informacji lub przesłanie informacji przez zaangażowane podmioty.
Na etapie czynności wyjaśniających nadal można podjąć środki wobec zaangażowanych podmiotów, aby zgromadzić informacje i dowody, które umożliwią wydanie decyzji dotyczącej konieczności przeprowadzenia inspekcji.
Po zbadaniu sprawy i bez uszczerbku dla obowiązkowego złożenia sprawozdania do celów karnych sporządza się uzasadniony wniosek w celu złożenia go do Inspektora Generalnego, który może podjąć decyzję o zamknięciu sprawy, jej monitorowaniu, podjęciu nadzwyczajnych działań lub skierowaniu sprawy do członka rządu właściwego do spraw IGAMAOT, który podejmuję decyzję o dalszych działaniach w sprawie.
IGSJ jest centralną służbą bezpośrednio zarządzaną przez państwo, która ma autonomię administracyjną i której zadaniem jest przeprowadzanie kontroli i inspekcji wszystkich podmiotów, departamentów i organów podlegających jurysdykcji Ministerstwa Sprawiedliwości, będących pod jego nadzorem lub przezeń zarządzanych, w tym służb więziennych, oraz nadzór nad tymi jednostkami, w celu skorygowania niezgodności z prawem lub nieprawidłowości i zoptymalizowania funkcjonowania służb.
Składane skargi mogą dotyczyć czynów i zaniedbań, które uważa się za niezgodne z prawem, w szczególności opóźnień w świadczeniu usługi publicznej, złej jakości usługi, niewłaściwego zachowania pracowników lub przedstawicieli, złych warunków lokalowych i ogólnie wszelkich nieprawidłowości lub braków w funkcjonowaniu służb.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi można składać bez spełnienia szczególnych warunków formalnych w jeden z następujących sposobów: osobiście, pocztą tradycyjną, telefonicznie, faksem lub pocztą elektroniczną. Na stronie internetowej IGSJ znajduje się opracowany w tym celu formularz skargi.
Skargi, zgłoszenia zdarzeń i oświadczenia składane osobiście w IGSJ przyjmuje wyznaczony w tym celu inspektor.
Składane skargi zawsze otrzymują sygnaturę sprawy. Skarżący jest powiadamiany o sygnaturze sprawy, którą musi podawać w kontaktach z IGSJ. W stosownych przypadkach skarga może zostać połączona z trwającą lub zawisłą inspekcją lub kontrolą.
Skarżący mogą w dowolny sposób wystąpić do IGSJ o przekazanie informacji na temat stanu ich sprawy, podając jej sygnaturę. Jeżeli skarga została złożona za pośrednictwem strony internetowej IGSJ, postępy w sprawie można śledzić, korzystając z hasła dostępu wygenerowanego w chwili składania skargi drogą elektroniczną.
Anonimowe skargi zostaną rozpatrzone tylko wtedy, gdy zawarte w nich oświadczenia zostaną uznane za spójne i szczegółowe. Skarżący nie otrzyma informacji na temat rezultatów przeprowadzonych czynności wyjaśniających ani nie będzie mógł sprawdzić informacji na temat danej sprawy poprzez stronę internetową IGSJ, ponieważ dostęp do takich informacji mają jedynie zarejestrowani użytkownicy.
IGAI jest niezależną służbą sprawującą zewnętrzną kontrolę nad działalnością policji. Podlega Ministerstwu Spraw Wewnętrznych (Ministério da Administração Interna – MAI), a w zakres jego kompetencji wchodzą wszystkie służby i siły bezpieczeństwa, które podlegają temu ministerstwu. Są to: GNR (Guarda Nacional Republicana – Narodowa Gwardia Republikańska), PSP (Polícia de Segurança Pública – Policja ds. Bezpieczeństwa Publicznego) i SEF (Serviço de Estrangeiros e Fronteiras – Graniczna Służba Imigracyjna). IGAI przeprowadza kontrole i inspekcje tych organów na wysokim szczeblu oraz sprawuje nad nimi nadzór, a także chroni prawa obywateli, kładąc szczególny nacisk na ochronę praw człowieka i utrzymanie porządku publicznego.
Każda osoba (Portugalczyk lub obcokrajowiec), grupa osób, stowarzyszenie, spółka lub inna osoba prawna może złożyć skargę dotyczącą czynów i zaniechań, które uważa się za niezgodne z prawem, w szczególności jeśli dotyczy ona naruszenia podstawowych praw obywateli przez pracowników organów podlegających MAI. Naruszenia takie obejmują: opóźnienia w świadczeniu usługi publicznej, złą jakość usług, niewłaściwe zachowanie pracowników służby cywilnej lub innych pracowników podlegających MAI, złe warunki lokalowe i ogólnie wszelkie nieprawidłowości lub braki w funkcjonowaniu służb.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi można składać bez spełnienia szczególnych warunków formalnych w jeden z następujących sposobów: pocztą tradycyjną, osobiście, pocztą elektroniczną lub za pomocą elektronicznego formularza skargi.
Skarżący powinien przedstawić szczegółowy opis zaobserwowanej sytuacji, wskazać osobę odpowiedzialną, określić dokładną datę i miejsce (ulicę i numer domu, miejscowość, sołectwo i gminę) oraz, w miarę możliwości, dołączyć mapę miejsca, w którym zaistniała zgłaszana sytuacja.
Jeżeli nie można przekazać dowodów w chwili zgłaszania zdarzenia, należy je przekazać jak najszybciej po dokonaniu zgłoszenia.
IGAI zapewnia, by wszystkie skargi wchodzące w zakres jego kompetencji zostały właściwie zbadane i by wszyscy wskazani skarżący otrzymali odpowiedź na przekazane przez siebie informacje. Istnieje możliwość wniesienia do IGAI wniosku o przekazanie informacji na temat stanu danej sprawy poprzez podanie jej sygnatury.
Anonimowe skargi zostaną rozpatrzone tylko wtedy, gdy zawarte w nich oświadczenia zostaną uznane za spójne i szczegółowe.
IGEC monitoruje zgodność z prawem i prawidłowość działań podejmowanych przez organy, departamenty i agencje Ministerstwa Edukacji lub przeprowadzanych pod nadzorem odpowiedniego członka rządu. Ponadto IGEC monitoruje, kontroluje i nadzoruje funkcjonowanie systemu kształcenia przedszkolnego i szkolnego (podstawowego, średniego i wyższego). Zakres jego kompetencji obejmuje szczególne formy kształcenia, kształcenie pozaszkolne, naukę i technologię oraz organy, departamenty i agencje Ministerstwa.
Rzecznik IGEC zabezpiecza, chroni i promuje uzasadnione prawa i interesy obywateli oraz sprawiedliwy charakter systemu kształcenia. Jego praca obejmuje analizę i rozpatrywanie skarg od użytkowników i przedstawicieli systemu kształcenia oraz może prowadzić do wdrożenia czynności wyjaśniających lub wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi można składać pocztą tradycyjną, faksem lub pocztą elektroniczną (igec@igec.mec.pt). Przed złożeniem skargi do IGEC użytkownicy i przedstawiciele systemu kształcenia powinni, w miarę możliwości, wyjaśnić sytuację odpowiednim organom zespołu szkół / samodzielnej szkoły, instytucji szkolnictwa wyższego lub innym organom/służbom.
Zadania rzecznika wykonują terytorialne inspekcje IGEC, które odpowiadają za ocenę skarg złożonych przez użytkowników i przedstawicieli systemu kształcenia oraz określają najlepszą procedurę ich rozpatrzenia. Mogą one również przeprowadzać wstępne czynności wyjaśniające, których głównym celem jest szybkie i skuteczne określenie przedmiotu skargi i ustalenie jej podstawy. Jeżeli skargi takie dotyczą spraw, które wchodzą w zakres kompetencji dyrektora zespołu szkół / samodzielnej szkoły, rektora / przewodniczącego / dyrektora instytucji / placówki szkolnictwa wyższego lub dyrektora generalnego placówek szkolnych, są one kierowane bezpośrednio do nich poprzez regionalnych przedstawicieli ds. kształcenia. Skargi dotyczące organów / służb ds. kształcenia / nauki są analizowane bezpośrednio przez IGEC po wysłuchaniu zaangażowanych stron.
Skargi przyjęte w siedzibie IGEC są przekazywane do terytorialnych inspekcji, aby mogły one określić najwłaściwszą procedurę.
Dyrektorzy zespołów szkół / samodzielnych szkół oraz rektorzy / przewodniczący / dyrektorzy instytucji / placówki szkolnictwa wyższego sprawują nadzór dyscyplinarny nad kadrą pedagogiczną, pracownikami niepedagogicznymi i uczniami / studentami. Z kolei dyrektor generalny placówek szkolnych sprawuje nadzór dyscyplinarny nad organami administracji i zarządzającymi zespołów szkół / samodzielnych szkół za pośrednictwem regionalnych przedstawicieli ds. kształcenia.
Jeżeli jednak w toku inspekcji okaże się, że popełniono wykroczenie dyscyplinarne, Inspektor Generalny ma prawo wszcząć odnośne postępowanie dyscyplinarne.
Skargi przyjęte w siedzibie lub w inspekcjach terytorialnych, które dotyczą funkcjonowania innych sektorów administracji lub działania podmiotów prywatnych niepodlegających Ministerstwu Edukacji i Nauki, są kierowane do właściwych służb rządowych, regionalnych lub samorządowych, o czym zawiadamiana jest zainteresowana osoba.
Inspektorat Generalny ds. Opieki Zdrowotnej jest centralną służbą zarządzaną bezpośrednio przez państwo, której zadaniem jest zapewnienie zgodności z prawem i wysokiego poziomu technicznego działalności we wszystkich obszarach świadczenia opieki zdrowotnej, prowadzonej zarówno przez organy Ministerstwa Zdrowia, jak i organy mu podlegające, oraz przez organy sektora publicznego, prywatnego lub społecznego.
Do IGAS można zgłaszać wszelkie nieprawidłowości lub braki w funkcjonowaniu służb, takie jak: czyny i uchybienia uznane za niezgodne z prawem, sprzeniewierzenie środków pieniężnych lub publicznych, przeszkody w dostępie do opieki zdrowotnej lub nierówny dostęp do tej opieki u danego świadczeniodawcy lub w danej placówce, nieuczciwość pracowników lub specjalistów w sektorze służby zdrowia itd.
Jeżeli zgłaszany fakt nie wchodzi w zakres kompetencji IGAS, oświadczenia lub skargi otrzymane od właściwie zidentyfikowanych organów są kierowane do właściwego organu.
Rozpatrywanie skarg:
Każda osoba (Portugalczyk lub obcokrajowiec), grupa osób, stowarzyszenie, spółka lub inna osoba prawna może złożyć skargę pocztą tradycyjną lub elektroniczną.
Skargi / oświadczenia można składać w dowolnej chwili; muszą one być kompletne i uzasadnione oraz muszą zawierać, w miarę możliwości, szczegółowe informacje na temat danej osoby lub organizacji, fakty, daty i miejsca, w których miały miejsce dane zdarzenia, dane osobowe umożliwiające identyfikację (imię, nazwisko lub nazwę i dane kontaktowe) oraz informację na temat tego, czy skargę / oświadczenie skierowano też do innego organu.
IGAS analizuje skargi / oświadczenia, w odniesieniu do których uzna, że przedstawiony w nich czas, metoda ustalenia i miejsce zaistnienia faktów lub dokonania czynności, osoby zaangażowane oraz ich potencjalna odpowiedzialność zostały przedstawione spójnie i szczegółowo.
Złożenie skargi / oświadczenia może prowadzić do wszczęcia inspekcji lub postępowania wyjaśniającego zgodnie z regulaminem inspekcji IGAS.
W przypadku procedur inspekcji zawsze przestrzegana jest zasada postępowania spornego. Umożliwia to wysłuchanie zainteresowanych osób, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach, np. gdy prowadzi się dochodzenie w postępowaniu karnym lub gdy przeprowadzenie dowodu może być obiektywnie utrudnione.
O wynikach interwencji IGAS informuje się zainteresowane osoby, które zostały należycie zidentyfikowane.
Urząd Regulacyjny Służby Zdrowia (ERS) jest niezależnym podmiotem publicznym, którego zadaniem jest regulowanie działalności placówek opieki zdrowotnej, tj. wszystkich placówek zdrowotnych sektora publicznego, prywatnego i społecznego, które służą mieszkańcom na obszarze Portugalii kontynentalnej, z wyjątkiem aptek.
Zadanie polegające na regulowaniu i nadzorowaniu świadczeniodawców obejmuje: rozpatrywanie skarg użytkowników, świadczeniodawców i instytucji, przeprowadzanie inspekcji i kontroli wyposażenia świadczeniodawców, badanie sytuacji, które mogą naruszyć prawa użytkowników, przeprowadzanie postępowań w przedmiocie przestępstw administracyjnych, wydawanie pouczeń, zaleceń i opinii oraz przeprowadzanie badań nad organizacją systemu opieki zdrowotnej.
Skargi, które wchodzą w zakres kompetencji ERS, dotyczą takich kwestii jak:
Rozpatrywanie skarg:
Osoby korzystające ze świadczeń zdrowotnych mogą wpisać się do księgi skarg i zażaleń, która musi być dostępna w każdej placówce, w której świadczona jest usługa publiczna, lub złożyć skargę bezpośrednio w przedsiębiorstwie lub u świadczeniodawcy / dostawcy po zaistnieniu zdarzenia.
Oświadczenia można również przekazywać bezpośrednio do ERS listownie, telefonicznie, osobiście lub poprzez internetową księgę skarg i zażaleń, która jest dostępna na stronie internetowej ERS. ERS rozpatruje skargi złożone w internetowej księdze skarg i zażaleń dokładnie w taki sam sposób jak w przypadku skarg złożonych w tradycyjnych księgach skarg i zażaleń, które są dostępne w budynkach świadczeniodawców.
Jeżeli skarżący wpisał oświadczenie do księgi skarg i zażaleń dostępnej w budynku świadczeniodawcy, może wysłać ERS kopię oświadczenia, które należało przekazać wraz ze składaną skargą (niebieski arkusz). Świadczeniodawca ma 10 dni roboczych na przesłanie skargi do ERS.
Jeżeli użytkownik skieruje swoje oświadczenie bezpośrednio do świadczeniodawcy, wysyłając oficjalne pismo (pocztą tradycyjną), faks lub wiadomość elektroniczną, może wysłać kopię oryginalnego dokumentu do ERS.
Po otrzymaniu skargi ERS zwraca się do skarżącego o złożenie oświadczeń, które uważa za istotne. W zależności od treści skargi i złożonych oświadczeń ERS podejmie działania, które uzna za właściwe, zgodnie ze swoimi uprawnieniami przewidzianymi w przepisach prawa. Jeżeli skarga nie została poprawnie zidentyfikowana lub nie jest wystarczająco spójna, zostanie pozostawiona bez rozpatrzenia. Jeżeli skarga nie wchodzi w zakres kompetencji ERS, organ ten informuje skarżącego o organie odpowiedzialnym za jej rozpatrzenie i kieruje skargę do tego organu.
IGMTSSS jest służbą zarządzaną bezpośrednio przez państwo, która jest częścią Ministerstwa Pracy, Solidarności i Zabezpieczenia Społecznego (Ministério do Trabalho, Solidariedade e Segurança Social – MTSSS). Nadzoruje on służby i organy MTSSS lub te, które bezpośrednio podlegają właściwemu ministrowi.
IGMTSSS ocenia zgodność z przepisami i zgodność regulacyjną działań departamentów i organów Ministerstwa lub tych, które podlegają właściwemu ministrowi, oraz ocenia ich pracę i zarządzanie nimi w drodze inspekcji i kontroli. Inspektorat ocenia jakość usług świadczonych na rzecz obywateli oraz zaleca zmiany i środki w celu wyeliminowania wykrytych braków i nieprawidłowości.
Do Inspektoratu można kierować skargi lub powiadomienia o zdarzeniach, które dotyczą naruszeń ze strony organów podlegających Ministerstwu, w tym instytucji należących do Santa Casa da Misericórdia (Świętego Domu Miłosierdzia) oraz prywatnych instytucji solidarności społecznej.
Rozpatrywanie skarg:
Skargi można składać listownie, pocztą elektroniczna lub poprzez elektroniczny formularz dostępny na stronie internetowej. W skardze należy zidentyfikować przedmiot skargi oraz datę zaistnienia faktów oraz zawrzeć zwięzły i jasny opis zdarzeń, które doprowadziły do jej złożenia.
ASAE jest krajowym organem administracji, który specjalizuje się w monitorowaniu bezpieczeństwa żywności i gospodarki. Odpowiada on za ocenę ryzyka w łańcuchu żywnościowym i informowanie o nim oraz za regulowanie działalności gospodarczej w sektorze żywnościowym i w innych sektorach poprzez monitorowanie przestrzegania właściwych przepisów.
Wszyscy dostawcy towarów lub usługodawcy, którzy prowadzą działalność w stałym miejscu, mają bezpośredni kontakt ze społeczeństwem i dostarczają towary lub świadczą usługi w Portugalii, mają obowiązek posiadania księgi skarg i zażaleń.
Rozpatrywanie skarg:
Jeżeli klient nie jest w pełni zadowolony z otrzymywanej usługi lub nabywanego produktu, może poprosić o udostępnienie księgi skarg i zażaleń, w której można wyjaśnić przyczynę niezadowolenia. Usługodawcy muszą przesłać do ASAE oryginalne formularze skarg w ciągu 10 dni roboczych.
Czyny zabronione można zgłaszać również poprzez formularz skargi dostępny na stronie internetowej ASAE. Zgłoszenia te mogą dotyczyć przestępstw administracyjnych lub spraw karnych wchodzących w zakres kompetencji tego organu.
Jeżeli zgłoszony czyn zabroniony nie wchodzi w zakres kompetencji ASAE, skarga jest kierowana do właściwego organu.
Skarga musi być kompletna i uzasadniona oraz musi zawierać, w miarę możliwości, szczegółowe informacje na temat faktów i zgłaszanego organu, miejsca zaistnienia faktów (adres lub inne punkty odniesienia), przyczyny złożenia skargi i inne istotne informacje. Jeżeli czyn jest zgłaszany anonimowo, nie można dostarczyć dalszych informacji w późniejszym terminie.
Po przyjęciu skargi i wszystkich odnośnych oświadczeń ASAE wszczyna właściwe postępowanie, jeżeli fakty stwierdzone w skardze wskazują, że popełniono przestępstwo administracyjne, o którym mowa we właściwych przepisach szczególnych. W przeciwnym razie ASAE poinformuje dostawcę towarów lub usługodawcę o nieprzyjęciu skargi, tak aby mógł on złożyć oświadczenia, które uważa za stosowne, w ciągu 10 dni roboczych.
Po przeanalizowaniu treści oświadczeń i przedmiotu skargi ASAE może przekazać skargę do innego organu właściwego dla przedmiotu skargi lub zakończenie postępowania, jeżeli nie ma uzasadnienia dla podjęcia działań.
Jeżeli analiza faktów przedstawionych w skardze doprowadzi do wszczęcia postępowania sądowego, po podjęciu wszystkich niezbędnych środków w celu rozwiązania problemu ASAE powiadamia skarżącego (jeżeli można go właściwie zidentyfikować) pisemnie o procedurach lub środkach, które zostaną wdrożone w związku ze skargą.
Instytut Zabezpieczenia Społecznego jest instytucją publiczną o szczególnym statusie przewidzianym w prawie. Jest pośrednio zarządzany przez państwo, a także posiada autonomię administracyjną i finansową oraz własne środki.
Instytut odpowiada za zapewnianie przyznania ochrony prawnej. Prawo do ochrony prawnej przysługuje osobom i podmiotom niekomercyjnym, które nie są w stanie pokryć wydatków związanych z postępowaniami sądowymi w razie zwolnienia, rozwodu, eksmisji, zajęcia itd. lub z postępowaniami pozasądowymi w razie rozwodu na zgodny wniosek małżonków.
Ochrona prawna obejmuje:
porady prawne – konsultacje z prawnikiem w celu uzyskania technicznych wyjaśnień dotyczących przepisów prawa, które mają zastosowanie w szczególnych sytuacjach lub w przypadkach naruszenia uzasadnionych osobistych interesów lub praw lub gdy istnieje ryzyko ich naruszenia (nie dotyczy podmiotów niekomercyjnych);
pomoc prawna – wyznaczenie prawnika i pokrycie opłat za jego usługi lub pokrycie kosztów obrońcy z urzędu (defensor oficioso – w ten sposób określa się prawników oskarżonego w postępowaniu karnym lub strony pozwanej w postępowaniu administracyjnym), zwolnienie z kosztów prawnych lub możliwość zapłaty ratalnej oraz wyznaczenie podmiotu egzekucyjnego (obowiązki podmiotu egzekucyjnego zawsze wykonuje komornik).
Prawo do ochrony prawnej przysługuje następującym osobom:
Wszystkie osoby wymienione powyżej muszą wykazać, że nie są w stanie pokryć kosztów związanych z pozwem, wynajęciem prawnika itd.
Zgodnie z prawem portugalskim osoby, których dochód, majątek lub bieżące wydatki gospodarstw domowych wskazują, że osoby te nie są obiektywnie w stanie pokryć kosztów postępowania, uważa się za osoby borykające się z trudnościami finansowymi.
Formularze wniosku o przyznanie pomocy prawnej można uzyskać bezpłatnie w każdym biurze obsługi klienta Służb Zabezpieczenia Społecznego lub na stronie internetowej Służb Zabezpieczenia Społecznego w formacie elektronicznym.
Wniosek można złożyć osobiście lub wysłać pocztą do dowolnego biura obsługi klienta Służb Zabezpieczenia Społecznego (należy dołączyć wszelkie niezbędne dokumenty).
Aby sprawdzić, czy dana osoba jest uprawniona do ochrony prawnej, należy skorzystać z symulatora ochrony prawnej, który dostępny jest w kolumnie po prawej pod następującym adresem: http://www.seg-social.pt/calculo-do-valor-de-rendimento-para-efeitos-de-proteccao-juridica
Więcej informacji znajduje się na stronie Pomoc prawna.
Komisja ds. Ochrony Ofiar Przestępstw jest organem Ministerstwa Sprawiedliwości, który jest odpowiedzialny za przyjmowanie, analizowanie i rozpatrywanie wniosków o państwową kompensatę wniesionych przez ofiary przestępstw z użyciem przemocy i ofiary przemocy domowej.
Obowiązek wypłacenia kompensaty spoczywa na osobie, która popełniła przestępstwo, ale w niektórych przypadkach państwo może wypłacić kompensatę, jeżeli sprawca nie jest w stanie tego zrobić lub jeżeli nie można uzyskać kompensaty w rozsądnych ramach czasowych, a szkoda spowodowała istotne pogorszenie standardu i jakości życia ofiary.
Wniosek o kompensatę można złożyć w ciągu roku od dnia popełnienia przestępstwa lub – w przypadku postępowania karnego – w ciągu roku od dnia wydania prawomocnego wyroku w postępowaniu. Ofiary, które w chwili popełnienia przestępstwa były małoletnie, mogą złożyć wniosek w ciągu roku od osiągnięcia pełnoletności lub usamodzielnienia.
Wniosek należy złożyć na właściwym formularzu, który można uzyskać w siedzibie Komisji lub w biurach wsparcia ofiar APAV (Portugalskie Stowarzyszenie na rzecz Wsparcia Ofiar – Associação Portuguesa de Apoio à Vítima). Na stronie internetowej Komisji dostępny jest również formularz elektroniczny.
Ofiara jest zwolniona z pokrycia kosztów i wydatków związanych z wnioskiem oraz może nieodpłatnie otrzymać dokumenty i zaświadczenia niezbędne do celów wniosku.
Jeżeli przestępstwo popełniono na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, można złożyć do Komisji ds. Ochrony Ofiar Przestępstw wniosek o przyznanie kompensaty przez dane państwo, jeżeli skarżący ma miejsce zwykłego pobytu w Portugalii.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Wyspecjalizowane instytucje ochrony praw człowieka
Zależnie od sfery regulacji, do której w ujęciu ogólnym przypisuje się daną czynność skutkującą naruszeniem praw danej osoby (tj. prawo cywilne, prawo karne, postępowanie administracyjne itp.), osoba dotknięta naruszeniem może skierować sprawę bezpośrednio do sądu, co w kontekście cywilnoprawnym zazwyczaj odbywa się w drodze wystąpienia z powództwem, bądź do innych instytucji publicznych, zgodnie z procedurami przewidzianymi prawem.
Na gruncie prawa karnego osoba, której prawa zostały naruszone przez czyn określony w kodeksie karnym, może skierować sprawę na policję albo do prokuratury, a proces karny będzie się toczył zgodnie z unormowaniami procedury karnej.
W sprawach z zakresu postępowania administracyjnego – zgodnie z ustawą nr 554/2004 – każdy, kto podnosi zarzut naruszenia prawa lub interesu prawnego przez organ publiczny w drodze aktu administracyjnego bądź nierozpatrzenia wniosku w terminie przewidzianym prawem, może zwrócić się do właściwego sądu administracyjnego o uchylenie aktu, o uznanie prawa lub interesu prawnego będącego przedmiotem roszczenia oraz o naprawienie wyrządzonej szkody. Analogicznie, również osoba podnosząca zarzut naruszenia prawa lub interesu prawnego w drodze aktu administracyjnego o charakterze indywidualnym wydanego na rzecz innego podmiotu może skierować sprawę do sądu administracyjnego. Co do zasady przed skierowaniem sprawy do właściwego sądu administracyjnego dana osoba musi wyczerpać tok postępowania przedsądowego (opisanego w art. 7 ustawy nr 554/2004), na który składa się wystąpienie o całkowite lub częściowe uchylenie danego aktu do organu publicznego, który wydał akt, lub do organu wyższego stopnia (o ile taki organ istnieje).
Właściwość sądów i innych instytucji wspomnianych powyżej została uregulowana w obowiązujących aktach prawnych (m.in. w kodeksie postępowania cywilnego, kodeksie postępowania karnego, ustawie nr 554/2004).
Jeżeli chodzi o postępowanie przed sądami, zasadniczo są to procedury uregulowane na gruncie prawa powszechnego, mające pewne cechy szczególne zależnie od danej gałęzi prawa (więcej informacji – zob. strona https://portal.just.ro/SitePages/ghid.aspx, dostępna tylko w języku rumuńskim).
Dane kontaktowe sądów i inne dodatkowe informacje dostępne są w Portalul instanțelor de judecată [portalu sądowym] (dostępnym wyłącznie w języku rumuńskim).
Adres siedziby:
strada Eugeniu Carada nr. 3 Sector 3Mapa: https://avp.ro/index.php/en/contact-2/
Dane kontaktowe siedziby:
Tel. do dyspozytora: (+40) (0)21 3127134
Tel. do centrali: (+40) (0)21 3129462
Adres e-mail: avp@avp.ro
Strona internetowa: https://avp.ro
Godziny przyjęć:
Od poniedziałku do czwartku w godz. 9:00–16:00 i w piątek w godz. 9:00–14:00 interesantów przyjmuje wyspecjalizowany personel (doradcy i eksperci). Zainteresowani obywatele mogą również zostać przyjęci przez Rzecznika Praw Obywatelskich i jego zastępców.
Adresy biur terenowych:
Biura Terenowe Rumuńskiego Rzecznika Praw Obywatelskich
O instytucji (podstawa prawna działalności, prezentacja, organizacja, zadania, skargi, procedury)
https://avp.ro/index.php/en/presentation/scurt-istoric/
Wzór formularza skargi:
https://avp.ro/index.php/cum-sesizez-avocatul-poporului/formularul-unei-petitii/
Najważniejsze obowiązujące normy prawne regulujące działalność Rzecznika zawarte są w:
Cel powołania instytucji i jej cechy:
Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich
Rzecznika w jego działalności wspomagają zastępcy specjalizujący się w następujących dziedzinach:
Kto może wnosić skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich i w jakich sprawach:
1. Akty i czynności, które mogą być przedmiotem skargi
Przedmiotem skargi mogą być akty lub czynności administracyjne organów publicznych, które skutkują naruszeniem praw lub wolności jednostki.
W rozumieniu ustawy akty autonomicznych osób prawa publicznego również mieszczą się w kategorii aktów administracyjnych wchodzących w zakres kompetencji Rzecznika.
Zaniechania ze strony organów administracji publicznej oraz opóźnienia w wydawaniu aktów również uważa się za akty administracyjne.
Poniższe akty i czynności nie wchodzą w zakres kompetencji Rzecznika i ewentualne skargi, których są one przedmiotem, zostają oddalone bez uzasadnienia:
2. Kto może wnosić skargi do Rzecznika?
Skargę do Rzecznika może wnieść każda osoba fizyczna, bez względu na jej obywatelstwo, wiek, płeć, przekonania polityczne lub wyznanie.
3. Rzecznik podejmuje czynności w celu ochrony praw i wolności obywateli w stosunkach z organami publicznymi:
4. Warunki przyjęcia i badanie skargi:
5. Sprawy, w których skargi nie podlegają rozpoznaniu:
6. Metody działania przy rozpatrywaniu skarg:
Adres:
Bulevardul G-ral Gheorghe Magheru nr. 7 Sector 1 010322 BucureștiDane kontaktowe:
Tel.: (+40) (0)21 3153633, (+40) (0)21 3153630, (+40) (0)21 3100789, (+40) (0)21 3100790
Faks: (+40) (0)21 3127474
Adres e-mail: office@anpfdc.ro
Strona internetowa: http://www.copii.ro
Godziny przyjmowania interesantów:
Od poniedziałku do czwartku: 8:30–16:30
Piątek: 8:30–14:00
Departament ds. Przysposabiania: wtorek i czwartek w godz. 9:00–12:00
O instytucji (podstawa prawna działalności, prezentacja, organizacja, zadania, wnioski, procedury):
http://www.copii.ro/despre-noi/misiune/,
http://www.copii.ro/activity/child-protection-system/overview/?lang=en.
Dyrekcja Generalna ds. Ochrony Dziecka jest wyspecjalizowaną jednostką Krajowego Urzędu ds. Ochrony i Przysposabiania Dzieci.
Zadania:
Adres siedziby:
Piata Valter Maracineanu nr 1-3, Sector 1, 010155 BucureștiTel.: (+40) (0)21 3126578; (+40) (0)21 3126579
Faks: (+40) (0)21 3126585
Adres e-mail: support@cncd.org.ro
Strona internetowa: https://www.cncd.ro/
Godziny przyjmowania interesantów:
Od poniedziałku do czwartku: 8:00–16:30, piątek: 8:00–14:00
Adresy biur terenowych i Ośrodka Badań Naukowych:
O instytucji (podstawa prawna działalności, prezentacja, organizacja, zadania, skargi, procedury):
https://www.cncd.ro/,
https://www.cncd.ro/proiecte,
https://www.cncd.ro/despre-cncd-prezentare-generala/
Podstawa prawna:
Krajowa Rada Przeciwdziałania Dyskryminacji działa na podstawie rozporządzenia rządu nr 137/2000 w sprawie zapobiegania wszelkim formom dyskryminacji oraz kar wobec ich sprawców, ponownie ogłoszonego
Prezentacja instytucji:
Krajowa Rada Przeciwdziałania Dyskryminacji (CNCD) jest autonomicznym organem państwowym podlegającym kontroli Parlamentu, działającym w sferze zwalczania dyskryminacji. Rada jest gwarantem poszanowania i stosowania zasady niedyskryminacji zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem krajowym oraz umowami międzynarodowymi, których sygnatariuszem jest Rumunia. Krajowa Rada Przeciwdziałania Dyskryminacji działa na podstawie rozporządzenia rządu nr 137/2000 w sprawie zapobiegania wszelkim formom dyskryminacji oraz kar wobec ich sprawców, ponownie ogłoszonego.
1. Co musi zawierać skarga?
Skarga musi zawierać następujące obowiązkowe dane:
2. Co dzieje się po złożeniu skargi?
Skarga zostaje zarejestrowana, a następnie przekazana do rozpatrzenia Komitetowi Wykonawczemu. Skargę można skierować do CNCD w terminie jednego roku od daty wystąpienia domniemanego działania dyskryminacyjnego lub od daty powzięcia przez skarżącego wiedzy o takim działaniu. Osoba, która utrzymuje, że była dyskryminowana, może zwrócić się do sądu o usunięcie skutków działania dyskryminacyjnego i o przywrócenie sytuacji sprzed działania dyskryminacyjnego. Termin na rozpatrzenie skargi wynosi 90 dni.
Komitet Wykonawczy wyjaśni, czy miało miejsce działanie dyskryminacyjne, wzywając strony do obowiązkowego stawiennictwa, w dowolny sposób zapewniający potwierdzenie odbioru wezwania. Niestawiennictwo stron osobiście nie wstrzymuje rozpatrzenia skargi. Aby zapewnić podjęcie właściwej decyzji, może zostać przeprowadzone dodatkowe postępowanie wyjaśniające, w tym wysłuchanie stron.
Skarżący jest zobowiązany udowodnić, że doszło do działania dyskryminacyjnego, natomiast osoba, której zarzuca się dyskryminację, ma wykazać, że dane działania nie stanowią dyskryminacji.
Rozstrzygnięcie (decyzja Komitetu Wykonawczego) zostaje ogłoszone w ciągu 15 dni od podjęcia decyzji na posiedzeniu Komitetu Wykonawczego. Strony mogą odwołać się od decyzji Komitetu Wykonawczego w terminie 15 dni od daty otrzymania jej treści. Obie strony są zwolnione z opłaty skarbowej.
3. Jakie kary stosuje się za działania dyskryminacyjne?
Dane kontaktowe:
Str. Splaiul Independentei, nr. 202, et. 8, camera 23, București, Sector 6Tel.: (+40) (0)21 3113048
Faks: (+40) (0)21 3113047
Adres e-mail: info@anr.gov.ro
Strona internetowa: http://www.anr.gov.ro
Dane kontaktowe biur regionalnych i okręgowych:
http://www.anr.gov.ro/index.php/contact
O instytucji (misja, struktura, wyniki):
Podstawa prawna:
rozporządzenie rządu nr 78/2004 ustanawiające Krajową Agencję ds. Ludności Romskiej, zatwierdzone po zmianie ustawą nr 7/2005
Sprawując funkcje określone w art. 3 decyzji nr 1703/2004 w sprawie organizacji i funkcjonowania Krajowej Agencji ds. Ludności Romskiej, z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami, instytucja ta wykonuje następujące zadania:
Sprawując swoje funkcje, Krajowa Agencja ds. Ludności Romskiej:
Dane kontaktowe:
Tel.: (+40) (0)21 2125438; (+40) (0) 21 2125439; (+40) (0)21 3220976; (+40) (0)21 3226303; (+40) (0)213226304; (+40) (0)21 3207155
Faks: (+40) (0)21 2125443
Adres e-mail: registratura@anph.ro
Godziny przyjmowania interesantów:
Od poniedziałku do piątku: 9:00–16:00 (kontakt telefoniczny)
O instytucji (struktura, zadania, regulamin organizacji i funkcjonowania):
http://www.mmuncii.ro/j33/index.php/en/about-us
Podstawa prawna:
Krajowy Urząd ds. Osób Niepełnosprawnych jest wyspecjalizowanym organem posiadającym osobowość prawną, który należy do centralnej administracji publicznej i podlega Ministerstwu Zatrudnienia, Rodziny, Ochrony Socjalnej i Osób Starszych.
Urząd zapewnia centralną koordynację działań związanych ze szczególną ochroną i propagowaniem praw osób niepełnosprawnych, formułuje polityki, strategie i normy na rzecz propagowania tych praw, a także monitoruje stosowanie odnośnych przepisów i działania dotyczące szczególnej ochrony osób niepełnosprawnych.
Akty prawne określające prawa osób niepełnosprawnych:
Osoby niepełnosprawne są objęte przepisami:
Adres siedziby:
B-dul G-ral. Gheorghe Magheru 28–30, Sector 1, 010336 București
Dane kontaktowe:
Tel.: (+40) (0)31 8059211; (+40) (0)31 8059212
Faks: (+40) (0)31 8059602
Adres e-mail: anspdcp@dataprotection.ro
Strona internetowa: https://www.dataprotection.ro
Godziny przyjmowania interesantów:
O instytucji:
Krajowy Urząd Nadzoru nad Przetwarzaniem Danych Osobowych prowadzi swoją działalność w warunkach pełnej niezależności i bezstronności. Urząd ten monitoruje i kontroluje legalność przetwarzania danych osobowych objętych zakresem ustawy nr 677/2001 o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych oraz o swobodnym przepływie tych danych, z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami.
Cel:
ochrona podstawowych praw i wolności jednostki, zwłaszcza prawa do prywatności, życia rodzinnego i prywatnego w związku z przetwarzaniem danych osobowych oraz swobodnym przepływem takich danych.
Podstawa prawna:
ustawa nr 102/2005 o utworzeniu, organizacji i funkcjonowaniu Krajowego Urzędu Nadzoru nad Przetwarzaniem Danych Osobowych.
Zadania (wybrane):
Procedura przyjmowania i rozpatrywania skarg, zgłoszeń i wniosków:
Osoby, których dane osobowe są przetwarzane, mogą zwrócić się w formie pisemnej do Urzędu, jeżeli uważają, że prawa przysługujące im na mocy ustawy 677/2001 zostały naruszone – o ile wcześniej nie skierowały podobnej sprawy do sądu; najpierw muszą jednak skontaktować się z operatorem, przeciwko któremu składana jest skarga.
Standardowe formularze, z których mogą skorzystać osoby zamierzające wnieść skargę do ANSPDCP, są dostępnie na stronie internetowej Urzędu.
Podstawa prawna:
ustawa nr 254 z dnia 2 czerwca 2013 r. o wykonywaniu wyroków i środków pozbawienia wolności orzeczonych przez organy sądowe w postępowaniu karnym oraz decyzja nr 89/2014 Najwyższej Rady Sądownictwa o przyjęciu regulaminu organizacji działań sędziów oddelegowanych do nadzorowania wykonywania kar pozbawienia wolności.
Prezentacja i rola:
Sędziowie oddelegowani są funkcjonariuszami wymiaru sprawiedliwości w rumuńskim systemie sądowym. Zostają oni oddelegowani przez Prezesa sądu apelacyjnego na okres jednego roku do nadzorowania każdego zakładu karnego znajdującego się na obszarze właściwości miejscowej sądu apelacyjnego. Rola sędziego oddelegowanego do nadzoru nad wykonywaniem kar pozbawienia wolności polega na nadzorowaniu i monitorowaniu legalności wykonywania tych kar. Ponadto sędzia oddelegowany do zakładu karnego, w tym do aresztu śledczego lub izby zatrzymań, nadzoruje i monitoruje, w jaki sposób zapewniana jest legalność stosowania środków zapobiegawczych obejmujących pozbawienie wolności. Jednocześnie sędzia czuwa nad przestrzeganiem ustawowych praw osób odbywających kary pozbawienia wolności.
Skargi:
W ciągu trzech dni od daty powzięcia informacji o decyzji komisji o zmianie warunków odbywania kary pozbawienia wolności osoba pozbawiona wolności może złożyć skargę na tę decyzję do sędziego oddelegowanego do nadzoru nad stosowaniem środków, które obejmują pozbawienie wolności (art. 153 ust. 8 ustawy nr 254/2013).
Adres siedziby:
Strada Lt. col. Marinescu C-tin nr. 15A, Sector 5, București
Tel.: (+40) (0)21 4109940
Faks: (+40) (0)21 4107501
Adres e-mail: igi@mai.gov.ro i document.igi@mai.gov.ro – adres wyłącznie do przekazywania kopii dowodów tożsamości
Adresy poszczególnych dyrekcji Generalnego Inspektoratu ds. Imigracji:
https://igi.mai.gov.ro/contact/
Regionalne jednostki Generalnego Inspektoratu ds. Imigracji:
https://igi.mai.gov.ro/en/contact-en/
Prezentacja instytucji:
Generalny Inspektorat ds. Imigracji jest zorganizowany i funkcjonuje jako wyspecjalizowany organ centralnej administracji publicznej. Jest instytucją publiczną posiadającą osobowość prawną i podlega Ministerstwu Administracji i Spraw Publicznych (Ministerul Administrației și Internelor).
Cel:
Generalny Inspektorat ds. Imigracji został ustanowiony w ramach restrukturyzacji Rumuńskiego Urzędu ds. Imigracji (Oficiul Român pentru Imigrări) i realizuje zadania ustawowe w celu wdrażania polityki Rumunii w dziedzinie migracji, azylu i integracji cudzoziemców oraz stosowania odnośnych przepisów.
Działalność Generalnego Inspektoratu ds. Imigracji stanowi usługę publiczną, która służy interesom zarówno poszczególnych jednostek, jak i społeczności, oraz wspiera instytucje państwowe wyłącznie na podstawie przepisów prawa i zgodnie z nimi.
Podstawa prawna:
Strukturę organizacyjną i zadania Generalnego Inspektoratu ds. Imigracji określono w decyzji rządu nr 639 z dnia 20 czerwca 2007 r., z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami.
Pod względem organizacyjnym Inspektorat składa się z dyrekcji centralnych, służb i innych jednostek funkcjonalnych, regionalnych ośrodków zakwaterowania dla osób ubiegających się o azyl i rozpatrujących wnioski o azyl, regionalnych ośrodków dla cudzoziemców zatrzymanych przez organy publiczne oraz podmiotów okręgowych.
W realizacji swoich zadań Generalny Inspektorat ds. Imigracji współpracuje z jednostkami Ministerstwa Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz innymi instytucjami państwowymi, a także z organizacjami pozarządowymi i obywatelami innych państw, którzy uczestniczą w działaniach związanych z migracją i ochroną humanitarną. Zgodnie Inspektorat z przepisami zawiera porozumienia z pokrewnymi instytucjami zagranicznymi i z organizacjami międzynarodowymi.
Więcej informacji na temat kategorii obywateli Unii i spoza Unii, azylu i imigracji, przepisów prawa oraz programów i strategii Generalnego Inspektoratu ds. Imigracji znajduje się na stronie internetowej instytucji.
Adres instytucji:
Str. Matei Voievod nr. 14, Sector 2, București
Tel.: (+40) (0)21 3027030
Faks: (+40) (0)21 3027064; +40 21 2520097
Adres e-mail: comunicare@inspectiamuncii.ro
Adres e-mail do wysłania kopii dokumentu tożsamości: copiedoc@inspectiamuncii.ro
Strona internetowa: https://www.inspectiamuncii.ro/
Godziny otwarcia Inspekcji Pracy
Od poniedziałku do czwartku: 8:00–16:30
Piątek: 8:00–14:00
Prezentacja instytucji:
Inspekcja Pracy jest wyspecjalizowanym organem centralnej administracji publicznej i podlega Ministerstwu Zatrudnienia, Rodziny, Ochrony Socjalnej i Osób Starszych. Jego siedziba znajduje się w mieście wydzielonym Bukareszt.
Instytucja ta posiada osobowość prawną i funkcjonuje jako organ państwowy sprawujący kontrolę w obszarach stosunków pracy, bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w miejscu pracy oraz nadzoru rynku.
Cel instytucji:
Inspekcja Pracy jest odpowiedzialna za zapewnianie ochrony socjalnej w miejscu pracy zgodnie z art. 41 Konstytucji Rumunii, ponownie ogłoszonej, z Konwencją MOP nr 81/1947 dotyczącą inspekcji pracy w przemyśle i handlu, ratyfikowaną dekretem Rady Stanu nr 284/1973, i Konwencją IOM nr 129/1969 dotyczącą inspekcji pracy w rolnictwie, ratyfikowaną dekretem Rady Stanu nr 83/1975.
Podstawa prawna:
Instytucja ta została ustanowiona i zorganizowana na podstawie:
Inspekcji Pracy podlegają następujące podmioty:
Informacje na temat skarg, które można kierować do Inspekcji Pracy, znajdują się na stronie internetowej instytucji.
Informacje publiczne znajdują się na stronie internetowej instytucji.
Adres siedziby:
Strada Avalanșei nr. 20-22, sector 4, 040305 București
Godziny otwarcia:
Od poniedziałku do czwartku: 8:00–16:30
Piątek: 8:00–14:00
Godziny przyjęć:
Spotkania z Prezesem Krajowej Agencji Zatrudnienia można umówić na pierwszy lub trzeci czwartek miesiąca w godzinach 11:00–12:00. Aby umówić się na spotkanie, należy zadzwonić pod nr tel.: (+40) (0)21 3039831.
Strona internetowa: https://www.anofm.ro/index.html?agentie=ANOFM&page=0
Adres e-mail: anofm@anofm.ro
Informacje na temat stron internetowych okręgowych oddziałów Krajowej Agencji Zatrudnienia znajdują się na stronie internetowej instytucji.
Prezentacja instytucji:
Agencja oferuje szeroki wachlarz usług, m.in. doradztwo zawodowe, kursy w ramach szkolenia zawodowego, usługi doradcze przed zwolnieniem, praktyki zawodowe, porady w zakresie zakładania nowych przedsiębiorstw, dotowanie zatrudnienia osób należących do grup defaworyzowanych oraz udzielanie preferencyjnych kredytów na tworzenie miejsc pracy.
Agencja służy zarówno bezrobotnym, jak i przedsiębiorstwom.
Jej głównym celem jest podniesienie wskaźnika zatrudnienia, a tym samym zmniejszenie bezrobocia.
Podstawa prawna:
– ustawa nr 202 o organizacji i funkcjonowaniu Krajowej Agencji Zatrudnienia;
– decyzja rządu nr 1610 o statucie Krajowej Agencji Zatrudnienia (ANOFM).
Główne cele Krajowej Agencji Zatrudnienia są następujące:
Więcej informacji znajduje się na stronie internetowej instytucji.
Siedziba:
Splaiul Independenței, nr.294, Corp B, Sector 6, 060031 București
Tel.: (+40) (0)21 2071101; (+40) (0)21 2071102
Faks: (+40) (0)21 2071103
Adres e-mail: office@anpm.ro
Strona internetowa: http://www.anpm.ro/
Godziny otwarcia:
Od poniedziałku do czwartku: 8:00–16:30
Piątek: 8:00–14:00
Prezentacja instytucji:
Krajowa Agencja Ochrony Środowiska jest wyspecjalizowaną instytucją centralnej administracji publicznej i podlega Ministerstwu Środowiska. Zgodnie z decyzją rządu nr 1000 z dnia 17 października 2012 r. w sprawie restrukturyzacji i funkcjonowania Krajowej Agencji Ochrony Środowiska i podlegających jej instytucji publicznych Agencja ta posiada uprawnienia w zakresie wdrażania polityki i przepisów w dziedzinie ochrony środowiska.
Cel:
Krajowa Agencja Ochrony Środowiska działa w europejskich i międzynarodowych ramach współpracy w celu ochrony zasad i wdrażania przepisów w dziedzinie ochrony środowiska.
Zadania Krajowej Agencji Ochrony Środowiska są następujące:
Skargi są rejestrowane zgodnie z rozporządzeniem rządu nr 27/2002 regulującym rozpatrywanie skarg, zatwierdzonym ustawą nr 233/2002, i można je wysłać pocztą elektroniczną na adres: office@anpm.ro.
Skargi, które są anonimowe lub nie zawierają danych identyfikacyjnych, nie są brane pod uwagę i są pozostawiane bez rozpatrzenia.
Adres:
Bulevardul Aviatorilor nr. 72, Sector 1, 011865 București
Adres e-mail: cabinet@anpc.ro
Godziny otwarcia:
Od poniedziałku do czwartku: 8:00–16:30
Piątek: 8:00–14:00
Podstawa prawna:
Zadania ANPC obejmują:
Pełny wykaz obowiązków ANPC znajduje się na stronie internetowej instytucji.
Zawiadomienia i skargi:
Konsumenci mogą wysyłać zawiadomienia i skargi do siedzib właściwych miejscowo regionalnych/okręgowych komisariatów ds. ochrony konsumentów lub do Komisariatu ds. Ochrony Konsumentów w Mieście Wydzielonym Bukareszt, w zależności od miejsca, w którym podmiot gospodarczy będący przedmiotem skargi prowadzi swoją działalność gospodarczą.
Aby wysłać zgłoszenie/skargę, należy skorzystać z łącza „Informacje na temat skarg”, w którym można zapoznać się z procedurą składania skarg oraz z danymi kontaktowymi regionalnych i okręgowych komisariatów ds. ochrony konsumentów.
Zgodnie z właściwymi przepisami ustawowymi skargi i zawiadomienia należy składać na piśmie lub w formie elektronicznej; można je również składać osobiście.
Skargi można składać w formie elektronicznej za pośrednictwem tej strony internetowej.
Skargę lub zawiadomienie należy złożyć w imieniu skarżącego lub zawiadamiającego.
Skarga lub zawiadomienie zostaną rozpatrzone w przewidzianym prawem terminie (zgodnie z rozporządzeniem rządu nr 27/2002), pod warunkiem że dołączono do nich wszystkie niezbędne dokumenty potwierdzające, tj. fakturę do celów podatkowych, paragon z kasy lub inny rachunek, odnośną umowę lub kartę gwarancyjną lub inne dokumenty, stosownie do przypadku.
Aby komisariaty mogły rozpatrzeć daną skargę, musi ona spełniać powyższe warunki. W przeciwnym razie zostanie pozostawiona bez rozpatrzenia z powodu braku informacji.
Adres:
Calea Călărașilor nr. 248, Bl. S19, Sector 3, 030634, București
Strona internetowa: http://www.cnas.ro/
Adres e-mail: relpubl1@casan.ro
Tel.: (+40) (0) 37-2309236
Faks: (+40) (0) 37-2309165
Prezentacja instytucji:
Krajowa Agencja Ubezpieczenia Zdrowotnego (CNAS) jest autonomiczną instytucją publiczną posiadającą osobowość prawną, mającą znaczenie dla interesu państwowego. Jej zadaniem jest zapewnienie spójnego i skoordynowanego funkcjonowania systemu społecznego ubezpieczenia zdrowotnego w Rumunii.
Podstawa prawna:
Cele:
opracowanie i prowadzenie społecznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego zapewniającego poszanowanie praw osób ubezpieczonych i zaspokojenie ich potrzeb.
Cele ogólne:
Cele szczegółowe:
Adres siedziby:
Str. Stavropoleos, Nr. 6, București, Sector 3, 030084
Tel.: (+40) (0)21-3100824
Strona internetowa: https://www.roaep.ro/prezentare/en/
Adres e-mail: comunicare@roaep.ro
Prezentacja instytucji:
Rada Stała ds. Wyborów jest niezależną instytucją administracyjną posiadającą osobowość prawną i uprawnienia ogólne w kwestiach związanych z wyborami. Jej zadanie polega na zapewnieniu właściwej organizacji i prawidłowego przebiegu wyborów i referendów oraz zapewnieniu, by finansowanie partii politycznych i kampanii wyborczych było zgodne z konstytucją oraz właściwymi przepisami, a także normami międzynarodowymi i europejskimi.
Podstawa prawna:
Cele:
Funkcje (wykaz nie jest wyczerpujący):
Informacje dotyczące innych funkcji można znaleźć tutaj.
Zadania (wykaz nie jest wyczerpujący):
Informacje dotyczące innych zadań można znaleźć tutaj.
Adres:
B-dul Nicolae Bălcescu nr. 21, Sector 1, București
Tel.: (+40) (0)21-3114921
Strona internetowa: https://irdo.ro/english/index.php
Adres e-mail: office@irdo.ro
Prezentacja instytucji:
Rumuński Instytut Praw Człowieka jest niezależną krajową instytucją, której powierzono – zgodnie z ustawą ustanawiającą – zadania w obszarze badań, szkolenia, rozpowszechniania informacji oraz udzielania porad eksperckich. Ustawa ta zapewnia również gwarancje niezależności i bezstronności zgodnie z kryteriami ustanowionymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych i Radę Europy, w których zaleca się utworzenie tego rodzaju instytucji w każdym demokratycznym państwie.
W wykonywaniu wszystkich szczególnych zadań w obszarze badań, szkolenia oraz udzielania informacji i porad eksperckich Rumuński Instytut Praw Człowieka stale kieruje się zarówno zasadami i normami określonymi w umowach międzynarodowych w zakresie praw człowieka, jak i odpowiednim orzecznictwem sądów międzynarodowych.
Ponadto członkowie Rumuńskiego Instytutu Praw Człowieka są wybierani do struktur szeregu podmiotów zajmujących się promowaniem praw człowieka oraz ich ochroną.
Z usług Instytutu może skorzystać każdy, kto tego potrzebuje. Teksty podstawowych dokumentów i odniesienia bibliograficzne są udostępniane nieodpłatnie lub jedynie po kosztach ich powielenia.
Instytucje lub podmioty naukowe mogą zawierać z Instytutem umowy na przeprowadzenie specjalistycznych prac badawczych; Instytut może również sporządzać opinie na wniosek wyspecjalizowanych forów w Rumunii i za granicą. Koszty tego rodzaju usług ustala kierownictwo Instytutu.
Podstawa prawna:
ustawa nr 9/1991 o utworzeniu Rumuńskiego Instytutu Praw Człowieka
Cel:
Celem Instytutu jest zapewnienie, by podmioty publiczne, stowarzyszenia pozarządowe i obywatele rumuńscy byli właściwie poinformowani o kwestiach związanych z prawami człowieka oraz o sposobie zagwarantowania ochrony praw człowieka w innych państwach, w szczególności w państwach uczestniczących w Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.
Jednocześnie Instytut stara się zwiększać wiedzę podmiotów międzynarodowych oraz zagranicznej opinii publicznej na temat obowiązujących ustaleń praktycznych mających na celu zapewnienie przestrzegania i ochrony praw człowieka w Rumunii.
Działalność Rumuńskiego Instytutu Praw Człowieka:
Dodatkowe informacje dotyczące Rumuńskiego Instytutu Praw Człowieka można uzyskać na stronie internetowej tej instytucji.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
http://www.sodisce.si/sodisca/sodni_sistem/seznam_sodisc/
Sąd Konstytucyjny Republiki Słowenii (Ustavno sodišče Republike Slovenije)Zob. Rzecznik Praw Obywatelskich
W celu zagwarantowania ogólnie pojętej ochrony praw człowieka oraz podstawowych wolności w Republice Słowenii powołano do życia instytucję Rzecznika Praw Obywatelskich. Rzecznik Praw Obywatelskich, wraz z czworgiem zastępców oraz grupą asystentów, przyjmuje skargi od osób, które twierdzą, że decyzja organu administracji rządowej, samorządowej lub osoby prawnej prawa publicznego doprowadziła do naruszenia praw człowieka lub podstawowych wolności. Funkcjonowanie instytucji Rzecznika Praw Obywatelskich uregulowano w ustawie o Rzeczniku Praw Obywatelskich z 1994 r. (Zakon o Varuhu človekovih pravic).
Rzecznik Praw Obywatelskich może:
Rzecznik Praw Obywatelskich nie może podejmować działań ani też usuwać naruszeń lub nieprawidłowości w imieniu ani w zastępstwie właściwego organu administracji rządowej lub samorządowej albo osoby prawnej prawa publicznego.
Do usunięcia naruszenia lub nieprawidłowości zobowiązany jest ten sam podmiot, który się ich dopuścił. Poza wyjątkowymi przypadkami Rzecznik Praw Obywatelskich nie może badać spraw zawisłych przed sądami.
Na mocy obowiązujących przepisów kompetencje Rzecznika Praw Obywatelskich nie obejmują sektora prywatnego, w związku z czym nie może on podjąć interwencji na przykład w razie naruszenia praw człowieka przez spółkę prawa prywatnego. W takim przypadku może jednak zwrócić się z wnioskiem o interwencję do organu administracji rządowej, organu administracji samorządowej lub osoby prawnej prawa publicznego, które monitorują działalność danej spółki lub osoby fizycznej.
Nadzór rzecznika obejmuje także zakłady karne oraz sposób traktowania osób, które zostały zatrzymane lub wobec których zastosowano ograniczenie wolności. Nadzór ten prowadzony jest we współpracy z organizacjami pozarządowymi i humanitarnymi.
Do kompetencji rzecznika należy prowadzenie działań monitorujących, wydawanie pouczeń oraz udzielanie porad, przy czym nie ma on uprawnień do wydawania decyzji urzędowych.
Rzecznik Praw Obywatelskich organizuje działalność rzeczników dzieci, którzy są członkami sieci wolontariuszy, zapewniającej wszystkim dzieciom równy dostęp do usług rzecznictwa.
Celem rzecznictwa praw dzieci jest pomoc dzieciom w wyrażaniu ich opinii we wszystkich postępowaniach sądowych i sprawach, w których mogą być stroną, oraz przekazywanie tej opinii właściwym organom i organizacjom, tak aby mogły one decydować o przysługujących dziecku prawach i świadczeniach. Rzecznik dziecka nie jest jego przedstawicielem prawnym. Pomoc oznacza zapewnienie dzieciom wsparcia psychospołecznego, porozmawianie z nimi o ich życzeniach, uczuciach i opiniach, o stosowanych procedurach i podejmowanych krokach (w odpowiedni dla nich sposób), współpraca z nimi w celu znalezienia właściwego rozwiązania i towarzyszenie im, gdy stykają się z organami i instytucjami, które decydują o przysługujących im prawach i świadczeniach.
Dane do kontaktu:
Varuh človekovih pravic RS
Dunajska cesta 56 (4. nadstropje) 1109 Ljubljana Tel.: 01 475 00 50 Bezpłatna infolinia 080 15 30 Faks: 01 475 00 40 E-mail: info@varuh-rs.si https://www.varuh-rs.si/Wyspecjalizowany zastępca Rzecznika Praw Obywatelskich, który funkcjonuje w ramach struktur Biura Rzecznika Praw Obywatelskich.
Zadaniem rzecznika jest zapobieganie i eliminowanie przypadków dyskryminacji w Słowenii.
WNIOSKI (SKARGI): Rzecznik rozpatruje wnioski lub skargi dotyczące zarzutów dyskryminacji. W wyniku postępowania wydaje niewiążącą prawnie opinię stwierdzającą, czy w danym przypadku doszło do dyskryminacji, czyli czy wnioskodawca doświadczył nierównego traktowania ze względu na swoją sytuację osobistą. Wydaje też zalecenia skierowane do sprawców naruszeń, w których wskazuje, jak usunąć naruszenie oraz jego przyczyny i konsekwencje. Poprzez tego rodzaju nieformalną mediację rzecznik stara się doprowadzić do usunięcia naruszenia i jednocześnie do poprawy przyszłych praktyk. Jeżeli problemu nie uda się rozwiązać w ten sposób, rzecznik może jednak zwrócić się do właściwych organów z zawiadomieniem o popełnieniu przestępstwa. Postępowanie przed rzecznikiem jest bezpłatne i ma charakter poufny.
POMOC: Rzecznik świadczy pomoc w zakresie zapewniania ochrony prawnej przed dyskryminacją także w ramach innych postępowań, na przykład poprzez informowanie zainteresowanych o przysługujących im środkach prawnych oraz sposobach skorzystania z nich w postępowaniach przed innymi organami państwowymi.
PORADY: Do rzecznika można zwrócić się z prośbą o wydanie opinii stwierdzającej, że konkretne działanie stanowi lub może stanowić przejaw dyskryminacji, jak również z prośbą o poradę na temat możliwości podjęcia działań mających na celu uniknięcie dyskryminacji oraz na temat skuteczniejszego zagwarantowania prawa do równego traktowania.
INFORMACJE: Rzecznik udziela ogólnych informacji dotyczących zagadnień związanych z dyskryminacją oraz bieżącą sytuacją w tym zakresie na terytorium Słowenii.
Dane do kontaktu:
Zagovornik načela enakosti Železna cesta 16, 1000 Ljubljana Tel.: +386 (0)1 / 473 55 31 E-mail: gp@zagovornik-rs.si http://www.zagovornik.si/Wskazana powyżej strona internetowa zawiera pełne wersje wszystkich podstawowych informacji w języku angielskim, francuskim, niemieckim, włoskim, węgierskim, serbskim, bośniackim, albańskim i romskim.
http://www.zagovornik.gov.si/si/o-zagovorniku/kdo-je-zagovornik/index.html
http://www.zagovornik.gov.si/si/o-zagovorniku/osebna-izkaznica/index.html
Rzecznik ds. Informacji zajmuje się zgłoszeniami naruszeń w zakresie ochrony danych osobowych na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych z 2004 r. (Zakon o varstvu osebnih podatkov) oraz przepisów sektorowych w zakresie szczegółowych zagadnień dotyczących danych osobowych (np. ustawy o dowodach tożsamości – Zakon o osebni izkaznici). Rzecznik podejmuje działania z własnej inicjatywy w razie powzięcia wiadomości o potencjalnym naruszeniu ochrony danych osobowych, a także przeprowadza inspekcje – również w przypadku braku zgłoszonych skarg. Krajowi inspektorzy odpowiedzialni za ochronę danych osobowych zatrudnieni w Biurze Rzecznika ds. Informacji przeprowadzają odpowiednie kontrole, w wyniku których rzecznik może zażądać dokonania korekty danych osobowych, stwierdzić wystąpienie naruszenia w przypadku bezprawnego gromadzenia lub przetwarzania danych osobowych oraz nałożyć karę grzywny na administratorów danych osobowych. Od decyzji rzecznika przysługuje skarga administracyjna, którą wnosi się do Sądu Administracyjnego Republiki Słowenii.
Dane do kontaktu:
Informacijski pooblaščenec Zaloška 59 1000 LjubljanaZa wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw człowieka
Wyspecjalizowane organy ds. ochrony praw człowieka
Prawne ramy ochrony praw człowieka i podstawowych wolności na Słowacji stanowi Konstytucja Republiki Słowackiej (ustawa nr 460/1992 z późn. zm.). Konstytucja Słowacji stanowi podstawowy akt prawny Słowacji, nadrzędny wobec wszystkich innych aktów legislacyjnych. Drugi rozdział Konstytucji Słowacji (art. 11– art.54) przewiduje ogólną ochronę podstawowych praw i wolności, czyli podstawowych praw i wolności człowieka (nazywanych w międzynarodowych dokumentach prawami obywatelskimi), praw politycznych, praw mniejszości narodowych i grup etnicznych, praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, praw do ochrony środowiska naturalnego i dziedzictwa kulturowego oraz prawa do ochrony sądowej i innych form ochrony. Podstawowe prawa i wolności gwarantowane są na Słowacji wszystkim, niezależnie od płci, rasy, koloru skóry, języka, wyznania lub religii, poglądów politycznych lub innych, pochodzenia narodowego lub społecznego, przynależności do grupy narodowej lub etnicznej, statusu majątkowego, rodzinnego lub innego statusu. Nikogo nie może spotkać krzywda, ani nikt nie może być faworyzowany lub dyskryminowany na tych podstawach. Nie można naruszać praw żadnej osoby ze względu na to, że zdecydowała się ona skorzystać ze swoich podstawowych praw i wolności (art. 12 ust. 2 i 4 słowackiej konstytucji). Z wyjątkiem praw i wolności wyraźnie zastrzeżonych jedynie dla obywateli Republiki Słowackiej, obcokrajowcom przysługują na Słowacji podstawowe prawa i wolności zagwarantowane w słowackiej konstytucji, w tym prawo do azylu (art. 52 ust. 2 i art. 53 słowackiej konstytucji). Warunki wykonywania podstawowych praw i wolności oraz ograniczenia do nich, jak również zakres obowiązków w przypadku wojny, działań wojennych, nadzwyczajnych okoliczności lub stanu wyjątkowego zostały ustanowione w ustawie konstytucyjnej o bezpieczeństwie państwa w przypadku wojny, działań wojennych, nadzwyczajnych okoliczności lub stanu wyjątkowego (ustawa nr 227/2002).
Zgodnie z art. 46 konstytucji słowackiej każda osoba może, zgodnie z procedurą ustanowioną w ustawie, dochodzić swoich praw przed niezawisłym i bezstronnym sądem lub, w przypadkach określonych ustawą, przed innym organem Republiki Słowackiej. W praktyce może istnieć szeroki zakres praw człowieka, tzn. praw człowieka i podstawowych wolności, które można zdefiniować w prawie, jak również praw człowieka i podstawowych wolności, których nie można w nim zdefiniować. Zakres takich praw i wolności może obejmować prawa obywatelskie, polityczne, gospodarcze, społeczne, kulturalne i inne prawa zagwarantowane słowacką konstytucją, innymi ustawami konstytucyjnymi, ustawami zwykłymi lub innymi przepisami oraz międzynarodowymi traktatami dotyczącymi praw człowieka i podstawowych wolności (międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka), którymi związana jest Słowacja. Z zakresu kompetencji sądów nie można wykluczyć możliwości orzekania w sprawach podstawowych praw i wolności.
Każda osoba, która twierdzi, że jej prawa zostały naruszone decyzją organu publicznego może wystąpić do sądu o kontrolę tej decyzji, chyba że ustawa stanowi inaczej. Konstytucja Słowacji i inne właściwe przepisy gwarantują wszystkim prawo do odszkodowania za szkodą wywołaną bezprawnym orzeczeniem sądu lub bezprawną decyzją innego organu lub władzy publicznej albo spowodowaną przez nieprawidłową procedurę urzędową. Szczegółowe uregulowania ustanowiono w ustawie nr 514/2003 o odpowiedzialności za szkodę wywołaną wykonywaniem władzy publicznej i zmieniającej niektóre inne akty. Ustawa ta reguluje kwestię odpowiedzialności państwa za szkodę spowodowaną przez organy publiczne wykonujące władzę publiczną, odpowiedzialności gmin i jednostek terytorialnych wyższego szczebla za szkodę spowodowaną przez organy władzy lokalnej podczas wykonywania ich kompetencji, wstępnego rozpatrywania roszczeń odszkodowawczych oraz prawa do odszkodowania na zasadzie regresu.
Zgodnie z art. 46 słowackiej konstytucji, cytowanym powyżej, art. 3 kodeksu postępowania cywilnego gwarantuje prawo do sądowego dochodzenia ochrony praw, które zostały zagrożone lub naruszone. Kodeks postępowania cywilnego ustanawia procedury, których powinny przestrzegać sądy i uczestnicy spraw cywilnych w celu zagwarantowania sprawiedliwej ochrony praw i słusznych interesów uczestników oraz postępowania zgodnego z prawem, uczciwego wypełniania obowiązków oraz poszanowania praw innych. W trakcie rozpatrywania spraw cywilnych sądy rozpatrują spory i inne sprawy prawne oraz wydają rozstrzygnięcia, egzekwują zastosowanie orzeczeń, którym nie podporządkowano się dobrowolnie oraz dopilnowują, by nie doszło do naruszenia praw lub prawnie chronionych interesów osób fizycznych i prawnych, a także by tych praw nie nadużywano na szkodę takich osób.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Kodeksu postępowania cywilnego w postępowaniu cywilnym sądy rozpatrują i rozstrzygają spory oraz inne sprawy prawne dotyczące prawa cywilnego, prawa pracy, prawa rodzinnego, prawa handlowego i prawa gospodarczego, chyba że sprawy te zgodnie z prawem rozpatrywane są i rozstrzygane przez jakieś inne organy. W postępowaniu cywilnym sądy kontrolują również legalność decyzji podjętych przez organa publiczne oraz legalność decyzji, środków i innych interwencji organów publicznych, jak również orzekają o zgodności z prawem środków prawnych przyjętych przez organy lokalne w sprawach dotyczących władzy lokalnej, a także, jeżeli chodzi o realizację zadań władzy państwowej, spójność z regulacjami rządowymi i zarządzeniami ministerialnymi oraz zarządzeniami innych centralnych organów państwowych, chyba że prawo stanowi, iż sprawy te rozpatrują i rozstrzygają inne organy. Inne sprawy są rozstrzygane i rozpatrywane przez sądy cywilne jedynie wtedy, gdy tak przewiduje prawo.
Na Słowacji sprawy sądowe rozstrzygają niezawisłe i bezstronne sądy. Na wszystkich szczeblach sprawy sądowe oddzielone są od spraw, którymi zajmują się organy państwowe.
Postępowanie przed sądem opiera się na zasadzie dwuinstancyjności, zgodnie z którą można odwołać się od orzeczeń sądów wydanych w pierwszej instancji (przez sądy rejonowe). Odwołania, które stanowią odpowiedni środek ochrony prawnej, rozpatrywane są w drugiej instancji przez sądy wyższego rzędu (sądy okręgowe).
Na system sądów powszechnych składają się: Sąd Najwyższy Republiki Słowackiej, Specjalny Sąd Karny, 8 sądów okręgowych i 45 sądów rejonowych, które rozstrzygają wszystkie sprawy, które nie zostały zastrzeżone dla Trybunału Konstytucyjnego Republiki Słowackiej; tzn. orzekają w sprawach cywilnych i karnych, a także dokonują kontroli legalności decyzji podjętych przez organy państwowe i realizowanych przez nie procedur (wymiar sprawiedliwości w sprawach administracyjnych), jeżeli tak przewiduje prawo. Słowacja nie ma obecnie sądów wojskowych ustanowionych prawem.
Kontrolę legalności decyzji podjętych przez organy państwowe i realizowanych przez nie procedur regulują przepisy części piątej Kodeksu postępowania cywilnego (ustawa nr 99/1963 z późn. zm.).
W ramach wymiaru sprawiedliwości w sprawach administracyjnych sądy dokonują kontroli na podstawie skarg lub odwołań dotyczących legalności decyzji podjętych przez organy publiczne lub przeprowadzanych przez nie procedur. W ramach wymiaru sprawiedliwości w sprawach administracyjnych sądy dokonują kontroli legalności decyzji podjętych przez organy publiczne, organy władzy lokalnej oraz organy zainteresowanych jednostek władzy lokalnej i inne osoby prawne, jak również osoby fizyczne lub przeprowadzanych przez nie procedur, o ile są one uprawnione z mocy prawa do wydawania decyzji rozstrzygających o prawach i obowiązkach osób fizycznych i prawnych w dziedzinie administracji publicznej („decyzje i procedury organów administracji”). „Decyzje i procedury organów administracji” oznaczają decyzje wydane przez nie w postępowaniu administracyjnym oraz inne decyzje ustanawiające, zmieniające lub znoszące prawa i obowiązki osób fizycznych lub prawnych, lub które mogą bezpośrednio wpłynąć na prawa, prawnie chronione interesy lub zobowiązania osób fizycznych lub prawnych. „Procedura przeprowadzana przez organ administracji” obejmuje także bezczynność. Sądy uczestniczące w wymiarze sprawiedliwości w sprawach administracyjnych rozstrzygają wnioski o nałożenie na organy publiczne obowiązku stanowienia o prawach i obowiązkach osób fizycznych i prawnych w dziedzinie administracji publicznej oraz o środkach na rzecz egzekwowania stosowania decyzji poprzez procedurę określoną w art. 250b i 250u. Sądy uczestniczące w wymiarze sprawiedliwości w sprawach administracyjnych działają na rzecz ochrony przed nielegalnymi interwencjami ze strony organów publicznych, rozstrzygają również kwestię wykonalności decyzji zagranicznych organów administracyjnych. W sprawach wyborczych oraz sprawach dotyczących rejestracji partii i ruchów politycznych, sądy orzekają i wydają rozstrzygnięcia zgodnie z przepisami tej części i w zakresie określonym przepisami szczególnymi. W odpowiednich przypadkach i zgodnie z przepisami tej części, sądy orzekają również i wydają rozstrzygnięcia, gdy nakazują to przepisy szczególne, lub gdy traktaty międzynarodowe, którymi związana jest Słowacja, wymagają kontroli decyzji wydanych przez organa publiczne.
Te szczególne przypadki mogą obejmować następujące sytuacje:
Kwestie te regulują szczegółowo art. 244-250zg Kodeksu postępowania cywilnego.
Sądy nie są uprawnione do zmiany przepisów przyjętych przez władzę wykonawczą (ustawodawstwo wtórne). Jednakże na mocy art. 144 ust. 2 Konstytucji Słowacji, jeżeli sąd uzna, że jakiekolwiek inne przepisy lub ich część albo indywidualny przepis dotyczący rozpatrywanej sprawy narusza Konstytucję, ustawę konstytucyjną, mający „priorytet” traktat międzynarodowy (na mocy art. 7 ust. 5 Konstytucji) lub ustawę, zawiesza postępowanie i wszczyna postępowanie przez Trybunałem Konstytucyjnym (na mocy art. 125 ust. 1). Opinia prawna Trybunału Konstytucyjnego zawarta w jego orzeczeniu wiąże sąd. Jednakże wszczęcie postępowania przez Trybunałem Konstytucyjnym nie zwalnia sądu z obowiązku wydania orzeczenia w prawnie przewidzianym trybie.
Trybunał Konstytucyjny Republiki Słowackiej (zwany dalej „Trybunałem Konstytucyjnym”) został ustanowiony Konstytucją Republiki Słowackiej, nr 460/1992, jako niezawisły organ sądowy mający na celu ochronę konstytucyjności prawa. Jego uprawnienia i właściwość regulują artykuły 124-140 Konstytucji Republiki Słowackiej, ze zmianami. Szczegółowe aspekty organizacji Trybunału Konstytucyjnego, postępowanie przez Trybunałem oraz status jego sędziów reguluje ustawa nr 38/1993, z późniejszymi zmianami.
Zgodnie z art. 79 ustawy nr 38/1993, Zgromadzenie Ogólne Trybunału Konstytucyjnego przyjęło regulamin Trybunału Konstytucyjnego (uchwała nr 114/1993, ze zmianami), który reguluje bardziej szczegółowo: wewnętrzną organizację pracy Trybunału w toku przygotowań do postępowania oraz orzekania; sprawy związane ze statusem Zgromadzenia Ogólnego, prezydium, sędziami sprawozdawcami, biegłymi i innymi osobami uczestniczącymi w działalności Trybunału Konstytucyjnego; jak również postępowanie dyscyplinarne wobec sędziów.
Trybunał Konstytucyjny wszczyna postępowanie na wniosek złożony przez:
a) co najmniej jedną piątą członków Rady Narodowej Republiki Słowackiej,
b) prezydenta Republiki Słowackiej,
b) rząd Republiki Słowackiej,
d) sąd, z związku z jego działalnością orzeczniczą,
e) Prokuratora Generalnego Republiki Słowackiej,
f) Publicznego Obrońcę Praw (rzecznika praw obywatelskich) w sprawach z zakresu zgodności ustaw z aktami wymienionymi w art. 125 ust. 1, jeżeli ich dalsze stosowanie może godzić w podstawowe prawa i wolności, prawa człowieka i podstawowe wolności zawarte w konwencjach międzynarodowych ratyfikowanych przez Republikę Słowacką oraz ogłoszonych w sposób przewidziany prawem,
g) każdą osobę, o której prawach rozstrzyga się w trybie określonym w art. 127 i art. 127a konstytucji.
Wszczęcie postępowania następuje z dniem doręczenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.
Artykuł 127 a konstytucji Republiki Słowackiej reguluje instytucję skargi konstytucyjnej, z którą może wystąpić osoba fizyczna lub prawna (skarżący) zarzucająca naruszenie podstawowych praw lub wolności ostateczną decyzją, środkiem lub inną interwencją, z wyłączeniem przypadków rozstrzygania przez inny sąd orzeczenia o ochronie tych podstawowych praw lub wolności.
Poza informacjami ogólnymi skarga musi zawierać:
a) wskazanie, jakie podstawowe prawa lub wolności zostały zdaniem skarżącego naruszone,
b) wskazanie ostatecznej decyzji, środka lub innego rodzaju interwencji naruszających prawa lub wolności,
c) stronę, przeciwko której skierowana jest skarga.
Do skargi należy dołączyć kopię ostatecznej decyzji, dokument zawierający opis środka lub dowód podjęcia innego rodzaju interwencji. Jeżeli skarżący żąda odpowiedniego zadośćuczynienia finansowego, musi wskazać jego kwotę oraz uzasadnić żądanie. Uczestnikami postępowania są skarżący oraz strona, przeciwko której skierowana jest skarga. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego środka.
Na wniosek skarżącego, Trybunał Konstytucyjny może postanowić o zastosowaniu środka tymczasowego i wstrzymać wykonalność zaskarżonej ostatecznej decyzji, środka lub innego rodzaju interwencji, jeżeli takie rozwiązanie nie koliduje z ważnym interesem publicznym, a wykonanie zaskarżonej ostatecznej decyzji, środka lub innej interwencji spowodowałoby większą szkodę dla skarżącego, niż szkoda dla innych osób wynikająca ze wstrzymania wykonalności; w szczególności Trybunał nakazuje organowi, który według skarżącego naruszył podstawowe prawa lub wolności skarżącego, czasowe wstrzymanie wykonania ostatecznej decyzji, środka lub innego rodzaju interwencji oraz nakazuje osobom trzecim czasowe wstrzymanie się od korzystania z upoważnienia przyznanego im taką ostateczną decyzją, środkiem lub innego rodzaju interwencją. Tymczasowy środek wygasa najpóźniej z chwilą uprawomocnienia się rozstrzygnięcia w kwestii zasadniczej, chyba że Trybunał Konstytucyjny postanowi o jego szybszym wygaśnięciu. Tymczasowy środek może również zostać uchylony przez Trybunał z urzędu, jeżeli ustaną powody jego nałożenia.
Skarga jest dopuszczalna po wyczerpaniu przez skarżącego drogi odwoławczej lub innych środków prawnych przewidzianych do ochrony jego podstawowych praw lub wolności, do których stosowania skarżący jest uprawniony na podstawie przepisów szczególnych. Trybunał Konstytucyjny nie pozostawia skargi bez rozpoznania nawet w przypadku niespełnienia powyższego warunku, jeżeli skarżący wykaże, że powody, dla których nie spełnił tego warunku, zasługują na szczególne uwzględnienie. Skargę można wnieść w terminie dwóch miesięcy od daty uprawomocnienia się decyzji lub daty powiadomienia o środku lub innego rodzaju interwencji. W przypadku środka lub innego rodzaju interwencji termin ten rozpoczyna bieg od daty, z którą skarżący mógł dowiedzieć się o podjętym środku lub innego rodzaju interwencji.
W razie wycofania skargi przez skarżącego Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie w sprawie, chyba że uzna wycofanie skargi za niedopuszczalne. Ma to miejsce zwłaszcza w przypadku, gdy skarga jest skierowana przeciwko ostatecznej decyzji, środkowi lub innego rodzaju interwencji stanowiących poważne naruszenie podstawowych praw lub wolności skarżącego.
Trybunał Konstytucyjny, o ile nie postanowi inaczej, opiera się na okolicznościach faktycznych ustalonych podczas poprzednich postępowań.
Jeżeli Trybunał Konstytucyjny uzna skargę, w swoim rozstrzygnięciu wskazuje: naruszone podstawowe prawo lub wolność oraz naruszone przepisy konstytucji, ustawy konstytucyjnej lub konwencji międzynarodowej; ostateczną decyzję, środek lub innego rodzaju interwencję naruszającą podstawowe prawo lub wolność. Jeżeli podstawowe prawo lub wolność zostały naruszone decyzją lub środkiem, Trybunał Konstytucyjny uchyla taką decyzję lub środek. Trybunał Konstytucyjny uchyla również każdą innego rodzaju interwencję naruszającą podstawowe prawo lub wolność, jeżeli charakter takiej interwencji na to pozwala.
Jeżeli Trybunał Konstytucyjny uzna skargę, wówczas może:
a) nakazać, aby strona, która przez swoją bezczynność naruszyła podstawowe prawo lub wolność, podjęła działanie w sprawie zgodnie z przepisami szczególnymi,
b) przekazać sprawę do dalszego postępowania,
c) zakazać dalszego naruszania podstawowego prawa lub wolności, lub
d) nakazać stronie, która naruszyła podstawowe prawo lub wolność, przywrócenie sytuacji sprzed naruszenia podstawowego prawa lub wolności.
Trybunał Konstytucyjny może zasądzić stosowne zadośćuczynienie finansowe na rzecz strony, której podstawowe prawo lub wolność zostały naruszone. Jeżeli Trybunał Konstytucyjny zasądzi stosowne zadośćuczynienie finansowe, wówczas organ, który dopuścił się naruszenia podstawowego prawa lub wolności, ma obowiązek je wypłacić na rzecz skarżącego w terminie dwóch miesięcy od daty, z którą orzeczenia Trybunału stało się skuteczne. W przypadku uchylenia przez Trybunał Konstytucyjny ostatecznej decyzji, środka lub innego rodzaju interwencji i przekazania sprawy do dalszego postępowania, strona, która wydała decyzję w sprawie lub postanowiła o podjęciu środka lub innego rodzaju interwencji, zostaje zobowiązana do ponownego rozpoznania sprawy i wydania decyzji. W toku takiego postępowania lub działania strona jest związana opinią prawną Trybunału Konstytucyjnego. Strona, która wydała decyzję w sprawie lub postanowiła o podjęciu środka lub innego rodzaju interwencji, jest związana orzeczeniem, które staje się wykonalne z chwilą wydania.
Słowackie Krajowe Centrum Praw Człowieka utworzone na mocy ustawy Rady Narodowej Republiki Słowackiej nr 308/1993 w sprawie utworzenia Słowackiego Krajowego Centrum Praw Człowieka, ze zmianami, działa na terenie Słowacji od 1 stycznia 1994 r. Rząd Republiki Słowackiej przedłożył projekt ustawy na podstawie rezolucji rządu Republiki Słowackiej nr 430 z 15 czerwca 1993 r., w treści której rząd zaaprobował realizację „projektu utworzenia Słowackiego Krajowego Centrum Praw Człowieka” z siedzibą w Bratysławie, z inicjatywy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wraz z przyjęciem ustawy nr 136/2003 zmieniającej i uzupełniającej ustawę Rady Narodowej Republiki Słowackiej nr 308/1993 w sprawie utworzenia Słowackiego Krajowego Centrum Praw Człowieka oraz ustawy nr 365/2004 w sprawie równego traktowania w określonych dziedzinach, ochrony przed dyskryminacją oraz zmiany i uzupełnienia niektórych ustaw (ustawy o przeciwdziałaniu dyskryminacji), zakres zadań Centrum został rozszerzony. Centrum jest niezależnym podmiotem posiadającym osobowość prawną. Prowadzi działalność w dziedzinie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, w tym praw dziecka.
Centrum, jako niezależna osoba prawna, odgrywa istotną rolę w sferze praw człowieka i podstawowych wolności, w tym praw dziecka oraz poszanowania zasady równego traktowania. Centrum jest jedyną słowacką instytucją do spraw równego traktowania (zostało wskazane jako „krajowy organ ds. równości”), tj. przestrzegania zasady równego traktowania w myśl ustawy o przeciwdziałaniu dyskryminacji.
Kompetencje
Status prawny i kompetencje Centrum reguluje ustawa Rady Narodowej Republiki Słowackiej nr 308/1993 w sprawie utworzenia Słowackiego Krajowego Centrum Praw Człowieka (zwanego dalej „Centrum”), ze zmianami. W szczególności na podstawie art. 1 ust. 2 ustawy Centrum:
Centrum zajmuje się udzielaniem porad prawnych w kwestiach dyskryminacji, przejawów nietolerancji oraz naruszenia zasady równego traktowania dla wszystkich rezydentów Republiki Słowackiej; jest również uprawnione do reprezentacji stron (na wniosek) w postępowaniach dotyczących naruszeń zasady równego traktowania. Każdego roku Centrum publikuje sprawozdanie poświęcone przestrzeganiu praw człowieka w Republice Słowackiej.
Uprawnienia
Do Centrum może zwrócić się każda osoba fizyczna lub prawna, która czuje się dyskryminowana poprzez działanie lub zaniechanie którejkolwiek z wyżej wymienionych instytucji. Wnosząc skargę, skarżący powinien podać wszystkie wymagane informacje oraz przedłożyć wszystkie stosowne dokumenty.
Współpraca
Centrum może również występować o informacje na temat przestrzegania praw człowieka do organizacji pozarządowych działających w sferze praw człowieka i podstawowych wolności, w tym praw dziecka, uzgadniając z tymi organizacjami sposób przekazania oraz zakres takich informacji.
Procedura składania skarg
Obywatele mogą wnosić skargi:
Zgodnie z art. 151a, ust. 1 Konstytucji Republiki Słowackiej, „Publiczny Obrońca Praw jest niezależną instytucją Republiki Słowackiej, która w zakresie przewidzianym prawem stoi na straży podstawowych praw i wolnościosób fizycznych i prawnych w postępowaniu przed organami administracji publicznej i innymi organami publicznymi, w przypadkach gdy działanie, decyzja lub bezczynność organu narusza prawo. W przypadkach przewidzianych prawem Publiczny Obrońca Praw może przyczynić się do pociągnięcia do odpowiedzialności osób zatrudnionych w organach administracji publicznej w razie naruszenia przez te osoby podstawowych praw człowieka lub wolności przysługujących osobom fizycznym lub prawnym. Pomocy Publicznemu Obrońcy Praw zobowiązane są udzielać wszystkie organy publiczne”.
Do Publicznego Obrońcy Praw może się zwrócić każdy, kto uważa, że jego podstawowe prawa lub wolności zostały naruszone wskutek działania, decyzji lub bezczynności organu publicznego, w sposób sprzeczny z prawem lub zasadami demokratycznego państwa prawa. Podstawowe prawa i wolności, na straży których stoi Publiczny Obrońca Praw, są określone w tytule 2 Konstytucji Republiki Słowackiej (tj. podstawowe prawa człowieka i wolności wymienione w artykułach 14-25, prawa polityczne wymienione w artykułach 26-32, prawa mniejszości narodowych i grup etnicznych wymienione w artykułach 33-34, prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne wymienione w artykułach 35-43, prawo do ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego wymienione w artykułach 44-45, prawa do ochrony sądowej i innej ochrony prawnej wymienione w artykułach 46-50, prawo do azylu cudzoziemców prześladowanych za egzekwowanie praw i wolności politycznych), oraz w konwencjach międzynarodowych o prawach człowieka i podstawowych wolnościach.
Publiczny Obrońca Praw podejmuje czynności na podstawie skargiosoby fizycznej lub prawnej bądź z własnej inicjatywy. Publiczny Obrońca Praw nie może ingerować w działalność orzeczniczą sądów, nie jest stroną postępowania, nie może składać wniosków o wszczęcie postępowania przed sądem; orzeczenia sądów nie są mu doręczane, nie ma on prawa korzystania ze środków odwoławczych. Publiczny Obrońca Praw nie jest uprawniony do rozstrzygania sporów między osobami.
Do Publicznego Obrońcy Praw każda osoba ma prawo zwrócić się:
W treści skargi należy wyraźne określić przedmiot sprawy, wskazać organ publiczny, przeciwko któremu skarga jest skierowana oraz przedstawić żądania skarżącego.
W celu przyspieszenia zbadania sprawy zaleca się załączenie także kopii wszystkich dokumentów, którymi dysponuje skarżący, w charakterze dowodów na poparcie skargi. Jeżeli skarga nie dotyczy osoby składającego, należy dołączyć pisemną zgodę na złożenie skargi wydaną przez osobę, której dotyczy skarga, lub pełnomocnictwo do złożenia skargi.
Jeżeli osoba składająca skargę do Publicznego Obrońcy Praw nie poda w jej treści swojego imienia, nazwiska i adresu (w przypadku osób prawnych – nazwy i adresu siedziby), taka skarga zostanie uznana za skargę anonimową, której Publiczny Obrońca Praw nie ma obowiązku rozpatrywać. Osoba składająca skargę może zwrócić się do Publicznego Obrońcy Praw o nieujawnianie jej tożsamości. W takich przypadkach Publiczny Obrońca Praw będzie prowadził czynności wyłącznie na podstawie kopii skargi niezawierającej danych osobowych. Jeżeli osoba składająca skargę zwróciła się o nieujawnianie swojej tożsamości, lecz charakter sprawy nie pozwala na jej rozpatrzenie bez podania niektórych danych osobowych, zainteresowana osoba musi zostać o tym niezwłocznie poinformowana.
Taka osoba musi również zostać pouczona o tym, że dalsze rozpatrzenie skargi nastąpi wyłącznie po udzieleniu przez nią w oznaczonym terminie pisemnej zgody na włączenie niektórych niezbędnych danych osobowych.
Publiczny Obrońca Praw bada skargę.
Jeżeli Publiczny Obrońca Praw stwierdzi, że, ze względu na swoją zawartość, skarga stanowi środek ochrony prawnej w rozumieniu przepisów o postępowaniu w sprawach administracyjnych lub sądowych, wniosek lub środek ochrony prawnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym lub skargę konstytucyjną, niezwłocznie powiadomi o tym składającego skargę oraz udzieli pouczenia o prawidłowym trybie postępowania.
Jeżeli Publiczny Obrońca Praw uzna, że zachodzą okoliczności wskazujące, że dana osoba jest bezprawnie przetrzymywana w areszcie, zakładzie karnym, jednostce karnej dla żołnierzy, placówce leczenia zapobiegawczego, placówce wychowawczej, zamkniętym zakładzie leczenia, zamkniętej placówce wychowawczej lub w policyjnej izbie zatrzymań, powinien niezwłocznie powiadomić właściwego prokuratora w trybie wniosku o podjęcie czynności na podstawie przepisów szczególnych oraz powiadomić zarówno administrację danej placówki, jak i przetrzymywaną osobę.
Jeżeli skarga dotyczy badania ostatecznej decyzji organu publicznego lub jeśli Publiczny Obrońca Praw uzna, że decyzja organu publicznego jest sprzeczna z ustawą bądź innym obowiązującym aktem prawnym, wówczas może skierować sprawę do właściwej prokuratury, aby podjęła czynności, albo może podjąć inny środek działania, powiadamiając o tym skarżącego. Tak samo może postąpić w przypadku skargi zawierającej propozycje działań należących do kompetencji prokuratury. Prokurator ma obowiązek powiadomić Publicznego Obrońcę Praw w ustawowym terminie o środkach działania, które podjął w wyeliminowania bezprawności.
Publiczny Obrońca Praw pozostawi skargę bez rozpoznania, jeśli:
a) sprawa, której dotyczy skarga, nie leży w jego zakresie kompetencji;
b) sprawa, której dotyczy skarga, jest rozpoznawana przez sąd, a postępowanie w sprawie nie może zostać odroczone, lub sąd wydał już orzeczenie w sprawie;
c) sprawa, której dotyczy skarga, jest obecnie badana lub została zbadana przez prokuraturę;
d) w sprawie, której dotyczy skarga, podejmowane są czynności lub decyzja przez organ publiczny nieobjęty zakresem właściwości Publicznego Obrońcy Praw; lub też jeśli w sprawie, której dotyczy skarga, została już wydana decyzja organu publicznego nieobjętego zakresem właściwości Publicznego Obrońcy Praw;
e) składający skargę wycofa ją lub oświadczy, że nie domaga się dalszego badania sprawy;
f) nie dostarczono lub nie wskazano w przewidzianym terminie szczegółowych informacji, o których mowa w art. 13 ust. 4.
Publiczny Obrońca Praw może pozostawić sprawę bez rozpoznania, jeśli stwierdzi, że:
a) skarga nie dotyczy osoby składającego, chyba że składający skargę przedłożył pisemną zgodę na złożenie skargi wydaną przez osobę, której dotyczy skarga, lub pełnomocnictwo do złożenia skargi;
b) w chwili doręczenia skargi upłynęło ponad trzy lata od podjęcia środka lub zdarzenia będącego przedmiotem skargi;
c) skarga jest oczywiście bezzasadna;
d) skarga jest anonimowa;
e) skarga dotyczy sprawy, którą Publiczny Obrońca Praw już rozpatrywał, a ponowiona skarga nie zawiera wskazania nowych okoliczności faktycznych.
Publiczny Obrońca Praw powiadamia składającego skargę o pozostawieniu skargi bez rozpoznania oraz powodach pozostawieniu jej bez rozpoznania; nie dotyczy to skarg anonimowych.
W przypadku gdy postępowanie wyjaśniające nie wykaże naruszenia podstawowych praw i wolności, Publiczny Obrońca Praw powiadamia o tym na piśmie składającego skargę oraz organ, przeciwko któremu była skierowana skarga na postępowanie, decyzję lub bezczynność.
W przypadku gdy postępowanie wyjaśniające wykaże naruszenie podstawowych praw i wolności, Publiczny Obrońca Praw przedstawia ustalenia poczynione w postępowaniu przygotowawczym wraz z proponowanym środkiem działania organowi publicznemu, przeciwko któremu była skierowana skarga na postępowanie, decyzję lub bezczynność.
W terminie 20 dni od otrzymania powiadomienia organ publiczny ma obowiązek przedstawić Publicznemu Obrońcy Praw swoją opinię o ustaleniach poczynionych w postępowaniu wyjaśniającym oraz powiadomić o podjętych środkach działania.
W przypadku gdy Publiczny Obrońca Praw nie zgadza się z opinią organu publicznego lub uważa, że podjęty środek działania jest nieodpowiedni, powiadamia o tym organ nadrzędny względem organu, przeciwko któremu jest skierowana skarga, lub w przypadku braku organu nadrzędnego, powiadamia rząd Republiki Słowackiej.
Organ nadrzędny względem organu, przeciwko któremu jest skierowana skarga, a w przypadku braku organu nadrzędnego – rząd Republiki Słowackiej, jest obowiązany na mocy ust. 3 w terminie 20 dni od otrzymania powiadomienia poinformować Publicznego Obrońcę Praw o środkach, które podjął w przedmiotowej sprawie.
Jeżeli Publiczny Obrońca Praw uzna, że podjęte środki są nieodpowiednie, powiadamia o tym Radę Narodową Republiki Słowackiej lub organ przez nią upoważniony.
Publiczny Obrońca Praw wysyła pisemne powiadomienie o wynikach postępowania wyjaśniającego oraz o podjętych środkach działania do składającego skargę oraz do osoby, której prawa i wolności zostały naruszone przez działanie, decyzję lub bezczynność organu publicznego.
Urząd Ochrony Danych Osobowych Republiki Słowackiej (zwany dalej „Urzędem”) jest organem państwowym, który odgrywa rolę w zapewnieniu ochrony podstawowych praw i wolności osób podczas przetwarzania ich danych osobowych. Urząd wykonuje swoje zadania i obowiązki w sposób niezależny oraz zgodnie z prawem. Do jego podstawowych zadań należy:
Od 1 stycznia 2006 r. w Republice Słowackiej działa Centrum Pomocy Prawnej. Zostało ono utworzone na podstawie ustawy nr 327/2005 o udzielaniu pomocy prawnej osobom znajdującym się w niedostatku, jako jednostka budżetowa z siedzibą w Bratysławie. Centrum posiada biura lub oddziały niemal w każdym mieście regionalnym Republiki Słowackiej, z wyjątkiem Nitry i Trnawy (tj. w Bratysławie, Bańskiej Bystrzycy, Żylinie, Koszycach i Preszowie), a także w niektórych miastach powiatowych (Liptowski Mikulasz, Twardoszyn, Humenné, Hlohovec, Rimawska Sobota, Nowe Zamki i Swidnik).
Centrum zapewnia pomoc prawną osobom, które ze względu na sytuację materialną nie mogą skorzystać z usług prawnych w celu należytego dochodzenia i ochrony swoich praw. Centrum zapewnia udzielanie pomocy prawnej w sprawach cywilnych, z zakresu prawa pracy i prawa rodzinnego osobom spełniającym wymogi prawne (dotyczy sporów w Słowacji). Zgodnie z ustawą Centrum udziela też pomocy prawnej w sporach transgranicznych w sprawach cywilnych, z zakresu prawa pracy oraz prawa rodzinnego oraz handlowego osobom spełniającym wymogi prawne, zamieszkującym lub mającym miejsce zwykłego pobytu na obszarze państwa członkowskiego UE.
Wobec osób wnioskujących o pomoc prawną w sprawach związanych z dyskryminacją rola Centrum Pomocy Prawnej (zwanego dalej „Centrum”) pokrywa się z rolą Słowackiego Krajowego Centrum Praw Człowieka, z którym Centrum wymienia się informacjami w kwestiach dotyczących takich osób). Prawnicy Centrum zajmują się kwestią dyskryminacji przede wszystkim w kontekście dyskryminacji na tle etnicznym w zatrudnieniu.
Dana osoba nabywa uprawnienie do otrzymania pomocy prawnej, jeżeli znalazła się w niedostatku, spór nie jest oczywiście błahy, a wartość roszczenia przekracza wysokość minimalnej płacy, z wyjątkiem sporów, w których wartości przedmiotu sporu nie da się wyrazić w pieniądzach. Osoba musi spełniać powyższe wymogi prawne przez cały okres świadczenia pomocy prawnej. Jeżeli dochód wnioskodawcy przekracza ustawową górną granicę niedostatku, Centrum może przyznać pomoc prawną, o ile jest to stosowne w świetle okoliczności wnioskowanej pomocy prawnej.
Procedura ubiegania się o pomoc prawną (zwana dalej „procedurą”) rozpoczyna się z chwilą złożenia pisemnego wniosku z załączonymi dokumentami potwierdzającymi okoliczności faktyczne przytoczone we wniosku, który wnioskodawca składa na wydrukowanym formularzu. Dokumenty potwierdzające, że wnioskodawca znajduje się w niedostatku, nie mogą być starsze niż sprzed 3 miesięcy. Wniosek powinien zawierać imię, nazwisko i adres stałego bądź czasowego pobytu oraz numer ewidencyjny nadany przy rejestracji urodzenia wnioskodawcy. Na wezwanie Centrum wnioskodawca jest zobowiązany dostarczyć dodatkowe informacje i dokumenty dotyczące okoliczności faktycznych istotnych dla oceny treści żądania; termin ich dostarczenia nie powinien być krótszy niż 10 dni. Wnioskodawca jest stroną postępowania. Wniosek zostaje złożony do właściwego biura Centrum według miejsca stałego lub czasowego pobytu wnioskodawcy. W treści wniosku oraz podczas wstępnej konsultacji wnioskodawca podaje pełne i prawdziwe informacje. W terminie 30 dni od daty otrzymania wniosku zawierającego informacje szczegółowe wymagane ustawą Centrum podejmuje decyzję w sprawie wniosku; termin ten nie podlega przedłużeniu. Odwołania od decyzji nie są dopuszczalne. W treści decyzji o przyznaniu pomocy prawnej Centrum wyznacza prawnika do reprezentacji uprawnionej osoby w sądzie, o ile jest to konieczne do ochrony jej interesów. W decyzji odrzucającej wniosek o pomoc prawną, obok szczegółowych informacji wymaganych ustawą, zamieszcza się pouczenie, że po ustaniu powodów odrzucenia wniosku skarżący będzie mógł ponownie złożyć wniosek o pomoc prawną w tej samej sprawie. Jeśli na skutek nieudzielenia przez osobę uprawnioną wsparcia decyzją Centrum odmówiono jej pomocy prawnej lub uprawniona osoba spowodowała bezzasadne wstrzymanie postępowania, Centrum może na tej podstawie własną decyzją odmówić ponownego uznania wniosku o pomoc prawną.
Artykuły 17-21 ustawy nr 327/2005 regulują udzielanie pomocy prawnej w sporach transgranicznych, w których sądem właściwym jest sąd Republiki Słowackiej, a art. 22-24c ustawy nr 327/2005 regulują udzielanie pomocy prawnej w sporach transgranicznych, w których sądem właściwym jest sąd państwa członkowskiego innego niż Republika Słowacka.
Centrum pre medzinárodnoprávnu ochranu detí a mládeže (Centrum Międzynarodowej Ochrony Prawnej Dzieci i Młodzieży) Špitálska 8 skrytka pocztowa 57 814 99 Bratislava Tel.: + 421 2 20463208 +421 2 20463248 Faks: + 421 2 20463258 E-mail: cipc@cipc.gov.sk Strona internetowa: https://www.cipc.gov.skCentrum Międzynarodowej Ochrony Prawnej Dzieci i Młodzieży (zwane dalej „Centrum”) jest organem publicznym posiadającym właściwość na terytorium Republiki Słowackiej. Centrum zostało utworzone przez Ministerstwo Pracy, Spraw Społecznych i Rodziny Republiki Słowackiej, ze skutkiem od 1 lutego 1993 r., jako bezpośrednio zarządzana jednostka budżetowa ds. zapewnienia ochrony i pomocy prawnej dzieciom i młodzieży w stosunkach z państwami obcymi.
Kompetencje Centrum zostały określone w ustawie nr 305/2005 o ochronie socjalnej dzieci oraz o opiece społecznej, zmieniającej i uzupełniającej niektóre akty prawne. Centrum wykonuje zadania organu wyznaczonego do wdrażania postanowień umów międzynarodowych oraz aktów prawnych Unii Europejskiej, tj.:
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw człowieka
Wyspecjalizowane organy ochrony praw człowieka
Sądy rejonowe rozpatrują sprawy karne, cywilne oraz sprawy nieprocesowe. Orzeczenia sądu pierwszej instancji mogą zwykle zostać przedłożone do rozpatrzenia przez sąd wyższej instancji. Od orzeczenia wydanego przez sąd rejonowy można odwołać się do sądu apelacyjnego. Orzeczenie wydane przez sąd apelacyjny może z kolei zostać zaskarżone do Sądu Najwyższego, jeżeli Sąd Najwyższy wyraził zgodę na wniesienie środka zaskarżenia.
Sądy administracyjne rozpoznają odwołania od decyzji wydanych przez organy administracji. Orzeczenie wydane przez sąd administracyjny można zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Sądy szczególne to: sąd gospodarczy (markkinaoikeus), sąd pracy (työtuomioistuin), sąd ds. ubezpieczeń (vakuutusoikeus) oraz Trybunał Stanu (valtakunnaoikeus).
Dane kontaktowe sądów można znaleźć na następujących stronach internetowych w jęz. fińskim i w jęz. angielskim.
W 2012 r. pod auspicjami Biura Parlamentarnego Rzecznika Praw Obywatelskich zostało utworzone niezależne i funkcjonalnie autonomiczne Centrum Praw Człowieka (Ihmisoikeuskeskus). Rolą Centrum Praw Człowieka jest rozpowszechnianie informacji, propagowanie edukacji, szkoleń, badań i współpracy w dziedzinie praw podstawowych i praw człowieka. Centrum przygotowuje sprawozdania na temat wdrażania praw podstawowych i praw człowieka, a także podejmuje inicjatywy i wydaje oświadczenia w celu upowszechniania tych praw. Centrum Praw Człowieka uczestniczy w międzynarodowych działaniach upowszechniających prawa podstawowe i prawa człowieka. Centrum nie rozpatruje skarg ani innych indywidualnych spraw, które wchodzą w zakres kompetencji sądów wyższych instancji.
Z Parlamentarnym Rzecznikiem Praw Obywatelskich można się skontaktować w przypadku podejrzenia, że organy administracji lub urzędnicy działają niezgodnie z prawem lub nie wypełniają swoich obowiązków. Przykładowo niezgodne z prawem jest naruszanie praw podstawowych. Skargę do Parlamentarnego Rzecznika Praw Obywatelskich może wnieść każdy. Skarga może odnosić się do kwestii dotyczącej skarżącego, ale można również złożyć skargę w imieniu innej osoby lub wspólnie z innymi osobami. Rzecznik bada skargę, jeżeli istnieją powody, aby przypuszczać, że organy działały niezgodnie z prawem. Skargi są rozpatrywane bezpłatnie. W ramach prowadzonego dochodzenia Parlamentarny Rzecznik Praw Obywatelskich przesłuchuje osobę lub organ, której lub którego dotyczy skarga. Ponadto wymaga on od różnych organów składania raportów i sprawozdań i może w razie potrzeby zarządzić, aby pracownicy biura przeprowadzili dochodzenie. Skargi są rozpatrywane bezpłatnie.
Parlamentarny Rzecznik Praw Obywatelskich może – jako najbardziej dolegliwy środek spośród tych, do których stosowania jest uprawniony – wszcząć postępowanie karne dotyczące przestępstwa nadużycia władzy. Zamiast tego rzecznik może również udzielić urzędnikowi oficjalnej nagany. W większości przypadków rzecznik wydaje opinię na temat wystąpienia zaniedbań w danej procedurze lub przesłanek uznania procedury za niezgodną z prawem. W tych sytuacjach wystosowuje przypomnienie dotyczące przebiegu prawidłowej procedury. Parlamentarny Rzecznik Praw Obywatelskich może również zgłosić wniosek o usunięcie nieprawidłowości i zwrócić uwagę Rady Stanu na stwierdzone przez niego uchybienia w przepisach prawnych.
Biuro Parlamentarnego Rzecznika Praw Obywatelskich
Ulica: Arkadiankatu 3, Helsinki Adres pocztowy: 00102 Parliament Strona internetowa: https://www.oikeusasiamies.fi/en_GB E-mail: oikeusasiamies@eduskunta.fi Tel.: +358 9 4321 Faks: +358 9 432 2268Z Kanclerzem Sprawiedliwości można skontaktować się w kwestii dotyczącej bezpośrednio skarżącego lub w każdej innej kwestii, jeżeli skarżący uważa, że organy administracji, urzędnicy lub inne osoby lub organy pełniące funkcje publiczne działały w sposób nieprawidłowy lub zaniedbały swoje obowiązki albo w przypadku gdy tak uczynił członek palestry. Ponadto każdy, kto uważa, że nie przestrzega się praw podstawowych lub praw człowieka zagwarantowanych w konstytucji, może zwrócić się do Kanclerza Sprawiedliwości. Odpowiednio przeszkoleni prawnicy rozpatrują skargi i uzyskują wszelkie niezbędne dokumenty uzupełniające. Skarżący ma zazwyczaj możliwość ustosunkowania się do odpowiedzi strony przeciwnej. Otrzymuje on pisemną decyzję pocztą. Skarżący nie ponosi opłat z tytułu czynności wykonywanych przez Urząd Kanclerza Sprawiedliwości.
Jeśli okaże się, że przeprowadzone procedury były niezgodne z prawem lub nieprawidłowe, Kanclerz Sprawiedliwości może udzielić urzędnikowi nagany lub instrukcji, jak przeprowadzić prawidłowe postępowanie w przyszłości. W poważniejszych przypadkach może on nakazać wszczęcie postępowania karnego przeciwko urzędnikowi. Kanclerz Sprawiedliwości, o ile uzna to za konieczne, ma prawo do zaproponowania zmiany przepisów lub instrukcji, uchylenia orzeczenia sądowego lub zastosowania innego nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Dochodzenie przeprowadzone przez Kanclerza Sprawiedliwości może samo w sobie doprowadzić do skorygowania przez organ lub urzędnika ich własnego błędu.
Urząd Kanclerza Sprawiedliwości
Ulica: Snellmaninkatu 1, Helsinki Adres pocztowy: P O Box 20, FIN-00023 Government Strona internetowa: https://www.okv.fi/en/ E-mail: kirjaamo@okv.fi Tel.: +358 295 162 902 Faks: +358 9 1602 3975 Osoba wyznaczona do kontaktów: tiedotus@okv.fiPrawo określa następujące obowiązki Rzecznika Praw Dziecka:
Biuro Rzecznika Praw Dziecka
Adres: Vapaudenkatu 58 A, 40100 Jyväskylä Strona internetowa: http://www.lapsiasia.fi/en/ E-mail: lapsiasiavaltuutettu@oikeus.fi Tel.: +358 295 666 850 Faks: +358 14 337 4248Rzecznik ds. Równości jest odpowiedzialny za: nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy o równym traktowaniu kobiet i mężczyzn oraz nad przestrzeganiem zakazu dyskryminacji oraz publikacji ogłoszeń o pracę o charakterze dyskryminującym, w szczególności: wspieranie celu tej ustawy poprzez inicjatywy, doradztwo i wytyczne; udzielanie informacji o ustawie o równym traktowaniu i jej stosowaniu; oraz monitorowanie realizacji zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w różnych obszarach społecznych. Ponadto Rzecznik ds. Równości nadzoruje realizację ochrony praw mniejszości przed dyskryminacją ze względu na płeć.
Biuro Rzecznika ds. Równości
Adres pocztowy: P O Box 22, FIN-00023 Government Ulica: Hämeentie 3, Helsinki Strona internetowa: https://www.tasa-arvo.fi/web/EN/ E-mail: tasa-arvo@oikeus.fi Tel.: +358 295 666 840Rzecznik ds. Niedyskryminacji działa na rzecz równości i zajmuje się przypadkami dyskryminacji. Jest on organem niezależnym.
Do Rzecznika ds. Niedyskryminacji może zwrócić się każdy, kto doświadczył lub był świadkiem dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie, narodowość, język, religię, przekonania, poglądy, działalność polityczną, działalność w związkach zawodowych, więzi rodzinne, stan zdrowia, niepełnosprawność, orientację seksualną lub z innych powodów dotyczących takiej osoby. Zadaniem rzecznika jest także poprawa warunków życia oraz wspieranie przestrzegania praw i statusu grup narażonych na dyskryminację, np. obcokrajowców. Ponadto rzecznik nadzoruje wydalenie obcokrajowców i działa w charakterze krajowego sprawozdawcy ds. handlu ludźmi.
W praktyce Rzecznik ds. Niedyskryminacji zajmuje się m.in. doradztwem, prowadzeniem dochodzeń w indywidualnych sprawach, szerzeniem pojednania, szkoleniami, gromadzeniem danych, wpływaniem na ustawodawstwo i praktyki stosowane przez organy władzy, a także udzielaniem pomocy prawnej. Zadania i prawa Rzecznika ds. Niedyskryminacji są zapisane w ustawie o niedyskryminacji i ustawie o Rzeczniku ds. Niedyskryminacji.
Rzecznik ds. Niedyskryminacji zajmuje się przypadkami dyskryminacji ze względu na płeć lub tożsamość płciową.
Biuro Rzecznika Ochrony Danych
Adres pocztowy: PO Box 800, 00531 Helsinki Ulica: Lintulahdenkuja 4, 00530 Helsinki Strona internetowa: https://tietosuoja.fi/en/home E-mail: tietosuoja@om.fi Tel.: +358 2956 66700 Infolinia: +358 2956 66777 (poniedziałek – środa w godz. 9 – 16 z wyjątkami w miesiącach letnich)Celem pomocy prawnej jest zapewnienie osobom fizycznym możliwości uzyskania profesjonalnej pomocy prawnej finansowanej w całości lub w części z budżetu państwa. Pomoc prawna obejmuje wszelkie kwestie prawne. Jednakże pomoc prawna nie jest zwykle przyznawana, jeżeli wnioskodawca posiada ubezpieczenie ochrony prawnej pokrywające koszty związane z daną sprawą. W postępowaniu karnym oskarżony ma w pewnych okolicznościach prawo do obrońcy publicznego finansowanego przez państwo, bez względu na sytuację finansową, w której się znajduje. Ofierze poważnych przestępstw z użyciem przemocy lub przestępstw na tle seksualnym może zostać przydzielony pełnomocnik procesowy na koszt państwa, bez względu na sytuację finansową, w której osoba ta się znajduje. Pomoc prawna nie jest dostępna dla przedsiębiorstw lub spółek. W sprawach toczących się za granicą pomoc prawna obejmuje koszty porad prawnych.
W postępowaniach sądowych pomoc prawna jest świadczona przez publicznych doradców ds. pomocy prawnej, adwokatów i innych prawników. W innych sprawach pomoc prawna jest udzielana przez publicznych doradców ds. pomocy prawnej, którzy pracują w państwowych biurach pomocy prawnej. Biura te znajdują się zwykle na obszarze tych samych gmin, które podlegają sądowi rejonowemu. Dane kontaktowe do państwowych biur pomocy prawnej można znaleźć na stronie: https://oikeus.fi/en/index/yhteystiedot.html.
Centrum Doradztwa dla Uchodźców jest organizacją pozarządową udzielającą pomocy prawnej i porad osobom ubiegającym się o azyl, uchodźcom i innym obcokrajowcom w Finlandii. Centrum działa również na rzecz poprawy sytuacji osób ubiegających się o azyl, uchodźców i innych imigrantów w Finlandii. Centrum prowadzi działalność zgodnie z polityką Unii Europejskiej dotyczącą azylu i uchodźców.
Adres: Pasilanraitio 9 B, 00240 Helsinki Strona internetowa: https://www.pakolaisneuvonta.fi/en/legal-services/ E-mail: pan@pakolaisneuvonta.fi Tel.: +358 9 2313 9300 Faks:+358 9 2313 9310Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
W Szwecji prawa i wolności człowieka są chronione głównie na podstawie trzech aktów prawnych: ustawy o rządzie (regeringsformen), ustawy o wolności prasy (tryckfrihetsförordningen) i ustawy o wolności wypowiedzi (yttrandefrihetsgrundlagen). Ustawa o rządzie stanowi, że uprawnienia administracyjne muszą być wykonywane z poszanowaniem równości wszystkich ludzi oraz wolności i godności jednostki.
Niezawisłość wymiaru sprawiedliwości jest zagwarantowana w ustawie o rządzie. Sądy odgrywają kluczową rolę w ochronie praw człowieka. Środki ochrony prawnej istniejące w szwedzkim systemie prawnym mają na celu ochronę praw podstawowych. Postępowania sądowe są zazwyczaj rozstrzygane przez sądy powszechne i sądy administracyjne o właściwości ogólnej, a w niektórych przypadkach przez organy administracyjne. Właściwość sądu w sprawie dotyczącej praw podstawowych zależy od wielu czynników, takich jak rodzaj prawa, które zostało naruszone, oraz okoliczności, w których doszło do naruszenia. To, czy podmiotem, który naruszył dane prawo, jest osoba prywatna czy podmiot publiczny, może mieć wpływ na to przed jakim sądem będzie rozpatrywana dana sprawa.
Aby uzyskać więcej informacji na temat szwedzkiego systemu prawnego, należy kliknąć tutaj.
W Szwecji istnieją liczne organy władzy odpowiedzialne za pomoc w zapewnieniu poszanowania praw podstawowych w różny sposób. Organy te mają różne zadania. Niektóre przekazują jedynie informacje o prawach leżących w zakresie ich kompetencji, podczas gdy inne mogą oferować pomoc prawną w sprawach indywidualnych.
Organy te można wyszukać za pomocą interaktywnego narzędzia dotyczącego praw podstawowych.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ds. praw człowieka
Wyspecjalizowane organy ds. ochrony praw człowieka
Służba Jej Królewskiej Mości ds. Sądów i Trybunałów odpowiada za administrację sądów i trybunałów karnych, cywilnych i rodzinnych w Anglii i Walii oraz scentralizowanych trybunałów w Szkocji i Irlandii Północnej. Służba zapewnia sprawiedliwy, skuteczny i wydajny system wymiaru sprawiedliwości realizowany przez niezawisłe organy sądowe.
Służba Jej Królewskiej Mości ds. Sądów i Trybunałów ma na celu zapewnienie wszystkim obywatelom – w zależności od ich zróżnicowanych potrzeb – szybkiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Służba działa na rzecz ofiar i świadków przestępstw, oskarżonych o przestępstwa, zadłużonych konsumentów, dzieci narażonych na szkodę fizyczną i psychiczną, przedsiębiorców zaangażowanych w spory handlowe lub jednostek dochodzących praw pracowniczych czy kwestionujących decyzje organów publicznych.
Dane kontaktowe sądów są dostępne na stronie poświęconej danym kontaktowym sądów.
Dane kontaktowe trybunałów są dostępne na stronie poświęconej danym kontaktowym trybunałów.
Informacje dodatkowe
Organizacja, której biura znajdują się w Londynie, Manchesterze, Glasgow i Cardiff, posiada ustawową kompetencję do promowania i monitorowania praw człowieka; zajmuje się ona również ochroną, zapewnianiem przestrzegania i propagowaniem równości w ramach dziewięciu „chronionych” obszarów – wiek, niepełnosprawność, płeć, rasa, religia i wyznanie, ciąża i macierzyństwo, związek małżeński i partnerstwo cywilne, orientacja seksualna i zmiana płci.
Co do zasady nie podejmuje się ona prowadzenia postępowań sądowych w indywidualnych sprawach – o ile nie dotyczą one szczególnie istotnego zagadnienia i nie służą na przykład wyjaśnieniu przepisów prawa – jednak może udzielić wskazówek, do jakiego organu należy się udać w określonej sytuacji.
Komisja ds. równości i praw człowieka została utworzona w dniu 1 października 2007 r. Jej zadania skupiają się na obronie równości i praw człowieka zagwarantowanych wszystkim jednostkom, na działaniach w celu wyeliminowania dyskryminacji, ograniczenia nierówności, ochrony praw człowieka, na budowaniu dobrych relacji między społecznościami i zapewnieniu każdej jednostce równych szans uczestniczenia w życiu społecznym. Jej właściwość miejscowa obejmuje terytorium Anglii i Walii oraz Szkocji, jednak w dziedzinie praw człowieka w Szkocji właściwym organem jest Szkocka Komisja Praw Człowieka. EHRC skupia działania trzech wcześniejszych komisji ds. równości w Wielkiej Brytanii (komisji ds. równości rasowej, komisji ds. równości płci oraz komisji ds. praw osób niepełnosprawnych), jak również przejmuje odpowiedzialność w zakresie nowych obszarów prawa dotyczącego dyskryminacji (wiek, orientacja seksualna, religia i wyznanie) i praw człowieka. Komisja ma uprawnienia do egzekwowania prawa w zakresie problematyki równości, posiada również kompetencje do promowania przestrzegania ustawy o prawach człowieka (Human Rights Act, HRA).
Komisja ds. Równości i Praw Człowieka
Służba ds. Porad i Wsparcia w dziedzinie Równości
Bezpłatny numer telefonu +44 808 800 0082
Telefon tekstowy +44 808 800 0084
Freepost (bez konieczności zakupu znaczka): FREEPOST EASS HELPLINE FPN6521
Rzecznik świadczy usługi na rzecz obywateli poprzez wszczynanie niezależnych postępowań wyjaśniających w sprawie skarg na administrację rządową, niektóre inne organy publiczne w Zjednoczonym Królestwie oraz krajową służbę zdrowia (National Health Service, NHS) w Anglii w przypadku ich niewłaściwego lub nieuczciwego działania lub świadczenia usług o niskiej jakości.
Rzecznik Praw Obywatelskich ds. Parlamentarnych i Służby Zdrowia
Infolinia dla klientów +44 345 015 4033 czynna od 8.30 (GMT) do 17.30 (GMT) od poniedziałku do piątku
Pełnomocnikiem ds. Dzieci w Anglii jest Anne Longfield OBE. Instytucję Pełnomocnika ds. Dzieci ustanowiono na mocy ustawy z 2004 r. o dzieciach (Children Act 2004).
Zadaniem pełnomocnika – którego stanowisko powstało na podstawie ustawy z 2004 r. o małoletnich – jest promowanie światopoglądu dzieci i młodzieży od urodzenia do 18 roku życia (do 21 roku życia w przypadku młodzieży pozostającej pod opieką lub mającej trudności w nauce).
Pełnomocnik ds. Dzieci w Anglii
Dane kontaktowe
Children's Commissioner for England
Sanctuary Buildings
20 Great Smith Street
London
SW1P 3BT
Pełnomocnikiem ds. Dzieci w Walii jest Sally Holland. Zadanie Pełnomocnika polega na obronie dzieci i młodzieży oraz występowaniu w ich imieniu. Jego praca ma na celu zagwarantowanie bezpieczeństwa dzieciom i młodzieży oraz uświadomienie im przysługujących im praw, a także zapewnienie możliwości ich wykonywania. Obowiązkiem pełnomocnika we wszystkich aspektach jego pracy jest uwzględnianie praw dziecka, w tym Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka.
Pełnomocnik ds. Dzieci w Walii
Dane kontaktowe
Children's Commissioner for WalesZadania pełnomocnika:
Biuro Pełnomocnika ds. Informacji to niezależny organ w Zjednoczonym Królestwie powstały w celu ochrony, w interesie obywateli, prawa do informacji, a także propagowania przejrzystości działań organów publicznych oraz ochrony danych osobowych.
Dane kontaktowe
Information Commissioner's Office Wycliffe HouseBiuro Pełnomocnika ds. Informacji
Walia:
Information Commissioner's Office – WalesOficjalna rządowa strona internetowa dla obywateli Zjednoczonego Królestwa.
Strona internetowa: GOV.UK
Biuro Porad dla Obywateli, służąc bezpłatnymi, niezależnymi i poufnymi poradami, jak również oddziałując na decydentów, pomaga w rozwiązywaniu problemów natury prawnej, finansowej oraz wielu innych problemów obywateli.
Dane kontaktowe Biura Porad dla Obywateli
Biuro Porad Prawnych w Sprawach Cywilnych to organizacja, która świadczy bezpłatne i poufne usługi doradcze na terenie Anglii i Walii osobom, którym przysługuje pomoc prawna. Organizacja ta świadczy pomoc w zakresie:
Pracownicy tego biura zadają osobie zainteresowanej kilka pytań dotyczących problemu natury prawnej oraz jej sytuacji finansowej, żeby stwierdzić, czy osoba ta kwalifikuje się do uzyskania pomocy prawnej. Począwszy od kwietnia 2013 r. klienci ubiegający się o pomoc w związku z problemami wynikającymi z zadłużenia, ze specjalnych potrzeb edukacyjnych oraz z dyskryminacji, poza nielicznymi wyjątkami, muszą zgłaszać wnioski o przyznanie pomocy prawnej za pośrednictwem centralnej infolinii pomocowej. Pomoc ta będzie udzielana telefonicznie, chyba że okaże się, że w przypadku określonego klienta świadczenie pomocy przez telefon nie będzie właściwe.
Dane kontaktowe
Tel.: 0845 345 4345 Minicom: 0845 609 6677 Od poniedziałku do piątku, od 9:00 do 20:00 W soboty od 9:00 do 12:30 Biuro Porad Prawnych w Sprawach CywilnychPełnomocnik ds. Ofiar Przestępstw
Pełnomocnik ds. Ofiar Przestępstw dba o interesy ofiar przestępstw i świadków, propaguje dobre praktyki w zakresie ich traktowania oraz dokonuje regularnych przeglądów „Kodeksu dobrych praktyk wobec ofiar przestępstw” – aktu prawnego, który określa usługi, jakich może oczekiwać osoba pokrzywdzona.
Pełnomocnik ds. Ofiar Przestępstw nie jest z mocy prawa uprawniony do podejmowania działań w poszczególnych przypadkach, może jednak udzielić wskazówek, do jakiego organu należy się udać, by skorzystać z najlepszych usług doradczych i otrzymać odpowiednie wsparcie.
Dane kontaktowe
5th Floor Counting House 53 Tooley Street London SE1 2QN Tel.: 0845 000 0046Biuro Pełnomocnika ds. Służb Imigracyjnych jest niezależnym, działającym poza strukturą rządową organem publicznym ustanowionym na mocy ustawy z 1999 r. o imigracji i azylu (Immigration and Asylum Act 1999).
Kluczowe zadania biura obejmują:
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Imigracyjnych nie udziela porad w sprawach związanych z imigracją, nie wskazuje ani nie zatwierdza konkretnego doradcy.
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Imigracyjnych współpracuje z wieloma organizacjami, w tym stowarzyszeniami zawodowymi, trybunałami, Agencją Ochrony Granic Zjednoczonego Królestwa (UK Border Agency) oraz organizacjami działającymi na zasadzie wolontariatu.
Dalsze informacje można znaleźć na stronie Biura Pełnomocnika ds. Służb Imigracyjnych.
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw człowieka
Wyspecjalizowane instytucje ds. praw człowieka
Służby Jej Królewskiej Mości ds. Sądów i Trybunałów są odpowiedzialne za obsługę administracyjną sądów i trybunałów karnych, cywilnych i rodzinnych w Anglii i Walii oraz scentralizowanych trybunałów w Szkocji i Irlandii Północnej. Dzięki tym służbom tworzony przez niezawisłe organy sądowe system wymiaru sprawiedliwości jest sprawiedliwy, skuteczny i wydajny.
Służby Jej Królewskiej Mości ds. Sądów i Trybunałów dążą do zapewnienia wszystkim obywatelom – w zależności od ich zróżnicowanych potrzeb – szybkiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, bez względu na to, w jakiej roli występują: pokrzywdzonych, świadków przestępstwa, oskarżonych o przestępstwo, zadłużonych konsumentów, dzieci narażonych na niebezpieczeństwo, przedsiębiorców zaangażowanych w spory gospodarcze lub jednostek dochodzących praw pracowniczych czy kwestionujących decyzje organów publicznych.
Dane kontaktowe sądów dostępne są na stronie: http://www.justice.gov.uk/global/contacts/hmcts/courts/index.htm
Dane kontaktowe trybunałów dostępne są na stronie: http://www.justice.gov.uk/global/contacts/hmcts/tribunals/index.htm
Służby ds. sądów i kolegiów/trybunałów Irlandii Północnej podlegają Ministerstwu Sprawiedliwości Irlandii Północnej. Zapewniają one wsparcie administracyjne sądom Irlandii Północnej, tj.: Sądowi Apelacyjnemu (Court of Appeal), Wysokiemu Trybunałowi (High Court), Sądowi Koronnemu, tj. sądowi I i II instancji ds. karnych (Crown Court), sądom I instancji ds. cywilnych (County Courts), sądom sędziów pokoju, będącym sądami I instancji ds. karnych oraz niektórych spraw cywilnych (Magistrates’ Courts) oraz sądom koronerskim, tj. sądom ds. nagłych i nienaturalnych zgonów (Coroner’s Courts). Służby te zapewniają również wsparcie administracyjne kolegiom/trybunałom oraz Urzędowi ds. Wykonywania Orzeczeń Sądowych (Enforcement of Judgments Office), do którego należy wykonywanie orzeczeń sądów cywilnych.
Strona internetowa: https://www.justice-ni.gov.uk/topics/courts-and-tribunals
Dane kontaktowe: http://www.courtsni.gov.uk/en-GB/ContactDetails/
W Irlandii Północnej postępowanie cywilne jest ukształtowane w sposób zbliżony do modelu, z jakim mamy do czynienia w Anglii i Walii. Postępowanie przed Wysokim Trybunałem wszczyna się na podstawie pisma procesowego zwanego writ, zaś przed sądem I instancji ds. cywilnych – pisma procesowego zwanego civil bill lub pozwu na potrzeby postępowania w sprawie drobnych roszczeń na specjalnym formularzu (small claims application). Dokumenty te muszą być doręczone pozwanemu, który ma prawo obrony przed kierowanym przeciwko niemu roszczeniem. Orzeczenia sądów cywilnych podlegają wykonaniu w scentralizowanym postępowaniu prowadzonym przez Urząd ds. Wykonywania Orzeczeń Sądowych.
Komisja ds. Praw Człowieka Irlandii Północnej (NIHRC) jest krajową instytucją działającą w obszarze praw człowieka, posiadającą akredytację A przyznaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych (ONZ). NIHRC jest finansowana przez państwo, ale posiada status niezależnego organu publicznego prowadzącego działalność zgodnie z tzw. Zasadami Paryskimi ONZ.
Naszym celem jest monitorowanie ochrony praw człowieka przez rząd i inne podmioty publiczne w Irlandii Północnej. Wspieramy również tych, którzy rozumieją, czym są prawa człowieka i potrafią reagować, gdy kwestionuje lub narusza się ich prawa.
Dane kontaktowe:
Temple Court
39 North Street
Belfast
Northern Ireland
BT1 1NA
Tel.: +44 (0)28 9024 3987
Poczta elektroniczna: information@nihrc.org
Strona internetowa: http://www.nihrc.org/
Rzecznika powołuje parlament, aby udzielał pomocy indywidualnej oraz służył ogółowi społeczeństwa.
Naszą misją jest badanie skarg osób, które potraktowano niesprawiedliwie lub które nie uzyskały oczekiwanej pomocy od organów państwa, innych podmiotów publicznych lub jednostek służby zdrowia w Anglii. Nasze uprawnienia określają przepisy prawa. Każdemu udzielamy pomocy bezpłatnie.
Dane kontaktowe:
The Parliamentary and Health Service Ombudsman
Millbank Tower
Millbank
London
SW1P 4QP
Strona internetowa: https://www.ombudsman.org.uk/
Pełnomocnik ds. Dzieci i Młodzieży w Irlandii Północnej jest pozaministerialnym organem publicznym, utworzonym w październiku 2003 r.
Obecnie pełnomocnikiem jest Koulla Yiasouma. Jej zadaniem jest ochrona oraz działanie na rzecz praw i dobra dzieci i młodzieży w Irlandii Północnej. Pełnomocnik monitoruje również przestrzeganie właściwych przepisów Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka.
Jednostką finansującą działalność pełnomocnika jest Ministerstwo Spraw Społecznych.
Dane kontaktowe:
NICCY
Equality House
7-9 Shaftesbury Square
Belfast
Northern Ireland BT2 7DP
Tel.: 028 9031 1616
Poczta elektroniczna: info@niccy.org
Strona internetowa: http://www.niccy.org/
Pełnomocnik ds. Osób Starszych w Irlandii Północnej jest pozaministerialnym organem publicznym, utworzonym w listopadzie 2011 r. Obecnie pełnomocnikiem jest Eddie Lynch. Jego zadaniem jest ochrona oraz działanie na rzecz dobra osób starszych w Irlandii Północnej.
Dane kontaktowe:
COPNI
Equality House
7-9 Shaftesbury Square
Belfast
Northern Ireland BT2 7DP
Tel: 028 9089 0892
Poczta elektroniczna: info@copni.org
Strona internetowa: http://www.copni.org/
Dane kontaktowe:
Equality House
7-9 Shaftesbury Square
Belfast
Northern Ireland BT 2 7DP
Tel.: 028 90 500 600
Poczta elektroniczna: information@equalityni.org
Strona internetowa:http://www.equalityni.org/
Komisja ds. Równouprawnienia Irlandii Północnej jest niezależnym organem publicznym, który powstał na podstawie ustawy z 1998 r. o Irlandii Północnej. Nasze uprawnienia i obowiązki określone są w kilku ustawach, które zostały przyjęte w ostatnich dziesięcioleciach. Zapewniamy ochronę przeciwko dyskryminacji ze względu na wiek, niepełnosprawność, rasę, wyznanie oraz poglądy polityczne, płeć i orientację seksualną. Realizujemy również zadania wynikające z ustawy z 1998 r. o Irlandii Północnej w zakresie równouprawnienia ustawowego i odnoszących się do organów publicznych obowiązków utrzymywania dobrych relacji.
Jednostką finansującą naszą Komisję jest Kancelaria Rządu.
Biuro Pełnomocnika ds. Informacji jest niezależnym organem Zjednoczonego Królestwa, który został ustanowiony w celu ochrony, w interesie obywateli, prawa do informacji, działalności na rzecz przejrzystości działań organów publicznych i ochrony danych osobowych.
Dane kontaktowe:
Information Commissioner's Office
Wycliffe House
Water Lane
Wilmslow
Cheshire SK9 5AF
Tel.: 0303 123 1113 (lub 01625 545745 jeżeli nie chcą Państwo wybierać numeru „03”, lub +44 1625 545745 jeżeli dzwonią Państwo z zagranicy)
Strona internetowa: https://ico.org.uk/
Irlandia Północna
Information Commissioner's Office – Northern Ireland
3rd floor, 14 Cromac Place
Belfast,
Northern Ireland BT7 2JB
Tel.: 028 9026 9380
Poczta elektroniczna: ni@ico.org.uk
Oficjalna strona internetowa Rządu Zjednoczonego Królestwa dla obywateli Zjednoczonego Królestwa.
Strona internetowa: http://www.gov.uk/
Biuro Porad dla Obywateli zapewnia bezpłatne, niezależne i poufne poradnictwo oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów prawnych i finansowych oraz wielu innych problemów zgłaszanych przez obywateli, starając się również oddziaływać na decydentów.
Strona internetowa: http://www.citizensadvice.org.uk/
Komisja ds. Usług Prawnych Irlandii Północnej („komisja”) jest pozaministerialnym organem publicznym Ministerstwa Sprawiedliwości (Department of Justice), który utworzony został na podstawie rozporządzenia o dostępie do wymiaru sprawiedliwości (Irlandii Północnej) z 2003 r. Minister Sprawiedliwości David Ford na jesieni 2014 r. poinformował o zamiarze przeniesienia zadań komisji do agencji wykonawczej, będącej częścią Ministerstwa. Nowy podmiot będzie nosił nazwę Agencja ds. Usług Prawnych Irlandii Północnej. Zmiana ta nie wpłynie na świadczenie usług prawnych w sposób fundamentalny. Ma ona za to zapewnić szereg usprawnień o charakterze zarządczym i oszczędności.
Misją komisji jest sprawowanie nadzoru nad świadczeniem usług prawnych finansowanych ze środków publicznych zgodnie z ustawowo ustanowionymi programami świadczenia pomocy prawnej. Zgodnie z ustawą oceniamy, czy dana osoba kwalifikuje się do przyznania pomocy prawnej, a jeżeli tak, finansujemy tę pomoc, wypłacamy profesjonalnym pełnomocnikom prawnym wynagrodzenie za wyświadczone usługi. Przyznawanie pomocy prawnej w sprawach karnych należy do sądów. Do komisji należy natomiast finansowanie dostarczonych usług prawnych. Poza nadzorem nad świadczeniem usług prawnych zgodnie z programem świadczenia pomocy prawnej wspieramy Ministerstwo Sprawiedliwości w zakresie reformowania systemu bezpłatnych usług prawnych dla ludności.
Dane kontaktowe:
The Northern Ireland Legal Services Commission
2nd Floor,
Waterfront Plaza,
8 Laganbank Road,
Mays Meadow,
Belfast
Northern Ireland BT1 3BN
Tel.: +44 (0)28 9040 8888
Strona internetowa:http://www.nilsc.org.uk/
Misją Komisji ds. Usług Prawnych w Irlandii Północnej jest działalność na rzecz sprawiedliwego i równego dostępu do organów wymiaru sprawiedliwości w Irlandii Północnej przez świadczenie usług prawnych finansowanych ze środków publicznych.
Komisja dąży do zapewniania usług wysokiej jakości, adekwatnych do przeznaczanych na nie środków. Usługi te mają wychodzić naprzeciw oczekiwaniom najbardziej potrzebujących klientów.
Prawnicy Komisji i inni jej doradcy:
Baroness Newlove of Warrington,
Victims' Commissioner for England & Wales
The Tower, 9th Floor,
102 Petty France,
London, SW1H 9AJ
Poczta elektroniczna: victims.commissioner@victimscommissioner.gsi.gov.uk
Strona internetowa: http://victimscommissioner.org.uk/
Pełnomocnik ds. Pokrzywdzonych prowadzi działalność na rzecz pokrzywdzonych i świadków przestępstw, propaguje dobre praktyki w kontaktach z takimi osobami oraz regularnie przeprowadza przeglądy kodeksu postępowania wobec pokrzywdzonych, który określa, dostęp do jakich usług może uzyskać osoba pokrzywdzona.
Pełnomocnik wysłuchuje opinii pokrzywdzonych i świadków, starając się poznać ich punkt widzenia na system wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych oraz wpłynąć na poprawę jakości usług prawnych i dostępnych instrumentów wsparcia.
Należy zwrócić uwagę, że prawo nie przyznaje pełnomocnikowi możliwości interweniowania w konkretnych sprawach. Podejmujemy jednak wysiłki, aby kierować beneficjentów pomocy tam, gdzie mogą uzyskać najlepsze doradztwo i wsparcie.
Dane kontaktowe:
Central Office
Victim Support NI
Annsgate House
3rd Floor
70/74 Ann Street
Belfast
Northern Ireland BT 1 4EH
Tel.: 028 9024 3133
Poczta elektroniczna: belfast@victimsupportni.org.uk
„Victim Support Northern Ireland” to organizacja charytatywna, która pomaga osobom dotkniętym wszelkimi typami przestępstw. Zapewnia ona pokrzywdzonym, świadkom i innym osobom, które ucierpiały w wyniku przestępstwa, wsparcie emocjonalne i praktyczną pomoc a także udziela im niezbędnych informacji.
Jest to czołowa organizacja charytatywna wspierająca osoby dotknięte skutkami przestępstw. Świadczymy nasze usługi bezpłatnie oraz w sposób poufny, niezależnie od tego, czy złożono zawiadomienie o przestępstwie. Jesteśmy organizacją niezależną, tj. organizacyjnie niezwiązaną z policją, sądami czy innym podmiotem należącym do wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych.
Każdego roku organizacja świadczy pomoc na rzecz prawie 30 000 osób dotkniętych skutkami przestępstw.
Unit 2
Walled Garden
Stormont Estate
Belfast
Northern Ireland BT4 3SH
Tel.: 028 90 44 3982
Numer bezpłatny: 0800 7836317
Poczta elektroniczna: pa@prisonerombudsman.x.gsi.gov.uk
Strona internetowa: http://www.niprisonerombudsman.gov.uk/
Rzecznika Praw Więźniów powołuje Minister Sprawiedliwości Irlandii Północnej. Rzecznik jest organem całkowicie niezależnym od Służb Więziennych Irlandii Północnej (Northern Ireland Prison Service).
Rzecznik Praw Więźniów bada i kontroluje:
Obecnie rzecznikiem jest Tom McGonigle, którego działalność wspiera zespół śledczych oraz inne osoby zatrudnione w biurze rzecznika.
Dane kontaktowe:
5th Floor
21 Bloomsbury Street
London
WC1B 3HF
Tel.: 020 7211 1500
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Migracyjnych jest niezależnym, działającym poza strukturą rządową, organem publicznym, który został ustanowiony na podstawie ustawy z 1999 r. o migracji i azylu.
Ustawa z 1999 r. o migracji i azylu oraz ustawa z 2002 r. o obywatelstwie, migracji i azylu przyznały Pełnomocnikowi ds. Służb Migracyjnych szereg uprawnień, w tym:
Więcej informacji na stronie internetowej: http://www.oisc.gov.uk/
Dane kontaktowe:
Commission for Victims and Survivors
Equality House
7-9 Shaftesbury Square
Belfast
BT2 7DP
Tel.: 028 9031 1000
Faks: 028 9060 7424
Komisja ds. Pokrzywdzonych i Ocalałych Irlandii Północnej z zaangażowaniem realizuje swoje obowiązki związane z prawami wszystkich pokrzywdzonych i ocalałych do wysłuchania, uszanowania ich godności i uzyskania dostępu do jak najlepszych usług. Komisja dąży do poprawy jakości życia pokrzywdzonych i ocalałych w konflikcie.
Jej misją jest zaspokojenie potrzeb wszystkich pokrzywdzonych i ocalałych poprzez zapewnienie im znakomitej jakości usług, pełne zrozumienie ich trudnej przeszłości i wsparcie w uzyskaniu poprawy bytu. Działalność komisji opiera się na szeregu podstawowych wartości, które realizuje w codziennej jej pracy. Komisja dąży do osiągania rezultatów, które stanowią realizację tych wartości. Są one następujące:
Więcej informacji na stronie internetowej:http://www.cvsni.org/
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.
Krajowe instytucje ochrony praw człowieka
Wyspecjalizowane organy ochrony praw człowieka
Wymienione poniżej instytucje mogą udzielać porad dotyczących poszczególnych spraw.
Organ ten prowadzi działalność na rzecz przeciwdziałania dyskryminacji i rozpowszechniania równości w dziewięciu „chronionych” obszarach określonych ustawą w sprawie równości z 2010 r. Są to wiek, niepełnosprawność, płeć, rasa, religia i wyznanie, ciąża i macierzyństwo, związek małżeński i partnerstwo cywilne, orientacja seksualna i zmiana płci. Jest to jedna z najważniejszych krajowych instytucji ochrony praw człowieka, która działa niezależnie od rządu (spełniająca najwyższe standardy – o statusie A). W Szkocji jej kompetencje w zakresie upowszechniania i ochrony praw człowieka uzupełniają kompetencje Szkockiej Komisji Praw Człowieka (Scottish Human Rights Commission).
Jako krajowa instytucja praw człowieka, organ ten:
Organ ten ma ustawowe kompetencje do:
http://www.equalityhumanrights.com/
Dane kontaktowe:
Komisja ds. Równości i Praw Człowieka – Biuro w Szkocji (Equality an Human Rights Commission - Scotland Office)
Tel.: 0141 288 5910
E-mail: scotland@equalityhumanrights.com
Użytkownicy brytyjskiego języka migowego mogą się kontaktować z Komisją na równi ze stronami słyszącymi. Aby uzyskać więcej informacji, należy skontaktować się z Komisją ds. Równości i Praw Człowieka za pośrednictwem http://www.equalityhumanrights.com/.
Biuro Porad i Wsparcia Równości (Equality Advisory Support Service)
Tel.: 0808 800 0082
Telefon tekstowy: 0808 800 0084
E-mail: eass@mailgb.custhelp.com
Poczta: FREEPOST EASS Helpline FPN6521
Na stronie internetowej http://www.equalityadvisoryservice.com/ można również zgłosić zapotrzebowanie na tłumaczenie na brytyjski język migowy oraz dowiedzieć się, jak odbyć czat. Na stronie znajduje się również odpowiedni formularz kontaktowy.
Godziny otwarcia:
od poniedziałku do piątku – 9:00–19:00;
sobota 10:00–14:00.
Nieczynne w niedziele i święta.
Szkocka Komisja Praw Człowieka jest krajową instytucją praw człowieka w Szkocji, działającą zgodnie z zasadami paryskimi Narodów Zjednoczonych dotyczącymi statusu i funkcjonowania krajowych instytucji o najwyższym poziomie akredytacji (status A). Zadania Komisji – jako niezależnego podmiotu powołanego ustawą z 2008 r. – obejmują ogólny obowiązek upowszechniania znajomości wszystkich praw człowieka – ekonomicznych, socjalnych, kulturalnych, obywatelskich i politycznych – wśród wszystkich osób na terenie całej Szkocji, jak również obowiązek zachęcania do stosowania najlepszych praktyk w tej dziedzinie. Komisja może również przekazywać sprawozdania dotyczące praw człowieka bezpośrednio do ONZ. Pełny zakres obowiązków i uprawnień Komisji został określony w szkockiej ustawie dotyczącej Szkockiej Komisji Praw Człowieka z 2006 r.
Szkockiej Komisji przysługują uprawnienia do:
Podmiot ten nie rozpatruje skarg i nie pomaga poszczególnym osobom fizycznym. W broszurze Help with Human Rights zawarto dane kontaktowe organizacji i służb, które udzielają porad i świadczą pomoc.
Dane kontaktowe:
Scottish Human Rights Commission Governor's House Regent Road Edinburgh EH1 3DE Tel.: 0131 244 3550 E-mail: hello@scottishhumanrights.com Link do strony internetowej: Scottish Human Rights CommissionRzecznik praw obywatelskich do spraw usług publicznych w Szkocji świadczy bezpłatne, niezależne i bezstronne usługi w przypadku sporów prowadzonych między obywatelami a organami administracji lokalnej lub centralnej. Jego zadaniem jest udzielanie wsparcia w rozstrzyganiu sporów lub prowadzenie działań naprawczych w sytuacjach, w których doszło do niesprawiedliwości. Rzecznik bierze udział w ostatnim etapie postępowania dotyczącego skarg na działania organów publicznych w Szkocji (rad, krajowej służby zdrowia, spółdzielni mieszkaniowych, szkół wyższych i uniwersytetów, zakładów karnych, większości przedsiębiorstw wodociągowych, rządu szkockiego i jego agencji, szkockich ministerstw oraz większości pozostałych organów publicznych w Szkocji).
Dane kontaktowe:
Numer bezpłatny: 0800 377 7330
Tel.: 0131 225 5330
Poczta: Freepost SPSO (bez konieczności zakupu znaczka)
Adres biura: 4 Melville Street, Edinburgh, EH3 7NS (godziny otwarcia: poniedziałek, środa, czwartek i piątek – 9:00–17:00; wtorek 10:00–17:00)
Link do strony internetowej: Rzecznik Praw Obywatelskich ds. Usług Publicznych w Szkocji
Sprawy dotyczące skarg na służbę zdrowia w Anglii i usługi publiczne świadczone przez rząd Zjednoczonego Królestwa są kierowane do rzecznika na ostatnim etapie postępowania skargowego. Skargi są rozstrzygane bezpłatnie. Rzecznik bada skargę, jeżeli dana osoba uznaje, że została potraktowana niesprawiedliwie lub nieuczciwe, ponieważ dany podmiot nie podjął odpowiedniego lub rzetelnego działania bądź też usługi świadczone przez ten podmiot były na niskim poziomie, a sprawa danej osoby nie została właściwie rozstrzygnięta.
Rzecznik nie wchodzi w skład rządu. Organ ten został ustanowiony przez parlament. Ma na celu zapewnienie mechanizmu niezależnego rozpatrywania skarg. Rzecznik przedstawia swoje ustalenia parlamentowi w celu wspierania nadzoru nad podmiotami świadczącymi usługi publiczne oraz przekazuje te ustalenia innym podmiotom w celu udoskonalenia usług publicznych. Rzecznik odpowiada za swoje działania przed Parlamentem Zjednoczonego Królestwa, a jego działalność podlega kontroli Komitetu ds. Administracji Publicznej i Spraw Konstytucyjnych.
Zanim sprawa zostanie skierowana do rzecznika, skargę należy wnieść do podmiotu, którego usługi były niesatysfakcjonujące. W przypadku gdy skarga dotyczy brytyjskiego ministerstwa lub organu publicznego skargę kieruje się do rzecznika za pośrednictwem członka parlamentu.
Link do strony internetowej: Rzecznik Praw Obywatelskich
Dane kontaktowe:
Tel.: 0345 015 4033 (od poniedziałku do piątku – 08:30–17:30)
Usługa oddzwaniania: 07624 813 005
W przypadku posługiwania się brytyjskim językiem migowym można skorzystać z usługi SignVideo. SignVideo
Pełnomocnik działa na rzecz zwiększenia znajomości praw dziecka oraz pomaga dzieciom w korzystania z praw, które im przysługują. Pełnomocnik ma prawo do wszczęcia dochodzenia w celu ustalenia, czy podmioty świadczące usługi uwzględniają prawa, interesy oraz poglądy dzieci i młodzieży przy podejmowaniu decyzji i działań, które mają na te grupy wpływ.
Dane kontaktowe:
Pełnomocnik ds. Dzieci i Młodzieży w Szkocji (Children and Young People's Commissioner Scotland)Pełnomocnik ds. Informacji jest odpowiedzialny za egzekwowanie i upowszechnianie prawa dostępu do informacji będących w posiadaniu szkockich organów publicznych oraz za stosowanie przez te organy dobrych praktyk. Pełnomocnik – poprzez swoją pracę – wspiera otwartość, przejrzystość i rozliczalność organów publicznych.
Pełnomocnik ds. Informacji jest odpowiedzialny za egzekwowanie i upowszechnianie:
Pełnomocnik i jego zespół:
Dane kontaktowe:
Scottish Information CommissionerBiuro Pełnomocnika ds. Informacji to niezależny organ w Zjednoczonym Królestwie powstały w celu ochrony, w interesie obywateli, prawa do informacji, upowszechniania przejrzystości działań organów publicznych oraz ochrony danych osobowych.
Dane kontaktowe:
Information Commissioner's Office
Wycliffe House
Water Lane
Wilmslow
Cheshire
SK9 5AF
Tel.: 0303 123 1113 (lub 01625 545745, jeżeli dana osoba nie życzy sobie wykonywać połączeń na numer „03”).
Faks: 01625 524 510
The Information Commissioner's Office Scotland
45 Melville Street
Edinburgh
EH3 7HL
Tel.: 0131 244 9001
E-mail: Scotland@ico.org.uk
Link do strony internetowej: Biuro Pełnomocnika ds. Informacji
Biuro Porad dla Obywateli, służąc bezpłatnymi, niezależnymi i poufnymi poradami, jak również oddziałując na decydentów, pomaga w rozwiązywaniu problemów natury prawnej, finansowej oraz wielu innych kwestii niepokojących obywateli.
Dane kontaktowe:
Numer telefonu Biura Porad dla Obywateli: 0808 800 9060 (od poniedziałku do piątku – 09:00-18:00)
Link do strony internetowej: porady dla obywateli
Aby skontaktować się z Biurem Porad dla Obywateli, należy kliknąć na http://citizensadvice.org.uk/index/contact_us.htm
„Wsparcie dla pokrzywdzonych w Szkocji” jest organizacją działającą na zasadzie wolontariatu, udzielającą pomocy osobom, które ucierpiały w wyniku przestępstwa. Organizacja zapewnia pokrzywdzonym, świadkom i innym osobom, które ucierpiały w wyniku przestępstwa, wsparcie emocjonalne i praktyczne, jak również udziela im istotnych informacji. Bezpłatnie i poufne usługi są świadczone przez wolontariuszy zrzeszonych w ramach sieci społecznych ośrodków doradztwa prawnego dla pokrzywdzonych i młodzieży oraz sądowych ośrodków pomocy świadkom.
Na stronie tej organizacji zamieszczono więcej informacji, w tym o sposobach kontaktowania się z tą organizacją:
Wsparcie dla pokrzywdzonych w Szkocji
Infolinia: 0345 603 9213 (od poniedziałku do piątku – 8:00–20:00)
Szkocki kodeks dotyczący osób pokrzywdzonych
Szkocki kodeks dotyczący osób pokrzywdzonych określa jasno i w jednym akcie prawa ofiar przestępstw oraz wsparcie, które takim osobom przysługuje w Szkocji.
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Migracyjnych jest niezależnym, działającym poza strukturą rządową, organem publicznym ustanowionym na mocy ustawy z 1999 r. o migracji i azylu.
Podstawowe zadania biura obejmują:
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Migracyjnych nie udziela porad w sprawach związanych z migracją, nie wskazuje ani nie zatwierdza konkretnego doradcy.
Biuro Pełnomocnika ds. Służb Migracyjnych współpracuje z wieloma organizacjami, w tym stowarzyszeniami zawodowymi, trybunałami, Agencją Ochrony Granic Zjednoczonego Królestwa (UK Border Agency) oraz organizacjami działającymi na zasadzie wolontariatu.
Więcej informacji na stronie internetowej: Biuro Pełnomocnika ds. Służb Migracyjnych
Dane kontaktowe:
Office of the Immigration Services Commissioner
5th Floor
21 Bloomsbury Street
London
WC1B 3HF
Tel.: 0845 000 0046
E-mail: info@oisc.gov.uk
Celem udzielania pomocy prawnej w Szkocji jest zapewnienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości tym osobom, które nie mogą sobie pozwolić na uiszczenie kosztów prawnych. Szkocka Rada ds. Pomocy Prawnej zarządza w granicach prawa systemem pomocy prawnej w Szkocji.
Aby ubiegać się o pomoc prawną, należy udać się do prawnika (solicitor), który zajmuje się pomocą prawną. Należy udowodnić niemożliwość pokrycia kosztów pomocy prawnej oraz wykazać, że sprawa jest poważna. Istnieje możliwość, że dana osoba będzie zobowiązana do pokrycia części kosztów prawnych lub uregulowania tej należności później.
Istnieje jednak także możliwość, że nie trzeba będzie pokrywać żadnych kosztów, w zależności od sytuacji finansowej i rodzaju pomocy prawnej, która jest potrzebna w danej sprawie.
Rodzaj pomocy prawnej, o który należy się ubiegać, zależy od rodzaju porady prawnej, która jest potrzebna w określonych okolicznościach. Solicitor udzieli wszystkich niezbędnych porad prawnych na ten temat.
Jeżeli zajdzie taka potrzeba, solictor może reprezentować daną osobę w sądzie:
Aby uzyskać więcej informacji na temat Szkockiej Rady ds. Pomocy Prawnej i skontaktować się z nią, należy zapoznać się poniższymi informacjami.
The Scottish Legal Aid Board Thistle House 91 Haymarket Terrace Edinburgh EH12 5HE Tel.: 0131 226 7061 (od poniedziałku do piątku – 8:30–17:00) Brytyjski język migowy: contact Scotland-BSL– szkockie służby tłumaczeniowe języka migowego online. E-mail: general@slab.org.uk Strona internetowa: Scottish Legal Aid BoardInspektorat ds. Opieki Społecznej reguluje i kontroluje usługi z zakresu opieki społecznej w celu zapewnienia ich odpowiedniego standardu. Wspólnie z innymi organami regulacyjnymi kontroluje, jak różne lokalne podmioty wspierają dorosłych i dzieci.
Dane kontaktowe:
Tel.: 0345 600 9527 E-mail: enquiries@careinspectorate.com Link do strony internetowej: Inspektorat ds. Opieki SpołecznejKomisja roztacza opiekę nad osobami chorymi psychicznie, niepełnosprawnymi umysłowo, cierpiącymi na demencję bądź mającymi podobne zaburzenia oraz upowszechnia prawa osób cierpiących na takie zaburzenia. Działania obejmują upodmiotowienie jednostek i ich opiekunów, monitorowanie przepisów z zakresu zdrowia psychicznego i ubezwłasnowolnienia oraz wywieranie wpływu na usługodawców i decydentów.
Infolinia (porady): 0800 389 6809 (jedynie osoby korzystające z opieki i opiekunowie) lub 0131 313 8777 (profesjonaliści) (od poniedziałku do czwartku – 09:00–17:00; piątek 09:00–16:30) E-mail: enquiries@mwcscot.org.uk Link do strony internetowej: Mental Welfare Commission ScotlandPoniżej wymienione organizacje i podmioty mogą udzielać informacji lub pomocy zgodnie z ich kompetencjami.
Rządowa strona internetowa dla obywateli Zjednoczonego Królestwa Gov.UK
Porady dotyczące zakwaterowania: Shelter Scotland
ACAS udziela porad dotyczących kwestii związanych z zatrudnieniem: ACAS
Infolinia National Debtline udziela informacji na temat zadłużenia: National Debt Line
Organizacja charytatywna StepChange Debt udziela porad na temat zadłużenia: Step Change
Biuro ds. Porad Finansowych udziela porad dotyczących kwestii finansowych: Money Advice Service
Law Society of Scotland może pomóc w znalezieniu prawnik (solicitor), w tym w sprawach dotyczących praw człowieka. Law Society
Szkocki Ośrodek Praw Dziecka (Scottish Child Law Centre) udziela dzieciom bezpłatnych porad prawnych oraz porad na temat zagadnień dotyczących dzieci: SCLC
Organizacja Contact a Family udziela informacji, wsparcia i porad rodzinom dzieci niepełnosprawnych: Contact
Służby zajmujące się udzielaniem porad pacjentom i ich wspieraniem w Biurze Porad dla Obywateli są niezależną jednostką, która udziela informacji i porad pacjentom i ich opiekunom oraz ich wspiera: PASS
Szkockie Stowarzyszenie Zdrowia Psychicznego SAMH SAMH
Care Information Scotland udziela informacji na temat świadczenia usług socjalnych na rzecz osób starszych mieszkających w Szkocji za pośrednictwem linii telefonicznej i strony internetowej: CIS
Organizacja SurvivorScotland nadzoruje wykonanie krajowej strategii na rzecz osób, które doświadczyły niegodziwego traktowania w dzieciństwie: SurvivorScotland
Szkocka infolinia dla osób starszych: Age UK Scotland
Organizacja zajmująca się pomocą na rzecz kobiet w Szkocji (Scottish Women's Aid): SWA
Rada ds. Uchodźców w Szkocji (Scottish Refugee Council): SRC
Centrum Praw Mniejszości Etnicznych (Ethnic Minorities Law Centre): EMLC
Za wersję tej strony w języku danego kraju odpowiada właściwe państwo członkowskie. Tłumaczenie zostało wykonane przez służby Komisji Europejskiej. Jeżeli właściwy organ krajowy wprowadził jakieś zmiany w wersji oryginalnej, mogły one jeszcze nie zostać uwzględnione w tłumaczeniu. Komisja Europejska nie przyjmuje żadnej odpowiedzialności w odniesieniu do danych lub informacji, które niniejszy dokument zawiera, lub do których się odnosi. Informacje na temat przepisów dotyczących praw autorskich, które obowiązują w państwie członkowskim odpowiedzialnym za niniejszą stronę, znajdują się w informacji prawnej.